Είναι ώριμες οι συνθήκες για τη διαμόρφωση πρότασης πολιτικής εξουσίας από το ΕΠΑΜ

του Δημήτρη Κυπριώτη

Από τις 16 Ιουλίου του 2011, που είναι η γενέθλια ημερομηνία ίδρυσης του ΕΠΑΜ, έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια, που μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει και ουσιαστικά και κρίσιμα, αφού το ΕΠΑΜ απέδειξε, μέσα από την τριβή γεγονότων και καταστάσεων που δημιουργήθηκαν αυτό το διάστημα, ότι όχι μόνο άντεξε στα δικά του λάθη, τις παραλήψεις και τις αντιξοότητες που συνάντησε, αλλά άντεξε ακόμη και ύστερα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις που έλαβε μέρος (εθνικές και ευρωεκλογές) και σε άλλες τρεις (2 Εθνικές και 1 για την ΤΑ που δεν συμμετείχε κεντρικά), όταν στον ίδιο χρόνο, συστημικές πολιτικές δυνάμεις με ιστορική διαδρομή, είτε διαλύθηκαν είτε συρρικνώθηκαν σε απίθανο βαθμό. Το ΕΠΑΜ στη χρονική αυτή συγκυρία, κατόρθωσε να διατηρήσει τις δυνάμεις του και την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του στη κοινωνία, όμως αυτό που θα πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα, είναι το γεγονός ότι διατήρησε αλώβητα τα ιδρυτικά του προτάγματα.

Ήδη με την Ιδρυτική του Διακήρυξη, το Ε.ΠΑ.Μ. έβαλε την ανεξίτηλη σφραγίδα του στην...
προσπάθεια του ελληνικού λαού για μια διαφορετική πορεία ανασυγκρότησης. Αυτό το κατόρθωσε με πρωτοβουλίες και δράσεις στην κοινωνία μαζί με το χειμαζόμενο λαό, με αποτέλεσμα να κάνει κάτι περισσότερο από αισθητή την παρουσία του και να καταγραφεί σαν μία ελπιδοφόρα πολιτική δύναμη, που δεν έχει κοινά χαρακτηριστικά με το φθαρμένο πολιτικό σύστημα και τις εθελόδουλες ηγεσίες και τις πολιτικές τους εξαρτήσεις από ξένα συμφέροντα, που οδήγησαν την Πατρίδα μας σε μια νέα κατοχή, με οικονομικά μέσα.

Έτσι η Δημοκρατία μας, έστω και κουτσουρεμένη που λειτουργούσε, για μια ακόμα φορά βρέθηκε στο απόσπασμα, από το 2010 μέχρι και σήμερα και ενδεχομένως οριστικά, αν εμείς το επιτρέψουμε. Τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν την πρώτη δανειακή σύμβαση–πραξικόπημα, ο ελληνικός λαός αφού έδωσε τη  μάχη των πλατειών με ενθουσιασμό και επαναστατικότητα, τελικά προδόθηκε εκ των ένδον από τις ίδιες τις συστημικές δυνάμεις στο βαθμό που η κάθε μία συνεισέφερε τις υπηρεσίες της στο σύστημα. Και αυτό μπόρεσε να γίνει επειδή ο λαός δεν ήταν οργανωμένος και δεν είχε πολιτική στόχευση.

Έτσι παρακολούθησε άναυδος την επιχείρηση σοκ και δέους σε βάρος του, αφού είδε πρώτα να τον χλευάζουν και να τον κατασυκοφαντούν, ότι αυτός ευθύνεται για το κατάντημα του ίδιου και της χώρας του και μετά χωρίς να το καλοκαταλάβει, διαπίστωσε τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού με την εφαρμογή όλων των δήθεν μεταρρυθμίσεων που του επέβαλλαν.

 Σήμερα η Χώρα μας και ο λαός της  βιώνει ίσως την τελευταία πράξη του δράματός και μάλιστα με κυβέρνηση για «πρώτη φορά Αριστεράς» όπως αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται και θα είναι ολέθριο το σφάλμα, αν και τώρα βρεθούμε, ως λαός και ως Μέτωπο, απροετοίμαστοι, ανοργάνωτοι και χωρίς πολιτικό στόχο, την κρίσιμη στιγμή της «μάχης» που ολοένα και πλησιάζει.

Η Ελλάδα σήμερα είναι σε πολύ χειρότερη θέση από ότι ήταν στην έναρξη της κρίσης. Η «σήψη» που έχει επέλθει από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις, με εντολές και επίβλεψη των δανειστών, δεν εστιάζεται μόνο στην καταβαράθρωση των οικονομικών, αφού αυτή έχει προχωρήσει στη διαδικασία του σταδιακού τεμαχισμού και της εκποίησης ολόκληρων τμημάτων του ελληνικού εδάφους και την μετατροπή τους σε ειδικές ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης τύπου υποσαχάριας Αφρικής, ενώ τα εθνικά μας θέματα στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη βρίσκονται σε εξαιρετικά επικίνδυνη καμπή.

Με τη Μέση Ανατολή να φλέγεται και τον Ουκρανικό εμφύλιο σε πλήρη εξέλιξη, η χώρα σέρνεται ολοταχώς στη μέγγενη μιας χωρίς προηγούμενο γεωπολιτικής αντιπαράθεσης, όπου ακόμη και ένας  ολοκληρωτικός πόλεμος με ταυτόχρονη ριζική αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια, μπορεί να είναι η λογική κατάληξη όλων αυτών που συμβαίνουν γύρω μας. Μια εθνική καταστροφή  είναι προ των πυλών, ανεξάρτητα αν το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του περί άλλων τυρβάζει, ερίζοντας απλά για τους ρυθμούς και τον τρόπο ενσωμάτωσης στον αγοραίο παγκόσμιο καταμερισμό, έστω κι αν αυτό συμβαίνει με όρους εθνικής αποσάθρωσης και πληθυσμιακής νομαδοποίησης.

Σήμερα, πέντε περίπου χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε μαζί με τους ΑΝΕΛ να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, πολύ γρήγορα εξαντλεί την πολιτική ανοχή και τις  προεκλογικές ελπίδες που καλλιέργησε  στον πληθυσμό που τον στήριξε και η Χώρα θα βρεθεί πολύ σύντομα  μπροστά σε νέες μεγάλες προκλήσεις και εξελίξεις. Σε αυτές είναι πολύ καθοριστικό και κρίσιμο το πώς θα ενεργήσει το ΕΠΑΜ. Τι πολιτικές πρωτοβουλίες θα πάρει, πως θα διαμορφώσει μια πρόταση πολιτικής εξουσίας και τελικά με ποιο τρόπο  αυτή θα ακουστεί και θα γίνει κτήμα του ελληνικού λαού;

Πιστεύουμε ότι το έκτακτο συνέδριο που ξανοίγεται μπροστά μας, είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να κάνουμε αυτό το μεγάλο άλμα. Από την Ωριμότητα που θα επιδείξουν τα μέλη μας και την Ενότητα που θα κληθούν να εφαρμόσουν στην πράξη, θα φανεί αν το Κίνημά μας είναι σε θέση να πάρει την Ελλάδα και τους Έλληνες και να τους οδηγήσει σε μιαν άλλη πορεία, πολύ διαφορετική από αυτήν που μέχρι σήμερα γνώρισαν. Αν δεν πετύχουμε αυτούς τους δύο μεγάλους στόχους στο 4ο Συνέδριό μας, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Στις κρίσιμες στιγμές που πλησιάζουν, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος, είτε στην Κοινωνία είτε στο Μέτωπο. Όλοι θα επιλέξουν στρατόπεδο και θα γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι η  μάχη θα δοθεί και θα είναι σκληρή και αδυσώπητη.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο οφείλει να ηγηθεί στην  κρίσιμη μάχη που θα δοθεί σε πολλά επίπεδα, πρωτίστως όμως στην εκλογική αναμέτρηση που δεν θα αργήσει να έλθει, για να μπορέσει να λάβει όχι μόνο  μεγάλη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά την ίδια την εξουσία.

Σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες, ή μεμψίμοιροι δισταγμοί. Με την αυθόρμητη λαϊκή ανταπόκριση, εδώ και περισσότερο από τρία χρόνια χτίζουμε μέρα με τη μέρα, μια δημοκρατική και αξιόμαχη οργάνωση. Την οργάνωση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου. Τη μόνη πολιτική οργάνωση που δίνει στον λαό πραγματική διέξοδο με τις ρηξικέλευθες προτάσεις της για μια άλλη Ελλάδα. Μια Ελλάδα πραγματικά ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα.

Αμέσως μετά το Συνέδριό μας πρέπει να είμαστε έτοιμοι να  ξεκινήσουμε με παλλαϊκή συμμετοχή και πανεθνική προσπάθεια, τον ειρηνικό και δημοκρατικό δρόμο που οδηγεί στην Κοινωνική Απελευθέρωση για να κατορθώσουμε να δημιουργήσουμε:

Μια Ελλάδα, που οι αποφάσεις θα παίρνονται από τον ίδιο το λαό της χωρίς ξένες εξαρτήσεις, επιρροές και επεμβάσεις.

Μια Κοινωνία δίκαιη, που θα στέκεται αρωγός στις ανάγκες των πολιτών της και που δεν θα τους αποξενώνει από τα προϊόντα των κόπων τους.

Έναν Άνθρωπο-Πολίτη, που θα ολοκληρώνεται τόσο πνευματικά όσο και πολιτιστικά και που θα μπορεί να αναπτύσσει ελεύθερα και δημιουργικά τις πρωτοβουλίες του, γιατί θα ζει σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, δίχως άγχος και χωρίς καταπίεση.

Αυτά τα οράματά μας καλούμαστε να τα μεταλαμπαδεύσουμε στον Ελληνικό λαό! Αυτοί είναι οι στόχοι που πρέπει να πετύχουμε, ειδικά τώρα που το πολιτικό κενό είναι κάτι περισσότερο από ορατό και  έχουμε υποχρέωση αλλά και μοναδική ευκαιρία να το καλύψουμε.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ  ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΜΕ !