Πολιτικό Σκηνικό και Συνέδριο

του Γιάννη Σιδέρη

Η Συγκυβέρνηση

Δεν είναι ικανή πια να πείσει, μια και η φοροκαταιγίδα που πλήττει τους πολίτες δεν τους επιτρέπει να συμμεριστούν τα περί τέλους των μνημονίων και της έλευσης της ανάπτυξης οσονούπω, παρά τις αναμφισβήτητα φιλότιμες προσπάθειες των φίλα προσκείμενων ΜΜΕ. Η καθημερινότητα, όσο και αν περνά από τον παραμορφωτικό καθρέπτη των κυβερνώντων, δεν μπορεί να διαστρεβλωθεί πια, αφού οι πολίτες πιέζονται αφόρητα.

Πλήρως υποταγμένη στις εντολές των δανειστών, το μόνο που προσπαθεί είναι να επικοινωνήσει καλύτερα τις πολιτικές της.

Το ΥΠΟΙΚ είναι ο καθρέφτης της. Μετά τον Γ. Στουρνάρα και ο νυν υπουργός Γκίκας Χαρδούβελης, είναι σαφές πως υπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών. Πως αλλιώς να ...
χαρακτηρίσεις έναν Έλληνα υπουργό, αν όχι υπηρέτη των δανειστών, όταν ο ίδιος φτάνει στο σημείο να τίθεται σαφώς με το μέρος τους δηλώνοντας ότι η διαγραφή του χρέους δεν αποτελεί επιλογή; Πως αλλιώς να τον χαρακτηρίσεις αν όχι άνθρωπο του Βερολίνου, τη στιγμή που επιπλήττει με δηλώσεις του το νέο υπουργό της Γαλλίας για την απόφασή του να μην τηρήσει το 3%στο έλλειμμα, απόφαση την οποία θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί και η χώρα μας προκειμένου να χαλαρώσει κάπως η πολιτικής σκληρής λιτότητας;

Η ΝΔ

Το κόμμα-πυρήνας της κυβέρνησης, όπως φαίνεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, υποχωρεί ως συνέπεια τις άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής της. Το πιο σημαντικό κατά την γνώμη μου εύρημα όμως των δημοσκοπήσεων είναι η σχεδόν ισοψηφία του Σαμαρά με τον Τσίπρα ως προς την καταλληλότητα, στοιχείο το οποίο ανέκαθεν προετοίμαζε την κοινή γνώμη για την έλευση της αλλαγής στην κυβέρνηση.

Αλλαγή την οποία ευνοεί και η γερμανική πλευρά, η οποία δεν διατίθεται να κάνει παραχωρήσεις στην κυβερνώσα παράταξη, προκειμένου να μην καταβαραθρωθεί στις εκλογές.

Έτσι, το μόνο που απομένει στον πρωθυπουργό για την επικείμενη επίσκεψή του στο Βερολίνο, είναι κάποιες δηλώσεις στήριξης της πολιτικής, που έτσι κι αλλιώς το Βερολίνο επιβάλλει. Άλλωστε μόνο τυχαία δεν είναι η δήλωση της γερμανικής πλευράς ότι δεν πρόκειται να τεθεί θέμα χρέους, θέμα που επιζητούσε οπωσδήποτε μια θετική δήλωση ο Α. Σαμαράς.

Αλλά και επικοινωνιακά η ΝΔ, μέσω της κυβέρνησης που ασκεί, δεν τα πάει καθόλου καλά τελευταία. Χαρακτηριστική είναι η επικοινωνιακή διαχείριση του ΕΝΦΙΑ, αλλά και της ΝΕΡΙΤ, με τον μεν διαφημισμένο φόρο ακινήτων να κάνει το βενιζέλειο χαράτσι να μοιάζει χαρτζιλίκι τη δε δημόσια τηλεόραση να συνταράσσεται από τις συνεχής παραιτήσεις.

Φαίνεται αρκετά δύσκολο πια να συνεχίσει να ελέγχει τους βουλευτές της σε τυχόν μέτρα που θα επιβάλλουν οι δανειστές ( ομαδικές απολύσεις, ασφαλιστικό κ. ά.) μια και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται το πολιτικό μέλλον που τους περιμένει, αν συνεχίσουν να ψηφίζουν τα πάντα που έρχονται στη βουλή.

ΧΑ

Εξάλλου, οι λεγόμενοι καραμανλικοί βουλευτές της ΝΔ, δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την ώσμωση πρωτοκλασάτων στελεχών τους που βρίσκονταν στον στενό πυρήνα του Μαξίμου (βλέπε Μπαλτάκος) με το ναζιστικό μόρφωμα ΧΑ.

Οι τελευταίες αποκαλύψεις της “Εφημερίδας των Συντακτών” περί sms του πάλαι ποτέ γραμματέα της κυβέρνησης με αποδέκτη τον Κασιδιάρη, όπου ουσιαστικά καθοδηγούσε την κοινοβουλευτική συμπεριφορά της ΧΑ, αποδεικνύουν τόσο την ιδεολογική αφετηρία ορισμένων προσώπων στο στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον, πράγμα που δεν είναι δυνατό να ανεχθούν οι καραμανλικοί, όσο και την πλήρη συστημικότητα ενός “κόμματος” που προσπαθούσε να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο!

Η ΧΑ είναι πλέον αδύνατο να παίξει το ρόλο για τον οποίο την προόριζε το πρωθυπουργικό περιβάλλον, μετά από αυτές τις αποκαλύψεις.

Κεντροαριστερά

Σε αυτόν τον πολιτικό χώρο οι ανακατατάξεις, προκειμένου να εμφανιστεί ως ο τρίτος πόλος, δίνουν και παίρνουν.

Το ΠΑΣΟΚ, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση, ουσιαστικά εξαϋλώνεται κάτω από τις άγρια νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Προσπαθεί να δώσει ένα προοδευτικό στίγμα, την ίδια στιγμή που ψηφίζει την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους!

Αυτό από μόνο του συνιστά μια ενδογενή αντίφαση για το άλλοτε κραταιό κόμμα, αντίφαση η οποία όμως είναι εμφανής στους πολίτες. Για πιο λόγο κάποιος να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και όχι απ’ ευθείας τη ΝΔ, αν θωρεί ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι αναγκαία;

Άλλος ένας παράγοντας της συνεχής πτώσης του είναι και ο πρόεδρός του, ο οποίος με τον κυνισμό, την εγωπάθεια και την αμετροέπειά του, καθίσταται πλέον αρνητικός παράγοντας για το μέλλον του κόμματος.

Από την άλλη, η ΔΗΜΑΡ, αδυνατώντας να βρει ρόλο στην πολιτική σκακιέρα με τα μέσα-έξω στην κυβέρνηση της χώρας, ήδη αποτελεί παρελθόν.

Έτσι, ένα νέο κόμμα κρίθηκε απαραίτητο να εμφανιστεί ώστε να μην απορροφηθεί ολόκληρος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που ναι μεν δεν θα κινείται έξω από τον χώρο των ευρωπαϊστών, αλλά θα στηρίζει την υπόστασή του περισσότερο στην επικοινωνία παρά στις ξεκάθαρες πολιτικές του θέσεις. Φυσικά μιλάμε για το ΠΟΤΑΜΙ, το οποίο καθιερώθηκε, όπως φαίνεται δημοσκοπικά, φυσικά με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ μια και ο επικεφαλής του δεν είναι παρά “παιδί” τους.

ΑΝΕΛ

Το κόμμα του Πάνου Καμμένου, έχοντας μαζί με το ΚΚΕ η αλήθεια είναι την μικρότερη προβολή, αιμορραγεί ακόμη, αναγκάζοντας τον πρόεδρό του να αναζητά εναγωνίως συμμαχίες εκτός κοινοβουλίου. Φαίνεται πως οι επιλογές του Καμμένου στα πρόσωπα που απάρτιζαν τα ψηφοδέλτια των ΑΝΕΛ το 2012, δεν ήταν και οι καλύτερες. Ο ίδιος προτίμησε άτομα με βεβαρημένο πολιτικό παρελθόν και αυτό πληρώνει. Δεν κατάφερε να υπερβεί την πολιτική πεπατημένη δημιουργώντας έναν πολιτικό φορέα που θα λειτουργούσε από την βάση δημοκρατικά, οπότε μοιραία, συρρικνώθηκε, άμεσα εξαρτημένος από τους εκλεγμένους βουλευτές του.

ΚΚΕ

Προβλήματα τέτοιου είδους δεν είχε ποτέ και δεν έχει ούτε τώρα το ΚΚΕ. Με σταθερές θέσεις, σχεδόν παγιωμένες, αρκείται σε ένα μικρό εκλογικό ποσοστό και στον έλεγχο αρκετών συνδικαλιστικών οργανώσεων μέσω του ΠΑΜΕ.

Οποιαδήποτε ευελιξία προκειμένου να ανακουφιστούν οι πολίτες μέσα στα πλαίσια του αστικού κράτους, θεωρείται αδιανόητη. Ακόμη και τώρα που η χώρα έχει απολέσει μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας της και σε λίγο δεν θα είναι παρά ένα σύνολο ομοσπονδιών μέσα σε μια φεντεραλιστική Ευρώπη, το ΚΚΕ δεν προτίθεται να συμμαχήσει με άλλες δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις προκειμένου να αντισταθούν όλοι μαζί.

ΣΥΡΙΖΑ

Άφησα για το τέλος το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και βέβαιο νικητή στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν.

Είναι μεγάλη η ευθύνη που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ευθύνη απέναντι στον λαό, έναν λαό χειμαζόμενο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Έναν λαό, που η μεγάλη του πλειοψηφία δίχως ίχνος υπερβολής, μάχεται καθημερινά για την επιβίωσή της,

Έναν λαό που στέκει αποσβολωμένος απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση που δέχεται. Έναν λαό που νιώθει ηττημένος, μετά τις πρώτες αντιδράσεις του. Έναν λαό προδομένο από τους πολιτικούς που ο ίδιος εξέλεξε.

Έχει ευθύνη όμως και απέναντι στα μέλη του, τους ανθρώπους που ανιδιοτελώς πάλευαν για χρόνια για τον εκδημοκρατισμό της χώρας και για ένα πραγματικά κοινωνικό κράτος.

Δημοσκοπικά, δεν φαίνεται όμως να παίρνει ξεκάθαρο προβάδισμα, αδυνατώντας να συσπειρώσει γύρω του τη μεγάλη μάζα που ψάχνει διέξοδο. Βέβαια, εύκολα μπορεί κάποιος να διαγνώσει το τι φταίει γι’ αυτό.

Η πρωτοφανής διγλωσσία των στελεχών του, η μη ξεκάθαρη θέση του για καίρια ζητήματα και η συνεχής μετατόπισή του προς την σοσιαλδημοκρατία, μόνο αξιόπιστο δεν τον καθιστούν.

Αναλυτικότερα:

Για τα εθνικά θέματα, καμιά αναφορά, προσπαθεί να τα κρύψει κάτω από το χαλί, ώστε να μην δημιουργηθεί και άλλο σημείο τριβής.

Για το χρέος, η τελευταία δήλωση του Ν. Παππά είναι ενδεικτική ακόμη μιας υποχώρησης: “Θα κουρευτεί το χρέος, αυτό νομίζω ότι πρέπει να το θεωρούμε ληγμένο. Ή θα βρεθεί μία λύση η οποία να το θάβει, να το πηγαίνει σε πολύ μεγάλο μήκος χρόνου. “

Δηλαδή θα μπορεί να “θαφτεί” το χρέος, λες και δεν θα το ξαναβρούμε μπροστά μας αργότερα, λες και δεν είναι η κύρια αιτία που επιβάλλουν τις πολιτικές τους οι δανειστές! Πρόκειται για μια δήλωση, που εντέχνως “κλείνει το μάτι” στους γερμανούς οι οποίοι δεν θέλουν ν’ ακούσουν για κούρεμα! Είναι μια σαφής απόδειξη συντηρητικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δώσει το στίγμα ενός πολιτικού χώρου έτοιμου να διαπραγματευτεί!

Στίγμα που ενισχύεται από την αποκάλυψη μέσω ρεπορτάζ της μυστικής συνάντησης δύο ηγετικών στελεχών του, των κ. Δραγασάκη και Σταθάκη δηλαδή του οικονομικού του επιτελείου, με τον μέχρι πέρυσι εκτελεστικό σύμβουλο της ΕΚΤ και νυν υφυπουργό Εργασίας της κυβέρνησης Μέρκελ, Γεργκ Ασμουσεν.

Το ραντεβού ζητήθηκε από την Κουμουνδούρου και αποσκοπούσε, όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ, στην παράθεση των προτάσεων και θέσεων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη διαχείριση του χρέους σε ευρωπαίους αξιωματούχους.

Τώρα το γιατί έπρεπε να αποκαλυφθεί η συνάντηση αυτή από ένα ρεπορτάζ, πιστεύω πως πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

Γιατί να μην ενημερώνεται ο λαός για τις κινήσεις του κόμματος που ζητά την εξουσία; Έχει μήπως να φοβηθεί κάτι;

Τελικά το μόνο που έμεινε, είναι οι θέσεις που παρουσίασε ο Τσίπρας στην ΔΕΘ, οι οποίες περισσότερο θυμίζουν ηγέτη εκκλησίας ή ΜΚΟ, παρά ηγέτη της αριστεράς! Με ένα πρόγραμμα με στόχευση τα συσσίτια των άπορων, την στέγαση των άπορων και το δωρεάν ρεύμα των αναξιοπαθούντων, μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρισθεί!

Πού είναι οι ρηξικέλευθες πολιτικές επιλογές, που είναι η σύγκρουση με το ευρω-τοκογλυφικό κατεστημένο, που είναι η προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης του λαού προς την κατεύθυνση της χειραφέτησής του; Πραγματικά δεν εξέφρασε τέτοιου είδους πολιτικές, παρά περιορίστηκε στην βεβαιότητα κατ’ αυτόν του καλύτερου και ικανότερου διαπραγματευτή, καλώντας μάλιστα τον λαό να συνδράμει. Έναν λαό όμως που έχει ακινητοποιηθεί, που έχει απαξιώσει του κινηματικού χαρακτήρα τις αντιδράσεις, με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δρα πλέον μόνο μέσα στα κοινοβουλευτικά θεσμικά πλαίσια.

ΕΠΑΜ

Μέσα σε αυτές τις πολιτικές συνθήκες το ΕΠΑΜ καλείται να πάρει αποφάσεις για το μέλλον του καθώς και για το μέλλον της χώρας, όπως το ίδιο το αντιλαμβάνεται.

Πως θα προχωρήσουμε; Θα επιδιώξουμε συνεργασίες ή όχι; Και αν ναι με ποιους; Οι συνεργασίες αυτές θα είναι εκλογικού χαρακτήρα που μπορούν να επιτευχθούν από τις ηγεσίες, ή μήπως αυτό που μας αφορά είναι συνεργασίες με πολίτες που αποτελούν (ή δεν αποτελούν) μέλη πολιτικών φορέων;

Ποιό θα είναι το στίγμα μας στην κοινωνία; Θα είναι σαφές και διακριτό ή μήπως θα μπορούσε να συνδιαμορφωθεί με άλλες δυνάμεις, είτε κοινοβουλευτικές είτε όχι;

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Κατ’ αρχάς είμαστε μέλη ενός πολιτικού φορέα που αυτοαποκαλείται Μέτωπο. Άρα, διαχωριστικές γραμμές που θέτουν ιδεοληψίες δεν υπάρχουν στο ΕΠΑΜ.

Αυτά που μας ενώνουν είναι τα προτάγματα, όπως αυτά διατυπώθηκαν στην ιδρυτική διακήρυξη και τα οποία ουσιαστικά στοχεύουν στον εκδημοκρατισμό της χώρας και μάλιστα μέσω Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και στην ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας μέσω διαγραφής του χρέους, εξόδου από την ΕΕ και υιοθέτησης εθνικού νομίσματος, θεωρώντας το ως απαραίτητη προϋπόθεση για την διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας.

Ουσιαστικά απευθυνόμαστε σε πολίτες οι οποίοι δεν θεωρούν ότι μέσω των εκλογών, δηλαδή της ανάθεσης, μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της χώρας. Απευθυνόμαστε σε πολίτες που έχουν συνείδηση της τραγικής θέσης που βρίσκεται η χώρα και είναι διατεθειμένοι να την υπερασπιστούν με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος.

Ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε ότι θα σταθούμε αδρανείς στα δεινά που βιώνουν πλέον οι πολίτες. Ακόμη και μια ανάσα ανακούφισης είναι σημαντική την ώρα αυτή.

Πως όμως μπορούμε να βοηθήσουμε τους πολίτες; Εντασσόμενοι, ως άλλη συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως διαμορφώνοντας μια εκλογική συμμαχία με τον Καμμένο; Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Αν αφαιρέσεις το σαφές αριστερό του πρόσημο είμαστε σχεδόν ταυτόσημων απόψεων ως προς της πολιτικής πρακτικής. Στην ρητορική είναι που τα χαλάμε!

Κατά την γνώμη μου, είμαστε ένας χώρος πολιτικός που δεν έχει να φοβηθεί ή να κρύψει τίποτα. Ας επιδιώξουμε λοιπόν τις όποιες συνεργασίες, για μια ακόμη φορά είναι αλήθεια. Αρκεί οι όποιες συζητήσεις προκύψουν να πραγματοποιηθούν δημόσια, ανοιχτά με στόχο να αναζητηθεί ακόμη και η ελάχιστη κοινή γραμμή πλεύσης. Αν παρ’ ελπίδα οι άλλοι “αντι-μνημονιακοί” χώροι είτε αδιαφορήσουν είτε δεν αποδεχθούν την πρόσκλησή μας για ανοιχτό διάλογο για δικούς τους λόγους, ας αναλάβουν αυτοί την ευθύνη.

Από κει και πέρα ο πολιτικός χρόνος είναι πολύ πυκνός. Ένα ΕΠΑΜ με ξεκάθαρο, χωρίς μετατοπίσεις λόγο, ένα ΕΠΑΜ όπου θα συνεχίσει τις παρεμβάσεις του στον λαό, ένα ΕΠΑΜ συμπαγές και με συγκεκριμένη στόχευση, ας είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αργήσει η ώρα να παίξει τον ρόλο για τον οποίο ιδρύθηκε.

Τον ρόλο του καταλύτη στον εκδημοκρατισμό της χώρας και στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας