«Εμπάργκο», Εθνική κυριαρχία και εξωτερική πολιτική

του Γιάννη Τόλιου

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία και η επιβολή κυρώσεων από ΗΠΑ-ΕΕ στη Ρωσία, με αντίστοιχα αντίμετρα (εμπάργκο) εκ μέρους της τελευταίας στις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, κυρίως στις χώρες της ΕΕ μαζί και Ελλάδα, έφερε στο προσκήνιο κρίσιμα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και αποτελεσματικότητας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Εξωτερική πολιτική και... ροδάκινα

Ο τρόπος θεώρησης του «εμπάργκο» από την ελληνική κυβέρνηση είναι τουλάχιστον απαράδεκτος. Ενδεικτική η δήλωση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου Σ. Βούλτεψη (11.8.14), στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «μια υπεύθυνη Πολιτεία δεν καθορίζει την εξωτερική της πολιτική με βάση κάποια φορτία ροδακίνων» και ότι ...«η Ελλάδα δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τις συμμαχίες της στο δυτικό στρατόπεδο». Η συγκεκριμένη δήλωση δείχνει όχι μόνο «ασχετοσύνη» για τις άμεσες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του «εμπάργκο» σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά και μια παρωχημένη αντίληψη εξωτερικής.....
πολιτικής, συνέχεια του πάλαι ποτέ δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσην».!

Αξίζει να δούμε συνοπτικά τις συνέπειες του «εμπάργκο» στα αγροτικά προϊόντα, ως απάντηση στις «κυρώσεις» των ΗΠΑ-ΕΕ στη Ρωσία (απαγόρευση αγοράς ρωσικών χρεογράφων, πώληση εξοπλισμού για ειρηνικούς και στρατιωτικούς σκοπούς, εξοπλισμού στον ενεργειακό τομέα, κά). Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων από ΕΕ προς Ρωσία ανέρχονται σε 12 δις € και μεγάλο μέρος αποτελούν ευπαθή προϊόντα (φρούτα, γαλακτοκομικά, κρέας, ψάρια, κά). Οι εξαγωγές της Ελλάδας φθάνουν τα 410 εκατ., ενώ από το εμπάργκο της Ρωσίας οι απώλειες της Ελλάδας σύμφωνα με εκτιμήσεις του «Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου», θα ανέλθουν 240 εκατ., από τα οποία 140 εκατ. από φρούτα (ροδάκινα, νεκταρίνια, ακτινίδια, σταφύλια). Τα αδιάθετα φρούτα λόγω του «εμπάργκο» θα φθάσουν 150.000 τόνους από τα οποία 70.000 τον. ροδάκινα. Πάνω από 25.000 παραγωγοί βρίσκονται στον «αέρα», ενώ 5 κλάδοι της αγροτικής παραγωγής έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές, καθώς κλάδοι μεταποίησης (χυμοποίησης), μεταφοράς, εμπορίας, κά. Οι υποσχέσεις για αποζημιώσεις παραγωγών εκ μέρους της ΕΕ, εξαντλείται μέχρι στιγμής στην αύξηση του ποσοστού «απόσυρσης» (χωματερές) από 5% σε 10%, ενώ οι αόριστες υποσχέσεις της κυβέρνησης για εθνικές ενισχύσεις έχουν εντείνει την αγωνία και αδιέξοδα των παραγωγών. Από την άλλη για το «χτίσιμο θέσεων» στη ρωσική αγορά χρειάστηκαν 10 χρόνια, ενώ για την επανάκτηση θα χρειαστούν τουλάχιστον 5 χρόνια. Από τη Ρωσία εισάγουμε κυρίως πετρέλαιο και φυσικό αέριο (5 δις) και εξάγουμε αγροτικά (34% του συνόλου) γουναρικά (45% του συνόλου), ενώ η αυξανόμενη ροή ρώσων τουριστών, αφήνει στη χώρα πολύτιμο συνάλλαγμα (800 δολάρια κατά κεφαλή δαπάνη..!).

Η συμμετοχή της Ελλάδας στο «εμπάργκο» κατά της Ρωσίας και τα αντίμετρα της τελευταίας, έχουν φέρει σε δεινή θέση όχι μόνο τους παραγωγούς, αλλά και την προοπτική των ελληνικών προϊόντων στη ρωσική αγορά, από την οποία επωφελείται η Τουρκία και άλλες χώρες. Προφανώς η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός λαός δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτήν την πολιτική, ντυμένη μάλιστα με το μανδύα της «συμμαχικής αλληλεγγύης». Αντίθετα υπονομεύουν καίρια την παρουσία ελληνικών προϊόντων σε μια μεγάλη αγορά και οι απώλειες θα είναι μεγάλες σε βάθος χρόνου αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση της Κομισσιόν, σε επιστολή του «Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων» Ελλάδος για τους κινδύνους του «εμπάργκο» στα ελληνικά προϊόντα. Η απάντηση της Κομισσιόν αναφέρει ότι η εμπορική συμφωνία (27.6.14) μεταξύ ΕΕ και Ουκρανίας, Μολδαβίας, Γεωργίας για εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, θα είναι επωφελής για την ΕΕ.! Χωρίς αμφιβολία για τις ισχυρές βιομηχανικές χώρες θα είναι, αλλά για την Ελλάδα οι απώλειες θα είναι δίπλευρες (βιομηχανικά και αγροτικά).

Εξωτερική πολιτική και ενεργειακός τομέας

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι παρά τις απώλειες στα αγροτικά κερδίζουμε αλλού, πχ ενεργειακά. Δυστυχώς οι εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι διαχρονικό «θύμα» των γεωπολιτικών στρατηγικών επιδιώξεων ΗΠΑ-ΕΕ και έχει απολέσει ουσιαστικά την εθνική της κυριαρχία. Να θυμίσουμε ότι πριν μερικά χρόνια (επί Κώστα Καραμανλή) είχε συμφωνηθεί η συμμετοχή της στην κατασκευή του αγωγού «Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη», αλλά επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου με τις πιέσεις των αμερικανών η Ελλάδα αποσύρθηκε, χάνοντας την ευκαιρία συμμετοχής στα ευρύτερα ενεργειακά δίκτυα Ευρώπης-Ρωσίας. Επίσης πριν δύο χρόνο με την επιβολή «εμπάργκο» από την ΕΕ στο ιρανικό πετρέλαιο, η Ελλάδα δέσμια της λογικής του «αγκιστρωμένου ψαριού», συναίνεσε στην επιβολή «εμπάργκο» με αποτέλεσμα την απώλεια δυνατότητας αγοράς πετρελαίου σε χαμηλές τιμές και με πίστωση, σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης. Η λογική της «παθητικής» προσαρμογής στις γεωπολιτικές στρατηγικές των κυρίαρχων ελίτ, Ουάσιγκτον-Βρυξελών-Βερολίνου, μόνο δεινά έχει σωρεύσει στον ελληνικό και κυπριακό λαό. Από την άλλη δεν υπήρξε καμιά θετική εξέλιξη στα λεγόμενα «εθνικά θέματα» (FYROM, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό), ενώ οι δανειακές συμβάσεις και η επιβολή των Μνημονίων της τρόικα, έχουν φέρει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στα πρόθυρα του Άδη.! Η κυβερνώσα ελληνική ελίτ και οικονομική ολιγαρχία, δείχνουν «αθεράπευτη» υποτέλεια και ξενοδουλεία προκειμένου να διασφαλίσουν στενά ταξικά συμφέροντα, απεμπολώντας ακόμα και την εθνική κυριαρχία.

Ανάγκη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής

Το «εμπάργκο» στα αγροτικά προϊόντα, φέρνει στο προσκήνιο το κρίσιμο ζήτημα του προσανατολισμού της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών οικονομικών σχέσεων. Αντί θέση «κολαούζου» και «παθητικής» αποδοχής τετελεσμένων, η Ελλάδα έχει ανάγκη μιας ενεργητικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, με κύριο άξονα την ανάπτυξη σχέσεων με όλες τις χώρες, στη βάση της ισότιμης συνεργασίας και του αμοιβαίου οφέλους. Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να διαχωρίσει τη θέση της από τις «κυρώσεις» των ΗΠΑ-ΕΕ κατά της Ρωσίας (χάριν του ακροδεξιού καθεστώτος της Ουκρανίας), οι οποίες εξυπηρετούν επιθετικές γεωπολιτικές στρατηγικές και καλλιεργούν νέο «ψυχρό πόλεμο» σε βάρος λαών και εργαζόμενων της ευρωπαϊκής ηπείρου. Να συμβάλλει επίσης στο μέτρο του δυνατού, στην ειρηνική επίλυση των διαφορών στην Ουκρανία, υπολογίζοντας τη βούληση των λαών, το σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ενδεχόμενη κλιμάκωση του «εμπάργκο» με Ρωσία, θα επιφέρει μεγάλα πλήγματα σε πολλούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας (ενέργεια, αγροτικά, γούνας, τουρισμός κά) και πολλαπλά διαφυγόντα κέρδη, σε σχέση με την ανάπτυξη της συνεργασίας με μια μεγάλη αγορά, στην οποία η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα (γεωπολιτικά, πολιτιστικά, ιστορικά, θρησκευτικά, κά), αντί όλα να θυσιαστούν στα κούφια ιδεολογήματα μιας αφηρημένης και επιβλαβούς «συμμαχικής αλληλεγγύης».

από την «Ελευθεροτυπία»