Μιζούρι

του «Pitsirikos»

Οι συγκρούσεις ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές στο Φέργκιουσον του Μιζούρι μετά από την δολοφονία του 18χρονου Μάικ Μπράουν από πυρά αστυνομικού -έξι σφαίρες, οι δυο στο κεφάλι- είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά συνηθισμένο στις δυτικές χώρες.

Μετά από εκδηλώσεις κρατικής βίας -συνήθως, δολοφονίες άοπλων νεαρών από αστυνομικούς-, ένα κομμάτι της τοπικής κοινωνίας οργίζεται και διαδηλώνει, απαιτώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Μπορεί το γεγονός που προκαλεί τις διαδηλώσεις να είναι -ή να φαίνεται- τυχαίο, αλλά δεν είναι...
καθόλου σπάνιο ένα τυχαίο γεγονός να αναδεικνύει την οργή ενός μέρους της κοινωνίας, όπως έγινε με τις μεγάλες ταραχές που ξέσπασαν στο Λονδίνο και σε άλλες βρετανικές πόλεις τον Αύγουστο του 2011, μετά την δολοφονία ενός 29χρονου μαύρου από την αστυνομία.

Στις διαδηλώσεις, οι διαδηλωτές συνειδητοποιούν πως έχουν απέναντί τους μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομία, τα καθεστωτικά ΜΜΕ συκοφαντούν συστηματικά τους διαδηλωτές, οι διαδηλωτές παρουσιάζονται σαν κακοποιοί, οι ποινές που επιβάλλει η αστική δικαιοσύνη στους πρώτους συλληφθέντες διαδηλωτές είναι εξοντωτικές -για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι- και, αργά ή γρήγορα, οι διαδηλώσεις σταματούν.

Συνήθως, στις διαδηλώσεις συμμετέχουν νεαροί που, λίγο πολύ, είναι αποκλεισμένοι από το μοίρασμα της πίτας και δεν έχουν τρόπο να επηρεάσουν την εξουσία, αφού δεν έχουν -και δεν θα αποκτήσουν ποτέ- πρόσβαση στην εξουσία.

Οι μεγάλες ταραχές στο Παρίσι πριν από μερικά χρόνια δεν ήταν τίποτα άλλο από την προσπάθεια των νεαρών που ζουν στα προάστια χωρίς δουλειά, πρόσβαση στην μόρφωση και σε μια καλύτερη ζωή, να φωνάξουν πως υπάρχουν κι αυτοί.

Αυτοί οι νεαροί που βλέπουν πως δίπλα τους κάποιοι ζουν μια όμορφη ζωή με απολαύσεις -που οι ίδιοι ποτέ δεν θα νιώσουν- δεν μοιάζουν διατεθειμένοι να κάθονται ήσυχοι, άνεργοι και δυστυχισμένοι, και να παρακολουθούν τους υπόλοιπους να κάνουν πάρτι.

Βέβαια, δεν καταφέρνουν να συγκρουστούν με τους μεγαλοαστούς αλλά συγκρούονται με τους αστυνομικούς, οι οποίοι μοιάζουν σε πολλά με αυτούς τους αποκλεισμένους νεαρούς, αφού κι αυτοί δεν θα καταφέρουν ποτέ να ξεφύγουν από την μίζερη ζωή τους.

Τελικά, η πιο στενή επαφή των αποκλεισμένων νεαρών με τους μεγαλοαστούς -και την άνετη ζωή τους- είναι οι συγκρούσεις με τα σκυλιά των μεγαλοαστών, τους αστυνομικούς.

Μετά, επιστρέφουν στα σπίτια τους και συνεχίζουν να ζουν μια στερημένη ζωή, γνωρίζοντας πως εκεί δίπλα τους υπάρχει ένας λαμπερός τρόπος ζωής -που διαφημίζεται μάλιστα από τα ΜΜΕ-, τον οποίο αυτοί θα πρέπει να παρακολουθούν ως θεατές μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Αυτοί που κατηγορούν τους νεαρούς στο Μιζούρι, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις επειδή εξεγείρονται, θα πρέπει να σκεφτούν ποιες άλλες επιλογές έχουν αυτοί οι άνθρωποι για να εκφράσουν την οργή τους και την επιθυμία τους να ζήσουν κι αυτοί μια όμορφη και άνετη ζωή.

Δεν έχουν άλλες επιλογές.

Οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών αποκλείουν ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών από το δικαίωμα να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή -κυρίως, τους νέους-, και στη συνέχεια τους κατηγορούν επειδή εξεγείρονται και καταφεύγουν στη βία που θεωρείται αποκλειστικό δικαίωμα των κρατών.

Τα κράτη προκαλούν την βία και δυσανασχετούν όταν γίνονται βίαιοι οι πολίτες.

Μα, δεν έχουν άλλη επιλογή. Είναι η κρατική βία και ο αποκλεισμός που οδηγούν τους πολίτες στη βίαιη διαμαρτυρία και εξέγερση.

Όσο οι αποκλεισμένοι πολίτες δεν οργανώνονται και δεν αποκτούν συνείδηση της τάξης τους και της πολιτικής επιλογής να συγκρουστούν με την εξουσία με κάθε τρόπο, αυτές οι εξεγέρσεις θα λειτουργούν σαν εκτόνωση και δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση αν είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις που τις προκαλούν, αφενός για να κάνουν επίδειξη της συντριπτικής υπεροχής των δυνάμεων καταστολής -που πια είναι κανονικός στρατός-, και αφετέρου για να επιστρέψουν οι διαδηλωτές στα σπίτια τους «ξεχαρμανιασμένοι».

Βέβαια, όσο οι αποκλεισμένοι πολίτες θα γίνονται όλο και περισσότεροι -κάτι που είναι αναπόφευκτο στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς που μειώνει διαρκώς τις θέσεις εργασίας και το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή-, οι εξεγέρσεις θα λαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Και κάποια μέρα, οι εξεγερμένοι δεν θα επιστρέψουν στα σπίτια τους. Θα μείνουν στους δρόμους. Μέχρι τέλους.

Αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει τις αντιδράσεις των Αμερικανών πολιτών που διαδηλώνουν αυτές τις ημέρες στο Φέργκιουσον του Μιζούρι.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν πρόκειται να υπάρξει μια αλλαγή στις δυτικές κοινωνίες, το πιθανότερο είναι αυτή η αλλαγή να ξεκινήσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Γιατί η αμερικανική κοινωνία είναι σήμερα ένα βήμα μπροστά από τις υπόλοιπες.