Ας μην φτάσουμε στο απροχώρητο για να αντιληφθούμε το προφανές!

του Δημήτρη Καζάκη

Τις προάλλες παρακολουθούσα ένα ρεπορτάζ στα ρωσικά μέσα για την κατάσταση στην Ανατολική Ουκρανία. Στην πόλη Λουγκάνσκ, η οποία βομβαρδίζεται ανηλεώς από το αποκαλούμενο Ουκρανικό πυροβολικό, ένα παιδί γύρω στα 16 εξηγούσε στο δημοσιογράφο πώς το προηγούμενο βράδυ μια οβίδα έπεσε στο σπίτι του και το κατέστρεψε ολοσχερώς. Μέσα στα ερείπια έχασε τους δυο γονείς του και την 7χρονη αδελφούλα του, για να επιβιώσει ως εκ θαύματος το ίδιο με τη γιαγιά του.

Θέλετε η ομοιότητα του παιδιού αυτού με τον μικρό μου γιό, θέλετε το γεγονός ότι στην ανατολική Ουκρανία εξελίσσεται μια απίστευτη σφαγή αμάχων διαστάσεων Γάζας με ακόμη περισσότερα θύματα, για την οποία αδιαφορούν σχεδόν οι πάντες, με έβαλε σε πολύ σκοτεινές σκέψεις. Το περιστατικό αυτό είναι ένα από τα εκατοντάδες που συμβαίνουν σε καθημερινή βάση στην περιοχή.

Ο άμαχος πληθυσμός που δεν θέλει, ή δεν μπορεί να εγκαταλείψει τις εστίες του, είναι....
ένα εύκολο θύμα για το πυροβολικό μεγάλης απόστασης των Ουκρανών μισθοφόρων. Επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν τις πόλεις, οι μισθοφόροι τις βομβαρδίζουν από μακριά, εκ του ασφαλούς, αδιάκριτα και σαρωτικά με στόχο τον άμαχο πληθυσμό. Γιατί; Όχι μόνο γιατί είναι ένας εύκολος στόχος, αλλά πρωτίστως γιατί είναι ο άμαχος πληθυσμός που στηρίζει και συντηρεί τους αντάρτες. Χωρίς την υποστήριξη από τον άμαχο πληθυσμό δεν μπορεί να υπάρξει ένοπλη αντίσταση μέσα στις πόλεις.

Σ' αυτόν τον βομβαρδισμό δεν μπορούν να ανταπαντήσουν οι αποκαλούμενοι "σεπαρατιστές" αντάρτες που βρίσκονται καλά οχυρωμένοι στις παρυφές των πόλεων. Δεν έχουν τα μέσα. Κι έτσι οι μισθοφόροι του Κιέβου δολοφονούν μαζικά αμάχους, χωρίς να νοιάζεται κανένας. Εξασφαλίζουν έτσι την "καθαρότητα" της "φυλετικής" σύνθεσης του πληθυσμού της Ουκρανίας, όπως την θέλει το νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου. Φυσικά οι φρικιαστικές εικόνες αυτού του πολέμου δεν φτάνουν σχεδόν ποτέ στα δυτικά μέσα "ενημέρωσης".

Σ' ένα από τα ρεπορτάζ του CNN σε πόλεις και χωριά της κεντρικής και δυτικής Ουκρανίας, οι δημοσιογράφοι ανακάλυπταν πόσο πλατύ έχει γίνει το κίνημα άρνησης της στράτευσης από τον πληθυσμό. Πρωτοστατούν οι γυναίκες. Μανάδες και σύζυγοι. Στις ερωτήσεις των αμερικανών δημοσιογράφων γιατί δεν ανταποκρίνονται στα "φύλλα πορείας" της κυβέρνησης του Κιέβου για να πολεμήσουν για την "πατρίδα" τους, η απάντηση είναι αφοπλιστική: γιατί να πολεμήσουν τα παιδιά και οι σύζυγοί μας; Εμείς θέλουμε ειρήνη! Αν θέλουν να πολεμήσουν, να πάνε αυτοί που ήταν στην Μaidan!

Ακόμη και οι δημοσιογράφοι του CNN σχολίαζαν ότι η κυβέρνηση του Κιέβου δεν διαθέτει το απαραίτητο λαϊκό έρεισμα. Κι επομένως η σφαγή θα πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, από την στιγμή που το μόνο ουσιαστικό στήριγμα του νεοναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Και το ερώτημά μου είναι το εξής: Μα καλά που ήταν όλος αυτός ο κόσμος τον καιρό της Maidan; Πόσο δύσκολο θα ήταν να οργανωθεί μια τεράστια πορεία προς το Κίεβο σε αντιπαράθεση με την Maidan; Αν ο πληθυσμός που σήμερα σφαγιάζεται μαζικά στην Ανατολική Ουκρανία, αλλά και εκείνος που καλείται σήμερα να θυσιάσει τα παιδιά του για το καθεστώς του Κιέβου, είχε έγκαιρα αντιδράσει μαζικά ενάντια στο πραξικόπημα της Maidan, σήμερα δεν θα υπήρχε ούτε πόλεμος, ούτε τίποτε.

Για σκεφτείτε το λιγάκι. Οι περισσότεροι Ουκρανοί παρακολουθούσαν αμήχανα τις εξελίξεις, θεωρώντας ότι σ' αυτούς δεν μπορεί να συμβεί αυτό που συμβαίνει για δεκαετίες τώρα στη Γάζα και γενικά στην Παλαιστίνη. Κι έτσι έμειναν στον καναπέ τους, να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στη χώρα τους μέσα από τις τηλεοράσεις. Και να σήμερα. Μέσα σε λίγους μήνες η χώρα τους έχει μετατραπεί σε πεδίο μαζικής σφαγής.

Πόσο, λέτε, ότι απέχουμε εμείς από αυτή την κατάσταση; Η νοοτροπία δυστυχώς που δέρνει την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, είναι η ίδια. Ασχολείται - με την αμέριστη βοήθεια του πολιτικού και επικοινωνιακού συστήματος - με τις δόσεις και τα "λάθη" του ΕΝΦΙΑ, τις πολιτικές μεταγραφές στα κομματικά κυκλώματα και γενικά περιμένει ότι οι εκλογές όπως και να έχουν, θα δώσουν λύση στα πράγματα. Κι έτσι ασχολείται με το μεροδούλι, μεροφάι, αναμένοντας κάποιον από τους δελφίνους της εξουσίας να του λύσει το πρόβλημα. Άλλωστε όλοι μαζί, δεξιοί και αριστεροί, του λένε ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, χωρίς να χρειαστεί να ξεκουνηθεί. Τι το καλύτερο;

Η νοοτροπία αυτή δεν είναι απλά τυπική του ραγιά. Σήμερα είναι το πρελούδιο της απόλυτης καταστροφής. Η χώρα μας έχει μπει ήδη σε ανάλογη τροχιά μ' εκείνη της Ουκρανίας. Οι εκλογές που θα έρθουν - όποτε έρθουν - απλά θα βαθύνουν την κρίση και θα κάνουν την κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση πιο επιτακτική. Απλά ελπίζω ότι θα συνειδητοποιήσουμε ;έγκαιρα ότι χωρίς να ξεκουνηθούμε, χωρίς τη δική μας μαζική κινητοποίηση, λύση δεν δίνεται. Όποιος κι αν ανέβει στην κυβέρνηση.

Ελπίζω να μην την πάθουμε όπως οι Ουκρανοί. Να μην είναι τα δικά μας παιδιά που μέσα στα άγρια ξημερώματα θα ξυπνούν από τις οβίδες, ή τους πυραύλους για να ψάξουν τους νεκρούς τους μέσα στα χαλάσματα του ίδιου του σπιτιού τους. Κι αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς και κανέναν άλλο. Προς Θεού, δεν πρέπει να βρεθούμε στην κατάσταση των Ουκρανών να λέμε γιατί δεν ξεσηκωθήκαμε έγκαιρα και αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ.

Και να θυμάστε. Ίσως η πιο θανάσιμη, η πιο μοιραία αυταπάτη σήμερα είναι αυτό που λένε οι περισσότεροι για να δικαιολογήσουν την απραξία τους: έλα μωρέ, αυτά δεν μπορούν να συμβούν στην Ελλάδα. Μόνο που η ιστορία διδάσκει ότι όποτε κυριάρχησε αυτή η αυταπάτη σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις σαν τις σημερινές, ο λαός το πλήρωσε ακριβά, το πλήρωσε με το αίμα των παιδιών του.