Αίμα, Μουντιάλ και «ψυχραιμία»….

του Διονύση Ελευθεράτου

Βραζιλία: η αγανάκτηση και η αηδία ζωγραφίστηκαν, με τεράστια γράμματα, πάνω σ' ένα εγκαταλελειμμένο τρένο: «Fuck FIFA». Το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό διευθυντήριο είναι μισητό στη χώρα, που «μετρά αντίστροφα» για την έναρξη του Μουντιάλ, μετρώντας ταυτοχρόνως νεκρούς στις φαβέλες - θύματα της κτηνωδίας της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας- και διαδηλωτές, οι οποίοι επί μήνες διαλαλούν: «Δεν θέλουμε γήπεδα, αλλά υγεία και εκπαίδευση».

Οι επιδερμικοί σχολιαστές ας απορούν, όσο υπαγορεύει η αφέλειά τους: μα είναι δυνατόν τόσοι Βραζιλιάνοι να μην θεωρούν ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας την κατασκευή και ανακατασκευή γηπέδων, εν όψει Μουντιάλ; Ποιοί; Αυτοί που, παρέα με τους Αργεντινούς, προσδίδουν έως και υπαρξιακές διαστάσεις στην αγάπη τους για το ποδόσφαιρο; Μα να βρίζουν....
και τη FIFA, οι αχάριστοι; Τη FIFA που επί δεκαετίες έχει «στα ώπα - ώπα» την εθνική τους ομάδα, όπως κάποτε (1986) αναγνώρισε και ο μεγάλος Σόκρατες, ο οποίος ως γνωστόν διέθετε θάρρος και ευθύτητα σε ποσότητες ανάλογες του ποδοσφαιρικού του ταλέντου;

Είδες κάτι πράγματα; Διαχωρίζουν το πάθος τους για τη μπάλα από τη βιομηχανία του ποδοσφαίρου και την (έχουσα, εν προκειμένω, ποδοσφαιρικό έναυσμα) «ανάπτυξη», που απαιτεί ανθρωποθυσίες στα εργοτάξια, υπέρογκες δαπάνες, ακριβότερες μετακινήσεις, απώθηση των αστέγων και των φτωχών σε αθέατα σημεία των πόλεων, «Ράμπο» που πρώτα πυροβολούν και κατόπιν ρωτούν...

Είδες κάτι πράγματα; Δεν ανέχονται «παράπλευρες απώλειες», ούτε καν χάριν ενός Μουντιάλ που θα διεξαχθεί στη χώρα τους, για πρώτη φορά από το 1950... Οι διαδηλώσεις, τις οποίες πυροδότησαν κατά το περασμένο καλοκαίρι οι δαπάνες για τη διοργάνωση του Μουντιάλ και οι αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων, ήταν οι μεγαλύτερες από το 1992. Πού στην ευχή χάθηκε ο σεβασμός στις «μεγάλες ιδέες»;

Πολλαπλά «ασύμφορα» μηνύματα εκπέμπονται από τη Βραζιλία. Γι αυτό ακριβώς, στα δικά μας ΜΜΕ οι σχετικές αναφορές είναι σχεδόν ψυχρές. Πρωτοφανές: καταχωνιάζεται ακόμη κι ο - κατά τα άλλα ανίκητος- πειρασμός να κατακεραυνωθεί μια κυβέρνηση που φέρει «στην ούγια» τον τίτλο «αριστερή», όπως αυτή της Ρούσεφ. Φαντάζεστε, αλήθεια, τι θα ακούγαμε στα βραδινά δελτία, εάν σκότωνε χορευτές και τραυματισμένες γυναίκες, όπως η Κλόντια ντα Σίλβα Φερέιρα που σύρθηκε επί 250 μέτρα από περιπολικό, η αστυνομία πχ της Βενεζουέλας;

Τώρα, όμως, απόλυτη ... ψυχραιμία. Λογικό. Τι να σχολιάσουν ενδελεχώς τα «παπαγαλάκια»; Το γεγονός ότι στα εργοτάξια του επικείμενου Μουντιάλ είχε γίνει απεργία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις άθλιες, θανατηφόρες συνθήκες εργασίας; Ποιά συστημικά ασπόνδυλα θα το έκαναν; Αυτά που προ δεκαετίας θεωρούσαν ότι συνιστούσε περίπου «εθνική υπονόμευση» κάθε συζήτηση για τους 14 θανάτους στα εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004;

Ποιοί «δικοί μας» θα σχολίαζαν ευμενώς την οργή που νιώθει ένα - σημαντικό, καθώς φαίνεται- τμήμα της βραζιλιάνικης κοινωνίας με την επιχείρηση «εξαφάνισης» αστέγων, εξαρτημένων και περιθωριοποιημένων; Όσοι υμνούν Αμυγδαλέζες; Όσοι ανακάλυψαν στοιχεία «προστασίας του πολίτη» ακόμη και στη διαπόμπευση οροθετικών γυναικών;

Ποιοί θα επαινέσουν τους Βραζιλιάνους που δεν θεωρούν a priori ως «κοινωφελές» κι «εθνικά συμφέρον» οτιδήποτε σερβίρεται με γαρνιτούρα τις «επενδύσεις», τα εργολαβικά κέρδη και «την προβολή της χώρας»; Οι τελάληδες του δικού μας «success story»;

Ποιοι θα νιώσουν ικανοποίηση με την διακήρυξη των βραζιλιάνων διαδηλωτών, ότι η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο δεν τους εμποδίζει να επιθυμούν υγεία κι εκπαίδευση, αντί νέων γηπέδων; Εκείνοι που σιγοντάρουν τον Γ. Σγουρό, ο οποίος υπόσχεται να μοιράσει - σαν στραγάλια- σε ζάπλουτα αφεντικά Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών δεκάδες εκατομμύρια ευρώ της Περιφέρειας (των χιλιάδων υποσιτισμένων παιδιών, των τόσων ημιθανών νοσοκομείων, σχολείων και βρεφονηπιακών σταθμών, στη χώρα των κατακρεουργημένων δημόσιων επενδύσεων), προς επίρρωση της διαπίστωσης ότι όσο «κρατούν καλά» οι αφορισμοί εναντίον του «σπάταλου - πελατειακού κράτους», κρατά ακόμη καλύτερα η κρατικοδίαιτη «επιχειρηματικότητα»;

Αφήστε το άλλο: ορισμένοι από τους πλέον «σοφιστικέ» αναλυτές- πλασιέ των Μνημονίων είχαν υμνήσει τον βραζιλιάνικο, «νηφάλιο»   τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης, δηλαδή την αποδοχή - κατά βάση- των συνταγών του ΔΝΤ, σε αντιδιαστολή προς τον «ακραίο», «τυχοδιωκτικό» δρόμο της Αργεντινής των Κίρχνερ. Ε, γιατί να πολυφαίνεται πόσο ...ακράτητο ενθουσιασμό έχει προκαλέσει η «ανάπτυξη βραζιλιάνικου τύπου»; Υπομονή: την επόμενη φορά που θα κινητοποιηθούν οι μεγαλοαγρότες της Αργεντινής ή θα απεργήσουν αστυνομικοί σε κάποια επαρχία της εν λόγω της χώρας, η συνιστώσα των «διανοούμενων» στις τάξεις των «παπαγάλων» θα ανακτήσει τη διάθεση να «αναλύσει» τα της Λατινικής Αμερικής. Αμφιβάλλει κανείς;

ΥΓ: το 1978, προτού αρχίσει το Μουντιάλ στην Αργεντινή, η αιμοσταγής χούντα του Βιντέλα δεν περιορίστηκε στην εξολόθρευση 100.000 αντιστασιακών. Επιπλέον «εξαφάνισε» και τις εξαθλιωμένες γειτονιές, τις «villas miserias», από τις πόλεις όπου θα γίνονταν οι αγώνες. Οι κάτοικοί τους μεταφέρθηκαν σε άλλες περιοχές- ακόμη και στην έρημο της Καταμάρκα. Κατά μήκος του κεντρικού δρόμου προς το Ροζάριο αναγέρθηκε τείχος, για να κρύψει τις εξαθλιωμένες συνοικίες. Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις ότι παραπλήσια «λογική» κυριαρχεί, 36 χρόνια αργότερα, στο βραζιλιάνικο κράτος της «αριστερούλας» Ρούσεφ.

από το «Πριν»