Θεϊκός άνεμος (Καμικάζι).

 του Στάθη

Το δημόσιο εθνικό χρέος της Ιαπωνίας ανέρχεται στο 233% του ΑΕΠ της χώρας - εάν εκεί, στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, έκαναν οι Γρύπες και οι Αρπυιες των Βερολινοβρυξελλών όσα έκαμαν στη χώρα μας (με το χρέος τότε στο 120% του ΑΕΠ), σήμερα δεν θα υπήρχε Γιαπωνέζος - οι μισοί θα είχαν κάνει χαρακίρι και οι άλλοι μισοί θα είχαν γίνει καμικάζι...

Κάποιος μας κάνει πλάκα, που «κάποιος» δεν είναι και «πλάκα» δεν κάνει - κατασκευάζει χώρες προς εκμετάλλευσιν - Πρωτομαγιά σήμερα

και «η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» έχει φθάσει......
στο πιοαισχρό της στάδιο από γενέσεως καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός της εποχής μας κατασκεύασε εν πρώτοις τον «χρεωμένο πολίτη», τον άνθρωπο που βρίσκεται -ανεπαισθήτως στην αρχή και με γεωμετρική πρόοδο στη συνέχεια- πνιγμένος στο δικό του, ιδιωτικό χρέος. Αλαφιασμένος κι έντρομος ο χρεωμένος άνθρωπος βλέπει ύστερα το δημόσιο χρέος της πατρίδας του επίσης να γιγαντώνεται και μετά να χρησιμοποιείται σαν εργαλείο εναντίον του και εναντίον της,

βλέπει μπροστά στα μάτια του να κατασκευάζεται μέσω του χρέους μια χώρα δούλων, ένα προτεκτοράτο, ένας ζωτικός χώρος άλλων, ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και καταναγκαστικής ανεργίας. Αυτό

είναι το νταμπλ σκορ του καπιταλισμού σήμερα: δούλοι πολίτες,σκλαβωμένες χώρες.

Πρωτομαγιά του 2014 και στη χώρα κατοικούμε εμείς κι αυτοί. Εμείς που ζούμε μέσα στην υποτέλεια κι εκείνοι οι λίγοι (και ταυτοχρόνως ολίγιστοι) που ζουν μέσα στην πολυτέλεια. Πρωτομαγιά σήμερα

κι αυτοί γιορτάζουν το λοκ άουτ που θέλουν να επαναφέρουν, τις απολύσεις χωρίς φραγμούς που θέλουν να καθιερώσουν, την κατάργηση της μονιμότητας των υπαλλήλων του Δημοσίου που σχεδιάζουν, γιορτάζουν

που μας πιάνουν κορόιδα, ότι τάχα τέλειωσαν τα Μνημόνια, ενώ μέσα στο Μεσοπρόθεσμο κρύβουν κανα δυό ακόμα, γιορτάζουν για τα «κρυφά μέτρα» που ξετσίπωτα φανερώνουν με άλλο όνομα, περικοπές δαπανών (για υγεία, παιδεία) 1,7 δισ. έως το 2018 και ταυτοχρόνως αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 4,1 δισ. - είναι

να μη χαίρονται τα τσακάλια και να μη χαμογελούν, πατέρα; - όχι, δεν «παίρνουν νέα μέτρα», απλώς επικαιροποιούν τα παλιά, δημοσιονομικό

κενό 2,8 δισ. μπροστά μας (5,8 δισ. λέει η Κομισιόν), θα μας πάρουν και τα σώβρακα - άλλωστε, χαμηλού κόστους κι αυτά, made in China, σχίζονται εύκολα...

Εμείς κι αυτοί - η πόλη έχει κοπεί στα δυο, όπως έλεγε κι ο Σόλωνας, και στη μια της μεριά συνωθούνται οι πολλοί, οι κολασμένοι, οι καταχρεωμένοι, οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι υποαμειβόμενοι, το προλεταριάτο των Μητροπόλεων,

των γκέτο και των αγρών, κι απ’ την άλλη οι ευάριθμοι «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» που μας ρουφούν το αίμα με εργαλείο το χρέος, που έχουν κάνει τη δημοκρατία και το Σύνταγμα κωλόχαρτα για μετά τα συμπόσιά τους.

Γιορτάζουν σήμερα αυτοί που κλέβουν τον πλούτο των λαών και των εθνών, γιορτάζουν, καγχάζουν και σαρκάζουν βλέποντας τους Ελληνες να συνωστίζονται στις λαϊκές αγορές, να ποδοπατιούνται για να πάρουν τζάμπα ένα μαρουλάκι και δυο καρότα,

ευφραίνονται βλέποντας μπροστά στα μάτια τους απ’ τις οθόνες τους«τη δυστυχία τού να είσαι Ελληνας», όχι όπως το εννοούσε ο κ. Δήμου, αλλά όπως το κατάφεραν τα αφεντικά του - να ξεφτελίζουν έναν λαό, να του τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια, να βλέπουν οι μισοί την κατάντια των άλλων μισών και να κάθονται ήσυχοι, μουδιασμένοι. Έντρομοι ή οργισμένοι, αλλά μουδιασμένοι.

Φονιάδες. Φονιάδες κανονικοί. Με πτυχίο στην αγριότητα και ντοκτορά στην αναλγησία, γιορτάζουν

σήμερα, Πρωτομαγιά του 2014, την πολυδιάσπαση της Αριστεράς, περιπαίζουν τους προλετάριους όλων των χωρών που όχι μόνον δεν μπορούν να ενωθούν μεταξύ τους, αλλά ο καθένας στη χώρα του βρίσκει στον άλλον, στον σύντροφο και τον πλησίον του, περισσότερα κουσούρια, απ’ όσα χτυπήματα έχει καταφέρει σε όλους μαζί ο ταξικός τους εχθρός.

«Δεν μας καταλαβαίνει ο λαός» λέμε μερικοί αριστεροί - no problem, σύντροφοι, θα εκλέξουμε έναν άλλο λαό που θα μας καταλαβαίνει καλύτερα, που θα έχει μονίμως την ψήφο του διορθωμένη...

Πρωτομαγιά 2014, η γιορτή της εργατικής τάξης, κι όμως τη γιορτάζουν οι σταυρωτήδες που βγάζουν σπίτια σε πλειστηριασμούς, νεκροθάφτες που κρύβουν τις αυτοκτονίες κάτω απ’ τα χαλιά των σαλονιών τους, γιορτάζουν οι εξουσιαστές για το χαμένο μας οκτάωρο, τους πετσοκομμένους μας μισθούς - γιορτάζει ένα θεοστυγές τσίρκο: ιδού, κυρίες και κύριοι, τα υποσιτισμένα παιδιά, τα υπολειτουργούντα νοσοκομεία και η ξεχαρβαλωμένη εκπαίδευση,

περάστε κόσμε, καλοί μου επενδυτές, να βουτήξετε Ελληνικό, ΔΕΗ, ενέργεια, πόρους, σκλάβους, ό,τι πάρετε ένα τάληρο. Μας έκλεψαν οι σμπίροι και τ’ αφεντικά τους τη γιορτή, σύντροφοι - «έβγαλε η τσούλα η Ιστορία βρώμα ότι ξοφλήσαμε», ψέμα! δεν είναι έτσι, ψέμα και βρωμερή προπαγάνδα, διότι η ίδια η Ιστορία, και το ξέρει αυτό ο Ποιητής που έγραψε τον στίχο, κρατάει κόκκινη σημαία η ίδια

και χορεύει τον κόκκινο χορό εκείνων που θα στήσουν τη βασιλεία των ουρανών επί της Γης, των εργατών αυτών που δεν εκμεταλλεύονται κανέναν, των ανθρώπων που αφήνουν τη ζωή των άλλων ανθρώπων να ’ναι γιορτή,

η καθημερινή γιορτή των απλών - διότι γιορτή γίνεται η ζωή όταν ουδείς βγάζει κέρδος απ’ αυτήν, όταν ουδείς μπορεί να την επιβουλευθεί με τόκους και τανκς.

Πρωτομαγιά 2014, ας γιορτάζουν οι φονιάδες κι ας ευωχούνται βλέποντας καρφωμένες τις κόκκινες σημαίες στους σταυρούς, εμείς το αίμα αυτών των σημαιών

γιορτάζουμε, το αίμα όσων ήλπισαν και μας έμαθαν να ελπίζουμε, εκείνων που αγωνίσθηκαν για να «είναι η ζωή μια Κυριακή», των αγωνιστών που κληρονόμησαν

τους φιλοσόφους,

την παιδική μας ευτυχία.

Πρωτομαγιά 2014 του Αγίου Ντίκενς, του Σωκράτη και του Εβραίου που κάηκε στο Αουσβιτς, του Κόκκινου Στρατιώτη που κάρφωσε στο Ράιχσταγκ την καρδιά του ναζιστικού θηρίου κρατώντας τη σημαία του σαν τη λόγχη του Αγιώργη - είναι μεγάλη Ιστορία που μας πάει προς την εποχή της αρμονίας, της ευγένειας, της αλληλεγγύης, περιέχει μέσα της χιλιάδες χρόνια, έτη και έπη,μνήμη,

δεν την αντέχουν τη μνήμη οι ηλίθιοι που υπάρχουν για να επικροτούν τα αποτρόπαια τρόπαια των πονηρών. Ούτε οι πονηροί το αντέχουν, ο χλευασμός τους για την Πρωτομαγιά των ηττημένων είναι υπεκφυγή. Γνωρίζουν ότι το«μεγάλο φαγοπότι» στο οποίο συμμετέχουν είναι ένας κόκκος απόβλητων στα νεκρά πετρώματα του σύμπαντος. Ενα Σαλό που κράτησε 120 μέρες μέσα στα 14 δισεκατομμύρια χρόνια ενός απ’ τα άπειρα δισεκατομμύρια των γαλαξιών,

που χωράει η φαντασία ενός παιδιού

και η καρδιά ενός ανθρώπου που δεν έχει βλάψει άνθρωπο.

Με δυο τάληρα στα μάτια ή έναν οβολό στο στόμα για τον βαρκάρη, εκδημούν όσοι σωρεύουν τον πλούτο σε φούσκες, πλην όμως πολύ ασήμαντες για να κάνουν τον κόσμο άδικο. Τόσον απλό. Και μπορεί απ’ αυτήν την απλότητα η ανθρωπότητα να απέχει πολλά έτη, αλλά δεν απέχει έτη φωτός. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Απ’ την εποχή του Πλάτωνα λέμε ότι «ει μη αγαθοί, ουδέ ευδαίμονες», κανείς δεν είναι ευτυχής αν δεν είναι αγαθός. Κι από τότε επίσης λέμε ότι «δεν μπορεί να ευτυχεί μια πόλη όταν δυστυχεί ο λαός της». Και

ποια άλλη μεγαλύτερη αιτία δυστυχίας υπάρχει απ’ το κέρδος; «Θεσμός κακός δεν βλάστησε σαν το κέρδος ποτέ στην ανθρωπότητα. Εδειξε στους ανθρώπους να ζουν με πανουργίες και να κάνουν κάθε ασεβή πράξη».(Παππούς Σοφοκλής, «Αντιγόνη»). Χρόνια πολλά λοιπόν,

συντρόφισσες και σύντροφοι, σήμερα, στους δίκαιους, στους εργάτες και στους παραγωγούς, στους αγαθούς επιστήμονες, στους πάσχοντες, στους έσχατους, χρόνια πολλά στα όνειρα των ανθρώπων, στις ελπίδες της ανθρωπότητος. Καλή δύναμη, στον σκληρό καιρό που περνάμε, άλλοι έχουν περάσει σκληρότερους, καλή δύναμη, νου και ψυχή, ώσπου η συντριβή των γελοίων και των παράσιτων, που νομίζουν ότι αξίζουν περισσότερο από μια τρίχα της κεφαλής σας, να ’ναι τέλεια.

Το λέν’ οι νόμοι και οι προφήτες, τα τραγούδια και οι επιστήμες, το μαρτυρούν οι πράξεις των γενναίων και τα καλά βιβλία, ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, δεν γίνεται να ζει σκλάβος. Χρόνια σας πολλά και καλά, με τη μέσα σας ευτυχία να νικάει...

από το "enikos.gr"