Finito la musica, passato la festa

του Δημήτρη Μηλάκα

Το δικαίωμα στην ελπίδα (που, όπως είναι γνωστό, πεθαίνει τελευταία) μπορεί να είναι το τελευταίο ανθρώπινο καταφύγιο, δεν μπορεί όμως να περιγράψει καμία πολιτική διέξοδο. Υπ' αυτή την έννοια τα όσα είπε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μπορεί κανείς να τα ακούσει ως τις τελευταίες (ανεκπλήρωτες) επιθυμίες κάποιου του οποίου ολοκληρώνεται ο (πολιτικός) βίος.

Πρώτη, σημαντικότερη και καταδικασμένη να μην εκπληρωθεί από τις επιθυμίες που εξέφρασε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του είναι στις ευρωεκλογές να μην ψηφίσουν οι πολίτες με την πικρή αίσθηση της κρίσης, αλλά με την αίσθηση ότι η Ευρώπη γίνεται καλύτερη. Με άλλα λόγια, ο Αντώνης Σαμαράς ζητά από την ελληνική κοινωνία να ξεχάσει την πραγματικότητα που βιώνει για χάρη μιας νεφελώδους, απροσδιόριστης και παράλογης υπόσχεσης: ότι «η Ευρώπη γίνεται καλύτερη».

Πρόκειται για άποψη με την οποία είναι απίθανο να συμφωνήσει η συντριπτική πλειονότητα του...
ελληνικού λαού, του οποίου η πραγματικότητα περιγράφεται σαφέστατα (και) από τους στατιστικούς δείκτες: ανεργία, υποαπασχόληση, εισοδηματικές περικοπές, υπερφορολόγηση κ.λπ.

Με αυτήν την επιθανάτια (πολιτικά) άποψη του Αντώνη Σαμαρά, ότι δηλαδή η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί θετικό παράδειγμα αντιμετώπισης της κρίσης και των απεριόριστων δυνατοτήτων της Ενωμένης Ευρώπης, μπορεί να συμφωνούν η βορειοευρωπαϊκή (γερμανική) ηγεσία και η οικονομική ολιγαρχία της Ε.Ε. Δυσκολεύεται ωστόσο να τη συμμεριστεί ακόμη και το «προνομιούχο» προλεταριάτο της γερμανικής μητρόπολης, καθώς 6 με 7 εκατομμύρια «εργαζόμενοι» εκεί τα βγάζουν πέρα με αμοιβές κάτω των 500 ευρώ.

Πέραν της καταφανούς αδυναμίας του πρωθυπουργού να επικοινωνήσει με την οδυνηρή πραγματικότητα της κοινωνίας, ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται ότι αντιμετωπίζει ένα ακόμη, σοβαρότερο ίσως, πρόβλημα: Το ξήλωμα του πουλόβερ της διαπλοκής, όσο προχωρά με την επιμελή εργασία του ελληνικού συστήματος Δικαιοσύνης υπό την υψηλή αρωγή της τρόικας, τον αφήνει γυμνό. Και αυτόν και τον συνεταίρο του στην κυβέρνηση Ευ. Βενιζέλο.

Η μουσική, λοιπόν, χαμηλώνει και η φιέστα του ελληνικού μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος σχολάει. Όπου να 'ναι...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»