Αστοί και προλετάριοι

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Δεν μας παίρνει άλλο να μασάμε τα λόγια μας, να προβάλλουμε τις φαντασιώσεις μας και να τις παίρνουμε για πραγματικότητα.

Πρώτον: Στόχος των Μνημονίων είναι οι αστοί, οι μεσαίοι και οι μικροί. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στην Ευρώπη. Τα φτωχά στρώματα υποφέρουν ασφαλώς περισσότερο αλλά δεν είναι ο στόχος, είναι παράπλευρη απώλεια. Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές οφείλεται στη μαζική προσχώρηση αστών, εκείνων που δεν είχαν τους ισχυρότερους δεσμούς με τη διαπλοκή και δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν παραμένοντας πιστοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία πρόκειται για μια πολύ καθυστερημένη επιστροφή των ίδιων, μικρομεσαίων, αστικών στρωμάτων που εγκατέλειψαν την Αριστερά (ΕΔΑ) και σαγηνεύθηκαν από τον Α. Παπανδρέου. Επιστρέφουν όταν είδαν ότι έχασαν ή χάνουν όσα είχαν και δεν είχαν. Τα κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ από άλλους χώρους είναι περιορισμένα.

Ασάφειες, φοβίες και κενά στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ εμποδίζουν τη δυναμική....
συσπείρωση της πλειοψηφίας. Να ξεπεράσει, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ τα ιστορικά όρια (του 1958) της πολιτικής Αριστεράς και να διεισδύσει δυναμικά σε κεντρώους και συντηρητικούς χώρους. Τα κενά: Πχ Όσοι επανήλθαν από το ΠΑΣΟΚ τοποθετούν τον εαυτό τους στον πατριωτικό χώρο ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπέμπει, στην καλύτερη περίπτωση, ούτε σαφές ούτε θετικό στίγμα στο ζήτημα αυτό. Οι φοβίες: Η σύνθεση της ηγεσίας μετά το Συνέδριο υποδηλώνει ένα σύνδρομο σκαντζόχοιρου. Ο πυρήνας του 4% μονοπωλεί τη διακυβέρνηση του 27%, δεν τηρούνται στοιχειώδεις πολιτικές ισορροπίες. Οι ασάφειες: Οι απαντήσεις για το αύριο ισορροπούν σε ολισθηρό έδαφος, ο Γλέζος με δυο λέξεις περιέγραψε την εικόνα. Η κατάσταση δεν είναι απλή και εύκολη αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει την εντύπωση πως κινείται με βάση κάποιο σταθερό σχεδιασμό. Αποτέλεσμα η αδράνεια του κόσμου, όσοι διστάζουν σπρώχνονται προς το ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως έσχατη λύση και όχι ως επιθυμητή επιλογή. Υποσχέσεις παλαιοκομματικού χαρακτήρα, αποσπασματικές, στο στυλ της αποκατάστασης ζημιών από θεομηνία ή αδικιών της κυβέρνησης, δεν πείθουν. Επειδή ο κόσμος γνωρίζει πως το πρόβλημα είναι βαθύ και συνολικό και μόνο συνολική απάντηση έχει νόημα.

Συνολική απάντηση: Τα Μνημόνια δεν έχουν ούτε αποκλειστικό ούτε κύριο λόγο την εξαθλίωση των αστών, του πληθυσμού. Στόχος είναι η εξάρτηση. Η οικονομία είναι το εργαλείο. Η μικρή επαγγελματική επιχείρηση είναι ο βασικός τροφοδότης της ελληνικής οικονομίας. Η ιδιοκατοίκηση (σε συνδυασμό με τις μικροεπιχειρήσεις) συγκροτούν μια πλειοψηφία με χαρακτηριστικό την αυτοτέλεια, δύσκολα ελεγχόμενη, αντίθετα από τους μισθωτούς χωρίς σπίτι. Αριστερό είναι, αυτή τη στιγμή, ό, τι τους ενώνει. Η απεξάρτηση, αλλιώς η εθνική ανεξαρτησία, είναι το σημείο ενότητας. Η διαμάχη αν η απεξάρτηση μπορεί να γίνει εντός ή εκτός ευρώ θα λυθεί αν η όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση γιατί τότε οι εικαζόμενες προθέσεις του Βερολίνου/Βρυξελλών θα γίνουν πράξεις. Το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα τότε θα απαντηθεί και αυτό. Αν δεν έχει προετοιμαστεί και αν δεν είναι αποφασισμένος (και ικανός) να δώσει μάχη, θα καταστραφεί. Με την επισήμανση ότι η κάθε προετοιμασία δεν διασφαλίζει την επιτυχία.

Δυο λόγια για την εργατική τάξη. Ο ιστορικός της ρόλος, κατά Μαρξ, δεν έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη. Στα 150 χρόνια από την εποχή του Κεφαλαίου δεν έχει αναδείξει ούτε ένα ηγέτη (με το Η κεφαλαίο) από τα σπλάχνα της. Οι ηγέτες της Αριστεράς, κομμουνιστικής ή όχι, ήταν όλοι αστοί που υιοθέτησαν τη μαρξιστική αντίληψη πραγμάτων. Τα ίδια με τους διανοούμενους. Συχνά μάλιστα οι διανοούμενοι συγκρούστηκαν και διώχθηκαν ή εξοβελίστηκαν. Η θεωρητική συνεισφορά της εργατικής τάξης στο μαρξισμό είναι ανύπαρκτη. Η συμμετοχή της, ως τάξη, στις Επαναστάσεις ήταν περιορισμένη και πάντως όχι καθοριστική για ποικίλους λόγους, πχ στην Κίνα (αλλά και στη Ρωσία) η εργατική τάξη ήταν αριθμητικά ασήμαντη ή ανύπαρκτη. Η σημαντική παρουσία της εργατικής τάξης σε Επαναστάσεις εκδηλώθηκε στα μέσα του 19^ο αιώνα και σταμάτησε με την Κομμούνα του Παρισιού. Αυτά αν δεν ταυτίζουμε την τάξη με το κόμμα. Σταδιακά η συμπεριφορά των αριστερών/κομμουνιστικών κομμάτων έμοιασε με τη σημερινή στάση των Οίκων Αξιολόγησης που αφαιρούν ή προσθέτουν βαθμούς αξιοπιστίας στις Οικονομίες των χωρών ενώ οι ίδιοι τοποθετούνται υπεράνω κριτικής και αμφισβήτησης. Θα ήταν ιστορική παράλειψη αν δεν υπενθυμίσει κανείς ότι η εργατική τάξη (και συνολικά ο πληθυσμός) στήριξε πλειοψηφικά το ναζιστικό και το φασιστικό καθεστώς. Δικαιώνοντας τον Λένιν που θεωρούσε ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι η οργανική, αυθόρμητη ιδεολογία της εργατικής τάξης, αναθεωρώντας τον Μαρξ.

Όλα αυτά θα ήταν θεωρίες και εκτιμήσεις άνευ σημασίας σήμερα, αν δεν ήταν εμπόδιο στη σύγκλιση όχι μόνο της ποικίλης Αριστεράς αλλά, πολύ ευρύτερα, όλων των αντιμνημονιακών κοινωνικών/πολιτικών δυνάμεων. Η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι τα αριστερά/κομμουνιστικά κόμματα είναι εξ ορισμού οι αυθεντικοί και μοναδικοί εκπρόσωποι όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά και του ανθρωπίνου μέλλοντος, στόμωσε την αναγκαία κριτική και αυτοκριτική. Έως ότου εγκαταλείφθηκαν από τον κόσμο ή μεταλλάχθηκαν τα ίδια, αφήνοντας πίσω όσα διακήρυσσαν. Η προγονοπληξία είναι κακός σύμβουλος της σημερινής μιζέριας.

από το «iskra.gr»