Δημιουργική Καταστροφή, ή ο Νεοφιλελευθερισμός είναι μια πιο εύπεπτη λέξη για τον Φασισμό

του Αυγερινού Χατζηχρυσού

"Ο Καπιταλισμός έχει και μια δημιουρ-γική καταστροφή μέσα, υπάρχουν κύκλοι, είναι η βάση του Καπιταλισμού" είπε ο Υπουργός Οικονομικών καλεσμένος στον enikos.gr.

Την καταστροφή την βλέπουμε όλοι μας. Κλείνουν τα ΕΠΑΣ για χάρη των Ιδιωτικών Σχολών, ώστε να αποκλειστούν οι μάζες από την εκπαίδευση, κλείνουν όλους τους διαύλους της ΕΡΤ για να μοιραστεί η διαφημιστική πίττα στους Εργολάβους, κλείνουν νοσοκομεία, κλείνουν τους εμπόρους.

Ανεργία, πλειστηριασμοί, κατοχικά χαράτσια, υποκριτικά συσσίτια Εκκλησίας σε συνεργασία τηλεοπτικού σταθμού, κεφαλική φορολόγηση των τέκνων.

Είχαμε ξαναπεριγράψει σε προηγούμενη επιφυλλίδα ότι ο Νεοφιλελευθερισμός είναι μια πιο εύπεπτη λέξη για τον Φασισμό.

Χρησιμοποιούν το δεύτερο συνθετικό, το Φιλελευθερισμό, για να αμβλυνθούν οι αντιστάσεις, ....
καθώς και την φυσιοκρατική υλιστική διαλεκτική του, αλλά δεν είναι επ' ουδενί ούτε Φιλελεύθεροι μιας ακόμη κι ο Φιλελευθερισμός έχει, θεωρητικά κάποιες δικλείδες ασφαλείας όπως οι ίσες ευκαιρίες.

Όμως στο ιδεολόγημα των Νεοφιλελευθέρων δεν υπάρχουν αιχμάλωτοι, δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες η μόνη αρχή τους είναι οι κοινωνικός Δαρβινισμός που είχε ως αποκορύφωμα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως, δηλαδή η επιβίωση του Ικανότερου. Ικανότερου όχι όμως με την φυσική έννοια, του χειροδύναμου, του ευφυή ή το δεξιοτέχνη αλλά του ημετέρου.

Οι Αγορές είναι ο νέος Φύρερ, το Τοτέμ που προσκυνούν όλοι οι Πολιτικοί και οι αγορές οι μόνες που Παράγουν τους "βολικούς" αυτούς πολιτικούς μέσα από των έλεγχο των κομμάτων. Όποιος δεν εντάσσεται σε αυτή την ελίτ των περιούσιων είναι καταδικασμένος σκλάβος φορολογούμενος στην καλύτερη περίπτωση ή απόβλητος άνεργος που θα περιφέρεται μέχρι το φυσικό του τέλος.

«... Δεν αλλάζουν εύκολα οι κοινωνίες αγαπητή. Αλλά όσοι δεν προσαρμόζονται πεθαίνουν έχω να πω!» είχε γράψει στο τουίτερ ο Υπουργός υγείας πριν από ένα χρόνο και πράγματι ο ίδιος άλλαξε και τώρα από βιβλιοπώλης Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, δεν χρειάζεται πλέον να ανησυχεί για την δική του καριέρα.

Αλλά ο Ιστορικο-υλιστικός εθνομηδενισμός του Καπιταλισμού δεν μπορεί να παράξει λογική, δεν υπάρχει λογική στη ζούγκλα, μόνο το ένστικτο της επιβίωσης και της αλληλοσφαγής. Ακριβώς και γι αυτό το λόγο σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται αυτοχαρακτηρίζονται ως οι μόνοι ορθολογιστές, είτε ως ψύχραιμοι εκσυγχρονιστές του Σημιτικού Μεσαίωνα, είτε ως το Συνταγματικό Τόξο της Σαμαρικής λοιμικής.

Πόσο ορθολογικό είναι όμως, να είσαι φίλος της ελευθερίας και να έχεις αυτοσκοπό να παραδώσεις αυτή την Ελευθερία σε κάποιον αφηρημένο Τραπεζίτη στις Βρυξέλλες κι αυτό να είναι για εσένα "πρόοδος" ;

Αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι αρκετό. Για να είσαι μέλος αυτής της Τραπεζικής Κοινότητας έχει και προαπαιτούμενα, όπως το να είσαι ανταγωνιστικός. Ανταγωνιστικός κόβοντας το μισθό σου, μέχρι να έρθει ο άλλος ο πιο ανταγωνιστικός να σε καταπιεί μέχρι να έρθει ο επόμενος κ.ο.κ. μέχρι να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει ανταγωνιστικότητα σε ένα παιχνίδι που είναι στημένο !

Γιατί δεν είναι πια ο μισθός προϊόν της Εργασίας αλλά ο εργαζόμενος είναι το ίδιο το προϊόν. Με 30% ανεργία όλο και κάποιος θα προσφέρει τα χέρια του για οποιοδήποτε αντίτιμο και η μείωση της αγοραστική δύναμης, οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης, που αυτή οδηγεί σε μείωση της φορολογικής βάσης, που θα καταλήγει σε μεγαλύτερη αύξηση φόρων ώστε να συντηρούνται οι λαίμαργοι κρατικοδίαιτοι εργολάβοι. Έτσι τα 25 ευρώ στα Νοσοκομεία αύριο θα γίνουν 50 ευρώ, τα είδη πρώτης ανάγκης για να αντισταθμίσουν τις ζημίες, θα ακριβαίνουν.

Η δημιουργία που υπόσχονται ακούγεται πλέον σαν τους Σοσιαλιστικούς Παραδείσους του Τσαουσέσκου που παρουσίαζαν πριν από 40 χρόνια κάποιοι επίσης φωτισμένοι. Αλλά είναι η κόλαση των Αγορών που θα έρθει.

Απέναντι στον ψευδο-ορθολογισμό τους, ο άνθρωπος, έχει την κοινωνία. Ο άλλος δεν είναι η κόλαση μας, όπως λένε οι Δυτικοί σωτήρες μας, δεν είναι κοινωνία το πεδίο εκδήλωσης των ορμέμφυτων ένστικτων της αυτοσυντήρησης πατώντας επί πτωμάτων. Κοινωνείν σημαίνει αλληλεγγύη και κοινωνικές προτεραιότητες κι όχι συντεχνιακές μεθοδεύσεις. Η λύση είναι διάλυση των διαπλεκόμενων κομμάτων, τιμωρία όσων έβαλαν το χέρι στο μέλι και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με Συντακτική Εθνοσυνέλευση.