Επάγγελμα: Συντετριμμένος… αν και τα έλεγα

του Χρήστου Γιαννούλη

Λες και ήταν έτοιμοι από καιρό και για αυτή την παράσταση. Η πρώτη τους έκφραση: Όταν εμείς τα λέγαμε πριν από ένα ή δύο χρόνια κτλ κτλ κτλ.

Μπίστης, Λοβέρδος (ο δημοσιογράφος) και αρκετά μέλη ακόμη μίας ομάδας που φλυαρεί ακατάπαυστα τα τελευταία χρόνια, ζητώντας μας να σιωπήσουμε πειθαρχημένα στο σωστό.

Εγώ όμως θέλω να σιωπήσω για να διαμαρτυρηθώ με τον πιο σκληρό τρόπο.

Έχω την ανάγκη να σιωπήσω, όρθιος και μπροστά τους. Μαζί με χιλιάδες ή και εκατομμύρια έλληνες που δεν θέλουν να πούνε τίποτε την στιγμή της οδύνης. Δεν θέλουνε να κερδίσουνε εντυπώσεις ούτε να προσθέσουν ένα σχόλιο στον τοίχο τους.

Θέλω να μείνω σιωπηλός και όρθιος συνάμα γιατί η οργή και η θλίψη μου δεν χωρούνε σε....
λόγια. Και αυτά που γράφω, με ενοχή μη τυχόν και διαπράττω το ίδιο σφάλμα με τους «επαγγελματίες» το κάνω για να τους πω, να μας πω ότι η σιωπή είναι η πιο σκληρή και ηχηρή τιμωρία για όσους νοιώθουν , αισθάνονται και είναι ένοχοι για το μακελειό.

Μόνο που αυτή η σιωπή πρέπει να είναι αυτοπρόσωπη. Θα ήθελα πάρα πολύ, όλοι μας να σταθούμε κατά χιλιάδες ή εκατομμύρια, σιωπηλοί μπροστά τους. Να τους κοιτάμε και να μην τους μιλάμε.

Έχει αποδειχτεί ότι από λόγια δεν καταλαβαίνουν. Μόνο ίσως από περιφρονητικές σιωπές. Γιατί κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους εκθέτουν την επικίνδυνη ελαφρότητα τους. Είτε για την θεωρία των δύο άκρων, είτε με τα συνήθη «αλλά» που διανθίζουν τις στερεότυπες και ξύλινες ανακοινώσεις τους. Την ρουτίνα της πολιτικής μανιέρας που δεν λέει τίποτε πλέον σε κανέναν….Όχι άνθρωπο αλλά  ούτε στις συσκευές φαξ που τις στέλνουν από συνήθεια…. Αν τις προγραμματίσεις σωστά έχουν μάθει το τι και πως πρέπει να γραφτεί ανά περίπτωση…

Τι να συζητήσεις με τον Γιακουμάτο ή τον Βορίδη για την βία, το αίτιο, τη λύση και την λύτρωση; Τι λόγια να βρεις για να πείσεις τον επαγγελματία της ανοησίας ότι χάνεται κόσμος από τις επιλογές τους. Μπαίνει στο χώμα, όχι σε SPA ή θέρετρο. Οι άνθρωποι που χάνονται δεν πηγαίνουν διακοπές για να ξανάρθουν. ΦΕΥΓΟΥΝ. Δεν είναι οι αριθμοί που περιγράφονται στα NON PAPER σκονάκια που μοιράζει το γραφείο τύπου του ΣΑΜΑΡΑ. Είναι άνθρωποι. Οι δικοί μας, οι φίλοι μας οι γονείς μας.

Όχι δεν περίμενα ότι θα υπήρχε η στιγμή που ο χρυσαυγίτης θα στριφογύριζε το μαχαίρι σε αυτό το παλικάρι γιατί έμενε όρθιο και δεν έπεφτε κάτω. Μπορεί να είμαι αφελής, βραδύνους, οτιδήποτε.

Δεν το αντιμετωπίζω ως κάτι αναμενόμενο ή κάτι που θα ξεπεραστεί. Μπορεί και να είναι το εξώφυλλο μία νέας αφήγησης του 2013. Της χρονιάς που οι ακροδεξιές πολιτικές πρακτικές, δοκιμάστηκαν συνειδητά από την κυβέρνηση και τους πιθανούς συνεργάτες της στο μέλλον.

Δύο πράγματα θέλω να κρατήσω. Την Χρυσή Αυγή δεν την φοβάμαι. Η Μάλλον την φοβάμαι όσο φοβάμαι την βλακεία. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι όσους χτίζουν πάνω της, καριέρα, πολιτικά σχέδια, τακτικές και στόχους. Και οι περισσότεροι βρίσκονται εκτός της Χρυσής Αυγής. Και από ότι λένε, απέναντι της.

Λυπάμαι τέλος που αυτό το παλικάρι, ο Παύλος δεν θα μπορέσει να δει το τέλος της ταινίας. Δεν θα καταφέρει να νοιώσει την στιγμή που η ιστορία θα ξεβράσει αυτούς που και ο ίδιος πολέμησε.

από το "tvxs.gr"