Οι φοβίες και... η Χρυσή Αυγή

της Μαρίας Τριαντοπούλου

Φοβάμαι τα πράγματα που ΔΕΝ μπορώ να ελέγξω…

Τον θάνατο, τα γηρατειά που μου χτυπάνε την πόρτα, τις αρρώστιες, τις φυσικές καταστροφές…

Φοβάμαι το αιφνίδιο και το αδόκητο…

Φοβάμαι το άγνωστο (αν και πάντα θέλω να το δοκιμάζω…)

Φοβάμαι τον ίδιο μου τον φόβο (αν και ξέρω ότι χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχα… Δεν θα υπήρχε δημιουργία, δεν θα υπήρχε Τέχνη, δεν θα υπήρχε λογοτεχνία ούτε ποίηση…)

Φοβάμαι τη βία, την αδικία, την αδιαλλαξία… Φοβάμαι τον φανατισμό, τον ρατσισμό, το μίσος, τον φθόνο…

Φοβάμαι την Χρυσή Αυγή. Την φοβάμαι με τον ίδιο τρόπο που φοβάμαι τις κατσαρίδες. ...
Αταβιστικά… Με το σίχαμα και την αηδία που μου προκαλούν τα γλοιώδη αυτά έντομα…

Όμως αυτό διαφέρει… Αυτό αισθάνομαι ότι ΜΠΟΡΩ να το ελέγξω (με δυσκολία, αλλά μπορώ!!!). Μπορώ να ελέγξω τον φόβο αλλά και την αιτία του. Μπορώ να πάρω το κατσαριδοκτόνο και να ψεκάσω. Μπορώ να κλείσω τα μάτια και ουρλιάζοντας να την πατήσω κάτω από το παπούτσι και να την ακούσω να κάνει εκείνο το σιχαμερό γκλιάτς που ανατριχιάζει τη ραχοκοκαλιά μου… Την κατσαρίδα, όχι την Χρυσή Αυγή.

Για την Χρυσή Αυγή δεν θα καταφύγω σε αυτά τα μέσα (τα αφήνω στους οπαδούς της αυτά)! Θα κάνω όμως Ο,ΤΙ περνάει από το χέρι μου για να μην βγει στη Βουλή και για να μην θεωρήσει ούτε για μια στιγμή ότι θα παίξει κάποιο ρόλο στη ζωή τη δική μου ή των παιδιών μου: θα την εκθέσω στους όποιους απελπισμένους ηλικιωμένους την έχουν δει ως σωτήρα, θα την περιθωριοποιήσω με όποιον μέσο έχω, θα την χλευάσω και θα την γελοιοποιήσω, θα προσπαθήσω να εξηγήσω στον νέο που την πιστεύει ότι αυτού του είδους οι αρχές και οι πολιτικές δεν είναι εθνικές και ηρωικές αλλά απλά θρασύδειλες, τραμπούκικες και εγκληματικές…

ΝΑΙ την φοβάμαι την Χρυσή Αυγή αλλά θέλω και πρέπει να την πατήσω κάτω. Εγώ που φοβάμαι και τη σκιά μου αυτούς δεν θα τους αφήσω να με τρομοκρατήσουν.

«ΨΕΚΑΣΤΕ-ΣΚΟΥΠΙΣΤΕ-ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ»

Αυτό το κείμενο το είχα γράψει πέρσι πριν τις εκλογές, στις 27 Απριλίου 2012 συγκεκριμένα. Μετά τις τραγικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, την στυγνή δολοφονία στο Κερατσίνι (έπρεπε να σκοτωθεί Έλληνας για να ευαισθητοποιηθούν τα ΜΜΕ και να παγώσει όλος ο κόσμος – φαίνεται οι ρατσιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις δεν ήταν αρκετές για να ξυπνήσουν κάποιοι που βολεμένα εθελοτυφλούσαν) ανέτρεξα στα κιτάπια μου για να το ξαναδιαβάσω. Και είδα πόσο μέσα σε ένα χρόνο αυτά που είχα τότε γράψει, φαντάζουν σχεδόν ρομαντικά.

Η Χρυσή Αυγή και στη Βουλή βγήκε, και στις γειτονιές εγκαταστάθηκε ως ημιεπίσημη εθνοφρουρά και ως τάγμα εφόδου, και όλο και περισσότερους οπαδούς αποκτά τρομοκρατώντας τον μετανάστη, τον αριστερό, τον ομοφυλόφιλο αλλά και τον απλό σκεπτόμενο άνθρωπο.

Έχει καταπατήσει με τον πιο χυδαίο και τραμπούκικο τρόπο κάθε έννοια νομιμότητας και δημοκρατίας και μέρα με τη μέρα η αρχική μου πίστη ότι το τερατόμορφο αυτό νεοναζιστικό «κόμμα» θα απομονωθεί από τον ελληνικό λαό, θα βγει στο περιθώριο που του αξίζει και θα αυτοκαταστραφεί έχει αποδειχθεί τραγικά λανθασμένη. Η συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική κρίση, η εξαθλίωση και η μιζέρια αποτελούν δυστυχώς πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν τέτοιου είδους ακραία μορφώματα.

Όμως η ανοχή και η συνενοχή των κρατικών και κυβερνητικών οργάνων και της αστυνομίας, η συχνά ύποπτη στάση κάποιων ΜΜΕ και κάποιων συγκεκριμένων δημοσιογράφων, τα κακόγουστα αστεία και η εθελοτυφλία των περισσότερων μας που καθισμένοι άνετα μπροστά στον υπολογιστή μας μοιραζόμαστε εξυπνακίστικά και προχωρημένα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να είμαστε ήσυχοι με την αγωνιστική μας συνείδηση ότι έχουμε κάνει το καθήκον μας για να εξαλείψουμε τα ακροδεξιά, φασιστικά και νεοναζιστικά εγκληματικά αποβράσματα από τη χώρα μας, μας έφεραν ως εδώ.

Ακόμα και σήμερα, ακόμα και στο πάρα πέντε, που ο κίνδυνος δεν είναι πια απλά ορατός αλλά ανάμεσα μας, κάθεται δίπλα μας και δεν απειλεί αλλά πράττει, ακόμα και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που τολμούν να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, που του περνάνε την φτηνή προπαγάνδα ότι οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής είναι περίπου ένα και το αυτό με τα κόμματα της αριστεράς και της αντιπολίτευσης.

Υπάρχουν εκείνοι που αντί να προσπαθήσουν έστω και σήμερα να αναχαιτίσουν το κακό που έρχεται καλπάζοντας προταθούν αντίθετα να περάσουν την επικίνδυνη άποψη ότι κάθε ομάδα που αντιστέκεται ή διαφωνεί ολοκληρωτικά ή μερικά με την μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης, κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται και υψώνει τη φωνή του για θέματα οικονομικά, εργασιακά, πολιτικά, κάθε κόμμα που προτρέπει τους ψηφοφόρους του σε αντίσταση αποτελεί απλά μια παραλλαγή της Χρυσής Αυγής με άλλη ενδυμασία.

Οι απόψεις αυτές και οι πολιτικές αυτές είναι που ενδυνάμωσαν την Χρυσή Αυγή, την έκαναν αποδεκτή στην συνείδηση κάποιας μερίδας του λαού που συνέχεια αυξάνεται και της έδωσαν την επίφαση του δήθεν αντισυστημικού κόμματος που αγωνίζεται για το καλό του Έθνους. Στο επικίνδυνο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται εδώ δεν αρκεί η ήπια πολιτική που μοιάζει να στηρίζει το προ εκλογών κείμενό μου.

Με διέψευσε η συγκάλυψη και η ανοχή, η κοινωνική εξαθλίωση και η ανέχεια, η ελλειμματική δημοκρατία και η διάβρωση των θεσμών και του πολιτικού ήθους. Με διέψευσε και ο βολεμένος εαυτός μου που δεν βγήκε στους δρόμους όταν έπρεπε. Που δεν σήκωσε κεφάλι και δεν αντιστάθηκε αγωνιστικά και βροντερά αλλά διανοουμενίστικα και εξ απαλών ονύχων.

Έλεγα τότε ότι θα κάνω ο,τι περνάει από το χέρι μου και δεν το έκανα, ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι σαν εμένα. Αλλά η βαρύτατη ευθύνη πέφτει στους ώμους της κυβέρνησης και των υποτελών σε αυτήν μέσων (ενημέρωσης, καταστολής, δικαιοσύνης) που επέτρεψαν την κατάσταση να φτάσει ως εδώ. Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να ψεκάσουμε, να σκουπίσουμε και να τελειώνουμε;

από το «tvxs.gr»