Δημοκρατία της Βαϊμάρης: Όταν το «δημοκρατικό» τόξο, εκτοξεύει το φασιστικό βέλος.

του "askordoulakos"

«Το πιο σημαντικό άμεσο καθήκον είναι η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου όλων των εργαζομένων, προκειμένου να γυρίσει πίσω ο φασισμός, προκειμένου να προφυλαχτούν από την υποδούλωση και την εκμετάλλευση τους, καθώς και να διατηρήσουν τη δική τους φυσική ύπαρξη με την ισχύ και τη δύναμη της οργάνωσής τους. Πριν από αυτή την επιτακτική ιστορική αναγκαιότητα, όλοι οι λόγοι που μας αναστέλλουν και μας διαιρούν, όπως πολιτικές, συνδικαλιστικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές απόψεις, πρέπει να κατέχουν υποδεέστερη θέση».

Κλάρα (Άισνερ) Τσέτκιν, εναρκτήρια ομιλία στην τελευταία συνεδρίαση του Ράιχσταγκ, 30 Αυγούστου 1932.

 _____________
Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για τα έργα και τις ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ιδίως με αφορμή την παρουσία και τη δράση των «σουμπεριτών» της Χ.Α. Για την εποχή εκείνη έχουν κάνει λόγο άπαντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων μας φέρνουν τη Βαιμάρη ως παράδειγμα, για να μας πείσουν ότι πρέπει να κάτσουμε φρόνιμα, διότι οι πολλές αντιδράσεις οδηγούν στα ...άκρα (η περίφημη θεωρία των 2 άκρων, των ανιστόρητων ηλιθίων της ομάδας «αληθείας») και στο φασισμό. Τι πραγματικά σημαίνει όμως η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και κυρίως, ποιες ουσιαστικές αναλογίες υφίστανται μεταξύ του τότε και του σήμερα; Ποιος και τι πραγματικά οδηγεί στο φασισμό;

Το κομβικό σημείο είναι ο Αύγουστος του 1914, όταν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της...

Γερμανίας(SPD), το οποίο τότε είναι το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας με δύναμη, περί τα 1.000.000 μέλη, λέει ΝΑΙ στον πόλεμο, με την αιτιολογία ότι η Γερμανία είναι... αμυνόμενη κι όχι επιτιθέμενη καιυπερψηφίζει στο Ράιχσταντ τις πολεμικές δαπάνες! Τιμητική εξαίρεση, ο κομμουνιστής βουλευτής, νεαρός δικηγόρος τότε, Καρλ Λίμπνεχτ (Ομάδα Σπάρτακος). Η εν λόγω στάση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ωστόσο, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.  Γραμματέας του SPD ήταν οΈμπερτ, ο οποίος από το 1904 έως το 1909 είχε φροντίσει να «επαγγελματοποιήσει» το κόμμα (135.000 επαγγελματικά στελέχη!), ερχόμενος σε πλήρη ρήξη με τις αρχές του ιδρυτή του, Κ. Μαρξ, ο οποίος απεχθανόταν την ιδέα ενός κόμματος «επαγγελματικών στελεχών».

Το 1918 ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος λαμβάνει τέλος, αφού η Γερμανία ηττάται στα πεδία των στρατιωτικών επιχειρήσεων κι ο...Πρίγκηψ Μαξ του Μπάαντεν τοποθετείται από τους νικητές Αγγλογάλλους επικεφαλής του γερμανικού Ράιχ, αντικαθιστώντας τον Κάιζερ Γουλιέλμο, ο οποίοςκαταρρέει κάτω από την οργή του λαού και των στρατιωτών στο μέτωπο. Σε ποιο κόμμα θα στηριχθεί ο...Πρίγκηψ Μαξ, ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει; Μα στο μεταλλαγμένο SPD φυσικά!

Καταλυτικό ρόλο σ’ όλα τα  παραπάνω θα παίξει το 1919 η Συνθήκη των Βερσαλλιών, βάσει της οποίας -εκτός της απόσπασης εδαφών και της αρπαγής του ορυκτού πλούτου (σας θυμίζει κάτι;)- ο Γερμανικός λαός υποχρεωνόταν να καταβάλλει –ως προκαταβολή- το ποσό των 12 δις χρυσών μάρκων (!), καθώς και να καταβάλλει ετησίως στους Αγγλογάλλους, ποσοστό 26% επί των...προπολεμικών γερμανικών εξαγωγών! Η εφαρμογή της Συνθήκης σήμαινε για τους Γερμανούς τότε, ό,τι σημαίνουν τα μνημόνια για τους Έλληνες σήμερα: Φτώχεια, εξαθλίωση και δουλοποίηση.

Το SPD καλείται να συμβάλλει στη δημιουργία νέου Συντάγματος και νέου κράτους εν μέσω Συνθήκης Βερσαλλιών,  εξεγερτικής διάθεσης και  πλήρους διάλυσης της κοινωνίας, της οικονομίας, του κρατικού μηχανισμού και του στρατού, ο οποίος επιστρέφει από το μέτωπο σε τραγική κατάσταση. Παράλληλα, στη γερμανική κοινωνία αρχίζουν να δημιουργούνται και να λειτουργούν Λαϊκά Συμβούλια (εργατικά, αγροτικά, στρατιωτικά κλπ), τα οποία αποτελούν de facto τοπικές εξουσίες διαχείρισης καθημερινών υποθέσεων.

Το SPD, κατά τη συγκρότηση του νέου κράτους και του νέου Συντάγματος (Βαιμάρη) έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους:

Να στηριχθεί στα επαναστατημένα λαϊκά συμβούλια και με μοχλό πίεσης τη λαϊκή εξέγερση ναανατρέψει το δολοφονικό καθεστώς των Βερσαλλιών, ή να συνταχθεί πλήρως με τους κυρίαρχους αντιδραστικούς κύκλους και να τηρήσει κατά γράμμα τις υποχρεώσεις, που απορρέουν απ’ τη Συνθήκη, ισοπεδώνοντας τη γερμανική κοινωνία; Το SPD καταλαμβάνεται από...το φόβο του λαού κι αποφασίζει να τηρήσει τις...διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας (σας θυμίζει κάτι;) και να ισοπεδώσει το γερμανικό λαό, στέλνοντας τους παρακρατικούς και τους παραστρατιωτικούς θύλακες να τσακίσουν τα Λαϊκά Συμβούλια (τα σημαντικά πολιτικά και τακτικά λάθη των ηρωικών Σπαρτακιστών είναι ένα ζήτημα για άλλη συζήτηση). Για το λόγο αυτό, άλλωστε, η Συντακτική Συνέλευση για την ανάδειξη του νέου Ράιχ έγινε στη μικρή πόλη της Βαϊμάρης (Γενάρης 1919) κι όχι στο Βερολίνο, όπως ήταν το κανονικό, διότι στην πρωτεύουσα της Γερμανίας και σ’ όλη τη Βαυαρία μαίνονταν οι αιματηρές μάχες μεταξύ των Φράικορπς και των Σπαρτακιστών...

Το Συνταγμα της Βαιμάρης, ήταν σχετικά προωθημένο για την εποχή του αφού αναγνώρισε ορισμένα ατομικά δικαιώματα (ψήφος στις γυναίκες κλπ), ωστόσο έστρωσε το πολιτικό, θεσμικό καιιδεολογικό χαλί, πάνω στο οποίο πάτησαν οι Ναζί για να φτάσουν στην εξουσία. Δύο είναι οι βασικά σημεία της Βαϊμάρης:

1. Ο Καγκελάριος, σε περιόδους εθνικής ανάγκης (σας θυμίζει κάτι αυτό;), μπορεί ανά πάσα στιγμή νακαταλύει το Σύνταγμα και να ασκεί ο ίδιος έκτακτες εξουσίες, ή να σχηματίζει κυβερνήσεις, όπωςαυτός κρίνει!

Αν θυμάμαι καλά, εκεί πάτησε ο Χιντερμπουργκ για να φέρει το Χίτλερ στην εξουσία, εκεί πάτησε κι ο Χίτλερ για να διαλύσει τη Βουλή και να συλλάβει τους αντιφρονούντες.

2. Το κράτος οφείλει να παραμένει και θα παραμένει ουδέτερο στην ταξική σύγκρουση (!). Οι εργάτες οφείλουν να συνεργάζονται με τους εργοδότες, επ’ ωφελεία της εθνικής οικονομίας (σας θυμίζει κάτι αυτό;)... Αυτό αποτέλεσε την πρωταρχική βάση της δημιουργίας των μετέπειτα μεγάλων  γερμανικώνκαρτέλ (βλέπε Άιγκεφάρμπεν), που στήριξαν τους Ναζί.

Είναι φανερό, ότι η Βαϊμάρη, αποτελεί ουσιαστικά την τυπική επικύρωση της επιλογής του SPD, να δεχθεί τις επιλογές, που επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, η οποία είχε ως φυσική εξέλιξη τη ναζιστική λαίλαπα. Δεν αποφάσισε -στηριζόμενο στο λαό- ν’ ανατρέψει το καθεστώς των Βερσαλλιών, να εθνικοποιήσει τη Ράιχσμπανκ (Τράπεζα της Γερμανίας) και να διαγράψει τα επαχθή χρέη, με τα οποία φορτώθηκαν οι Γερμανοί, όπως πρότειναν τότε οι μπολσεβίκοι αλλά...και ο Κέινς («Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης» εκδ. Παπαζήση).

Ας μη μας διαφεύγει, ότι την πρόσκαιρη λαοφιλία του, ο Χίτλερ την όφειλε στην άρνηση του ναζιστικού καθεστώτος να καταβάλλει τις πολεμικές αποζημιώσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η λογική του SPD (είμαστε σε μειονεκτική θέση και δεν πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με τους συμμάχους μας) οδήγησε σημαντικό μέρος των εξαθλιωμένων κι εξοργισμένων μαζών  στην αγκαλιά των ναζιστικών τεράτων, που με τις πλάτες των πιο αντιδραστικών κύκλων, αξιοποίησαν τη λαϊκή οργή (σας θυμίζει κάτι;) και τη διοχέτευσαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ίδια λογική φαίνεται ότι διέπει και τη σημερινή, καθ’ ημάς...κυβερνώσα και...υπεύθυνη Αριστερά, η οποία ομνύει στο ευρώ και την τήρηση των διεθνών μας «υποχρεώσεων», ενώ επιπλέοννομιμοποιεί με την παρουσία της και το χρεοκοπημένο Κοινοβούλιο των επιτετραμμένων της τρόικα.

 Όπως τότε το SPD, έτσι σήμερα κι η κυβερνώσα και...υπεύθυνη Αριστερά αποφεύγει, όπως ο δράκουλας το σκόρδο, να οργανώσει και να κινητοποιήσει το λαό, πέρα από πολιτικές, ιδεολογικές, ή άλλες διαφορές, με ΠΡΩΤΟ και ΑΜΕΣΟ στόχο την ανατροπή του αποικιακού καθεστώτος, τη συντριβή του φασισμού μέσω της πλήρους και ουσιαστικής αποκατάστασης της Δημοκρατίας, τηνπαραδειγματική τιμωρία των ενόχων και την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού στις κεντρικές αποφάσεις και τη διαμορφούμενη πολιτική. Δεν αντιλαμβάνεται. πως η Ελλάδα (και κατ’ επέκταση η Ευρώπη) έχει ανάγκη από μια νέα επανάσταση, που θα είναι μείξη της Γαλλικής και τηςΟκτωβριανής! Δεν αντιλαμβάνεται, ότι το επίσημο πολιτικό σύστημα ήταν αυτό, που έφερε και στήριξε το Χίτλερ στη Γερμανία και τη Χ.Α. στην Ελλάδα.

Αντ’ αυτού, συζητάει και χαριεντίζεται στα κανάλια με την ξεπουλημένη δημοσιογραφική αλητεία, επιλέγει να ενταχθεί στο...δημοκρατικό τόξο, ενσωματώνεται στο επίσημο πολιτικό σύστημα και αντιτίθεται στο φασισμό, όχι με κοινωνικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους, αλλά με όρους...Χόλλυγουντ, με αποτέλεσμα το... δημοκρατικό τόξο να εκτοξεύει το φασιστικό βέλος, όπως έγινε και στη Γερμανία του μεσοπολέμου.

Για να το πούμε πιο απλά: Η Βαϊμάρη μας διδάσκει, ότι στο φασισμό δεν οδηγεί η ρήξη, αλλά ο συμβιβασμός.

ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

από το "Βαθύ Κόκκινο"