Στο μυαλό του Αντώνη Σαμαρά

του Κώστα Βαξεβάνη

Τελικά ο Σαμαράς είναι αφελής, σε απόγνωση, ή απλώς Σαμαράς; Ο καθένας μπορεί να απαντήσει ανάλογα με την εκτίμηση του ή, αν θέλετε, έστω με βάση το τι νιώθει.

Τι είναι ένας πολιτικός που δίνει εξουσία σε κάποιον από τον οποίο την αφαίρεσαν οι πάντες; Πόσο ώριμος είναι πολιτικά ένας πρωθυπουργός που μπαίνει οικειοθελώς σε ομηρία και βάζει το κόμμα και την υστεροφημία του ενέχυρο της βουλιμικής διάθεσης του Βενιζέλου;

Δεν χρειάζονται ούτε πολιτικές αναλύσεις ούτε γκάλοπ για να καταλάβεις πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος βγάζει τον πολιτικό επιθανάτιο ρόγχο του, με τη μορφή των τελευταίων ζωντανών συνδέσεων που του επιτρέπει το σύστημα της μιντιακής διαπλοκής και μια κυβέρνηση που έκανε τα τρία δύο. Πως ο Βενιζέλος στις επόμενες εκλογές δεν θα μπει στη Βουλή με το ΠΑΣΟΚ ή, ακόμη χειρότερα, θα μπει....

για να ζήσει όλο τον εξευτελισμό να καλείται στο βήμα μετά τη Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και ενδεχομένως και τη ΔΗΜΑΡ.

Στις εκλογές αυτές ο Βενιζέλος δεν αναμετριέται με την πολιτική ή τη λαϊκή αποδοχή, αλλά με τον Βασίλη Λεβέντη και το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών.

Ο Σαμαράς γνωρίζει πως είναι ένας Ζίγδης, χωρίς ούτε την ευπρέπεια ούτε το πολιτικό ανάστημα του Γιάννη Ζίγδη.

Τότε γιατί επέλεξε τον Βενιζέλο ως «εταίρο πλήρους εμπιστοσύνης», δημιουργώντας μειδίαμα και οργή στο κόμμα του;

Πρέπει ίσως κάποιος να δει τον Σαμαρά από τη δική του σκοπιά. Στο γραφείο του Μαξίμου, περιστοιχισμένο από τον Μουρούτη που τον έριξε στην περιπέτεια της ΕΡΤ από κομματικό γινάτι, τονΧρύσανθο που ψυχανεμίζεται παλιές μαοϊκές τακτικές στο κόμμα του Βορίδη και άλλους γνώστες του πολιτικού μασάζ.

Είναι δεδομένο πως με αυτούς ή με άλλους συνεργάτες ο Σαμαράς αισθάνεται την αγωνία του ανασφαλούς που συναντά τον κόλακα και πρέπει να τον πιστέψει μήπως και εξαφανίσει μαγικά την ανασφάλεια. Όσο ο Σαμαράς παραθέριζε στο μεγάλο καλοκαίρι της Πολιτικής Ανοιξης, είχε αυτοπροσδιοριστεί ως ο νέος ακόμα, που θα βρει την ευκαιρία να επανέλθει στο πολιτικό σύστημα το οποίο γνώριζε.

Αναθρεμμένος στα «μυστικά του Βάλτου» των μυστικών κονδυλίων που χειρίστηκε, στα πολιτικά μυστικά που καθόρισαν την πορεία της χώρας τη δεκαετία του '90, με μια επιτυχή ανατροπή αυτού ακόμα του Μητσοτάκη, είχε όσα θα χρειαζόταν το σύστημα στο μέλλον. Η εκλογή του στη ΝΔ ήταν μια λύση. Αλλά ταυτόχρονα και ένας αναχρονισμός. Για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση η ακροδεξιά έπαψε να είναι εκλογικός πελάτης και έγινε η επίσημη γραμμή του κόμματος. Ο «Γράμμος και το Βίτσι» έγιναν συνθήματα της νέας Νέας Δημοκρατίας. Ο ρατσισμός μετατράπηκε σε επιβεβαίωση του «πατριώτη».

Την ίδια ώρα, βέβαια, ο πατριωτισμός του δεν αφήνει όρθιο τίποτα ελληνικό, ούτε τις εθνικές υποδομές ενέργειας και επικοινωνιών, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία. Ο Σαμαράς έχει το όραμα πως η μάχη του, όπως και να την βαφτίζει, ποντάρει στο στοίχημα να αποσπάσει από τη Χρυσή Αυγή τους ψηφοφόρους που θεωρεί ότι δικαιούται.

Έχει επίσης την ελπίδα πως θα καταφέρει να αντέξει μέχρι τις γερμανικές εκλογές, μετά τις οποίες, αν νικήσει η Μέρκελ, αφού τον έχει επιδείξει ως πειραματόζωο επιτυχίας στην Ελλάδα, μπορεί και να του κάνει κάποιο κούρεμα χρέους δώρο για να πάει στις δικές του.

Ο Σαμαράς δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε πατριωτικά ούτε πολιτικά. Μόνο μικροπολιτικά. Ζει το μεροδούλι μεροφάι της επιβίωσης, θεωρώντας πως η επιβίωση του είναι μεσσιακός ρόλος. Εθνικιστής, άκομψος πολιτικά, θρησκόληπτος, αναπαράγει τα σχήματα με τα οποία μπορεί να υπάρχει και να μην κινδυνεύει. Η πολιτική του κουλτούρα δεν του επιτρέπει πειράματα δημοκρατίας, γιατί η πίστη του λέει πως είναι απαραίτητος πέρα από διαδικασίες δημοκρατίας για την επίτευξη ενός μεταφυσικού στόχου. Για τον οποίο, ναι, συνομιλεί ακόμη και με τον Θεό.

Αναρωτιέστε ακόμη γιατί θεωρεί τον Βενιζέλο απαραίτητο και δεν καταλαβαίνει τι θα πάθει απ' αυτόν;

από το "Hot Doc" μέσω "Βαθύ Κόκκινο"