Έλα pussy στον τόπο σου και ρέστα μη γυρεύεις!

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Αν κάποιος σημερινός άνθρωπος ασχέτως ιδεολογικοπολιτικού προσανατολισμού διάβαζε τι εκστόμισε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς από το βήμα του «προσυνεδρίου Κεντρικής Μακεδονίας» της ΝΔ και γνώριζε ελληνικά εκτός από εθνική οικονομία δεν μπορεί παρά να αναφωνούσε: «έλα μουνί στον τόπο σου και ρέστα μη γυρεύεις»!

Ένας απίθανα αναχρονιστικός, απολιτικός, ψυδο-εθνικιστικός  λόγος του κ. Σαμαρά, που παρέπεμπε σαν κακόγουστη φάρσα στα χρόνια του μεγάλου διχασμού της Ελλάδας, επικεντρώθηκε σε κάποιους «υπονομευτές της χώρας», που δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς αντιπάλους της στρατηγικής εσωτερικής υποτίμησης, την οποία ο ίδιος θεωρεί σήμερα, σε αντίθεση με χθες, σωτήρια για την χώρα.

Αντί να εκμεταλλευτεί πολιτικά την «πάσα» που (του) κάνουν αξιωματούχοι του ΔΝΤ και τη ΕΕ,....
ομολογώντας πως οι επιπτώσεις των τραγικών σφαλμάτων της στρατηγικής και του ατομικού προγράμματος της τρόικας για την διορθωτική προσαρμογή της Ελλάδας στην ΟΝΕ καθιστούν πλέον αδύνατη την επίλυση της κρίσης μέσα στις συμφωνημένες παραμέτρους τρόικας-συγκυβέρνησης [που σημαίνει πως η προσέγγιση μου ήταν απολύτως ορθή και δίκαια], τί λέει ο πρωθυπουργός ως προς αυτούς που ασκούν κριτική στην καταστροφική πολιτική του: «Δεν ξέρω αν αντιπαθούν αυτόν τον τόπο. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως και μισούν αυτόν τον τόπο! Τα 'χουν χάσει εντελώς; Δεν ξέρω... Ποιος ξέρει; Εμείς πάντως αυτή τη χάρη - και το λέω αυτό από εδώ, την όρθια, γαλάζια Μακεδονία - δεν θα τους την κάνουμε … είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, είτε το κάνουν από πρόθεση είτε από σύγχυση, την υπονόμευση της χώρας επιχειρούν».

Λυπάμαι, αλλά μετά από αυτό δεν έχω κουράγιο να σας ταλαιπωρήσω με μια ακόμη αναλυτικού χαρακτήρα προσέγγιση επί όλων αυτών που δομούν το «μεγάλο λάθος», δηλαδή την μεγάλη χυδαιότητα και απάτη του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε ένα win-win game με την μεταβιομηχανική κεντροευρωπαϊκή ελίτ, εις βάρος του ελληνικού λαού. Το ΔΝΤ άλλωστε παραδέχεται σήμερα πως οι προβλέψεις ημών των επικριτών της στρατηγικής και του προγράμματος σε ό, τι αφορά στην  μείωση του χρέους, στις πιέσεις στον τραπεζικό τομέα, στην ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων και στην βιωσιμότητα του χρέους υπήρξαν αντικειμενικές. Οι μόνες συμβατές με την πραγματικότητα.

Για τον πρωθυπουργό όμως της χώρας αυτές, προφανώς, υπήρξαν όχι απλώς υπονομευτικές για τα συμφέροντα της χώρας, αλλά καθαρά παλαβές ή προδοτικές, με την έννοια του πατριωτισμού. Άσε που διώχνανε και του επενδυτές που ο ίδιος έπειθε με λόγια και πράξεις ρευστοποίησης της δημόσιας περιουσίας να καταφθάσουν μαζικά στην χώρα – μάλλον, όχι απλώς στο πλαίσιο του επενδυτικού τουρισμού!  Τί να πεις πλέον πέραν του «έλα pussy στον τόπο σου»! Και να με συγχωρείτε οι αναγνώστες, οι οποίοι είχατε συνηθίσει να διαβάζετε έναν διαφορετικού ύφους λόγο στα κείμενα πολιτικής και πολιτικοοικονομικής κριτικής που συνέτασσα μέχρι σήμερα.

Απηύδησα, αναγνώστη! Προσπάθησα όσο μπορούσα πιο απλά, αλλά σπάνια απλοϊκά, να εξηγήσω πώς η αποχή των επενδυτών ήταν βασικό στοιχείο της μορφής πτώχευσης της χώρας και μηχανισμός επιτυχίας του προγράμματος της τρόικας που υιοθέτησε η Συγκυβέρνηση, το οποίο όμως αντέφασκε δραματικά με τους διακηρυγμένους στόχους τους: όταν επιχειρείς ταυτόχρονα μείωση του δημοσιονομικού και εμπορικού ελλείμματος, δίχως τουλάχιστον να διαθέτεις μια ισχυρή τεχνολογικά, εξαγωγική βιομηχανία εξειδικευμένης μάλιστα εμπορικής στόχευσης, προκαλείς καταστροφή για την καταστροφή, υποστήριζα. Και εξηγούσα, σημειώνοντας απλά πολύ απλά: «Τί «ξέφυγε» από τους  παράγοντες της Τρόικας και το οικονομικό επιτελείο της Συγκυβέρνησης; «… η προσαρμογή της παραγωγής στη ζήτηση υπό το συγκεκριμένο καθεστώς πτώχευσης στην Ελλάδα, καθώς και ο υπονομευτικός για το «success story» συνδυασμός τριών μειώσεων: Μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας, μείωση της ικανότητας αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού, κατακόρυφη μείωση στην απόδοση του παγίου κεφαλαίου. Αυτές οι μειώσεις σε συνδυασμό ρίχνουν την οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο, στον οποίο εκτός από την μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος  από την εργασία, παρατηρούμε και μείωση, αντί για αύξηση, του εισοδήματος από την εκμετάλλευση κεφαλαίου, με παράλληλη και φυσιολογική αύξηση της  αξίας του ιδιωτικού χρέους, πέραν της αύξησης του δημόσιου χρέους που οφείλεται στη γενικότερη στρατηγική εσωτερικής υποτίμησης της Τρόικας. Αυτό βεβαίως εισαγάγει την Ελληνική Οικονομία στο φάσμα της μείωσης της παραγωγής, ως συνάρτηση της μείωσης της εσωτερικής ιδιωτικής κατανάλωσης, ενώ παράλληλα διαμορφώνει δυναμική σταδιακής αύξησης των καθαρών εξαγωγών εξαιτίας της περιορισμένης έστω μείωσης των εγχώριων τιμών και της αναλογικά πολύ μεγαλύτερης του εγχώριου εισοδήματος και όχι εξαιτίας της ανάπτυξης μέσω της σύγχρονης τεχνολογικά βιομηχανίας.

Και αυτό θεωρείται λόγος για να θριαμβολογεί η προπαγάνδα της συγκυβέρνησης κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, αντί να αποτελεί ερέθισμα για έκφραση μεγάλης ντροπής! Θα έπρεπε να ντρέπονται αντί να θριαμβολογούν οι υποστηριχτές των Μνημονίων και συνυπογράψαντες την ελεεινή αναθεωρημένη Δανειακή Σύμβαση, καθώς δεν μπορεί παρά να γνωρίζουν ότι η μεθοδολογία της εσωτερικής υποτίμησης που ακολουθήθηκε και ακολουθείται στο πλαίσιο του ατομικού μηχανισμού για την Ελλάδα (εξαίρεση), δεν επρόκειτο ποτέ να οδηγήσει σε προσαρμογή στην ευρωζώνη. Ήταν από την αρχή βέβαιο, όπως με αρκετές παρεμβάσεις μου κατέστησα σαφές επίσης από την αρχή, πως η εσωτερική υποτίμηση θα μπορούσε να ικανοποιήσει τους στόχους Τρόικας – ελληνικής κυβέρνησης, μόνον στον βαθμό που η μικρή σχετικά ελληνική οικονομία χαρακτηριζόταν από υψηλό τεχνολογικό και οργανωτικό επίπεδο, εξαγωγική βιομηχανία με συγκεκριμένη εμπορική στόχευση και επενδύσεις που θα ενίσχυαν έναν στρατηγικά προσδιορισμένο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου τομέα και η παράλληλη μείωση δημοσιονομικού και εμπορικού ελλείμματος σε μια υπανάπτυκτη σχετικά (με όρους ευρωζώνης) τεχνολογικά χώρα, αποτελούσε μια μορφή καταστροφής για την καταστροφή. Αυτό ορίζει σήμερα το αδιέξοδο της χώρας και καθιστά το «success story» μονόδρομο για την απόκλιση και όχι την σύγκλιση της οικονομίας της χώρας στο πλαίσιο της ΟΝΕ. Αυτή η «επιτυχία» είναι που στρώνει τον δρόμο για να εξελιχθεί η συντεταγμένη πτώχευση της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης σε περιορισμένη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, με την έννοια του «διπλού νομισματικού», όπως επανειλημμένως έχω εξηγήσει. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα των ενεργειών του λεγόμενου «κλαμπ της δραχμής», αλλά συνέπεια της στρατηγικής του «κλαμπ του ευρώ». Το τελευταίο είναι αυτό που προκαλεί σύγχυση στην άρθρωση πολιτικής σήμερα στην Ελλάδα, ενώ θα γίνει στοιχείο, όπως προβλέπω, μεγαλύτερης σύγχυσης την αμέσως επόμενη περίοδο μέχρι τις εκλογές».

      

Τι άλλο να πεις αντικειμενικά  - και όχι υποκειμενικά - σε αυτή την περίπτωση; Τις επενδύσεις υπονόμευσε η συγκεκριμένη στρατηγική πτώχευσης κράτους και τραπεζών και διάσωσής τους  μέσω της εσωτερικής υποτίμησης με συμμετοχή των παραγόντων της τρόικας, που ωστόσο αντέφασκε βίαια με το καθεστώς νομιμότητας στην ΕΕ, στην ευρωζώνη, καθώς και του ιδίου του ΔΝΤ. Αυτό τούτο οξύνει σήμερα περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ των επιμέρους παραγόντων της τρόικας και προκαλεί κρίση στο καθεστώς διάσωσης, όχι πλέον του ευρώ, αλλά αποκλειστικά της ελληνικής οικονομίας και αγοράς. Εδώ βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή και αντί να στοχαστούμε και να δράσουμε πολιτικά επ’ αυτού, παρακολουθούμε τον πρωθυπουργό της χώρας να εκφωνεί διχαστικά λογύδρια, υπερβατικού πατριωτισμού!  Κοιτάξτε, να τα πω λαϊκά και χύμα για να τελειώνουμε με αυτή την αηδία: όπως έλεγε ο Charles Colson - το μυαλό στην εκστρατεία του  Ρίτσαρντ Νίξον  - «στο βαθμό που τους κρατάς από τ’ αρχίδια, οι καρδιές και τα μυαλά τους θα ακολουθήσουν», αγαπητέ κύριε Σαμαρά! Δεν χρειάζεται συνεπώς αυτό το άνοστο, τραγικά οπισθοδρομικό και διχαστικό πανηγύρι του οποίου ηγείστε! Όσους κρατάς από τα αρχίδια, θα ακολουθήσουν όπου και όπως κι αν πας! Οι υπόλοιποι όμως δεν φταίνε σε τίποτε να μένουν άφωνοι από την κατάντια του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα, αναφωνώντας μετά από κάθε ομιλία σας: «έλα μουνί στο τόπο σου»! Σεβαστείτε τουλάχιστον όσους δεν επιθυμούν στη συνέχεια να καταφύγουν στην ελληνική αργκό, όπως έπραξα εγώ σήμερα, ή στο «Μνήσθητί μου Κύριε», για να συνεννοηθούν με εσάς και τους υπολοίπους της συγκυβέρνησης.

από το «Ελληνικό Καφενείο»