Η ΕΡΤ και η σημαδεμένη τράπουλα

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Όταν το απόγευμα εκείνης της Τρίτης 11 του Ιούνη, μάθαμε όλοι ότι πέφτει μαύρο στις οθόνες από την ΕΡΤ, ανάμεικτα συναισθήματα μας κατέλαβαν. Βαθειά συγκίνηση, νοσταλγία για κάποιες άλλες μακρινές εποχές, θλίψη για τον σημερινό ασταμάτητο κατήφορο που ακολουθεί η πατρίδα, οργή για την κυβέρνηση και τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις της, που έχει στείλει τη δημοκρατία στον Καιάδα, ανδραποδίζοντας την κοινωνία.

«Ούτε η χούντα…», μια σκέψη και μια φράση που ήρθε στο μυαλό των περισσοτέρων και πολλοί δεν δίστασαν να εκστομίσουν.

Ένα ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι άρχισε να συρρέει στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, αλλά και σ’ όλες τις πόλεις που υπάρχουν (ακόμα) σταθμοί της ΕΡΤ. Όχι για τους εργαζόμενους που έχασαν στα ξαφνικά τη δουλειά τους. Ούτε για μια κρατική τηλεόραση που από χρόνια είχε πέσει στη πλήρη ανυποληψία ως το επίσημο όργανο της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Αλλά για κάτι που μας έλειψε πολύ τα τελευταία χρόνια. Για την αξιοπρέπειά μας.

Το μαύρο στις οθόνες ήταν μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να πούμε επιτέλους ένα Όχι. Μια....
ευκαιρία να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να πούμε ως εδώ και μη παρέκει! Μια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα από εκείνη του ραγιαδισμού και της υποταγής και μια κοινωνία που μπορεί να υψώσει, όσο λαβωμένη κι αν είναι, το ανάστημά της και να διεκδικήσει το δίκιο και τη λευτεριά!

Και ‘μεις αδράξαμε την ευκαιρία. Πήγαμε στην ΕΡΤ, υψώσαμε γροθιές. Κλάψαμε και τραγουδήσαμε. Ελπίσαμε!

Ελπίσαμε ότι αυτό που μόλις μέχρι χθες φαίνονταν ακατόρθωτο, θα μπορούσε να συμβεί. 

Το φως της λευτεριάς να λάμψει εκτυφλωτικά και το σκοτάδι που βύθισαν τη χώρα ξένοι επίβουλοι και ντόπιοι αετονύχηδες και τυχοδιώκτες, να γίνει οριστικά παρελθόν. Το φώς της ελευθερίας προάγγελος μιας νέας Ελλάδας. Μιας Ελλάδας της Δημοκρατίας και της προκοπής. Της Ελλάδας του Πολιτισμού στη πρωτοπορία για μια νέα παγκόσμια Αναγέννηση, από το χρηματοπιστωτικό μεσαίωνα που άρπαγες, βουλιμικοί και άπληστοι βυθίζουν ολοένα και περισσότερο ολόκληρο τον πλανήτη.

Και όμως το φως άρχισε να σιγοσβήνει, να θαμπώνει μεταξύ των καπνών των πρόχειρων ψητοπωλείων και των κομματικών περατζάδων, που μετέτρεψαν γρήγορα τον ιερό χώρο του αγώνα σε πανηγυράκι, όπως περίπου στις επετείους του Πολυτεχνείου. Κι αυτά απέξω.

Γιατί μέσα στο ραδιομέγαρο ένα άλλο δράμα άρχισε να εξελίσσεται. Ο αρχικός ενθουσιασμός και η αγωνιστική διάθεση, παραχώρησαν τη θέση τους στον σκεπτικισμό, στην αναμονή κάποιας λύσης από τους ίδιους τους σφαγείς, ή στην καλύτερη περίπτωση από τη Δικαιοσύνη, μια Δικαιοσύνη σφραγισμένη ανεξίτηλα από τον ένοχο εναγκαλισμό της με την κεντρική εξουσία. Λες και τα πολιτικά ζητήματα λύνονται στα Δικαστήρια!

Οι συλλογικές αποφάσεις έλειψαν, ή χάθηκαν στους λαβύρινθους των κομματικών σκοπιμοτήτων, της γραφειοκρατικής αντίληψης των συνδικαλιστών, στους προσωπικούς υπολογισμούς, στις λογικές της συνδιαλλαγής. Μεγάλα λόγια στο προσκήνιο, υπόγειες διαδρομές και συναλλαγές στο παρασκήνιο. Η δικαιολογημένη, στην αρχή, έλλειψη συντονισμού, προδήλως σκόπιμη στη συνέχεια. Με τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων να αγωνιούν, να προσπαθούν να πιαστούν από κάπου, να ελπίσουν κι αυτοί, ότι κάτι μπορεί να σωθεί.

Κι έτσι στήθηκε για μια ακόμα φορά το παιγνίδι των κομματικών συναλλαγών και των σκοπιμοτήτων σε βάρος των ίδιων των εργαζομένων. Η ροή του προγράμματος παρέμενε για πολλές ημέρες στα γνωστά κλισέ με τις πασαρέλες των επωνύμων μαϊντανών των απανταχού καναλιών και των δημοσιογράφων να μετατρέπουν το πρόγραμμα σε μνημόσυνο μιας ήδη νεκρής ΕΡΤ, με την κοινωνία απούσα. Και ούτε λόγος για αντίσταση και για ανατροπή. Και το πλήθος έξω να φυλλορροεί. Κι όμως τα πράγματα σταδιακά άλλαξαν και τα άλματα που έγιναν στο πρόγραμμα δεν έχουν προηγούμενο. Η κοινωνία είναι πια παρούσα, αλλά χάθηκε πολύτιμος χρόνος και κάτι πολύ από τη διάθεση του κόσμου.

Μια συνεχής σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων και συμφερόντων, που απονεύρωσε την κινηματική διάθεση βρίσκεται ακόμα σε πλήρη εξέλιξη και πείθει ολοένα και πιο πολύ ότι η παρτίδα παίζεται με σημαδεμένη από την αρχή τράπουλα. Ότι τα πάντα είχαν προσυμφωνηθεί, ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης τσακώνονται για το θεαθήναι και ότι η αντιπολίτευση φοβάται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και προσπαθεί απλά να ποδηγετήσει τον αγώνα των εργαζομένων αποκομίζοντας τα όποια κομματικά οφέλη και τίποτα παραπάνω. Κι αφού τα πάντα δρομολογήθηκαν και εξέλιπε ο κίνδυνος μιας ανεξέλεγκτης τροπής οι κομματικοί στρατοί αποχώρησαν μαζί με πολλά από τα «βρώμικα» στη Μεσογείων. Προάγγελος άραγε δυσμενούς εξέλιξης. Ποιος ξέρει!

Κι όμως μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξημερώματα Κυριακής 23 του Ιούνη η ΕΡΤ παραμένει ανοικτή και εξακολουθεί να εκπέμπει διαδικτυακά. Κάποιοι εργαζόμενοι ακόμα επιμένουν πεισματικά και κάμποσοι απέξω συμπαρίστανται. Λέτε να τα καταφέρουν;

Δεν ξέρω, αξίζει όμως τον κόπο να τους βοηθήσουμε. Ας ξεκινήσουμε πάλι όλοι μαζί αύριο να ανηφορίζουμε προς το ραδιομέγαρο. Το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος να πνίξει την αντίδραση και την κομματική συναλλαγή και να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων.

Εμείς οι ίδιοι, όλοι μαζί, οι πολλοί είμαστε η μοναδική ελπίδα, αν το πιστέψουμε……