Απάτες της ΕΛΣΤΑΤ και ψέματα του ΔΝΤ στην υπηρεσία της επίθεσης

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η κατάσταση θα προσφερόταν άνετα για διακωμώδηση αν δεν συνοδευόταν από δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις. Ο λόγος γίνεται για την συνέχιση της εφαρμογής ενός εξοντωτικού και ατελέσφορου (στις ονοματικές του επιδιώξεις!) προγράμματος λιτότητας, την στιγμή που οι λόγοι επί των οποίων κρίθηκε αναγκαία η εφαρμογή του αποδείχθηκαν προϊόν εξόφθαλμης απάτης και αποτέλεσμα ακραίας χειραγώγησης, δηλαδή τα στοιχεία του δημοσιονομικού ελλείμματος για το 2009, ενώ το μοντέλο επί του οποίου βασίστηκαν οι προβλέψεις των επιπτώσεων της λιτότητας στην μεγέθυνση, απλώς …λάθος! Κι αυτό δια στόματος του επικεφαλής οικονομολόγου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και πολυγραφότατου, Ολιβιέ Μπλανσάρ, ο οποίος ομολόγησε ότι λάθος εκτιμούσαν επί τόσες δεκαετίες πως μια μείωση κατά 1% στις δημόσιες δαπάνες ή μια αύξηση κατά 1% στα φορολογικά έσοδα επιφέρει μείωση κατά 0,5% στους ρυθμούς μεγέθυνσης μιας οικονομίας. Το σωστό είναι μείωση ακόμη και 1,7%, δηλαδή τρεις φορές μεγαλύτερος συντελεστής από τις αρχικές εκτιμήσεις.

Τι αποκαλύπτουν όμως τα δύο αυτά κορυφαία γεγονότα, αν τα δούμε στις πραγματικές τους διαστάσεις κι αφήσουμε κατά μέρους την ίντριγκα και τα κροκοδείλια δάκρυα; Αποκαλύπτουν, ...
πρώτο, ότι η ελληνική οικονομία έπρεπε με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο να εμφανιστεί ως ο «μεγάλος ασθενής» για να ξεκινήσει μια θεραπεία που ήταν προαποφασισμένη και, δεύτερο, ότι οι (καταστροφικές) επιπτώσεις στους ρυθμούς μεγέθυνσης των προγραμμάτων λιτότητας ήταν απλώς αδιάφορες στους σχεδιαστές αυτών των προγραμμάτων. Μάρτυρας το ότι κανενός δεν ίδρωσε το αυτί με την αποκάλυψη της παταγώδους «αποτυχίας» τους (που δεν είναι παρά μία ακόμη «αποτυχία» του ΔΝΤ) και δεύτερο ότι στην Ελλάδα ειδικά δεν περιμέναμε να χαρακτηριστεί λάθος ο συντελεστής. Ή βλάκας ή μνημονιακό λαμόγιο έπρεπε να είναι κάποιος για να μην διαπιστώσει ότι το ΑΕΠ μειωνόταν κατά 25% την περίοδο εφαρμογής του προγράμματος «εσωτερικής υποτίμησης», άρα κάτι δεν …πήγαινε καλά με τον συντελεστή του ΔΝΤ.

Κι αυτό όμως το πρόγραμμα «εσωτερικής υποτίμησης», όπως ακριβώς τα χαλκευμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της Γιούροστατ και ο πολλαπλασιαστής του ΔΝΤ που αποδείχθηκε διαιρέτης, δεν ήταν παρά το μέσο, μία εύσχημος αφορμή, για να υλοποιηθεί το αντεργατικό πραξικόπημα που επιζητούσε η ελληνική αστική τάξη εδώ και δεκαετίες και έφερε σε πέρας αρχικά η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου με την στενή συνεργασία αν όχι καθ’ υπαγόρευση της ΕΕ και της Γερμανίας. Πλέον έχουν πέσει και τα τελευταία φύλλα συκής και τίποτε δεν μπορεί να κρύψει το ταξικό επίδικο της κρίσης, η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της την τελευταία πενταετία προκλήθηκε. Ήταν αποτέλεσμα δηλαδή σχεδιασμένων ενεργειών, που μπορεί οι σχεδιαστές της να αγνοούσαν τις ακριβείς τους επιπτώσεις, ήξεραν όμως ότι έτσι θα μπορούσαν να επιβάλουν αδιανόητες πριν μερικά χρόνια απαιτήσεις: Μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και απεργών, καθεστώς κηδεμονίας στην οικονομία και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Για να εξυπηρετηθεί αυτή η βίαιη ανατροπή των ταξικών συσχετισμών προς όφελος του κεφαλαίου οι υποτιθέμενες αστοχίες εμφανίζουν ως επιβεβλημένη την εφαρμογή αποφάσεων οι οποίες λαμβάνονται υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης για να έρθουν κι αυτές σε λίγο καιρό να διευρύνουν τις «αστοχίες». Αν βάλουμε στη θέση των «αστοχιών» τις αποκλίσεις στα δημόσια έσοδα και των «αποφάσεων έκτακτης ανάγκης» τις ιδιωτικοποιήσεις έχουμε την ακόλουθη εικόνα που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα: Αρχικά τα καθαρά έσοδα του δημοσίου το δωδεκάμηνο Ιανουαρίου – Δεκεμβρίου 2012 να παρουσιάζουν υστέρηση ύψους 4,3 δισ. ευρώ (51,9 αντί 56,2) ως αποτέλεσμα της αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών από φόρους κατά 13 δισ. ευρώ τον προηγούμενο χρόνο (κάθε μήνα δηλαδή προστίθοταν σχεδόν κι 1 δισ.) που έτσι οδηγήθηκαν στα 56,5 δισ. ευρώ. Ειρήσθω εν παρόδω, πρόκειται για ποσό που υπερβαίνει τα φορολογικά έσοδα του 2012, που έφτασαν τα 52 δισ. ευρώ…

Ως λύση στα χρηματοδοτικά κενά και τις αποκλίσεις μεταξύ δημοσιονομικών στόχων και πραγματοποιήσεων παρουσιάζεται η επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, το πλαίσιο του οποίου απόλυτη προτεραιότητα αποκτά η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, όπως περιέγραψε τη Δευτέρα στη Βουλή ο πρόεδρος του ταμείου ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας (ΤΑΙΠΕΔ), Τ. Αθανασόπουλος. Η εταιρεία όμως είναι κερδοφόρα! Ακόμη κι αν αδιαφορήσουμε για τις επιπτώσεις που θα έχει στην απασχόληση και τα τιμολόγια η ιδιωτικοποίησή της ΕΥΑΘ, δεν μπορούμε να μην διαπιστώσουμε τις μακροχρόνια αρνητικές επιπτώσεις που θα επέλθουν στα δημόσια οικονομικά, δεδομένου ότι η εταιρεία έχει καθαρά κέρδη 21 εκ. ευρώ, διαθέτει στα ταμεία της 26 εκ. ευρώ και παρόλα αυτά το 51% του μετοχικού κεφαλαίου της που θα πουληθεί σε πρώτη φάση αποτιμάται σε 122 εκ. ευρώ. Στα υπ’ όψη μάλιστα ότι τα πάγια της εταιρείας (φράγματα, δεξαμενές, αντλιοστάσια, κ.α.) έχουν από το 2001 μεταφερθεί στην ΕΥΑΘ Παγίων, έτσι ώστε η συντήρησή τους να μην επιβαρύνει τον επίδοξο αγοραστή, που σε 5 χρόνια θα έχει κάνει πλήρη απόσβεση της επένδυσής του κι ότι βγάλει τα υπόλοιπα 25 χρόνια που θα είναι σε ισχύ η σύμβαση θα αποτελούν καθαρά κέρδη γι’ αυτόν και ζημία για το ελληνικό δημόσιο και τους φορολογούμενους. Οπότε νέα προγράμματα λιτότητας θα επιβληθούν για την κάλυψη των χρηματοδοτικών κενών, διαιωνίζοντας τη λιτότητα και νομιμοποιώντας νέους γύρους επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα.

από το "ΠΡΙΝ"