Το κρίσιμο 2%

του Δημήτρη Μηλάκα

Διαβάσαμε χθες στο in.gr για μια επιστημονική μελέτη που αποδεικνύει ότι οι χιμπατζήδες μπορούν να λαμβάνουν δίκαιες αποφάσεις. Εντυπωσιακό, αλλά και αναμενόμενο, καθώς, όπως είναι γνωστό, το DNA του ανθρώπου με αυτό του χιμπατζή είναι πανομοιότυπα κατά 98%. Με άλλα λόγια υπάρχει ένα κρίσιμο μέγεθος απόκλισης της τάξης του 2% που διαφοροποιεί τα δύο είδη: τον άνθρωπο και τον χιμπατζή.

Αν, όπως αποδεικνύει η εν λόγω έρευνα, οι χιμπατζήδες έχουν την αίσθηση του δικαίου και μπορούν να λαμβάνουν δίκαιες αποφάσεις, μπορεί να συμπεράνει κανείς βάσιμα ότι κάποιοι άνθρωποι ή κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές και αποφάσεις είναι χειρότερες από αυτές των χιμπατζήδων.

Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι οι χιμπατζήδες είναι πολύ συνεργάσιμοι στη φύση και, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στη δίκαιη μοιρασιά της ανταμοιβής (π.χ....
τροφή) απολαμβάνοντας τα οφέλη της συνεργασίας τους με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας τους.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν χαρακτηρίζει, γενικότερα, το ανθρώπινο είδος, καθώς είναι κάτι παραπάνω από φανερή η εκ θεμελίων άδικη διανομή του πλούτου.

Το γνωρίζουν και το βιώνουν τα δισεκατομμύρια άνθρωποι που υποσιτίζονται και πεθαίνουν, τα εκατομμύρια παιδιά που δεν θα συμπληρώσουν τα 5 τους χρόνια επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε εμβόλια που κοστίζουν λιγότερο από ένα ευρώ, τα δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζουν με δύο ευρώ τον μήνα!

Αυτόν τον άδικο ανθρώπινο κόσμο τον γνωρίζουν πολλοί και στις λεγόμενες «κοινωνίες της αφθονίας». Για την ακρίβεια το γνωρίζουν το 99% αυτών των κοινωνιών, που βλέπουν το υπόλοιπο 1% να απολαμβάνει όσο πλούτο έχουν όλοι μαζί οι υπόλοιποι.

Σ αυτόν τον κόσμο ζει και η πλειονότητα πια της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που βλέπει την ανεργία να σκαρφαλώνει στο 30%. Μιας κοινωνίας που ταξινομείται πια ως εξής:

● Εργαζόμενοι 3.700.000.

● Συνταξιούχοι 3.000.000.

● Άνεργοι 1.300.000.

Οι παραπάνω αριθμοί, προφανώς, δεν περιγράφουν μια δίκαιη κοινωνία. Η έννοια της δικαιοσύνης, άλλωστε, υπονομεύεται συστηματικά σε κάθε επίπεδο, κατά κύριο λόγο από τους κρατούντες.

● Από αυτούς δηλαδή που ευκαιριακά συνεργάζονται για να νέμονται τις καρέκλες τις εξουσίας. Λέγοντας (προεκλογικά) ψέματα (όχι άλλα μέτρα, όχι άλλο ψαλίδι στους μισθούς και τις συντάξεις).

● Από αυτούς που, ενώ έχουν τα πάντα, πληρώνουν ελάχιστα ή τίποτε.

● Από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, που... μπουκωμένος ακόμη από κονδύλια και αργομισθίες, όχι μόνο δεν βγάζει άχνα, αλλά αναζητά επιχειρήματα για να στηρίξει τους ψεύτες και τους κλέφτες...

Υπάρχει, λοιπόν, ένα κρίσιμο 2% που διαφέρει στο DNA ανθρώπων και χιμπατζήδων... Και, με δεδομένη την επιστημονική διαπίστωση ότι οι χιμπατζήδες έχουν την δυνατότητα να λαμβάνουν δίκαιες αποφάσεις, αναρωτιέται κανείς τι τελικά είναι αυτό – πέρα από την εξωτερική εμφάνιση – που τους διαφοροποιεί από κάποιους ανθρώπους.

Από κάποιους ανθρώπους οι οποίοι, προκειμένου να κυβερνήσουν και να μοιράσουν καρέκλες και εξουσία, είναι διατεθειμένοι να καταπατήσουν κάθε έννοια δικαίου:

● Υποκλέπτοντας με ψέματα τη λαϊκή εντολή.

● Παραδίδοντας την εντολή που ο λαός τους εμπιστεύτηκε στα δικηγορικά γραφεία των τοκογλύφων δανειστών.

● Κυβερνώντας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

● Επιχειρώντας κοινοβουλευτικά «πραξικοπήματα» για να σώσουν το (πολιτικό) τομάρι των συνεταίρων τους.

Υπάρχει τελικά ένα ποσοστό της τάξης του 2% ανάμεσα στους χιμπατζήδες και τους ανθρώπους, το οποίο, στην προκειμένη περίπτωση, διαφοροποιεί θετικά τους... χιμπατζήδες.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»