Στην (Κυβερνητική) Κοιλάδα Των (Μνημονιακών) Δακρύων

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Η αρχική σκέψη ήταν το σχόλιο αυτό να τιτλοφορηθεί διαφορετικά: «Το δάκρυσμα ως ανώτατο στάδιο του αριστερού κυβερνη-τισμού». Πράγματι έχουμε πολλά δάκρυα αυτές τις μέρες για την πολύπαθη Κύπρο, μόνο που αυτή τη φορά, αυτά δεν προκαλούνται από την τουρκική κατοχή.

ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗ-ΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ

Δάκρυσε ο αριστερός πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας, για την αναγκαστική, όπως λέει, αποδοχή του μνημονίου για την Κύπρο, που επέβαλε και εκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δύο φορές μάλιστα. Η πρώτη ήταν στο Προεδρικό του Διάγγελμα, που θύμιζε έντονα τις δακρύβρεκτες κενολογίες του Γ. Παπανδρέου στο δικό του διάγγελμα για το Πρώτο Μνημόνιο. Η δεύτερη ήταν στον χαιρετισμό του στο συνέδριο του αριστερού συνδικάτου ΠΕΟ. Εκεί μέσα σε συγκίνηση καθησύχασε ότι «έγνοια και προτεραιότητά του ήταν πάντα το καλό των εργαζομένων και των απλών ανθρώπων «διαβεβαιώνοντας» ότι «για αυτές τις αξίες θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μαζί σας μέχρι την τελευταία μου πνοή». Το μνημόνιο μνημόνιο και οι αξίες αξίες. Δε μασάμε…

Δακρύζει όμως και η δική μας ελληνική αριστερά, για τον Χριστόφια και την αριστερή κυβέρνηση...
της Κύπρου, η οποία μάλιστα συχνά αποτελούσε κοινή αναφορά τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το ΚΚΕ. Τι προοιωνίζει άραγε αυτή η εξέλιξη για την προοπτική μιας κυβέρνησης με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και με δοσμένη την αρχή της κοινωνικο-πολιτικής σταθερότητας του συστήματος;

ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΟ ΚΛΑΜΠ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Την πεποίθηση ότι «τα παθήματα του δικού μας μνημονίου θα γίνουν μαθήματα για το μνημόνιο της Κύπρου» εξέφρασε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος στη συνάντηση που είχε στις 6/12,στη Λευκωσία, με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια.

Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, στη συνάντηση εκφράστηκε εκατέρωθεν η εκτίμηση ότι για την αντιμετώπιση της κρίσης της, η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και οραματισμό στην υιοθέτηση πολιτικών που να διασφαλίζουν το κοινό μας ευρωπαϊκό μέλλον.

«Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι δύο αδελφές χώρες, αδελφοί λαοί, που βρέθηκαν στην ανάγκη να δεχτούν ευρωπαϊκή κηδεμονία. Πιστεύω ότι τα παθήματα του δικού μας μνημονίου θα γίνουν μαθήματα για το μνημόνιο της Κύπρου». Και προσέθεσε: «Είμαι βέβαιος ότι θα ξεπεράσουμε και αυτές τις αντιξοότητες που σήμερα δοκιμάζουν σκληρά τους λαούς μας» είπε ο κ. Δασκαλόπουλος σε δηλώσεις του.

Δεν είναι ο μόνος που χαίρεται.

Το ΑΕΠ της Κύπρου ανήλθε κατά το 2011 σε 17,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Το χρέος της ανέρχεται σήμερα στο 85% του ΑΕΠ. Εδώ έχει συμπεριληφθεί και η στήριξη της Λαϊκής Τράπεζας ύψους €1,8 δισ. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε ο πρόεδρος Χριστόφιας περίπου 4 δισεκ. ευρώ είναι οι απώλειες των κυπριακών τραπεζών από την έκθεσή τους στα ελληνικά ομόλογα. Άλλα τόσα είναι η ζημιά για την οικονομία από τη μετατροπή της «Μαρφίν Εγνατία» από θυγατρική εταιρεία στην Ελλάδα σε κυπριακή τράπεζα. Απώλειες υπάρχουν και από τα επισφαλή δάνεια που οι τράπεζες παραχώρησαν στην Ελλάδα.

Όπως μεταδίδει το Stockwatch, με μια «βοήθεια» από την τρόικα, ίση σχεδόν με το ΑΕΠ της χώρας, δηλαδή περίπου 17 δισ., με τα 10 δισ. από αυτά να πηγαίνουν για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το δημόσιο χρέος της Κύπρου θα αυξηθεί στο 140% του ΑΕΠ το 2014. Που σημαίνει ότι και τότε για να μην καταρρεύσει θα χρειάζεται και νέα «σωτηρία» με δάνεια. Με λίγα λόγια η χρεομηχανή στήθηκε και πρόκειται να δουλεύει και εκεί στο διηνεκές. Και επειδή όταν ένα κρατικό δημόσιο χρέος καταστεί (ως δια μαγείας…) «μη βιώσιμο»,πρέπει να κουρευτεί, τι σχετική πρόνοια έχει κάνει νομίζετε η τρόικα; Την διαγραφή του χρέους του Κυπριακού κράτους προς το ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που κυμαίνεται γύρω στα 7 δισ. που θα έχει φυσικά σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση των συντάξεων! Πόσο γνώριμο μοτίβο!

Υπενθυμίζουμε ότι και στην Ελλάδα την προ μνημονίου δεκαετία 2000-2009 το αθροιστικό έλλειμμα ήταν περίπου 15 δισ. και ο δανεισμός για την κάλυψή τους περίπου 480 δισ.! Με λίγα λόγια τα «δάνεια της σωτηρίας από το χρέος», στήνονται ακριβώς για να συγκροτείται το χρέος και να υποτάσσονται οι κοινωνίες στη διεθνή κεφαλαιοκρατία. Τα υπόλοιπα είναι κοινά ψέματα.

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ»

Οι προτάσεις της τρόικας για την Κύπρο συνοψίζονται στα παρακάτω μέτρα και επ’ αυτών θα γινόταν υποτίθεται διαπραγμάτευση από την αριστερή κυβέρνηση.

Μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων τουλάχιστον κατά 5 χιλιάδες από το 2012-2016.

Πάγωμα προσλήψεων πρώτου διορισμού στον ευρύτερο τομέα δημόσιο μέχρι τέλος 2016.

Πολιτική πρόσληψης ενός νέου δημοσίου υπάλληλου για κάθε 4 που αποχωρούν με συνταξιοδότηση.

Πάγωμα πρόσληψης ωρομισθίων και ενίσχυση της εναλλαξιμότητας (κινητικότητας) στα υπουργεία.

Τετραετές σχέδιο για κατάργηση 1880 μόνιμων θέσεων.

Στους τομείς υγείας και ασφάλειας θα είναι δυνατή η πρόσληψη ενός ατόμου για κάθε πέντε συνταξιοδοτούμενους μόνο σε περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης.

Σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές παροχές στο μνημόνιο προβλέπεται μείωση κατά τουλάχιστον 113 εκατομμύρια ευρώ μέσω κατάργησης σχεδίων χορηγιών και επιδομάτων, όπως το επίδομα μάνας, άλλα οικογενειακά επιδόματα και εκπαιδευτικές χορηγίες, κατάργηση συμπληρωματικών επιδομάτων του δημοσίου βοηθήματος και άλλα.

Επίσης, προβλέπεται πάγωμα συντάξεων στο δημόσιο τομέα και αύξηση συντάξιμης ηλικίας κατά 2 χρόνια.

Τι ανακοίνωσε ο Χριστόφιας ως αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης;

Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι διατηρείται ο εθνικός έλεγχος της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Στο μνημόνιο της Τρόικας, ανέφερε, «περιλαμβανόταν πρόνοια για "συναπόφαση" στο σχεδιασμό και για κατά προτεραιότητα χρησιμοποίηση των εσόδων από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων για εξόφληση του χρέους».

Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό και ας το διατυπώνει ο πρόεδρος με άλλα λόγια:

«Με βάση αυτά που συμφωνήθηκαν, εμείς θα αποφασίζουμε για τους σχεδιασμούς μας. Τα έσοδα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για επένδυση στις υποδομές και για τις μελλοντικές γενεές. Φυσιολογικά, ένα μέρος των εσόδων θα χρησιμοποιείται για την εξόφληση του χρέους», δήλωσε.

Το ζήτημα αυτό είναι πολύ διαφωτιστικό και σε ότι αφορά την πιθανή ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου στην Ελλάδα με οικονομικό ενδιαφέρον. Η παρουσία τους, κάθε άλλο θα σημάνει σωτηρία και πλούτο για τον ελληνικό λαό, μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αγοράς και της ΕΕ, παρά μόνο προοιωνίζει ότι θα έρθουν και άλλοι γύπες πάνω από τα κεφάλια μας.

«Στο αρχικό μνημόνιο υπήρχε ονομαστική αναφορά σε ημι-κρατικούς οργανισμούς που έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν. Διεγράφη η αναφορά και δημιουργήσαμε την προοπτική για αποφυγή των ιδιωτικοποιήσεων». Φυσικά πρόκειται για άνευ σημασίας αλλαγή, καθώς πρόκειται μόνο για την φραστική απάλειψη του καταλόγου συγκεκριμένων επιχειρήσεων σε αυτή τη φάση. Το ομολογεί άλλωστε και ο ίδιος στη συνέχεια: «Η διευθέτηση αυτή δεν μας ικανοποιεί απόλυτα. Είναι, όμως, ένα εφαλτήριο για να συνεχίσουμε τη διαπραγμάτευση προς αποφυγή ιδιωτικοποιήσεων συγκεκριμένων ημι-κρατικών οργανισμών».

Επίσης, ο πρόεδρος Χριστόφιας δήλωσε ότι «δεν έγινε αποδεκτή η κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) και του 13ου μισθού και ότι πείστηκε η τρόικα να αποδεχθεί την προσέγγιση η συνεισφορά των μισθωτών να είναι κλιμακωτή και όχι ισοπεδωτική για να υπάρχει επιμερισμός του κόστους από την επιβολή του μνημονίου ανάλογα με τα εισοδήματα». Σας θυμίζουν μήπως τίποτα αυτά από τα λεγόμενα και τους καθησυχασμούς της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στο πρώτο μνημόνιο για τον 13ο και 14ο μισθό;

ΟΠΩΣ ΒΑΡΑΝΕ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ, ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ…

Είναι προδότης λοιπόν ο Χριστόφιας και καθόλου τίμιος αριστερός; Ούτε αυτό συμβαίνει, ούτε θα ήταν σωστό να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχει διαπραγματευτική απειρία, καθώς στην Κύπρο η διπλωματική ικανότητα, λόγω και του ανοιχτού εθνικού θέματος, μάλλον είναι σε επίπεδα που θα ζήλευαν πολλές χώρες και πολιτικοί.

Η απόφαση Χριστόφια για υποταγή στην τρόικα είναι λογικότατη συνέπεια της πολιτικής επιλογής να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας της μικρής αυτής χώρας και της ένταξης της στη διεθνή καπιταλιστική σφαίρα με όρους «αγοράς». Αυτό είναι το πολιτικό ζήτημα και έχει αυστηρές ταξικές οριοθετήσεις που δεν μπορούν να υπερκεραστούν με ηθικούς όρους ή με θεωρίες συνωμοσίας.

Μήπως είναι υπερβολική η παραπάνω αναφορά; Αν είναι αλήθεια ότι η κρίση στην Κύπρο (όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο!) φαίνεται να είναι μια κρίση τραπεζική και τα επώδυνα μέτρα είναι για να σωθούν οι τράπεζες, δεν θα μπορούσε άραγε η κυβέρνηση να κόψει τον κώλο των τελευταίων; Είναι μια λογικότατη σκέψη. Για να ξέρουμε για τι μιλάμε, τα «ευαγή «αυτά ιδρύματα στην Κύπρο, είχαν στο τέλος Απριλίου του 2012 συνολικές καταθέσεις 71,6 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 4 φορές το ΑΕΠ της Κύπρου!

Αυτή όμως η σωτήρια επιλογή εθνικοποίησης των τραπεζών και απόλυτου ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων, θα έφερνε τέτοιους τριγμούς στην οικονομία και την λειτουργία των επιχειρήσεων, που δεν θα απαιτούσαν μόνο έξοδο από την ευρωζώνη αλλά και απόφαση για ευρύτατο κύκλο εθνικοποιήσεων επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια θα άνοιγε ένα γύρο ταξικής διαμάχης και πολιτικών ανατροπών πρωτόγνωρων για το νησί. Το ΑΚΕΛ, έχει αποφασίσει εδώ και χρόνια να μην κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση και είναι στη σφαίρα της μεταφυσικής να το δοκιμάσει τώρα.

Έχει γραφεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα να κυβερνήσει με αριστερό πρόγραμμα λόγω απροθυμίας ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οπότε, τι να κάνουν οι άνθρωποι, είναι αναγκασμένοι να πάνε δεξιά και να αναζητήσουν συμμαχίες με τον Καμένο και την ΔΗΜΑΡ. Το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, δεν έχει να λύσει τέτοιο «πρόβλημα», καθώς είναι ο ορισμός της ασυννέφιαστα ενωμένης αριστεράς, με ισχυρότατη μάλιστα κοινωνική δικτύωση, μέσω συνδικάτων, συντεχνιών και άλλων μορφών οργάνωσης του κόσμου και λειτουργίας της τοπικής οικονομίας.

Στα χωριά λένε πως αν τα όργανα παίζουν καλαματιανό δεν μπορείς να χορέψεις τσάμικο. Εκτός αν θέλεις να γίνεις καταγέλαστος…

Δε θα μπορούσε λοιπόν το ΑΚΕΛ έτσι ξαφνικά να υπερβεί τα όρια των βαθύτερων κοινωνικών αλλά και ιδεολογικών συσχετισμών που το ίδιο έχει διαμορφώσει, έχοντας οικοδομήσει εδώ και δεκαετίες ένα προφίλ χρηστής διαχείρισης των δημόσιων υποθέσεων, μέσα όμως στο δοσμένο σύστημα, τους νόμους, τις αξίες του, τις διεθνείς δεσμεύσεις του. Είχε και έχει την κυβέρνηση, αλλά και την πλήρη συναίσθηση ότι η πραγματική εξουσία είναι αλλού και δεν αμφισβητήθηκε ποτέ

ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ;

Μας πληροφορούν τα κυπριακά μέσα ενημέρωσης, ότι οι Κύπριοι τάσσονται στην πλειοψηφία τους (61%) υπέρ της υπογραφής Μνημονίου με την τρόικα, εκτιμώντας ότι είναι η μόνη λύση για έξοδο από το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο της Κύπρου.

Αυτό δείχνει δημοσκόπηση της εταιρείας Symmetron Market Research, που έγινε για λογαριασμό της εφημερίδας «Καθημερινή» Κύπρου.

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, την υπογραφή του Μνημονίου υποστηρίζουν, εκτός από τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, και μεγάλη μερίδα (47%) των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ.

Παλιο-λαός λοιπόν; Ίσως κατά το κωλο-έλληνες. «Και μετά σου λέει να πάς πραγματικά αριστερά. Αφού ο λαός δε θέλει. Εκεί, επιμένει να θέλει καπιταλισμό, λιτότητα, αδικίες, ακόμη και χούντες». Τι να σου κάνει λοιπόν μετά και η αριστερά, θα πάει και αυτή δεξιά, αλλιώς δε θα κυβερνήσει ποτέ. Ενώ το έχει τάμα και αποστολή να δοκιμάσει την αξία της, οπωσδήποτε.

Αυτά θυμίζουν τις έρευνες στην Ελλάδα που έδειχναν ότι το 85% των πολιτών στήριζαν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ήταν ψέματα; Όχι απαραίτητα εκείνη τη στιγμή. Απλά κατέγραφαν, όπως γίνεται πάντα, το αναμάσημα των υποβληθεισών αληθειών, από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Αλήθειες και αξίες που εμπεδώνονται με ευθύνη και της αριστεράς όμως. Όχι μόνο της ακραίας συστημικής αριστεράς τύπου ΔΗΜΑΡ. Αυτοί αποφάσισαν να υπηρετήσουν το σύστημα και έλυσαν τις αγωνίες τους. Αλλά και της αριστεράς που τοποθετείται αντισυστημικά υποτίθεται, αλλά επιμένει να κόβει την αλήθεια στα τέσσερα και τα δεκατέσσερα και να την σερβίρει με δόσεις και μέτρο στο όνομα της σοφής τακτικής. Τώρα το μνημόνιο, αύριο ίσως η ευρωζώνη, πιθανά μεθαύριο η σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο. Και έχει ο θεός. Άλλωστε, ξεχνάει και ο λαός…

Πως αλλιώς θα ήταν διαφορετικά στην Κύπρο; Εκεί όπου ο λαός θέλησε να κυβερνηθεί από την αριστερά και κυβερνήθηκε. Πως θα πορευτεί άραγε τώρα απέναντι στα μνημόνια, τη λιτότητα, αλλά και τους κινδύνους του άξονα πολέμου με ΗΠΑ και Ισραήλ;

Ας δούμε και την τελευταία σχετική είδηση από το νησί:

«Σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου η δημοσκόπηση δείχνει ότι ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος υποστηρίζεται από το ΔΗΚΟ, συγκεντρώνει ποσοστό πρόθεσης ψήφου 36,3%. Ο Σταύρος Μαλάς (σσ. υποστηρίζεται από το ΑΚΕΛ) και ο Γιώργος Λιλλήκας (σσ. υποστηρίζεται από την ΕΔΕΚ) βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής, με τον κ. Μαλά να περνά στη δεύτερη θέση. Όμως, η διαφορά που τους χωρίζει εντάσσεται στα όρια του περιθωρίου απόκλισης. Ο πρώτος καταγράφει ποσοστό 19% και ο δεύτερος 17%».

Για αυτό τώρα το τελευταίο, για την ήττα της αριστεράς και την επάνοδο μιας δεξιάς που είναι και υπέρ του σχεδίου Ανάν, ποιος θα βρεθεί άραγε να κλάψει;

*Το άρθρο γράφηκε για το τεύχος 22 του περιοδικού babushka.

*Πηγή: www.aristeroblog.gr