Κυβέρνηση υπό διάλυση, κίνημα υπό κατασκευή

Στροφή ΚΚΕ σε πολιτική ανατροπής των μέτρων με «κρίκο» τη θέση απέναντι στην Ε.Ε. Πιέσεις για κυβερνητική λύση διαχείρισης προς το ΣΥΡΙΖΑ. Ζητούμενο η κλιμάκωση του αγώνα με την πρωτοβουλία των κινήσεων στους ίδιους τους εργαζόμενους και στα ταξικά σωματεία.

Από την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ North by Northwest  (1959)

Η επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα υπογράμμισε το πραγματικό διακύβευμα για τη Γερμανία προκειμένου να εξασφαλίσει ορισμένες ευνοϊκές αποφάσεις της Ε.Ε. για την Ελλάδα: Αποκλειστική συνεργασία και εκχώρηση εκμεταλλεύσιμων αγαθών και υποδομών της χώρας. Η αμερικανική πλευρά, που βλέπει ότι κινδυνεύει να χάσει έδαφος, υπονομεύει με δηλώσεις του ίδιου του Ομπάμα την πολιτική της Γερμανίας και φαίνεται να υποστηρίζει βεβιασμένες κινήσεις αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Την ίδια ώρα εντείνονται οι πιέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ για μια...

λύση, σε περίπτωση ατυχήματος, κυβερνητικής διαχείρισης σε συμμαχία με τμήματα της υπόλοιπης Κεντροαριστεράς.

Η κυβέρνηση Σαμαρά παραπαίει ανάμεσα στους τριγμούς που δημιουργούνται από τη διαπάλη των διεθνών οικονομικών και πολιτικών κέντρων και στα αδιέξοδα της πολιτικής που εφαρμόζει. Κυρίως κλονίζεται γιατί χάνει τη δυνατότητα διατήρησης της εύθραυστης κοινωνικής συμμαχίας που την ανέδειξε. Η αστική τάξη εμφανίζεται πιο αδύναμη, με τάσεις διαφοροποίησης ορισμένων μερίδων, και τα μεσαία στρώματα παύουν να πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα της πολιτικής αυτής. Τα τελευταία επιδρούν ιδιαίτερα στις διεργασίες στη ΔΗΜΑΡ και στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά και η εργατική τάξη, από παθητικός δέκτης αλλεπάλληλων πληγμάτων είναι έτοιμη για μια πιο δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο.

Η 48ωρη απεργία, που επιβλήθηκε παρά τη θέληση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ενισχύει την πίεση στα κόμματα της Κεντροαριστεράς και λειτουργεί σαν αντίβαρο στις πολύ ισχυρές πιέσεις της αστικής τάξης για θετική ψήφο (ή έστω για μια βολική αποχή της ΔΗΜΑΡ στην ψηφοφορία) υπέρ της ...ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Είναι χαρακτηριστική η έκθεση της Alpha Bank, που ενώ αναγνωρίζει τα δομικά προβλήματα των λύσεων που προσφέρουν οι συμφωνίες με τους δανειστές, απαιτεί χωρίς δεύτερη σκέψη την υπερψήφιση του πακέτου.

ΠΑΜΕ και Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων βλέπουν ότι η βάση θέλει κλιμάκωση με παρατεταμένο αγώνα με απεργίες και άλλες μορφές πάλης. «Όχι μία από τα ίδια», είναι αυτό που συζητούν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς. Το ΠΑΜΕ επιμένει σε διαφοροποίηση από τις δυνάμεις που δεν παίρνουν σαφή θέση απέναντι σε Ε.Ε.-μονοπώλια. Ο Συντονισμός, από την άλλη, επιλέγει τακτική ενότητας όλων των μαχόμενων πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών προκειμένου «να μην περάσουν τα μέτρα» με μια λογική ρήξης-σύγκρουσης με την Ε.Ε. έχοντας ως βασική επιδίωξη να χάσει ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Σε πολιτικό επίπεδο, το ΚΚΕ ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο ενότητας και πάλης για την κατάργηση των μνημονίων θέτοντας ως κεντρικό στόχο να ανατραπεί αυτή η πολιτική με πρωταγωνιστή το λαϊκό κίνημα. Προσθέτει ότι κρίκος είναι η στάση απέναντι στην Ε.Ε. και διατηρεί την άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή η γραμμή, οδηγεί αντικειμενικά σε ενίσχυση του ρόλου του εργατικού κινήματος. Έχει δρόμο να διανύσει μέχρι να φτάσει να ολοκληρωθεί στο επίπεδο της εξουσίας, δημιουργεί ωστόσο προϋποθέσεις για ένα ποιοτικό άλμα στο ίδιο το μαζικό κίνημα και μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή των συσχετισμών πιο πολύ απ’ ό,τι η αναμονή για λύσεις ανάθεσης διαμέσου των εκλογών.

Από την άλλη, αμιγή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον απίθανο να δούμε, ακόμα κι αν γίνονταν εκλογές. Οι σύμμαχοι που προσφέρονται στο υπό διαμόρφωση ενιαίο κόμμα είναι ο Πάνος Καμμένος με τη σαφή πλέον αστική αντιγερμανική στάση, η αστική μετανοημένη ΔΗΜΑΡ και αστικά τμήματα που θα μετακινηθούν από το ΠΑΣΟΚ. Σύμμαχοι από τα δεξιά του δηλαδή, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν άμεση εμπλοκή στην υπερψήφιση του Μνημονίου. Η πολλαπλώς παρερμηνευμένη ρήση του Π. Λαφαζάνη «Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε» μάλλον εκφράζει την ανησυχία του Αριστερού Ρεύματος μπροστά στο ενδεχόμενο ανάδειξης ενός τέτοιου κυβερνητικού συνασπισμού, που θα πρέπει να πατήσει πάνω σε μια πολύ εύθραυστη κοινωνική και γεωπολιτική συμμαχία (μεσαία στρώματα, αστική τάξη, Αμερικανοί, Ε.Ε.) μακριά από τις επιδιώξεις της εργατικής τάξης.

Το βασικό είναι ότι η αστική τάξη προετοιμάζεται για κυβερνητική λύση με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ και επιχειρεί με όλα τα μέσα να τον ενσωματώσει. Παρεμβάσεις θα γίνουν και από το χώρο του Τύπου και από άλλους διαύλους. Δεν λείπουν σχεδιασμοί απομόνωσης του Ρεύματος στο εσωτερικό του νέου ΣΥΡΙΖΑ από τις δυνάμεις που τάσσονται ανοιχτά υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί από μόνο του, και στη σημερινή του κατάσταση, να επιβάλει συνολικές πολιτικές λύσεις προς το συμφέρον της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Μπορεί να επιταχύνει όμως τις εξελίξεις και να φθείρει τον αντίπαλο καίγοντας πολύ γρήγορα τις «αριστερές-σοσιαλδημοκρατικές» πολιτικές εφεδρείες του. Λύσεις στο επίπεδο της εξουσίας μπορεί να επιβάλει το κατεστημένο με αυταρχικό τρόπο, αλλά κι αυτές για πολλούς λόγους δεν μπορεί να είναι βιώσιμες. Καμία πλευρά δεν είναι αρκετά δυνατή σήμερα για να επικρατήσει μακροπρόθεσμα. Μπαίνουμε δηλαδή, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε μια περίοδο προετοιμασίας νέων πολιτικών συνασπισμών, κομμάτων, μετώπων – πλούσιων κοινωνικών και ιδεολογικών διεργασιών – μέσα σε ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς προκλήσεων από τους θύλακες της αντίδρασης.

Α. Α. / Π. Φ από το "Αριστερό Βήμα"