Αλ Σικιμέ Βουρ Ντουβαρά

του Θανάση Καρτερού

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι χτεσινός. Είναι ο άνθρωπος που ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του, επειδή διαφώνησε ως υπουργός εξωτερικών με το χειρισμό του θέματος των Σκοπίων. Που δημιούργησε δικό του κόμμα, με στόχο να αλλάξει το φθαρμένο πολιτικό σκηνικό. Που επέστρεψε ταπεινά στο κόμμα του και πήρε μια θεσούλα στο φθαρμένο πολιτικό σκηνικό. Που μετακίνησε ως υπουργός πολιτισμού όχι μόνο δεκάδες πατριώτες του στο μουσείο της Ακρόπολης, αλλά και τον αρχαίο ναό του Απόλλωνα στην εκλογική του περιφέρεια. Που κατάγγειλε το πρώτο μνημόνιο και τον Παπανδρέου που το αποδέχτηκε. Που προσυπογράφει έκτοτε όλα τα μνημόνια -καλύτερος και πιο μαχητικός από τον Παπανδρέου στην επιβολή του «μείγματος» που ο ίδιος χαρακτήριζε καταστροφικό. Που παρέλαβε από τον Καραμανλή μια ΝΔ ηττημένη μεν, ισχυρή και ενωμένη δε, για να την κάνει τρία κόμματα και δέκα κομμάτια.

Ανατρέχοντας στη διαδρομή του, με τελευταίο σταθμό την κατάκτηση της πολυπόθητης πρωθυπουργίας -χάρη στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ- μπορεί κανείς εύκολα να συμπεράνει ότι ο Σαμαράς είναι η προσωποποίηση του φθαρμένου πολιτικού σκηνικού. Αυτό που καθορίζει τη στάση του είναι η πολιτική μετριότητα, η ταξική στενότητα, αλλά και οι προσωπικές του φιλοδοξίες -που πόρρω απέχουν από τις δυνατότητές του. Αλλά, ως άξιος εκπρόσωπος του λόχου...

ιππέων της εξουσίας, ξέρει τη δουλειά καλά: Γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα σε όσα υπόσχεται και σε όσα πιστεύει και πράττει με τις πιο φθαρμένες παλαιοκομματικές μεθόδους. Το ψέμα και ο λαϊκισμός της γραβάτας είναι τα όπλα του. Θυμάστε με πόσα παραμύθια μας φλόμωσε προεκλογικά. Και είδαμε όλοι με πόσο θράσος ανασκεύασε τον εαυτό του και όσα έλεγε για τα μνημόνια. Πώς έγινε ο μνημονιακότερος των μνημονιακών. Για να αποδειχτεί ότι καμιά στροφή δεν τον ζαλίζει -κάτι σαν επαγγελματίας σαλτιμπάγκος. 

Αλλά το είδος του πολιτικού που ο Σαμαράς ενσαρκώνει έχει το ιδίωμα, θες από φαρισαϊσμό, θες από ναρκισσισμό, θες από περιφρόνηση στο κριτήριο του πολίτη, να ξεπερνά τα όρια. Κι έτσι έφτασε, με τέτοιο βιογραφικό ο μπουνταλάς να αποκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ μπουλούκ ασκέρ. Αλ σικιμέ βουρ ντουβαρά, είναι το πολιτικό σχόλιο που του αρμόζει -στο πνεύμα και στη γλώσσα που διάλεξε. Και για τη μετάφραση ας απευθυνθεί σε κανένα παλιό Θεσσαλονικιό…

Σχόλιο «ΣΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Προφανώς και δεν συμμεριζόμαστε τη θέση του, υποκλέψαντος τη πρωθυπουργία δια ακατασχέτου ψευδολογίας, Σαμαρά, αλλά αν τελικά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δίνει το δικαίωμα στους υπόλογους να τον παρουσιάζουν ως μπουλούκ ασκέρ, μάλλον πρέπει να τον προβληματίσει λίγο πιο σοβαρά. Δεν μπορεί κάθε πρωί σειρά στελεχών του να ομνύουν πίστη μπροστά στα εικονίσματα του ευρώ και κάποιες άλλες στιγμές, άλλα στελέχη να διακηρύσσουν το «καμιά θυσία για το ευρώ». Ή με το χωροφύλαξ, ή με τον αστυφύλαξ κύριοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κοινώς θα σταθεροποιηθεί το «μπιπ» να φάμε ψάρι;