ΤΡΑΓΙΚΟΣ (ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ)

του Καρτέσιου

Δε μπορείς να είσαι κρυμμένος τόσους μήνες, έτοιμος να λακίσεις μόλις στραβώσουν τα πράγματα και ξαφνικά να βγαίνεις και να δηλώνεις «Τη διαπραγμάτευση την κάνεις και την κερδίζεις. Δεν την διαφημίζεις εκ των προτέρων. Δεν την ξεφωνίζεις σε κάθε ευκαιρία. Και κυρίως, δεν την μπερδεύεις με τα εσωτερικά κομματικά σου παιγνίδια».

Ούτε ο Σαμαράς είναι άγνωστος στο … κοινό, ούτε εμείς ζούμε την εξαπάτηση για πρώτη φορά. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Σαμαράς απουσίαζε από παντού και η μόνη που μπορούσε να τον βρει όποια ώρα ήθελε ήταν η Μέρκελ. Τη διαπραγμάτευση που ΔΕΝ έκανε ποτέ ο Σαμαράς, δυστυχώς τη διαφήμισε σε υπερβολικό βαθμό προεκλογικά. Την ξεφώνιζε σε κάθε ομιλία του. Τη μπέρδευε χρησιμοποιώντας την ως επιχείρημα σε κάθε κριτική που δεχόταν εντός του κόμματός του.

Δε μπορεί να είσαι φτυσμένος από παντού, να μην έχεις εκφράσει ούτε μία φορά το σχέδιο και τη στρατηγική σου, να μην έχεις ψελλίσει ούτε μια απαίτηση προς τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ, να λες μονίμως «ναι» σε ό,τι σου ζητούν και ένα πρωί να δηλώνεις «Όλα αυτά ασφαλώς δεν έγιναν...
ούτε απλά, ούτε εύκολα. Ήταν αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης – πολύ σκληρής διαπραγμάτευσης, σε διαδοχικές φάσεις, σε πολλά επίπεδα και σε όλα τα σημεία του κόσμου».

Ο Σαμαράς ήταν απών. Κι όταν τύχαινε να δηλώνει την παρουσία του σε συναντήσεις ευρωπαίων ηγετών, το έκανε ως παρατηρητής. Ακόμη και όποτε το θέμα των Συνόδων ήταν η Ελλάδα, ο Σαμαράς δε μίλησε, δε διεκδίκησε, δε διαπραγματεύτηκε. Σιωπούσε και ήλπιζε να τον λυπηθούν. Να του δώσουν μια ανάσα διακυβέρνησης. Ακόμη και στο τελευταίο Eurogroup όπου παιζόταν το κεφάλι του, αυτός περίμενε το αποτέλεσμα τρώγοντας πίτσες στο Μαξίμου και το διέρρευσε λες και ήταν τεράστια η θυσία του που δεν κοιμήθηκε νωρίς.

Όσο κι αν αρνείται ο Σαμαράς ότι παρακάλεσε να του δώσουν ένα χαρτζιλίκι λέγοντας πως αν δεν έπαιρνε τίποτα, η κυβέρνησή του θα έπεφτε, δε μπορεί να γίνει πιστευτός. Το είπε με λέξεις και με πράξεις. Το έλεγε καθημερινά. Το είπε στη συνέντευξη Τύπου, ύστερα από εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής «Στις 16 Νοεμβρίου τελειώνουν τα αποθεματικά, η Ελλάδα πτωχεύει». Τέτοια έλεγε, εκβιάζοντας εμάς αλλά κοιτάζοντας με βλέμμα δαρμένου σκύλου τη Μέρκελ.

Δε μπορείς να λες: «Αλλάξαμε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Δεν ήταν απλό αυτό. Μετατρέψαμε πολλούς εχθρούς σε φίλους» και να το λες ως κάτι θετικό. Πράγματι άλλαξε η εικόνα της Ελλάδας. Είναι σαφέστατο αυτό. Η εποπτεία από τους Γερμανούς ακόμη και στο τελευταίο ευρώ έγινε επίσημη κρατική πολιτική. Οι φόροι των Ελλήνων, τα χαράτσια, οι θυσίες τους, δε θα πηγαίνουν για να στηθεί ένα Δημόσιο Σύστημα Υγείας και μια αξιοπρεπής Δημόσια Παιδεία, αλλά σε έναν «ειδικό λογαριασμό» τα έσοδα του οποίου θα πηγαίνουν κατευθείαν στους ξένους τραπεζίτες. Επισήμως αποικία, δηλαδή.

Σαφώς και άλλαξε η εικόνα της Ελλάδας. Τόσο πολύ, που χάθηκε. Την άλλαξαν οι φαιδροί ηγέτες της, οι θλιβεροί ταγοί της κι ο τραγικός τελευταίος πρωθυπουργός της. Σε σκληρές διαπραγματεύσεις δεν αποκτάς φίλους. Συνήθως αποκτάς εχθρούς. Εχθρούς που σε σέβονται. Ο Σαμαράς χαίρεται που απέκτησε φίλους. Φίλους που τον σφαλιαρώνουν. Και μαζί μ’ εκείνον, σφαλιαρώνουν κι όλους εμάς. Οι εκβιαστές δεν είναι φίλοι. Οι τοκογλύφοι δεν είναι φίλοι. Οι «ισότιμοι εταίροι» δεν είναι φίλοι όταν υποχρεώνουν το λαό σου σε μετανάστευση ή εξαθλίωση. Όταν όλους αυτούς τους αποκαλείς «φίλους» δύο τινά συμβαίνουν. Ή είσαι εντελώς ηλίθιος ή ανήκεις στην ίδια συμμορία που καταληστεύει το λαό σου.