Αλλού με τρίβεις ηγούμενε…

του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου

Με μια στρατηγική που στηρίζεται στη διαλεκτική που θα ταίριαζε σε αυτήν την οποία θα έπρεπε να αναπτύξουν Καραμανλής-Παπανδρέου, ήδη από το 2007, ετοιμάζεται να «αντιμετωπίσει» την γερμανική κυβέρνηση ο Μεγάλος Συνασπισμός της Ελλάδας υπό τον κ. Σαμαρά. Προφανώς, στο πλαίσιο των οικονομικών σχέσεων και της ηγεμονίας που οι ίδιοι υπηρετούν και όχι σε εκείνο που θα ικανοποιούσε τον γράφοντα [:πλαίσιο σχετικής πολιτικής χειραφέτησης της Ελλάδας, παραγωγικής αναδιάρθρωσης με βιοοικονομικό εκβιομηχανισμό και ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, εκδημοκρατισμού (διάκριση εξουσιών, εισαγωγής θεσμών άμεσης δημοκρατίας κλπ), αναδιανομής από επάνω προς τα κάτω και φιλολαϊκής αναδόμησης του κοινωνικού μοντέλου].

Ισχυρίζομαι, δηλαδή, ότι ο κ. Σαμαράς αναπτύσσει μια στρατηγική απολύτως εσφαλμένη, με κριτήριο την δική του διακηρυγμένη αντίληψη περί πολιτικών σχέσεων και προσαρμογής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Λέει στην κ. Μέρκελ, αυτά που νομίζει ότι εκείνη θέλει να ακούσει,...
ζητώντας πίστωση χρόνου, με απίθανους μάλιστα οικονομικούς λογαριασμούς, τους οποίους δεν επιβεβαιώνει/εκτιμά η τρόικα, ούτε κανείς άλλος, πέραν των οργάνων της κυβέρνησης και της διαπλοκής.

Η στρατηγική προσέγγιση του Έλληνα πρωθυπουργό προς τον γερμανικό παράγοντα είναι του τύπου: αλλού με τρίβεις γούμενε, αλλού έχω εγώ τον πόνο! Με τον .κ Σαμαρά στη θέση του «ηγούμενου» στην αρχή, ενώ η σχέση αντιστρέφεται μόλις τον λόγο λάβει η κ. Μέρκελ.

Οι Γερμανοί δεν επιθυμούν πλέον να πειστούν ότι η κυβέρνηση συμμορφώνεται στο πρόγραμμα της δημοσιονομικής προσαρμογής, ιδιωτικοποιήσεων και ακραίας νέοφιλελευθεροποίησης κοινωνίας/αγοράς της τρόικας, αλλά ότι η Ελλάδα θα πάψει να αποτελεί ανεξέλεγκτο παράγοντα αποσταθεροποίησης στην Ευρωζώνη. Οι Γερμανοί επιδιώκουν με άλλα λόγια το αντίθετο από αυτό που εμφανίζεται να προσδοκά ο κ. Σαμαράς – δίχως να υποστηρίζω ότι η πραγματική πολιτική του προσδοκία είναι αυτή που διακηρύσσεται δια των ΜΜΕ. Άλλη είναι η βαθύτερη και ουσιαστική επιδίωξή του, την οποία προσέγγισα στο προηγούμενο σημείωμά μου. Η γερμανική πλευρά, αλλά και όλοι οι άλλοι στην Ευρωζώνη, θέλουν την Ελλάδα σε απόλυτη καραντίνα. Έξω από τους καθολικούς μηχανισμούς υποστήριξης του Ευρώ. Η παραμονή της Ελλάδας, δηλαδή, στην Ευρωζώνη, επιδιώκουν να πάψει να επηρεάζει, έστω και ψυχολογικά/επικοινωνιακά τις υπό προβληματική/νοσηρή πίστωση χώρες αυτού του οικονομικού χώρου.

Η Ελλάδα θέλει χρόνο για να ξανακερδίσει την ισότιμη παραμονή της στην Ευρωζώνη, πιστεύουν οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι, ενώ ο κ. Σαμαράς και το ελληνικό καθεστώς που εκπροσωπεί ζητούν χρόνο για να αποδειχθεί ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε απρόσκοπτα εντός της Ευρωζώνης. Προσφέρει δηλαδή αυτά που ζητούσαν οι Γερμανοί και η Επιτροπή από τον Καραμανλή και απαιτούσαν την πρώτη περίοδο Παπανδρέου, πριν από την περιπέτεια του ΔΝΤ, τον ατομικό μηχανισμό πτώχευσης και την πτώχευση (πρώτο στάδιο, όπως εξηγούσαμε τότε) που ακολούθησε. Ας το πω και απλοϊκά: οι Γερμανοί μας λένε στην ουσία, «τι θα κάνετε για να ξαναμπείτε στην Ευρωζώνη» και η κυβέρνηση τους λέει, «να τι μέτρα σχεδιάζουμε για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη». Αν νομίζετε ότι είναι συμβατές αυτές οι δύο προσεγγίσεις, σφάλετε! Είναι απολύτως ασύμβατες ως πολιτική προσέγγιση και απαιτούν διαφορετική οικονομική διαλεκτική για εναρμονισμό. Άλλου τύπου μνημόνιο και άλλου τύπου χρεοστάσιο, όπως και άλλου τύπου οργάνωση της αγοράς στην Ελλάδα. Η γερμανική πολιτική υποκρισία σκοντάφτει πάνω στην ελληνική «δημοσιοϋπαλληλικού» τύπου υποκρισία και στο τέλος θα την πληρώσει… το υλικό εντριβής του ηγούμενου – ο ελληνικός λαός ασφαλώς!

Κοιτάξτε, αυτό το φθινόπωρο δεν έχει καμία σχέση με το φθινόπωρο της έναρξης της κρίσης. Αν ήθελα μάλιστα να είμαι πολιτικώς εύστοχος θα έλεγα ότι μόνον ιστορική σχέση εμφανίζουν και όχι πολιτική. Το ζήτημα για τον γερμανικό παράγοντα δεν είναι να κάνει «διαχείριση κρίσης» στην βάση του ελληνικού προβλήματος, όπως τότε και ίσως μέχρι σήμερα. Το θέμα σε αυτήν τη φάση είναι πώς το ελληνικό πρόβλημα θα πάψει να αποτελεί πρόβλημα για τους Γερμανούς, αφού πρώτα πέτυχαν σε συνεννόηση με το χρηματοπιστωτικό λόμπι να το απομονώσουν σε κάποιο βαθμό από την γενικότερη κρίση της Ευρωζώνης. Δείτε, για παράδειγμα, την μεθοδολογία της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους και την διαλεκτική εξαίρεσης που αναπτύχθηκε μέσω των μνημονίων σε διαδοχικά στάδια και θα καταλάβετε την δομή που προκαλεί τις (αντικειμενικές) πιθανότητες των εξελίξεων.

Αυτό το φθινόπωρο θα βιώσουμε το ΞΕΦΟΡΤΩΜΑ της Ελλάδας. Δηλαδή, την απομόνωση του πολιτικοοικονομικού βάρους «Ελλάς» για τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Και αυτό δεν σημαίνει επιστροφή στην δραχμή (τουλάχιστον όχι το επόμενο ορατό διάστημα) όπως έχω επανειλημμένως εξηγήσει, εάν δεν συμβούν προηγουμένως απίθανα πράγματα που θα διαλύσουν την ΕΕ. Η ευρωπαϊκή «μετοχή Ελλάς», ρευστοποιείται, μαζί δυστυχώς με το ενεργητικό του δημοσίου, σταδιακώς, συντεταγμένα και προς το παρόν ασφαλώς για το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Παρόλα αυτά, λόγω κουλτούρας στην πολιτική ανάλυση δεν αποκλείω «ατυχήματα», μόνον που δεν τα θεωρώ πιθανά σε ότι αφορά τουλάχιστον το ζήτημα της Ελλάδας, αποκλειστικά.

(Ξανα)κοιτάξτε, η φούσκα δεν ξεφούσκωσε. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ πραγματικής οικονομίας και λογιστικά απεικονιζόμενης συνεχίζει να είναι τεράστια. Δεν ξέρω πόση είναι ακριβώς, αλλά θα πίστευα ότι μπορεί να είναι ακόμη και της τάξεως του 60% – 70%. Ξεφουσκώνει σε έναν τομέα και μια περιοχή και φουσκώνει αλλού και σε άλλον τομέα οικονομικής δραστηριότητας την τελευταία πενταετία. Έτσι η κρίση στην χρηματαγορά θα συνεχιστεί με νέα επεισόδια επιβαρύνοντας δραματικά το κλίμα της βιομηχανικής οικονομίας, άρα και ανάπτυξης στην ΕΕ. Δεν θα υπάρχει σε λίγο καθόλου κεφάλαιο για να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη στην Ελλάδα, υπό τους σημερινούς όρους της Ευρωζώνης. Καιροσκοπικά κεφάλαια, ασφαλώς πάντα θα υπάρχουν και θα αναζητούν θύματα στο φάσμα της έντονης κρίσης. Εδώ βλέπεις να κερδοσκοπούν με τα ελληνικά ομόλογα οι κεντρικές τράπεζες των «σωτήρων» μας και η ΕΚΤ, τα γεράκια των αγορών θα κάνουν πίσω! Προσωρινή είναι η αποχή τους από την Ελλάδα, μέχρι να θεσμοθετηθεί σε μακροχρόνια βάση η «ημιέξοδος» μας από την Ευρωζώνη.

Και όλα αυτά για να γίνει το όραμα του Γιώργου Παπανδρέου και των υπολοίπων πνευματικών τέκνων της παγκόσμιας διακυβέρνησης πραγματικότητα! Μόνον που εδώ το πράγμα «μυρίζει» άσχημα και ιδεολογικά βρώμικα. Από την μία το χρηματοπιστωτικό λόμπυ πιέζει για παγκόσμια διακυβέρνηση του οικονομικού μοντέλου με νεοφιλελεύθερη μεθοδολογία, ενώ από την άλλη για αύξηση της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, έστω και εμμέσως, όπως για παράδειγμα μέσω θεσμών και τυπικών ή/και άτυπων οργάνων της Ευρωζώνης.

Η νεοφιλελεύθερη δηλαδή Νέα Τάξη επιδιώκει θεσμούς που ομοιάζουν με εκείνους του γραφειοκρατικού σοσιαλισμού που κατέρρευσε και τον οποίο λοιδορούσαν και καταριόντουσαν οι… από εδώ μεριά! Μια φάρσα είναι η παλιοζωή, που δεν μπορεί να μάθει ότι τα πατριαρχικά μοντέλα κυριαρχίας είναι αυτά που υπονομεύουν τόσο τον σοσιαλισμό, όσο και τον καπιταλισμό. Φτάσαμε σε επίπεδο μικροπολιτικής ο καλύτερος καπιταλιστής να ζηλεύει τον αυταρχικότερο σοσιαλιστή και αντίστροφα! Τι σχέση έχουν αυτά με την συνάντηση Σαμαρά με την γερμανική ηγεσία; Άμεση, αν είχε λίγο χρόνο να στοχαστεί ο πρώτος σχετικά. Σταματήστε με κάθε μέσο την κινδυνολογία μέσω της διαλεκτικής της «επιμήκυνσης»! Στην πραγματικότητα με αυτή την διαλεκτική κινδυνολογείτε μιλώντας περί σωτηρίας.

Η Ελλάδα θα πρέπει αμέσως να αναπτύξει μια νέα στρατηγική, η οποία αντί να την τοποθετεί σε ευρωπαϊκό κλίβανο, με ξορκισμό μάλιστα της αποπληθωριστικής υφέσεως, που στο τέλος αναπόδραστα θα οδηγήσει σε κατάρρευση λόγω ανάγκης κυκλοφορίας υπερπληθωριστικού μέσου στην εσωτερική αγορά, να απαιτήσει από Γερμανία-ΗΠΑ την εφαρμογή ενός ειδικού προγράμματος αποκατάστασης στο πλαίσιο των πέντε προεκλογικών σημείων «συνεργασίας» του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστέψτε με, θα μπορούσε να υπάρξει σχετική πολιτική φόρμουλα, ώστε αυτά να νομιμοποιηθούν διεθνώς, πάντα στο πλαίσιο του εξαιρετικού και της διάσωσης του Ευρώ. Δεν είναι αδύνατον. Αν δεν δεχθούν αυτά, υπάρχει πάντα και η πρόταση του ΚΚΕ.

Η Ελλάδα, εδώ που φτάσαμε, ελάχιστα πράγματα θα μπορούσε αντικειμενικά να φοβηθεί. Το κακό είναι ότι η πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της πατρίδας μας έχει μετατρέψει την ήττα της στο πλαίσιο της διεθνούς πολιτικής και το αδιέξοδό της σε καταστροφικό αγώνα ταξικού χαρακτήρα εναντίον της ευρύτερης κοινωνίας. Με αυτή την λογική όμως καί αυτοί θα σβήσουν καί ο ελληνικός λαός θα ζήσει μια παρατεταμένη κόλαση, καθώς ισχύει και ως προς αυτούς το «αλλού με τρίβεις γούμενε, αλλού έχω εγώ τον πόνο»…