Όταν ο Μπαρόζο πουλά προστασία στην Ελλάδα...

του Δημήτρη Καζάκη

Αφού ήρθε και πήρε ότι ζήτησε, ο κ. Μπαρόζο αποχώρησε αφήνοντας πλούσιες νουθετήσεις στους υπεξούσιους ιθαγενείς της αποικίας που λέγεται Ελλάδα. «Ο πρωθυπουργός με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που προέρχονται από το Β’ Μνημόνιο, αλλά χρειάζονται αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα. Δεν αρκούν πλέον τα λόγια. Μετά τη συνάντησή μου με τον κ. Σαμαρά πιστεύω ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα» πρόσθεσε ο κ. Μπαρόζο. Ο εν λόγω κύριος δήλωσε ικανοποιημένος από τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τον πρωθυπουργό και εξέφρασε τη χαρά του που τις δεσμεύσεις αυτές απέναντι στους εταίρους μοιράζονται και οι κ.κ Βενιζέλος και Κουβέλης.

Αυτά για να ξέρουμε την αλήθεια περί επαναδιαπραγμάτευσης. Καταλάβατε τώρα γιατί όποιος έχει εμφανιστεί έως σήμερα να διεκδικεί επαναδιαπραγμάτευση μνημονίων ή δανειακών συμβάσεων, δεν αναφέρεται ποτέ συγκεκριμένα τι και ποιους όρους θέλεις να επαναδιαπραγματευθεί. Η...

επαναδιαπραγμάτευση είναι απλά για λαϊκή κατανάλωση. Όπως είπε κι ο Σαμαράς προσφάτως, την επαναδιαπραγμάτευση την εννοούσε σε βάθος τετραετίας και αφού η χώρα αποδείξει ότι ξέρει να ακολουθεί εντολές και μνημόνια. Όποιος νομίζει ότι επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει κάτι άλλο, τότε απλά εθελοτυφλεί, αν δεν κάνει τίποτε άλλο πολύ χειρότερο.

Ωστόσο, το κλου της επίσκεψης του κορυφαίου ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν όταν απευθύνθηκε στους Έλληνες πολίτες, λέγοντας: «Ξέρω ότι πολλοί αισθάνονται ότι έχει χαθεί η ελπίδα, πολλοί είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν πολύ δύσκολες θυσίες και πάρα πολλοί διερωτώνται γιατί να πρέπει να κάνουν ακόμη περισσότερα». Δεν μπορείτε να φανταστείτε τα δάκρυα ευγνωμοσύνης που κύλησαν από τα μάτια εκατομμύρια ανέργων, αλλά και ακόμη περισσότερων εργαζομένων δίχως παρών και μέλλον.

«Καταλαβαίνω αυτές τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, και συμφωνώ ότι κάποιες από τις προσπάθειες φαίνονται άδικες, αλλά καλώ τους πολίτες να λάβουν υπόψη το γεγονός ότι άλλες εναλλακτικές δυνατότητες θα είναι πιο δύσκολες για την Ελλάδα και θα επηρεάσουν ακόμη περισσότερο τις πιο ευπαθείς ομάδες της ελληνικής κοινωνίας» τόνισε ο κ Μπαρόζο και πρόσθεσε: «Με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας και να αυξήσετε την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας και η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη. Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».

Και για να μας δείξει πόσο μεγάλη κατανόηση τον διακρίνει, μας έταξε και 12 δις ευρώ για την επόμενη τριετία από τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Αν σκεφτεί κανείς ότι μόνο το 2012 το ΑΕΠ της Ελλάδας θα υποχωρήσει τουλάχιστον κατά 14 δις ευρώ, καταλαβαίνει ακόμη κι ο ποιο ανίδεος ότι τα 12 δις ευρώ έχουν μικρότερη αξία για τον πληθυσμό απ’ ότι οι χάντρες και τα κομπολόγια που αντάλλασαν οι παλιοί αποικιοκράτες με τους ιθαγενείς λίγο πριν τους εξοντώσουν μαζικά.

Όμως, αυτό που μας κάθισε στο λαιμό κυριολεκτικά είναι αυτό: «η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη». Από πού φαίνεται αυτό; Ποια χώρα έχει ορθοποδήσει μέσα στην ευρωζώνη; Ποια τάξη εργαζομένων έχει κερδίσει το οτιδήποτε μέσα στην ευρωζώνη; Το μόνο που ξέρουν οι εργαζόμενοι και οι πιο αδύναμες τάξεις του πληθυσμού μέσα στην ευρωζώνη είναι να χάνουν. Να χάνουν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να χάνουν αμοιβές και επίπεδο ευημερίας. Να χάνουν θέσεις εργασίας γιατί τα μεροκάματα κάπου στην Ανατολική Ευρώπη, ή στην Κίνα είναι φτηνότερα για τις πολυεθνικές. Να χάνουν σε υγεία και παιδεία. Να χάνουν το όποιο κομπόδεμα διέθεταν γιατί οι τράπεζες τους έχουν αλυσοδέσει με δάνεια. Τι έχουν κερδίσει από την ευρωζώνη οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια; Από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, έως την Γαλλία και την Γερμανία. Απολύτως τίποτε.

Όμως ο κ. Μπαρόζο μπορεί με θρασύτητα να ισχυρίζεται ότι «η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη.» Κι επειδή δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα παράδειγμα που μέσα στα χρόνια του ευρώ κάποια από τις πιο ασθενείς τάξεις του πληθυσμού σε κάποια χώρα της ευρωζώνης είδε πραγματικά να βελτιώνεται μαζική η ζωή της, τότε ακολουθεί την γνωστή τακτική Αλ Καπόνε: «Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».

Έτσι ακριβώς πουλάνε προστασία οι γκάνγκστερ. Αν με πληρώσεις θα είσαι καλύτερα, αλλά αν μου πας κόντρα θα τα βρεις πολύ πιο σκούρα! Αυτό μας λέει κι ο κ. Μπαρόζο. Αλήθεια, ξέρετε τι εστί Μπαρόζο;

Ο κύριος αυτός υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός της Πορτογαλίας όταν η χώρα του μπήκε στο ευρώ. Εφάρμοσε τόσο άγρια λιτότητα, που από τότε δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει η οικονομία της Πορτογαλίας. Από τότε πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μέχρι σήμερα που βρίσκεται υπό διαδικασία χρεοκοπίας.

Ο κ. Μπαρόζο μπορεί να είναι μισητό πρόσωπο στην πατρίδα του γιατί την κατέστρεψε κυριολεκτικά, αλλά εξασφάλισε την πατρωνία των ισχυρών, όταν πρωτοστάτησε στην «συμμαχία των προθύμων» του Τζορτζ Μπους, καθώς ο τελευταίος ξεκινούσε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο «ενάντια στην τρομοκρατία». Το πόσο πετυχημένος πρωθυπουργός υπήρξε ο Μπαρόζο φαίνεται κι από το γεγονός ότι την κοπάνησε άρον-άρον από την χώρα του με την κάλυψη του προέδρου της Πορτογαλίας και ενόσω ασκούσε τα πρωθυπουργικά καθήκοντα. Ο λόγος ήταν απλός. Η κυβέρνηση και το κόμμα του βρέθηκε μπλεγμένο σε απίστευτα σκάνδαλα διασπάθισης κρατικού χρήματος, προκλητικής εύνοιας υπέρ συγκεκριμένων επιχειρηματικών κυκλωμάτων, κοκ. Η διακυβέρνησή του έχει μείνει ιστορική για τον κυκεώνα σκανδάλων που άφησε ως κληρονομιά και τα οποία απασχολούν την Πορτογαλική δικαιοσύνη ακόμη και σήμερα.

Όμως ένα από τα χειρότερα σκάνδαλα ήταν η μετατροπή των κρατικών ορφανοτροφείων σε πόλους προσέλκυσης της διεθνούς παιδεραστίας. Υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησής του βρέθηκαν μπλεγμένα σ’ ένα απίστευτο κύκλωμα διεθνούς παιδεραστίας με θύματα τα παιδιά που φιλοξενούσαν τα κρατικά ιδρύματα. Το σκάνδαλο αυτό είχε τέτοια έκταση που ταρακούνησε συθέμελα την Πορτογαλική κοινωνία. Λίγο πριν οι δικαστικές αρχές της Πορτογαλίας πλησιάσουν κοντά στον τότε πρωθυπουργό Μπαρόζο, ο οποίος για πολλούς φέρεται ότι ήταν ο ιθύνων νους του κυκλώματος, ο ενάρετος αυτός κύριος φρόντισε να την κοπανήσει από τη χώρα του και να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν. Με τον τρόπο αυτό γλύτωσε την δικαστική έρευνα και πιθανώς την φυλακή, γιατί απέκτησε ισόβια ασυλία ως αξιωματούχος της ΕΕ.

Αυτός είναι λοιπόν ο κ. Μπαρόζο που θέλει να κάνει νουθετήσεις στους έλληνες και να ζητά «αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα και όχι λόγια».

Μιας και μιλάμε για αυτόν τον κύριο που έχει το θράσος να απευθύνεται στον ελληνικό λαό, αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε σε όσους θέλουν να ξεχνάνε, ότι ο κ. Μπαρόζο προεδρεύει ενός από τους πιο παρασιτικούς, γραφειοκρατικούς και απόλυτα διεφθαρμένους μηχανισμούς στην υφήλιο, την Κομισιόν. Από το 1994 το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, το όργανο που υποτίθεται ότι ελέγχει το καλώς έχειν στις εισπράξεις και στις δαπάνες της Κομισιόν, διαρκώς βρίσκει προβλήματα διαχείρισης στα κονδύλια. Στην τελευταία έκθεση για το οικονομικό έτος 2010 αναφέρει τα εξής: «Το Ελεγκτικό Συνέδριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, συνολικά, τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου είναι μερικώς αποτελεσματικά για τη διασφάλιση της νομιμότητας και κανονικότητα των πληρωμών στις οποίες βασίζονται οι λογαριασμοί. Οι πολιτικές ομάδες για Γεωργία και Φυσικούς Πόρους και του Ταμείου Συνοχής, Ενέργειας και Μεταφορών επηρεάζονται σημαντικά από σφάλματα. Η εκτίμηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το πιθανότερο ποσοστό σφάλματος για τις πληρωμές που βασίζονται οι λογαριασμοί είναι 3,7%».

Το ποσοστό αυτό δεν είναι μικρό, ούτε αφορά σφάλματα. Δεν μπορεί να εκτιμάς ότι «τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου» συνολικά είναι μόνο «μερικώς αποτελεσματικά για τη διασφάλιση της νομιμότητας» και να δίνεις το πράσινο φως, γιατί δήθεν όλα αυτά οφείλονται σε σφάλματα. Με ευγενικό και πολιτικά ορθό τρόπο το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο λέει αυτό που γνωρίζουν όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Ότι τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου δεν έχουν κανένα νόημα στις Βρυξέλλες όπου κυριαρχεί το αλισβερίσι πάνω και κάτω από το τραπέζι. Κι αυτό εμμέσως πλην σαφώς το λέει το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο από το 1994. Πέρυσι ο κ. Μπαρόζο είχε υποσχεθεί ότι θα το «κοιτάξει» το όλο ζήτημα, αλλά να που και φέτος τα ίδια και τα ίδια.

Μάλιστα η Κομισιόν μετά την αναγκαστική παραίτηση ολόκληρης της Επιτροπής επί Σαντέρ το 1999, όταν ήρθε στο φως της δημοσιότητας ο κυκεώνας χρηματισμού και σκανδάλων διαχείρισης, φρόντισε να δημιουργήσει εποπτικά όργανα απολύτως ελεγχόμενα και καθόλου ανεξάρτητα.

Επί προεδρίας Ρομάνο Πρόντι, η Κομισιόν κλονίσθηκε συθέμελα όταν η Μάρτα Αντερσεν, η οποία όντας διευθύνων στέλεχος του οικονομικού ελέγχου κατήγγειλε ότι το λογιστικό σύστημα της ΕΕ είναι ανοιχτό στην απάτη. Το 2001 αρνήθηκε να υπογράψει τους λογαριασμούς της Κομισιόν και τον Αύγουστο του 2002, αφού είχε απευθυνθεί με τις καταγγελίες της σ’ όλα τα αρμόδια όργανα της ΕΕ, βγήκε δημόσια. Η Άντερσεν τέθηκε πρώτα σε διαθεσιμότητα και τελικά απολύθηκε από την Κομισιόν γιατί, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, «παραβιάζοντας τα άρθρα 12 και 21 των κανονισμών προσωπικού, επειδή επέδειξε μη επαρκή πίστη και σεβασμό». Καταλάβατε γιατί απολύθηκε; Όχι για ψευδείς καταγγελίες, αλλά γιατί δεν έδειξε πίστη και σεβασμό. Σε ποιους; Στο σύστημα κλεπτοκρατίας που κυριαρχεί στην Κομισιόν. Έσπασε την ομερτά που κυριαρχεί στο εσωτερικό της Κομισιόν και έπρεπε να απολυθεί.

Πρόκειται για ένα σύστημα απόλυτα γραφειοκρατικό και διεφθαρμένο που απαρτίζεται από 30 φορές περισσότερους υπαλλήλους και αξιωματούχους απ’ ότι χρειάζεται για να διεκπεραιώσει τις δράσεις της. Οι δουλειές της Κομισιόν θα μπορούσαν άνετα να διεκπεραιωθούν από 1.700 υπαλλήλους, ενώ ο μηχανισμός απασχολεί περισσότερους από 30.000. Ο λόγος απλός. Πρέπει να εξυπηρετηθούν πολλά ρουσφέτια, τόσο με τα κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ώστε να έχουν άμεσο υλικό συμφέρον από την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Όσο και με τα πολυποίκιλα επιχειρηματικά κυκλώματα που στην πραγματικότητα αυτά κάνουν κουμάντο στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Αυτά τα επιχειρηματικά κυκλώματα συντηρούν μια τεράστια βιομηχανία λόμπι δίπλα στην Κομισιόν και στα άλλα όργανα της ΕΕ, η οποία απασχολεί πάνω από 10.000 λομπίστες που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να κινηθεί η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» εκτός γραμμής.

Ο πρόεδρος αυτού του μηχανισμού ήρθε να μας πει «με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας…» Καλύτερη τύχη θα είχε ο τόπος με τον λήσταρχο Γιαγκούλα, παρά με του λόγου του.

Άλλωστε, με το σόι του Μπαρόζο η χώρα μας δεν διασταυρώνει για πρώτη φορά τις τύχες της στην ιστορία. Ένας κλάδος της οικογένειας Μπαρόζο βρέθηκε στην μεσαιωνική ενετική Κρήτη. Ο κλάδος αυτός, όπως κι όλη η οικογένεια, ήταν πάππου προς πάππου Εβραίοι τοκογλύφοι. Οι Μπαρόζοι που έφτασαν στην Κρήτη και των οποίων το οικόσημο σώζεται στο ιστορικό μουσείο του Ηρακλείου, δεν άφησαν πίσω τους τίποτε άλλο εκτός από ιστορίες ληστείας και συμμορίτικης δράσης για τον προσωπικό τους πλουτισμό. Στα δικά τους χνάρια και ένας από τους σύγχρονους μακρινούς τους επιγόνους, ήρθε στην Ελλάδα με τους ίδιους ακριβώς σκοπούς. Μόνο που αυτή την φορά δεν αφορά μόνο την Κρήτη.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 29/7/2012