ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΟΙ ΑΜΕΣΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Του Γιώργου Κασιμάτη

Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο   Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μόλις ένας μήνας πέρασε από τις εκλογές και ο ελληνικός λαός βλέπει ήδη με θλίψη να συνεχίζονται ‘λες και δεν έγιναν εκλογές- δύο πραγματικότητες που δείχνουν πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας: η μια είναι η πλήρης απουσία κάθε προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης και η πλήρης εγκατάλειψη των προεκλογικών εξαγγελιών, η άλλη είναι η σταθερή συνέχιση της ποδηγέτησης του ελληνικού λαού από το Μεγάλο Δουκάτο με τους έλληνες τσάτσους του προς τον πιο βαθύ γκρεμό που υπάρχει: προς μια έξοδο από το ευρώ με ελεγχόμενη από τους δανειστές πτώχευση.

Οι προγραμματικές δηλώσεις των τριών κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα δείχνουν καθαρά και ξάστερα: (α) καμιά πρόθεση αναδιαπραγμάτευσης των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων (των «Μνημονίων»), (β) κανένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης (δεν μιλάμε για ποιοτική κοινωνική ανάπτυξη, γιατί ο όρος είναι άγνωστος από πολλά χρόνια) και (γ) καμιά πρόθεση, καμιά γνώση και κανένα σχέδιο για την περίφημη αναδιάρθρωση και αναδιοργάνωση του διαλυμένου κρατικού...

μηχανισμού. Ένα πρόγραμμα μονάχα υπάρχει σίγουρο -αυτό που υπήρχε εξαρχής: η εκποίηση των δεκάδων χιλιάδων μονάδων της δημόσιας περιουσίας και των πηγών του δημόσιου πλούτου. Το πιο απλό και το πιο εύκολο για μια ανίκανη κυβέρνηση, το πιο κερδοφόρο για τη βουλιμία του δανειστή και το πιο επιζήμιο για το φτωχό οφειλέτη. Το πρόγραμμα αυτό, που ήδη εκτελείται, δεν είναι, βέβαια, πρόγραμμα ανάπτυξης ή ανάκαμψης, αλλά καταστροφής της χώρας.

Εν όψει αυτής της κατάστασης, θα ήθελα να επισημάνω δύο τεράστιους κινδύνους που έχουν ήδη δρομολογηθεί και απειλούν για πολλές γενιές την υπόσταση της Ελλάδας:

1ος  κίνδυνος: Η απώλεια της δημόσιας περιουσίας και των πηγών του εθνικού πλούτου. Όπως επανειλημμένα έχομε καταγγείλει, με τη δανειακή σύμβαση της 10ης Μαΐου 2010 έχει δεσμευτεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας υπέρ των δανειστών, η δε ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα να αρνηθεί τη μεταβίβαση κρατικού περιουσιακού στοιχείου που έχει ζωτική σημασία για την κυριαρχία και την επιβίωση της χώρας μας (άρθρα 4 και 17 §5 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης), καθώς και από την προστασία που μας παρέχουν το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της ΕΕ (με την υπαγωγή μας στο αγγλικό δίκαιο, άρθρο 14).Οι ίδιες δεσμεύσεις έγιναν δεκτές και με το Μνημόνιο Β΄ [άρθρα 5 (1) (2), 15 (1) (2) (3) (4)]. Το Μνημόνιο Β΄ περιλαμβάνει, μάλιστα, και ρητό όρο (με το Μνημόνιο Α΄ απαγορευόταν έμμεσα) που απαγορεύει στην Ελλάδα, από τώρα και στο μέλλον, να δεσμευτεί η ίδια και να δεσμεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία απέναντι σε τρίτα πρόσωπα και κράτη! (Πλήρης κατάλυση της κυριαρχίας κράτους).

Η υλοποίηση αυτής της πρωτοφανούς δέσμευσης και ο τρόπος εκποίησης της δημόσιας περιουσίας έχει θεσμοθετηθεί από τη Βουλή των Ελλήνων με τον επίσης πρωτοφανή στη σύγχρονη ιστορία των κρατών νόμο υποτέλειας (τον «Εφαρμοστικό» ν. 3986/1.7.2011). Υπενθυμίζω σε σκίτσο τις ρυθμίσεις του νόμου αυτού που ίδρυσε τη διαβόητη Εταιρεία-Ταμείο για την εκποίηση:

Κάθε εταιρεία της υπόδειξης ή της εμπιστοσύνης των δανειστών θα επιλέγει το περιουσιακό στοιχείο που θέλει να πάρει για εκμετάλλευση – το περιουσιακό στοιχείο θα μεταβιβάζεται αμέσως στο «Ταμείο», χωρίς δικαίωμα επιστροφής – το «Ταμείο» με ειδικό συμβούλιο θα εκτιμά (χωρίς διαφάνεια) της αξία του περιουσιακού στοιχείου – σ’ αυτή την τιμή, χωρίς διεθνή διαγωνισμό, θα μεταβιβάζεται αφορολόγητα και ατελώς στην εταιρεία επιλογής των δανειστών – η μεταβίβαση θα είναι οριστική (πώληση) ή μακροχρόνια (συνήθως 70-99 έτη) για εκμετάλλευση – όλα τα (τεράστια) έξοδα λειτουργίας του Ταμείου και διαχείρισης του περιουσιακού στοιχείου που μεταβιβάζεται κάθε φορά βαρύνουν το ελληνικό κράτος  – τα ποσά των εσόδων θα κατατίθενται στο «Ταμείο» από την εταιρεία εκμετάλλευσης ή αγοράς, τα οποία σε προθεσμία ολίγων ημερών (10 ημερών!) θα τα μεταβιβάζει υποχρεωτικά στους δανειστές, χωρίς να επιτρέπεται να εισέλθει ούτε ένα ευρώ στο ταμείο του ελληνικού κράτους. Η εικόνα  είναι σαφής … Η «ιδιώτικοποίηση» των 80.000 περιουσιακών στοιχείων του κράτους (που ανέφερε κυριακάτικη εφημερίδα)  και πολλών άλλων που δεν αποκαλύπτονται, καθώς και οι πραγματικοί στόχοι των δραστηριοτήτων της Ομάδας Ράιχενμπαχ εντάσσονται  σ’ αυτό το σύστημα «αξιοποίησης» της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.

2ος Κίνδυνος: Η επιβολή ελεγχόμενης (από τους δανειστές) χρεοκοπίας. Έχομε ξαναγράψει ότι η ελεγχόμενη από τους δανειστές χρεοκοπία είναι πολύ χειρότερη  από την ανεξέλεγκτη πλήρη χρεοκοπία και η χείριστη από όλες τις λύσεις. Γιατί; Για τους εξής λόγους: Διότι στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, μπαίνοντας η χώρα σε κατάσταση ανάγκης, η παρούσα γενιά υφίσταται, αναμφίβολα, μεγάλες οικονομικές θυσίες (όπως, για παράδειγμα στη δεκαετία του 1950),  αλλά: η χώρα δε χάνει την κυριαρχία της, δε χάνει τη δημόσια περιουσία της και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, απελευθερώνεται νόμιμα από τα δεσμά των δανειακών της υποχρεώσεων, αποδεσμεύεται από την απαγόρευση να ασκεί πολιτική προστασίας της οικονομίας της και δεν υποθηκεύονται οι επόμενες γενιές. Μπορεί μόνη της η Ελλάδα, με τα πλεονεκτήματα  μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, να ανακάμψει.

Αντίθετα, στην ελεγχόμενη από τους δανειστές χρεοκοπία, στην οποία μας οδηγούν η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ με ηγέτη τη Κα Μέρκελ και η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων,  σημαίνει τα έξης:

• Έξοδο από το ευρώ. Επειδή δεν μπορούν να το κάμουν θεσμικά, ούτε είναι εύκολη η άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας, θα εξασφαλίσουν τη συναίνεση της κυβέρνησης, ώστε να βγει η Ελλάδα… «με τη θέλησή της».
• Ελεγχόμενη ισοτιμία δραχμής, ώστε : ο ελληνικός λαός να χάσει μεγάλο μέρος των χρημάτων του, οι δανειστές να διασφαλίσουν τα δάνεια και τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας και να συνεχιστεί η ύφεση στο διηνεκές σκληρότερη, για να μας ελέγχουν.
• Εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, με τις ρυθμίσεις που περιγράψαμε πιο πάνω, για πολλές γενιές.
• Τον πλήρη αφελληνισμό της ελληνικής οικονομίας με τη μεταβίβασή του ελέγχου της στο πολυεθνικό επίπεδο
• Τη φυγή ή την υποδούλωση του ανθρώπινου δυναμικού των επόμενων γενιών.

Για να αποφευχθούν και οι δύο παραπάνω καταστροφικοί για την Ελλάδα κίνδυνοι, καθώς και η πλήρης και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, μια μόνο σωστή και σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο λύση υπάρχει: η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση οικονομικής ανάγκης, η οποία θα συνοδεύεται: (α) με στάση πληρωμών (με την έννοια της αναστολής), (β) με εφαρμογή από την κυβέρνηση της χώρας των νόμιμων μέτρων που επιβάλλει η κατάσταση οικονομικής ανάγκης (π.χ. προστασία ελληνικής παραγωγής και καταναλωτή) και (γ) με επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων και επαναφορά τους στη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα τόσο ως προς το ύψος του ποσού των δανείων (στο ύψος του μη «επαχθούς χρέους), όσο και ως προς τη νομιμότητα των όρων δανεισμού.

Εάν οι δανειστές αρνούνται αυτή τη διαπραγμάτευση, τότε μένει ως λύση: η επίσης σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο μονομερής καταγγελία των ούτως ή άλλως παράνομων και ανίσχυρων- δανειακών συμβάσεων (των λεγόμενων «Μνημονίων»). Η λύση αυτή απαιτεί, ασφαλώς, πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και, προ παντός, ικανή και ισχυρή πολιτική ηγεσία.

Προτείνονται διάφορες λύσεις μείωσης του χρέους και οικονομικής πολιτικής. Πολλές από αυτές είναι σωστές. Για την Ελλάδα, όμως, με το διαλυμένο κράτος, την κατεστραμμένη οικονομία και την κατάσταση της πολιτικής της υποτέλειας, αποτελούν ημίμετρα. Αυτό που δεν ακούγεται καθόλου με το όνομά του είναι η διαπραγμάτευση με κατάργηση των τριών όρων που καταλύουν τη κυριαρχία του κράτους: (α) της ολοκληρωτικής δέσμευσης  της δημόσιας περιουσίας και της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής, (β) της παραίτησης από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας και (γ) της υπαγωγής μας στο αγγλικό δίκαιο που σημαίνει: αντίστοιχη παραίτηση από την προστασία του διεθνούς δικαίου. Οι όροι αυτοί, αν και ανίσχυροι, εφαρμόζονται καθημερινά από τους δανειστές μας και κυρίως από την κυβέρνηση μας. Αν δε καταργηθούν και στις συμβάσεις και στην πράξη, κάθε υπόσχεση για αναδιαπραγμάτευση είναι απάτη.

Πρέπει να  συνειδητοποιήσομε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σημείο όπου δεν έχει να διαλέξει μεταξύ άμεσης οικονομικής ανάκαμψης και πτώχευσης. Έχει να διαλέξει μεταξύ δύο δρόμων που της δείχνει η Ιστορία: το δρόμο μεγάλων θυσιών της παρούσας γενιάς, αλλά με διάσωση των επόμενων γενιών και της κυριαρχίας της και το δρόμο της καταστροφής και της υποτέλειας με θυσία και της παρούσας και των επόμενων γενιών. Η Ιστορία επιβάλλει τον πρώτο δρόμο. Οι Έλληνες πρέπει να διαλέξουν.

Όλοι βλέπομε πως το Μεγάλο Τσελιγκάτο, με τη σκληρή γκλίτσα του βοσκού του και με τις κραυγές τρόμου των άγριων τσοπανόσκυλών του, μας ποδηγετεί. Τον εξευτελισμό του κοπαδιού τον ζούμε καθημερινά. Την ασφυξία του μαντριού τη νιώθουμε όλοι οι Έλληνες. Η ασφυξία γίνεται αποπνιχτική, γιατί, δυστυχώς για τη δημοκρατία, τα ΜΜΕ στρατεύθηκαν ως τσοπανόσκυλα στις γραμμές του Τσελιγκάτου. Θα πρέπει, όμως, να πάψομε να ακούμε τις κραυγές τους και να πιστέψομε ότι μπορούμε να πηδήξομε την μάντρα. Και, όπως όλοι οι λαοί πάντοτε, σίγουρα μπορούμε!

δημοσιεύθηκε στη εφημερίδα Το Παρόν της Κυριακής, 22.7.12