Δεξιά κυβέρνηση… και πού είναι το πρόβλημα;

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Δεν άρεσε/αρέσει σε κάποιους που ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ η νέα κυβέρνηση! Κακώς, μια χαρά δεξιά κυβέρνηση είναι!. Δεξιά ψήφισε η μετρούμενη εκλογικά πλειονότητα των Ελλήνων, δεξιά κυβέρνηση (μας) προέκυψε. Μην μου ζητήσετε να μπω σε λεπτομέρειες ασκώντας κριτική στη σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου! Την εκτίμησή μου την διατύπωσα το βράδυ το εκλογών και όπως είδατε, χθες ο πρωθυπουργός έσπευσε να με επιβεβαιώσει τουλάχιστον ως προς το σχήμα αρχικά, αν και δεν φέρει εξολοκλήρου την ευθύνη. Την μοιράζεται με τους συγκυβερνώντες Βενιζέλο και Κουβέλη (ξέρετε, της αριστεράς και της προόδου). Έτσι καταλήξαμε σε μια θερινή Κυβέρνηση συντηρητικών, με αναλογίες θερινού κινηματογράφου: λίγο ρετρό, λίγο μελό, λίγο φαρσοκωμωδία, λίγο ψυχρούλα τραπεζική, λίγο ζεστούλα μικροκομματική, λίγο πασατέμπο, λίγο ξερή δεξιά αύρα, λίγο δόξα τω θεώ και λίγο βοήθα Παναγιά.

Οι νεοφιλελεύθεροι μαζί με τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και μέρους της ΔΗΜΑΡ την προτιμούσαν πιο τεχνοκρατική, οι παραδοσιακοί δεξιοί πιο «αποφασιστική», ενώ κάποιοι απόμακροι υπεράνω της πολιτικής την οραματίζονταν ως κυβέρνηση μαχητών του Ευρώ (Ευρωπαρτιζάνων). Τελικά, όπως είδατε, κυβέρνηση «ΤΡΙΛΟΒΙΤΩΝ» δομήθηκε, απολύτως φυσιολογικά. Οι Τριλοβίτες στην...

πολιτική είναι πολιτικά ασπόνδυλα ζώα της συνομοταξίας των αρθροπόδων που απαρτίζουν την ομοταξία Trilobita. Το κυβερνητικό σώμα ενός τριλοβίτη χωρίζεται σε τρία διακριτά τμήματα: Την κεφαλή ή κεφαλική ασπίδα (πρωθυπουργός), τον θώρακα (διαπλοκή) και το πυγίδιο (πατρωνία).

Εντούτοις, ο όρος «πολιτικός τριλοβίτης» δεν προέρχεται από αυτό το γεγονός, αλλά επειδή το κυβερνητικό σώμα του τριλοβίτη εμφανίζει τρεις ευδιάκριτους λοβούς κατά τον επιμήκη του άξονα: Στο κέντρο του σώματος εμφανίζεται ο αξονικός λοβός (ΝΔ), ο οποίος περιβάλλεται εκατέρωθεν από τους πλευρικούς λοβούς (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα).

Ο εξωσκελετός αποτελείται από το γενικό ιδεολόγημα των λειτουργιστών, αν και αυτό σύντομα αποβάλλεται, όπως στα αρθρόποδα κάθε είδους, προκειμένου κατά την άσκηση του κυβερνητικού έργου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της χρεοκοπημένης πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης, μέσω ενός μίγματος νεοφιλελεύθερου κομματισμού (τα δικά μας παιδιά, που κινούνται στον διευρυμένο κοινό τόπο μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και διαπλεκόμενης αριστεράς). Αυτό αποκαλείται έκδυση του κυβερνητικού ιδεολογήματος, το οποίο με την υποστήριξη του διάχυτου φόβου για το Ευρώ στην κοινωνία συνθέτει/συνέθεσε την νικηφόρα εκλογική αφήγηση κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς… Κατά την έκδυση διάφορα ευτράπελα θα κλόνιζαν εξαρχής τον Μεγάλο Συνασπισμό εξουσίας στην Ελλάδα, γελοιοποιώντας αμέσως το κυβερνητικό λειτουργιστικό ιδεολόγημα, εάν δεν υπήρχε η ακαταμάχητη επικοινωνιακή (προπαγανδιστική) κάλυψη από τα ΜΜΕ της διαπλοκής.

Εκεί κρίνεται το παιχνίδι. Αν δεν υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των Νταβάδων – κατά Έβερτ, Καραμανλή, Κακλαμάνη κ.α. – εάν δηλαδή ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του καταφέρουν να εναρμονίσουν τα συμφέροντα της κρατικοδίαιτης ελληνικής επιχειρηματικότητας, θα μακροημερεύσουν ακόμη και αν περάσουμε σύντομα σε «δραχμοποίηση» της εσωτερικής αγοράς, ή/και σε ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος χειραφέτησης από την τρόικα. Το απολύτως ταπεινό ποιοτικά σώμα του νέου κοινοβουλίου αποτελεί εγγύηση για ευόδωση κυβερνητικών πρωτοβουλιών στο πλαίσιο της «τάξης και ασφάλειας». Αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η κυβερνητική αφήγηση: «νέα τάξη και ασφάλεια über alles»! Είπαμε, δεξιά ψήφισε ο λαός, δεξιά θα έχει και μάλιστα στην πλέον ριζοσπαστική μορφή της, καθώς η συντηρητική μας κυβέρνηση έχει πλέον να αντιμετωπίσει μία πρωτόγνωρη, μετά το 1974, υπερεθνικιστική, ρατσιστική δεξιά συνιστώσα, η οποία έχει αυτονομηθεί κοινοβουλευτικά και κοινωνικά.

Είχα προειδοποιήσει εγκαίρως, μελετώντας την φύση της πολυδιάστατης ελληνικής κρίσης: αν δεν πετύχουμε μια δημοκρατική μεταπολίτευση θα γίνουμε μάρτυρες δραματικής ανόδου και ριζοσπαστικοποίησης του δεξιού απολιτικού λαϊκισμού, στη θέση της ριζοσπαστικοποίησης του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Μάλλον λίγοι πρόσεξαν την ανάλυσή μου, που βασιζόταν σε μεθοδολογίες και συμπεράσματα μελετών (Case Studies), άλλων σημαντικών θεωρητικών και εξειδικευμένων στην κριτική ανάλυση επιστημόνων του καιρού μας. Δυστυχώς, απλή εφαρμογή του σύγχρονου θεωρητικού και ερευνητικού υλικού της πολιτικής ανάλυσης της κοινωνικής ψυχολογίας και της ερμηνευτικής έκαμα στην Ελληνική περίπτωση και αναστατώθηκα για τα μελλούμενα. Αν δε, όλα τούτα τα τοποθετήσεις στο πλαίσιο του ρευστού πολιτικοοικονομικού ευρωπαϊκού και παγκόσμιου περιβάλλοντος, θα εκτιμήσεις ίσως και εσύ αναγνώστη, όπως εγώ, ότι η ελληνική κοινωνία με την ψήφο της και την αποχή της από τις γενικές εκλογές έχει εγκλωβιστεί βαθύτερα στην παγίδα υποβάθμισης και απορρύθμισης στην οποία την έριξε ο δικομματισμός μέσω της υποκρισίας και της δολιότητας που χαρακτηρίσθηκε από απίθανες παραλείψεις ή πρωτοβουλίες των κυβερνήσεων Καραμανλή-Παπανδρέου.

Με αυτό το διαδικτυακό σημείωμα, που θεωρείστε ότι λειτουργεί ως υστερόγραφο του προηγούμενου «Ο Θεός Φόβος και ο αντιδημοκρατικός νόμος νίκησαν το κοινωνικοπολιτικό θαύμα και τον Πολίτη», επιτρέψτε μου να «προσγειώσω» όσους πιστεύουν ότι η κυβέρνηση που προέκυψε από αυτές τις εκλογές δεν θα μακροημερεύσει.

Το υπουργικό σχήμα ίσως μεταβληθεί αρκετές φορές και ίσως αλλάξει ριζικά η σύνθεσή του στο μέλλον, όμως σύντομα εκλογές μην περιμένετε. Άριστα θα μπορούσε η κυβέρνηση υπό τον κ. Σαμαρά να εξαντλήσει την τετραετία, παρότι θα υπάρξουν, όπως με ασφάλεια μπορεί να προβλεφθεί, αρκετές στιγμές που θα κλονίσουν την συνοχή της, ή ακόμη που θα προοιωνίζουν την πτώση της εξαιτίας κοινοβουλευτικών διαδικασιών που προβλέπει το σύνταγμα. Η ευκαιρία μιας δημοκρατικής μεταπολίτευσης έχει χαθεί και πλέον η πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργό να σχηματίσει κυβέρνηση στο ορατό μέλλον, θα πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά μικρή.

Η αριστερά ηττήθηκε σε αυτές τις εκλογές, όπως και να το δει κανείς και πλέον στη νέα βουλή θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με τον ακροδεξιό λαϊκισμό να κάνει ένα πραγματικό σόου, το οποίο, όχι απλώς θα διασκεδάσει φαινόμενα αποκρυστάλλωσης ταξικής συνείδησης στην χώρα, αλλά θα δημιουργήσει μία ισχυρή όσμωση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας με τον υπερεθνικισμό. Τούτο θα οδηγήσει την κυβέρνηση Σαμαρά σε ακόμη δεξιότερες συμπεριφορές από αυτές που προϊδεάζει η σημερινή της συγκρότηση. Το άρθρο 48 του Συντάγματος περί κατάστασης πολιορκίας, θα βρίσκεται πάντα σε περίοπτη θέση στην πρωθυπουργική τράπεζα και έτοιμο για ενεργοποίηση με την παραμικρή αφορμή που θα χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για την εμπέδωση της «νέας τάξης και ασφάλειας» για την σωτηρία της χώρας, ασφαλώς!

Η κυβέρνηση των ΤΡΙΛΟΒΙΤΏΝ, ήρθε για να μείνει, λοιπόν, και αυτό συνδέεται όχι απλώς με οικονομικούς παράγοντες που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους, αλλά και με την γενικότερη γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναστάτωση που χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή μας. Δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία η Ελλάδα να επαναπροσδιορίσει την εθνική της ταυτότητα και να ενδυναμώσει το εθνικό της συμφέρον στην περιοχή μέσω μιας προοδευτικής κυβέρνησης, που θα μπορούσε να διαπραγματευθεί σε μια σύγχρονη, αξιοπρεπή και καινοτόμο βάση τα «δίκαια» του ελληνικού λαού. Πάλι κάποιοι τρίτοι θα ρυμουλκήσουν την Ελλάδα πίσω από νεοϊμπεριαλιστικά συμφέροντα και θα την χρησιμοποιήσουν ως στοιχείο αποσταθεροποίησης στην περιοχή για να ικανοποιήσουν τις δικές τους στρατηγικές και ιδιοτελείς βλέψεις.

Πάλι η Ελλάδα δεν θα ευτυχήσει να αναπτύξει οραματική πολιτική στην περιοχή και υψηλή διπλωματικότητα για να εκμεταλλευθεί το αναρχοποιούμενο παγκόσμιο περιβάλλον υπέρ των συμφερόντων της. Πάλι στην Ελλάδα θα λείπει ένας «Ινονού» για να χειριστεί έξυπνα τις αντιθέσεις των σύγχρονων μεγάλων παικτών στην περιοχή μας. Η διακυβέρνηση της Τρόικας, που ουσιαστικά θα εκπροσωπείται από την κυβέρνηση των Τριλοβιτών, αποτελεί συνθήκη, όχι απλώς μετατροπής της χώρας μας σε ευρωπροτεκτοράτο, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω επανειλημμένως, αλλά έκθεσης της χώρας σε αντιτιθέμενα συμφέροντα στο εσωτερικό του καζινοκαπιταλισμού, που βρίσκεται σε φάση μετάβασης σε μια άλλη μορφή διεθνών σχέσεων. Αυτό πράγματι σηματοδοτεί έναν τεράστιο κίνδυνο για την χώρα και την ελληνική κοινωνία.

Τούτο τον κίνδυνο προφανώς δεν μπόρεσε να λάβει σοβαρά υπόψιν η ελληνική αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις, αρκούμενη σε παρωχημένους ιδεολογισμούς και μία στρατηγική που βασίζεται στην θυματοποίηση του λαού. Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα διχόνοιας, μιζέριας και αποπροσανατολισμού του όποιου κινήματος χειραφέτησης. Η στάση αυτή της ευρύτερης αντικαπιταλιστικής αριστεράς τροφοδοτεί εμμέσως την ριζοσπαστικοποίηση του υπερεθνικιστικού λαϊκισμού και του συμπλέγματος των «αγανακτισμένων πολιτών», που νοιώθουν πλέον ζωτική απειλή από την διαδικασία φτωχοποίησης της κοινωνίας.

Η αριστερά, όχι μόνον απέτυχε να αναλύσει ορθά την ελληνική κρίση, σε σχέση πάντα με το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, αλλά πρόβαλλε εκείνα τα στοιχεία που ενισχύουν έμμεσα την αφήγηση των ακροδεξιών, κυρίως μέσω της διαλεκτικής θύμα-θύτης. Τραγικό λάθος, που φανερώνει την θεωρητική ανεπάρκεια αυτού του χώρου και το πώς ο δογματισμός είναι ικανός να στραφεί εναντίον αυτών που τον χρησιμοποιούν ως πολιτική νομιμοποίηση.

Το μήνυμα αυτού του σημειώματος δεν θα ήθελα να είναι απαισιόδοξο και ηττοπαθές. Αλλοίμονο σ’ εκείνους που η κριτική, ρεαλιστική ανάλυση πολιτικών φαινομένων οδηγεί σε ανάλογα συμπεράσματα και αντίστοιχους ανθρωπομορφισμούς. Οι κριτικές επισημάνσεις μας δεν αποσκοπούν στο να υπονομεύσουν το ηθικό της προοδευτικής κοινωνίας, ούτε ασφαλώς να υποβαθμίσουν την αξία του κινήματος χειραφέτησης, αυτοκυβέρνησης και αυτοδιάθεσης στην Ελλάδα. Μάλλον το αντίθετο επιδιώκουμε.

Ο αγώνας του λαού για δημοκρατία και ευημερία δεν χάθηκε. Απλώς, η κρίσιμη μάχη των εκλογών δόθηκε με απολύτως εσφαλμένο τρόπο, πρόχειρα και δίχως ίχνος σοβαρότητας και ευθύνης από το μεγαλύτερο τμήμα των αριστερών ηγεσιών, οι οποίες έδειξαν ότι δεν καταλαβαίνουν τον σύγχρονο κόσμο και ότι είναι υποταγμένες στις μικροσχέσεις εξουσίας που τις ορίζουν. Η ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται κυριολεκτικώς εκτός τόπου και χρόνου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρότι έδειξε ήθος και εξαιρετική αγωνιστικότητα, φάνηκε ανίκανη να κατανοήσει προβλήματα που δημιουργούνται από την μεταμοντέρνα δομή της Ευρώπης, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατον από την περιθωριακή αφήγηση να περάσει σε μία καλοδομημένη κυβερνητική αφήγηση. Η περίπτωση της ΔΗΜΑΡ είναι υπόθεση πολιτικού τακτικισμού που εξυπηρετεί ίσως αποκλειστικά, διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Αν ολόκληρη η προοδευτική κοινωνία μπορέσει να ανασυνταχθεί σύντομα και με ενότητα να οργανωθεί στο πλαίσιο ενός ανένδοτου αγώνα εναντίον της στρατηγικής της τρόικας για την Ελλάδα και υπέρ μιας δημοκρατικής αυτοκύβερνησης με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, το μέλλον των επόμενων γενεών δεν θα έχει θυσιαστεί στον βωμό ιδιοτελών συμφερόντων. Δεν υπάρχει φως στο τούνελ, διότι απλά δεν υπάρχει καν τούνελ! Απαιτείται ο προοδευτικός κόσμος να ανοίξει ως πολιτικοϊδεολογική και διακυβερνητική σύνθεση «τούνελ» μέσα από τα μπάζα ενός συστήματος κυριαρχίας που έχει ήδη καταρρεύσει, αλλά μέσω των εκλογών βρέθηκε ξανά στα πράγματα ως ιστορική φάρσα.