«ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ…


Του ΣΤΑΘΗ*

Πριν από 25 χρόνια περίπου ο κ. Φράνσις Φουκουγιάμα κυκλοφορούσε το περίφημο βιβλίο του για το «Τέλος της Ιστορίας».

Ήταν η εποχή που η αντεπανάσταση της Θάτσερ και του Ρήγκαν (αρχές της δεκαετίας του 1980) κατίσχυε στον αγγλοσαξονικό κόσμο, διευρύνοντας στη συνέχεια, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ (1991), την επιρροή της σε όλον τον πλανήτη εδραιώνοντας έτσι αυτό που τότε αρχίσαμε να λέμε κι εξακολουθούμε σήμερα να αποκαλούμε «παγκοσμιοποίηση».

Αυτή η «νέα τάξη πραγμάτων» ήταν στην πραγματικότητα η αναβίωση του Laisser faire - της ελεύθερης διακίνησης των εμπορευμάτων (όπως στις αρχές του 20ού Αιώνα) υπό την προστασία των κανονιοφόρων (όπως πάντα).

Το ότι σήμερα έχουμε επιστρέψει ως κοινωνίες ακριβώς σε εκείνην την εποχή, λίγο μετά τον Ντίκενς και λίγο πριν τον α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν εκείνο που δεν έλεγε ούτε προέλεγε...
 το δοκίμιο του Φουκουγιάμα.

Αντιθέτως, ισχυριζόταν ότι με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού η πολιτική διαδρομή της ανθρωπότητας είχε τελειώσει (εξ ου και το «Τέλος της Ιστορίας») -στο εξής τα πάντα θα εκινούντο μέσα στο πλαίσιο που όριζε η ταύτιση της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό- σε κανένα άλλο στάδιο, ανώτερο ή κατώτερο, δεν θα υπήρχε η χρεία να εισέλθουν οι άνθρωποι.

Μύθοι που καταναλώνουμε ακόμα και έως σήμερα, όπως περί της αυτορρύθμισης της αγοράς ή περί του ανταγωνισμού, ορθώνονταν εκείνη την εποχή (και στο βιβλίο του Φουκουγιάμα) ως τα νέα Τοτέμ της ανθρωπότητος, ως το μαγικό μαντζούνι για τη λύση όλων των προβλημάτων.

Ταξική πάλη – τέλος! Ο άνθρωπος είχε φθάσει στο ανώτατο στάδιο της εξέλιξής του – κι αυτό ήταν το …Laisser faire. Και η Νέα Τάξη (για τέταρτη φορά «νέα»)..!

Για όποιον γνώριζε λίγα οικονομικά και στοιχειώδη ιστορία το δοκίμιο του Φουκουγιάμα προκαλούσε θυμηδία ή οργήΌμως, ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων δεν σημαίνει και ελεύθερη διακίνηση ιδεών – αντιθέτως σημαίνει τη χειραγώγησή τους στην κατεύθυνση μιας ομογενοποιημένης σκέψης, χρήσιμης στο σύστημα. Έτσι, το βιβλίο του Φουκουγιάμα εκτοξεύθηκε στον Όλυμπο (απ’ τη διαφήμιση) και κατέστη το Ευαγγέλιο της νέας εποχής (απ’ την προπαγάνδα).

Προπαγανδιστικό και το ίδιο – έγινε must. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όσοι το μηρύκαζαν το είχαν διαβάσει κιόλας! Αρκούσε ο πιασάρικος τίτλος, σιγά τώρα μη διάβαζαν και το περιεχόμενό του, ένα κάρο φιόγκοι και τζιτζιφιόγκοι που άρχισαν να ξεφυτρώνουν τότε στον ελληνικό Τύπο (για να έρθουμε στα δικά μας) σαν μανιτάρια. (Δηλητηριώδη, ως απεδείχθη).

Ήταν οι διανοούμενοι, οι δημοσιολογούντες και οι δημοσιογράφοι της νέας εποχής – όλοι αυτοί που ήκμασαν όσον η χώρα παρήκμαζε, έχοντας πιάσει τα γιοφύρια του «εκσυγχρονισμού», του «λάιφ στάιλ» και του «νεοφιλελευθερισμού». Ημιμαθείς οι περισσότεροι, αμαθείς και γκάου, πλην όμως καλά δικτυωμένοι, θυσίαζαν και όμνυαν κάθε μέρα στις Τράπεζες, τον ανταγωνισμό, τους μετόχους, τα επιτόκια, τους νόμους της αγοράς, καλύπτοντας ιδεολογικά (τρομάρα τους) κάθε έγκλημα που έγινε στη χώρα, απ’ το Χρηματιστήριο έως το Μνημόνιο, ενώ ταυτοχρόνως διέβαλλαν και λοιδορούσαν όποιον αντέλεγε.

Είναι ο εσμός (ανθίζει ακόμα και σήμερα ) των σμπίρων που σιγά – σιγά έπεισαν τον λαό ότι είναι μαλάκας.

Σήμερα, είκοσι πέντε χρόνια μετά, ο κ. Φράνσις Φουκουγιάμα, γκριζαρισμένος και κάπως παχύτερος, παραδέχεται ότι έκανε λάθος και ότι «η Ιστορία δεν τέλειωσε». Ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται. Ότι ο νεοφιλελευθερισμός τα σκάτωσε. Ότι χρειαζόμαστε εκ νέου μια νέα σοσιαλδημοκρατία – όπα, μεγάλε! Σε δέκα χρόνια θα παραδεχθείς ότι ίσως να χρειαζόμαστε κι έναν νέον κομμουνισμό! Όπα και μηδέν άγαν, δικέ μου, θα πάθει κανένα από τα παρ’ ημίν ιμιτασιόν Φουκουγιαμάκια κανένα εγκεφαλικό, έτσι απότομα που παραδέχθηκες ότι έγραφες μπουρδίτσες.

Διότι οι δικοί μας κακεκτυπικοί Φουκουγιάμα, καλέ μου Φράνσις, είναι πολύ σοβαροί άνθρωποι. Διαθέτουν 34 γραβάτες ο καθένας.

Δεν φταίνε αυτοί, αν εσύ, είκοσι χρόνια καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, είδες αίφνης το φως το αληθινόν κι από Σαούλ πας να μας βγεις Μπερλιγκουέρ! - τι σου φταίει τώρα ο παρ’ ημίν μαλακάκος που τόσα χρόνια σε είχε Ευαγγέλιο και τον βγάζεις στούρνο;

Πώς, κύριε Φράνσις μου, βγάζεις κομπογιαννίτες και μαντζουνοπώλες τόσα παλικάρια που διέπρεψαν στην ελληνική δημοσιογραφία, βρίζοντας τον λαό για λαϊκιστή, ρατσιστή, εθνικιστή, κομμουνιστή, τεμπέλη, διεφθαρμένον και κρατικοδίαιτον;

Είναι δυνατόν, εσύ ο γκουρού μιας γενιάς θεομπαιχτών να ζητάς τώρα «κράτος που θα ελέγχει τις αγορές» και «πολιτική που να κατευθύνει την οικονομία»;

Τα ύστερα του κόσμου (στο τέλος της Ιστορίας)! Σε λίγο, κύριε Φούκυ μου, θα μας ζητήσεις και την ανακατάληψη του Ράιχσταγκ απ’ τα Σοβιέτ των Ανθρώπων…

Αν υποψιασθώ ότι θα γίνεις κι εσύ κομμουνιστής στα γεράματα όπως ο Ασίμωφ, ο Γκορ Βιντάλ και κάτι άλλοι, θα θέσω εκτός νόμου τα γεράματα.

Και θα σου κόψω και τη σύνταξη..!

*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

«ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ… «ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ… Reviewed by Διαχειριστής on Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2012 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.