Πλήρης άρνηση του χρέους. Οργανωμένη έξοδος από την Ευρωζώνη. Δήλωση του Α. Αλαβάνου

Από την "Iskra"

«Χρειαζόμαστε βαθιούς αναπροσανατολισμούς στις συντεταγμένες της χώρας, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι βασικές αρχές της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης»

«Σε στιγμές που κρίνουν το μέλλον και σφραγίζουν την ιστορία της χώρας ο κάθε πολίτης, κι αυτός που δραστηριοποιείται σε συλλογικότητες, αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει, χωρίς δεσμεύσεις, τη δική του, εντελώς προσωπική άποψη.

Από τις συνεχιζόμενες διεργασίες σχετικά με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση έχει γίνει σαφές ότι σε αυτή τη φάση, σε σχέση με προηγούμενα, η Ευρωζώνη έχει τώρα ανοικτά δύο – όχι μόνο ένα - σενάρια.

Το πρώτο, το γνωστό, είναι η επιβολή απραγματοποίητων όρων. Η διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Η απόγνωση του κόσμου της εργασίας. Η νέα κρίση.

Με αυτό τον τρόπο η Ευρωζώνη γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ελλάδα ωθείται στο χάος, κερδίζει όμως πολύτιμο χρόνο για τη σταθεροποίηση των τραπεζών της και τη στεγανοποίηση από τη μετάδοση της ελληνικής θανατηφόρας ασθένειας.

Παράλληλα δεν ανησυχεί ιδιαίτερα για τα δισεκατομμύρια που θα υπογράψει, γιατί δεν πρόκειται να τα δώσει όλα μαζί, γιατί αποτελούν χρέος της Ελλάδας προς κράτη και διεθνείς οργανισμούς και γιατί το μεγαλύτερο μέρος καλυμμένα θα καταλήξει στα ταμεία των ευρωπαϊκών τραπεζών και επενδυτικών κεφαλαίων.

Το δεύτερο σενάριο, που τώρα τίθεται σε εφεδρεία, είναι η άμεση και άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Με ένα λαό που δεν θα ξέρει πού βρίσκεται και σε πανικό. Με μια κυβέρνηση χωρίς την ελάχιστη προετοιμασία. Με ένα κρατικό μηχανισμό σε κατάρρευση. Με συνέπειες για την κοινωνία ισάξιες με την εφαρμογή της προηγούμενης επιλογής. Με άγνωστο αν είμαστε ακόμα στην Ευρωζώνη ή όχι – δηλαδή, στα νύχια της γερμανικής και γαλλικής κυβέρνησης πάλι.

Η Ευρωζώνη ήδη ετοιμάζεται ώστε σε μια τέτοια εξέλιξη να μπορέσει να απορροφήσει τους κραδασμούς από μια ελληνική χρεοκοπία. Για αυτό και η προβολή αυτού του ενδεχομένου συνεχώς, δημοσίως κι από τα πιο επίσημα χείλη, προκειμένου να δοκιμάσουν τις αντιδράσεις των αγορών και να τις προετοιμάσουν ψυχολογικά.

Από αυτή την εξέλιξη απορρέουν τρία κρίσιμα συμπεράσματα:

Πρώτο, η διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας μέσα στην Ευρωζώνη δεν είναι η ίδια όπως στις πρώτες φάσεις της κρίσης, όταν η χώρα μας μπορούσε να αιφνιδιάσει, να απειλήσει, να διεκδικήσει. Είναι εξαιρετικά εξασθενημένη, με μια Ευρωζώνη που δημιουργεί ήδη τα αμυντικά της χαρακώματα.

Δεύτερο, περιθώρια εξασφάλισης μιας άλλης πορείας ανάκαμψης της χώρας μας στα πλαίσια της Ευρωζώνης, και με νόμισμα το ευρώ, δεν υφίστανται. Για αυτό και οι πολιτικές που προτείνονται, ακόμα κι από χώρους της αριστεράς, και δεν θέτουν το θέμα της αποχώρησης από το ευρώ, από τη μια είναι εντελώς αβάσιμες, από την άλλην δεν βοηθούν τον λαό να κατανοήσει τι γίνεται και να μη βρεθεί σε αιφνιδιασμό.

Τρίτο, κάθε πολιτική που μένει απλώς στο «αντί», αντιμνημονιακή ή άλλη, ακόμα κι αν καλύπτεται με τις υψηλότερες αξίες της «Εθνικής Ανεξαρτησίας» ή της «Δημοκρατίας», ακόμα κι αν επικαλείται το 1821 ή το 1940, ακόμα κι αν στηρίζεται από σεβαστά πρόσωπα, ακόμα κι αν μπορεί να κατεβάσει λαοθάλασσες στους δρόμους, αν δεν στηρίζεται σε ένα σαφές εναλλακτικό πρόγραμμα με όρους πραγματικότητας, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ωθήσει στο παραπάνω δεύτερο από τα καταστροφικά σενάρια και η κοινωνία να θεωρήσει υπεύθυνες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στην τρόικα.

Παρόλα αυτά, παρά το θυελλώδες τοπίο μέσα στο οποίο κινούμαστε, υπάρχει η τρίτη λύση, έξω από τις λογικές και το πλαίσιο της Ευρωζώνης. Διακινδυνευμένη. Επώδυνη, τουλάχιστον στην αρχή. Μέσα από ένα δρόμο μεγάλων δυσκολιών. Με πλήρη ανατροπή σταθερών που καθόριζαν τη ζωή της Ελλάδας τις τελευταίες δεκαετίες. Που σπάει όμως το τείχος, ανοίγει τον δρόμο, κάνει την κάθε μέρα καλύτερη από την προηγούμενη.

Αυτή η λύση μπορεί να περιγραφεί από: Την πλήρη άρνηση του χρέους. Την οργανωμένη αποχώρηση από το ευρώ. Την έκδοση νέου νομίσματος, που δεν θα σηματοδοτεί κλείσιμο στα εθνικά μας σύνορα, αλλά θα συμβολίζει και την πρόταση μιας δίκαιης συνεργασίας στον ευρωπαϊκό χώρο. Τον έλεγχο στις κινήσεις κεφαλαίων. Την προσωρινή προστασία της εσωτερικής αγοράς για την επανεκκίνηση της επιχειρηματικής δράσης. Τα μέτρα αποκατάστασης του λαϊκού εισοδήματος. Την απαλλαγή από τις κοινοτικές δασμολογικές και άλλες στρεβλώσεις και περιορισμούς που θα επιτρέψει μια πολύ πιο ευνοϊκή συμμετοχή στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και θα θέσει τέλος στο ρόλο του καταχρεωμένου πελάτη των προϊόντων της Γερμανίας. Τον στρατηγικό ρόλο ενός νέου δημοκρατικού ελληνικού δημοσίου με εθνικοποιημένες τράπεζες, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και αξιοποίησης των σημαντικών εθνικών πόρων. Τους νέους θεσμούς λαϊκού ελέγχου. Το νέο Σύνταγμα.

Όλα αυτά σημαίνουν βαθιούς αναπροσανατολισμούς στις συντεταγμένες της χώρας, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και βασικές αρχές της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η ανεμπόδιστη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων, υπηρεσιών. Με τις μέχρι σήμερα όμως συντεταγμένες βιώνουμε αυτή τη βασανιστική και εκ θεμελίων διάλυση των πάντων.

Την κατεύθυνση αυτή μόνο η αριστερά μπορεί να την εκκινήσει. Με μια συνάντηση αξιόλογων δυνάμεων της αριστεράς σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, όλο και μεγαλύτερο τμήμα του λαού μπορεί να στρατευθεί. Και με ένα λαό που γνωρίζει και πιστεύει, ούτε πανικός θα υπάρξει, ούτε χάος, ούτε φόβος, αλλά ένας συλλογικός και αλληλέγγυος δρόμος προς το καινούργιο».

Πιστεύω ότι υπάρχει μια σημαντική αλλαγή δεδομένων μετά τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη και τον κίνδυνο που αισθάνθηκε η Ευρωζώνη από το ενδεχόμενο ο ελληνικός λαός να εκφράσει με δημοψήφισμα ή εκλογές την απόρριψη του όλου σχεδιασμού της τρόικα.