Η εκούσια Αυτοχειρία και Αυτοδιάλυση της Αριστεράς

Του Γιώργου Γιαγκίδη                                   

Υποψήφιου Βουλευτή Δράμας στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 με τον εκλογικό συνδυασμό Ε.ΠΑ.Μ. – Α.Κ.Κ.ΕΛ.

Στη σημερινή εποχή που πεθαίνουμε σαν χώρα, δεν αρμόζουν στα λόγια μας ούτε φιοριτούρες ούτε κορδελάκια και η κριτική μας θα πρέπει να είναι αμείλικτη, προκειμένου να ανοίξει ο μεγάλος δρόμος της ανατροπής και παλιγγενεσίας της πατρίδας μας Ελλάδας.
Η αριστερά στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο φυσικά, αποφάσισε να μεταλλαχθεί και να αυτοδιαλυθεί, κάτι το οποίο έγινε πασιφανές στις παρούσες Ευρωεκλογές, ωστόσο θα επικεντρωθώ σχετικά λακωνικά στο ελληνικό φάσμα της, δια των κύριων εκπροσώπων της.

1. ΚΚΕ:

Απαρχή το ιστορικό ελληνικό κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς, το οποίο μεταπολιτευτικά και ειδικά μετά τη συνεργασία ντροπής με τη Ν.Δ το 1989, αποφάσισε να αποτελέσει έναν κόμμα-μουσείο της ιστορίας του.

Ειδικά με την πτώση του σταλινισμού και την έφοδο μιας ρεβεζιονιστικής κομμουνιστικής γενιάς, αλλά και την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, υπέστη πολιτική κατακρήμνιση, με κυριότερη την αδυναμία παραγωγής ριζοσπαστικού πολιτικού λόγου. Καμία επαφή πλέον με τα λαϊκά στρώματα, με μοναδικό μέλημα την κομματική αργομισθία μέσω βουλής και ευρωβουλής, με παράλληλες ύποπτες και ανίερες χρηματοδοτήσεις από τράπεζες και ολιγάρχες, φτάνοντας στο σημείο μέχρι και της απόλυσης εργαζόμενων (κλείσιμο σταθμού 902 το 2013), παρ’όλες τις χρηματοδοτήσεις.

Ο ρόλος του ειδικά την εποχή των μνημονίων είναι πολιτικά εξαιρετικά κολάσιμος και όχι μόνο, όταν σημεία και τέρατα περνούν από τη Βουλή με την τραγική του σιωπηρή συνηγορία, όπως τα μνημόνια και η συμφωνία των Πρεσπών, όταν όφειλε το πατριωτικό καθήκον, δηλαδή παραίτηση και κάλεσμα σε αγώνα «μέχρι να φύγουν», όταν ζούμε σε μια κατάσταση κατοχής που αρνείται να αναγνωρίσει, με απόλυτη παράδοση της Εθνικής Κυριαρχίας. Παράλληλα συνεχίζει να σπέρνει το χάος στα συνδικάτα τα οποία έχει διαλύσει σημαντικά, όπως επίσης και τα πανεπιστήμια, δημιουργώντας άβουλα φοιτητικά πολιτικά όντα-σκλάβους.

Αποτελεί το πιο οργανωμένο κομμάτι της Αριστεράς στην Ελλάδα μακράν, ωστόσο περισσότερο με όρους επιχείρησης, παρά με κοινωνικοπολιτικούς.
Σημαντικά Σημεία: Η υπεράσπιση της βουλής από τους αγανακτισμένους το 2011 με τα ΚΝΑΤ και ο διαλυτικός ρόλος στο Μέτωπο του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα, εκεί που μπορούσε να ηγηθεί και να προκαλέσει κυριολεκτικά την επανάσταση.

2. Λαϊκή Ενότητα:

Προήλθε από τους «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ μετά την «κωλοτούμπα» της παλλαϊκής απόφασης για ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του 2015, που επισφραγίστηκε με το 3ο και απεχθέστερο Μνημόνιο.
Η ΛΑ.Ε αποτέλεσε ένα πολιτικό τέκνο μιας βραδυκίνητης και ύποπτης απόφασης για ρήξη (όταν ήδη από τη Συμφωνία του Φεβρουαρίου 2015 και τη φασιστική-εσχατοπροδωτική παραβίαση της δεσμευτικής λαϊκής ετυμηγορίας, αποφάσισε το αξέχαστο «Στηρίζω την Κυβέρνηση, μα δεν ψηφίζω»), μόνο μόλις ανακοινώθηκε η παραίτηση της 1ης κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α και η υποχρεωτική ανάγκη για εκλογές με λίστα και όχι με σταυρό προτίμησης.

Ηδη δυστυχώς αυτή η πρωτοβουλία απέτυχε, πληρώνοντας την απόλυτη εσωτερική διχόνοια ανάμεσα σε συνιστώσες, όπως ΑΡΑΝ, ΔΕΑ και Αριστερό Ρεύμα, πάνω σε κρίσιμα ζητήματα, όπως το εθνικό νόμισμα και ακόμα χειρότερα τη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία ποτέ δεν κατορθώθηκε να δημοσιευτεί μια συγκεκριμένη θέση. Διότι η αριστερά δεν συνειδητοποίησε ποτέ το ότι ένα μοντέλο αθροίσματος συνιστωσών, είναι μοιραίο να οδηγεί στη πολυδιάσπαση και τη δυσκολία κοινής πολιτικής απόφασης, ωθώντας στη διάλυση. Ισως όμως το ζήτημα που οδηγεί τη ΛΑ.Ε περισσότερο κοντά στην προοπτική αυτοδιάλυσης, ήταν η έλλειψη ταύτισης με μια αληθινά πατριωτική πολιτική, έστω και εξ αριστερών, κάτι που αντιμετωπίστηκε ως εθνικιστική και φασιστική τάση εντός της, πράγματα τα οποία ομολόγησε ο τέως Γ. Γραμματέας της ΛΑ.Ε κατά την ειλικρινή και τίμια παραίτηση του μετά τις Ευρωεκλογές του 2019.

Εδώ να σημειώσουμε τη «διαστροφή» όπου το σύνολο των συνιστωσών και ο σκληρός πυρήνας της ΛΑ.Ε, δείχνουν με το δάκτυλο της «πατριωτική» της κατεύθυνση και τάση ως αιτία της ήττας, κοιτώντας ουσιαστικά προς τον εθνομηδενισμό, όπως διαβάζουμε στην αποτίμηση του αποτελέσματος των Ευρωεκλογών από τη ΔΕΑ και το άρθρο ΄΄Ριζοσπαστική Αριστερά: η ώρα της επανίδρυσης΄΄ των Κ. Λαπαβίτσα& Σ. Κουβελάκη, βάζοντας μάλλον ταφόπλακα στην πολιτική οργάνωση.

Σημαντικά Σημεία: Η κύρια συνιστώσα της ΔΕΑ (διάσπαση του ΣΕΚ) με τις εγκληματικές απόψεις για την Ουκρανία-Συρία στις πρόσφατες μαύρες εξελίξεις, όπως και τα εργαλεία της, το ΚΑΡ (ΜΚΟ – Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό) και Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών (ΜΚΟ). Επίσης η ανικανότητα κοινής πολιτικής απόφασης για τη Συμφωνία των Πρεσπών και η Στήριξη σε βρώμικες δράσεις όπως η Κατάληψη στο "CityPlaza".

3. ΑΝΤ.ΑΡ.ΣY.Α:

Ένα κόμμα της που τοποθετείται «αριστερότερα» της αριστεράς, το οποίο γεννήθηκε κυρίως από το ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΣΕΚ και άλλες οργανώσεις το 2009, με οργανωτική δομή συνιστωσών.
Η κύρια προβληματική του κόμματος έγκειται ακριβώς στις συνιστώσες, όταν το ΣΕΚ και η εργαλειακή οργάνωση του ΚΕΕΡΦΑ, που συνολικά ηγείται ο περιβόητος Πέτρος Κωνσταντίνου της Ιμπεριαλιστικής Αριστεράς, στηρίζουν μια πολιτική «Ανοικτών Συνόρων», άρα και τη λαθρομετανάστευση-εμπόριο ψυχών και τα ιμπεριαλιστικά πραξικοπήματα, όπως αυτό κατά της νόμιμης Κυβέρνησης Ασαντ στη Συρία, με τον Εμφύλιο στη χώρα που έφτασε ουσιαστικά στο τέλος του.

H ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδιαμφισβήτητα αποτελεί το πιο ακανθώδες ζήτημα της ελληνικής αριστεράς, εμπεριέχοντας εντός της όλες τις παθογένειες της πολιτικής αυτής στάσης, με ΜΚΟ, ύποπτα συμφέροντα, χρηματοδότες, σχέσεις με το δίκτυο OpenSociety του Τζ. Σόρος, υποστήριξη στο φαρμάκι των «Ανοικτών Συνόρων» και η δημιουργία ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος, ακόμα και εντός των κόλπων της αριστεράς. Ακόμα εκπροσωπεί δυναμικότερα και λεγόμενη Ροζ Αριστερά, όταν επιδίδεται σε ένα στυγνό προοδευτισμό και εκπροσώπηση των τάχα συμφερόντων κοινωνικών μικροομάδων, εντείνοντας τελικά το ήδη υπάρχον κοινωνικό πρόβλημα και διχάζοντας τους λαϊκούς αγώνες.

Θα λέγαμε πως είναι η απόλυτη σημαία της λεγόμενης «Ιμπεριαλιστικής Αριστεράς», αυτής της στάσης δηλαδή που στηρίζει όλες τις ιμπεριαλιστικές θηριωδίες, αλλά με τρόπο αριστερό, όντας σε όλα ένας εφεδρικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεν ξεχνάμε άλλωστε την ξεκάθαρη υποστήριξη των συμφερόντων Ερντογάν-Τουρκίας, με την πρόσφατη ανακοίνωση του ΝΑΡ (25/3/2019).

Σημαντικά Σημεία: Η Υποστήριξη του ΣΕΚ στην Υποψηφιότητα Δούρου φέτος για την Περιφέρεια Αττικής, τα «μέλια» για την εκλογή ΣΥ.ΡΙΖ.Α το 2015, η όλη ταύτιση με τα συμφέροντα Τζ. Σόρος και η στα όρια του «troll» προεκλογική αφίσα του ΝΑΡ με το ασυγκράτητο εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

4. ΜέΡΑ25:

Εδώ η αναφορά οφείλει να είναι συνοπτική, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα που δεν εντάσσεται σε ό,τι που εννοούμε «αριστερά» παραδοσιακά και περισσότερο έχουμε να κάνουμε με ένα αριστερότερο «Ποτάμι».

Ένα πολιτικό τέκνο που ήδη απέτυχε στο σχεδιασμό του ως Πανευρωπαϊκό Κόμμα, καθώς καταποντίστηκε στις ευρωεκλογές και κυρίως στη Γερμανία που συμμετείχε, ενώ στην Ελλάδα τα αποτελέσματα ήσαν θερμότερα με την πρωτοφανή διαφήμιση από τα ΜΜΕ, ενός τάχα αντισυστημικού μορφώματος, όπως ευαγγελίζεται πως αποτελεί. Κύριο κομμάτι στην πολιτική του είναι θα λέγαμε μια νεοφιλελεύθερη πολιτική «χαμηλών λιπαρών» με στήριξη στο Διπλό Νόμισμα, την περιορισμένη Διαγραφή Χρέους και την Ελάφρυνση των καταδυναστευμένων της Οικονομικής Κρίσης.

Ηδη οι προσωπικότητες που συμμετέχουν είναι εξαιρετικά ετερόκλητες, όταν ειδικά βλέπουμε τον Ψαραντώνη δίπλα στην Πάολα Ρεβενιώτη και το Νάσο Θεοδωρίδη δίπλα στο μετανοημένο σκιτσογράφο του Ποντικιού, Στάθη. Η κριτική πρέπει κυρίως να κινηθεί ως προς τον Γ. Βαρουφάκη, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτα προσωποπαγές κόμμα.

Τον «αντιμνημονιακό» Βαρουφάκη του «70% καλού μνημονίου και 30% κακού» ή του περιβόητου «Θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας προς τους Δανειστές στο διηνεκές», όταν παράλληλα υφάρπαξαν τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου του 2015 υπέρ της δόσης στο ΔΝΤ, υπογράφοντας την κατάπτυστη Συμφωνία του Φεβρουαρίου και το 3ο Μνημόνιο, στα οποία πρωτοστάτησε ο Ιδρυτής του ΜέΡΑ25.

Σημαντικά Σημεία: Οι σχέσεις του Γ. Βαρουφάκη με τον Κιμ Γκλεν και η αμέριστη «φιλία» του με την Έλενα Παναρίτη, το «κολλητιλίκι» με τον Νόρμαν Λάντον του Τζ. Σόρος & Rothschild, οι κατά καιρό δηλώσεις του και η ταύτιση του με τα κερδοσκοπικά συμφέροντα, το «light» αντιμνημόνιο, η άρνηση λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους, η απόλυτη ένδεια συγκεκριμένου πολιτικού λόγου και προγράμματος, και το πάθος του για το Διπλό-Παράλληλο Νόμισμα.

Συμπέρασμα:

Η αριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται στο έσχατο όριο της αυτοδιάλυσης. Η βαθύτερη αιτία είναι η εμμονική άρνηση κτισίματος ενός πατριωτικού αριστερού προφίλ (απορρίπτοντας στην ουσία ό,τι θεμελίωσε το Ε.Α.Μ κατά την Εθνική Αντίσταση), φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να εξισώνει τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό έως και το φασισμό. Άλλες αιτίες είναι η μεσοβέζικη, θολή και αντιλαϊκή πολιτική σε ζητήματα όπως η οικονομία, με ένα εντονότατο αριστερό»light» νεοφιλελεύθερο προφίλ, αλλά και η παρουσία της στη διεθνή πολιτική με την τρομακτική μορφή της ιμπεριαλιστικής-ΝΑΤΟϊκήςαριστεράς, όπως επίσης τα κοινωνικά ζητήματα (ΛΟΑΤ) και άλλα σοβαρά θέματα τύπου «Ανοικτά Σύνορα», με όλα αυτά συνολικά να συνηγορούν στο να απευθύνεται κατ’επιλογήν σε ένα 10% περίπου του εκλογικού σώματος.

Μια αριστερά εξ ΗΠΑ, όπου σημασία δεν έχει ο πολιτικός λόγος και η επαναστατική δράση αλλά οι λέξεις με την πολιτική ορθότητα, να συρρέει στο χώρο, ενοχοποιώντας με «λευκή τρομοκρατία» την γλώσσα και την ορολογία, όπου όλοι φοβούνται μην ξεστομίσουν κάτι που έχει τεθεί στη σχετική μαύρη λίστα.

Στην Ελλάδα πλέον, την κυρίαρχη κομματική ιδεολογία θα λέγαμε πως αποτελεί ο Νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος σήμερα έχει καταφέρει να υπερυψωθεί πάνω από το παραδοσιακό δίπολο αριστεράς-δεξιάς, με τη συζήτηση να περιορίζεται μονάχα στο πρόσημο που θα του δοθεί, δηλ. το προοδευτικό ή συντηρητικό, κάτω από τον ακραιφνή καπιταλιστικό ήλιο.

Τον ελληνικό λαό απαξιώνουν να του μιλούν στη γλώσσα του, γιατί αυτή προϋποθέτει πατριωτικά προτάγματα τα οποία η ελληνική αριστερά έχει προ πολλού απεμπολήσει από την ατζέντα της, λησμονώντας πως ο διεθνισμός και πατριωτισμός είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Προσωπική εκτίμηση είναι πως η Αριστερά στην Ελλάδα, δεν θα παρουσιάσει τη διάθεση να επαναθεμελιώσει την πολιτική της στα ανώτερα ζητήματα, όπως αδυνατεί αυτά τα κρίσιμα 9 μνημονιακά χρόνια της γενοκτονίας της πατρίδας και του λαού μας, οδηγώντας εαυτήν στην απόλυτη καταστροφή.

Κάτι που ίσως είναι θεμιτό προκειμένου να διαλυθούν όλες οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και ψευδαισθήσεις, προκειμένου να κτίσουμε ένα νέο Εθνικοαπελευθερωτικό Πατριωτικό Μέτωπο Δημοκρατίας και Εθνικής Κυριαρχίας, κάτι που κατανοούμε την απόλυτη αποτυχία σοβαρών συνεργασιών κατά τα μνημόνια στους αριστερούς και όχι μόνο, κόλπους.
Ετσι λοιπόν, ίσως αυτό χρειάζεται η αριστερά για να διασωθεί, δηλ. να διαλυθεί και να επαναθεμελιωθεί από τη βάση. Ωστόσο, ο λαός περισσότερο από όλα, χρειάζεται το Μέτωπο, κάτι που αφορά τόσο αριστερούς όσο και συντηρητικούς.

Καλούς Αγώνες, Καλή Λευτεριά στο Λαό και την Πατρίδα.

Σημείωση: Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί για το δοσιλογικό και προδωτικό ΣΥΡΙΖΑ, επομένως αναφορά δεν χρειάζεται πλέον ως προς αυτόν. Τέλος, η Πλεύση Ελευθερίας δεν αυτοεντάσσεται στον αριστερό χώρο και κριτική πρέπει να γίνει σε αυτήν, κυρίως για την «αυτοκρατορική» της άποψη στην πολιτική και την προσπάθεια να μη δημιουργηθεί μέτωπο με κάθε μέσο, αλλά και για την περίοδο εντός ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γιώργος Γιαγκίδης είναι BSc Διαιτολόγος – Διατροφολόγος, μέλος Ε.ΠΑ.Μ. Τ.Ο. Θεσσαλονίκης και Υποψήφιος Βουλευτής Δράμας με τον εκλογικό συνδυασμό Ε.ΠΑ.Μ. – Α.Κ.Κ.ΕΛ.

Πηγή: https://www.epamhellas.gr