Η τιμωρία των πολιτικών

Του Ελευθερίου Λάππα

Το μαύρισμα στις εκλογές

            Όσοι νομίζουν πως η τιμωρία των πολιτικών είναι να τους «μαυρίσουμε» στις εκλογές, τότε έχουν μαύρα μεσάνυχτα και καλά θα κάνουν να μην πάνε ποτέ να ψηφίσουν. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ πίσω.

Η «πολιτική» είναι αυτή που καθορίζει τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ας μου απαντήσει κάποιος, σε τί διαφέρει ένας κοινός  απατεώνας που με τις πράξεις του βλάπτει εμάς και τα παιδιά μας, από έναν πολιτικό που συναινεί ή υπογράφει νόμους, οι οποίοι βλάπτουν την ζωή των πολιτών;  Σε τί διαφέρει ένας δολοφόνος από έναν πολιτικό, ο οποίος αδιαφορεί για την υγεία την ασφάλεια και την προστασία των πολιτών; 

Σε τί διαφέρει ένας ληστής από έναν πολιτικό που παίρνει μίζες, δεν φορολογείται και κρύβει εισοδήματα που προέρχονται από «γερά» πορτοφόλια για να προωθήσει νόμους;  Σε τί διαφέρει ένας προαγωγός από έναν πολιτικό που υπερφορολογεί αλλά ταυτόχρονα νομοθετεί ασυλίες για τον εαυτό του και τους παρατρεχάμενους του; Σε τί διαφέρει ένας τοκογλύφος από έναν πολιτικό που ψηφίζει σκληρή δημοσιονομική πολιτική για το λαό και παράλληλα νομοθετεί πλούσιες αμοιβές και παροχές για τον ίδιο;

Οι πολιτικοί έρχονται με χίλια δυο παραμύθια προεκλογικά, μας φουσκώνουν τα μυαλά με λέξεις και συνθήματα και από την στιγμή που αναλαμβάνουν την εξουσία, από την πρώτη κιόλας πράξη γίνονται ίδιοι με τους προηγούμενους. Συγκρίνετε τις προγραμματικές δηλώσεις του ΓΑΠ, του Σαμαρά και του Τσίπρα να δείτε πόσο πολύ μοιάζουν. Σε ορισμένα σημεία χρησιμοποιούν ακριβώς τις ίδιες λέξεις, ταιριάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους που νομίζεις πως τις έγραψε ο ίδιος άνθρωπος. Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως, είναι η επόμενη των προγραμματικών δηλώσεων, πάλι χρησιμοποιούν ίδια συνθήματα για να ανατρέψουν κάθε τι που είπαν προεκλογικά.

Στο ίδιο έργο θεατές. Πρίν της εκλογές με το λαό, μετά τις εκλογές με τα συμφέροντα, ντόπια και ξένα που επιζητούν την λεηλασία του τόπου και την οικονομική και κοινωνική ασφυξία του λαού.  Και ποιος είναι αυτός που πληρώνει την νύφη; Ποιος είναι αυτός που συνεχώς σφίγγει το ζωνάρι; Ποιος προσεύχεται στην Παναγιά για το κακό που τον βρήκε; Ο δύστυχος και παραπλανημένος Ελληνικός λαός. 

Ένας περήφανος λαός που έχει την ατυχία να είναι καλοκάγαθος ειλικρινής και φιλόξενος . Ένας λαός όμως που έχει μάθει να πέφτει και να σηκώνεται ξανά και ξανά. Ένας λαός που έχει μάθει να πολεμά όταν όλοι οι άλλοι προσκυνούν. Ένας λαός που γιορτάζει την αρχή του πολέμου γιατί η αρχή αυτή σημαίνει  ξεσηκωμός, σημαίνει  λευτεριά,,σημαίνει αναγέννηση. Ένας λαός που έχει γεννήσει τα πιο λαμπρά μυαλά της παγκόσμιας ιστορίας που δημιούργησαν τον ανθρώπινο πολιτισμό και τον έδωσαν με τόση απλοχεριά σε όλο τον κόσμο. Ένας λαός που έχει  την ευλογία να ζει σε έναν από τους πιο σημαντικούς γεωστρατηγικούς και γεωπολιτικούς χώρους του πλανήτη. Ένας λαός που έχει  ένα μεγάλο μειονέκτημα, είναι πολύ ευκολόπιστος. Πέφτει  θύμα ανεύθυνων τυχοδιωκτών και φιλόδοξων αλλά ουσιαστικά αμόρφωτων καθηγητών που τον οδήγησαν στα δόντια των παγκόσμιων  αρπακτικών.

Εάν λοιπόν αποδεχτούμε την λογική του «μαυρίσματος», αποδεχόμαστε την ρεμούλα τον δοσιλογισμό, την πατριδοκαπηλία, την απατεωνιά, την μονόφθαλμη δικαιοσύνη, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την καταστρατήγηση του συντάγματος. Με την λογική αυτή, γινόμαστε συνένοχοι στο έγκλημα της γενοκτονίας του Ελληνικού λαού, συνένοχοι στην εξαφάνιση του Ελληνικού πολιτισμού, συνένοχοι στην παραχάραξη της Ελληνικής ιστορίας, συνένοχοι στον διαμελισμό της Πατρίδας.

Με την λογική αυτή, δεχόμαστε τον δεσποτισμό, την κηδεμονία και αρνούμαστε την ελεύθερη έκφραση και την Δημοκρατία. Με την λογική αυτή, δεχόμαστε πως είμαστε κατώτεροι και πως δεν έχουμε δικαίωμα να αποφασίσουμε για την ζωή μας. Με την λογική αυτή, χρίζουμε αυτόφωτους δήθεν σωτήρες και ηγέτες οι οποίοι σκοπό έχουν την προσωπική φιλοδοξία και πιστεύουν στον Μαμωνά.

Η λογική αυτή είναι των συνενόχων και εγώ αρνούμαι να γίνω συνένοχος, αρνούμαι να συναινέσω στο θάνατο των παιδιών μου και της Πατρίδος μου. Η λογική αυτή είναι των παρτάκιδων και των σκουληκιών που πιστεύουν πως έρποντας, κάποια στιγμή θα φτάσουν στην κορυφή και έχουν συνηθίσει να τρων τις ακαθαρσίες των σκουληκιών που βρίσκονται μπροστά τους.

Ένας πολιτικός άνδρας είναι υποχρεωμένος να μετράει τα λόγια του και να είναι ειλικρινής. Οι υποσχέσεις δεν αρμόζουν σε έναν πραγματικό πολιτικό ο οποίος είναι ταγμένος στο κοινό καλό και το εθνικό συμφέρον. Ο πολιτικός δεν τάζει, ούτε υπόσχεται. Προτείνει λύσεις, οι οποίες είναι δοκιμασμένες ή καλά μελετημένες και είναι έτοιμος να δεχθεί και τους καρπούς αυτών των προτάσεων, όποιοι κι αν είναι. Οι πράξεις του καθορίζουν ζωές και συνειδήσεις, πρέπει λοιπόν να μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτής της ευθύνης.

Ο πολιτικός πρέπει να δεσμεύεται έμπρακτα για όλα όσα λέει απέναντι στο λαό, ηθικά και υλικά. Η δέσμευση είναι ένας όρος που η νομική επιστήμη μπορεί να τεκμηριώσει στον υπέρτατο βαθμό. Υπάρχουν νομικά κείμενα από τα οποία  δεν μπορούμε να ξεφύγουμε με τίποτα, ούτε από τις δεσμεύσεις, ούτε από τις κυρώσεις που επιβάλουν. Τέτοια κείμενα πρέπει να υπογράφει κάθε πολιτικός πριν ανοίξει το στόμα του. Νομικές δεσμεύσεις, οι οποίες θα φέρουν τον λόγο του λαού, τις δεσμεύσεις του πολιτικού και θα επιβάλουν αυστηρές κυρώσεις σε περίπτωση αθέτησης.

Στην χώρα μας, οι πολιτικοί απατεώνες έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα, το οποίο επιτρέπει στον πολιτικό να λέει ότι του κατέβει μόνο και μόνο για να μαζέψει ψήφους. Η μοναδική εξουσία που μπορεί να εγκαλέσει έναν πολιτικό για τις πράξεις του είναι η δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που έχει τα χέρια της δεμένα λόγω των ασυλιών που προστατεύουν τους πολιτικούς.  Άρα ποιός μένει; Μένει ο κυρίαρχος λαός. Αυτός και μόνον αυτός μπορεί να επιβάλει ένα σύστημα δημοκρατικό, με ισονομία, ισοκρατία και ισηγορία. Αυτός και μόνο αυτός μπορεί να αποδεσμεύσει τα χέρια της δικαιοσύνης, καταργώντας τις ασυλίες και όλες τις ευνοϊκές διατάξεις υπέρ των πολιτικών.

Αυτό μπορεί να το κάνει ένας ενωμένος κυρίαρχος λαός, όπου η ένωση του στηρίζεται σε γερές βάσεις, που οικοδομούνται με όρους σωστού λάθους και δίκαιου άδικου. Οι  όροι αριστεράς δεξιάς, φασισμού αντιφασισμού, μνημόνιο αντιμνημόνιο κ.ο.κ. είναι μέσα στα πλαίσια του διχασμού, της προπαγάνδας και της αποβλάκωσης που προωθείται από το σύνολο του πολιτικού εθελόδουλου προσωπικού που αποσκοπούν στον πολυκερματισμό του λαού.

Είναι τόσο εύκολο να βρούμε αυτά που μας ενώνουν και να αφήσουμε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν. Πολύ εύκολα μας έρχονται στο μυαλό οι λέξεις «Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια». Φτάνουν αυτά τα τρία για να καταλάβουμε πως η τιμωρία των ενόχων για την κατάντια της Πατρίδας, την επιβολή της κατοχής, τον παραγκωνισμό της Θρησκείας, την προσπάθεια ισλαμοποίησης, την διάλυση της Οικογένειας, την παραχάραξη της ιστορίας και την επιβολή του παραφύση σε φύση δεν αρκεί μόνο το «μαύρο» στις εκλογές.

Το επόμενο βήμα είναι η βούληση του ενωμένου λαού να εκφραστεί πάνω σε νέους πολιτικούς, νέα κόμματα, που έχουν προτάσεις ρεαλιστικές και έχουν το ανάστημα και την τόλμη να δεσμεύονται ηθικά και υλικά απέναντι στον Ελληνικό λαό. Με τον λαό ενωμένο μπορούμε να αλλάξουμε την χώρα. Όσο παίζουμε το παιχνίδι του μονόδρομου και διατηρούμε αυταπάτες πως το μαύρισμα» είναι τιμωρία, η πατρίδα θα συνεχίζει να ξεπουλιέται.

Αυτό που ίσως θα είναι αρκετό σαν τιμωρία, θα είναι όλοι αυτοί που ευθύνονται για τις εξοντωτικές αυτές πολιτικές αποφάσεις και την υλοποίησή τους, να αντιμετωπίσουν τον φυσικό δικαστή όπως κάθε κοινός απατεώνας, προδότης, ληστής, προαγωγός, δοσίλογος και δολοφόνος.

Ο Ελευθέριος Λάππας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/