Η «ανάπτυξη» σκοτώνει όπως και η κρίση τους…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Εσείς, το 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι που (σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ) είστε απλήρωτοι από έναν έως και 12 μήνες,

εσείς, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που ζείτε σε συνθήκες ανέχειας και κατάθλιψης,

εσείς, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) ζείτε κάτω από το όριο της φτώχειας,

εσείς, το 68% των Ελλήνων που (σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν) διαθέτετε εισόδημα κάτω από 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος που θεωρείται όριο της επίσημης φτώχειας,

καθώς και όλοι εσείς οι υπόλοιποι που δεν συμπεριλαμβάνεστε σε καμία στατιστική της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού, κάντε… υπομονή. Οσονούπω έρχεται η «ανάπτυξη»! Και μόλις έρθει η «ανάπτυξη», μόλις αυξηθεί ο «εθνικός πλούτος», τότε η «κυβέρνηση εθνικής...
σωτηρίας» θα προχωρήσει σε «δίκαιη κατανομή» και όλοι θα λάβουν το αντίδωρο για τις θυσίες που κατέβαλαν στο βωμό της εξόδου από την κρίση.

Αυτό το παραμυθάκι, που ακούγεται ήδη πριν από το Καστελόριζο, όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε  την απόβαση της τρόικας στην Ελλάδα, επανέρχεται με δριμύτητα κάθε φορά που ο ελληνικός λαός καλείται να επωμιστεί τα όλο και πιο δυσβάσταχτα (και πάντα «τελευταία») νέα μέτρα.

Η αλήθεια είναι… ελαφρώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι πως οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν μόνο την ύφεση. Πληρώνουν και την… «ανάπτυξη». Δεν πληρώνουν μόνο τα ελλείμματα. Πληρώνουν και τα… πλεονάσματα. Μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι πλήρωναν την «ανάπτυξη» από τη θέση της «γενιάς των 700 ευρώ». Τώρα, την «ανάπτυξη», όποτε έρθει, θα την πληρώσουν από τη θέση της «γενιάς των 400 ευρώ»  και έχοντας ως σημείο αναφοράς τα συντρίμμια από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τα ερείπια που έχουν σωρευτεί στο νεκροταφείο των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων.

Ας δούμε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «ανάπτυξης» και περί «δίκαιης κατανομής του εθνικού πλούτου», αντλώντας μάλιστα στοιχεία βολικά για τεχνοκράτες όπως ο κ.Στουρνάρας. Δηλαδή στοιχεία της περιόδου από το 1990 µέχρι το 2007 που στην Ελλάδα οι αναπτυξιακοί δείκτες ευημερούσαν. Πριν δηλαδή φουντώσει η κρίση και ενώ στο µεσοδιάστημα η Ελλάδα είχε γνωρίσει τόσο την φιλελεύθερη διαχείριση της ΝΔ όσο και την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ. Πάμε δηλαδή να δούμε πόσο δίκιο είχε ο Μαρξ όταν έγραφε πως στον καπιταλισμό «ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος µε τη λαϊκή φτώχεια» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόµος Α, σελ. 750, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Και αυτό ανεξάρτητα αν ο καπιταλισμός διέρχεται φάση κρίσης και ύφεσης ή φάση ανόδου και «ανάπτυξης».

1. Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. ∆ηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
2. Το 1990 –σύµφωνα µε τα στοιχεία της ICAP– τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
3. Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση µε το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σηµαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
4. Το 1990 το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό µεροκάµατο µόλις και µετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.
5. Σύµφωνα µε την έκθεση της ICAP για το 2006, ο ρυθµός αύξησης των προ φόρων κερδών των ΑΕ και ΕΠΕ στην Ελλάδα ήταν της τάξης του 60%, όταν την ίδια χρονιά το ΑΕΠ αυξήθηκε 4%. ∆ηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 15 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκε το ΑΕΠ της χώρας και 5 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων στην υπόλοιπη ΕΕ. Σύµφωνα µε τα ίδια στοιχεία, το 2006, παραµονές της κρίσης, τα μονοπώλια κέρδιζαν ανά εργαζόµενο 44.000 ευρώ.
6. Ειδικά το διάστημα 1997-2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%. Όμως την ίδια περίοδο το δηµόσιο χρέος όχι µόνο δε µειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» (που δεν πήγε σε μισθούς και συντάξεις) κόπηκε σε µεγάλα κοµµάτια και µοιράστηκε µε τη µορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων», υπερκερδών και προνοµίων στο µεγάλο κεφάλαιο.

Από τα παραπάνω ας κρατήσουμε ένα βασικό συμπέρασμα: Σε µια περίοδο που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες, ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε µε τη δουλειά του την περίφημη «πίτα». Η Ελλάδα γνώρισε «ανάπτυξη». Όμως:

α) Η υπερδεκαπενταετής «ανάπτυξη» δεν απέτρεψε την κρίση.

β) Ενώ από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τα κέρδη της τάξης των εχόντων και κατεχόντων  αυξήθηκαν κατά 28 φορές (!), ο λαός είδε τον κατώτατο μισθό του να αυξάνει μόνο κατά 1 φορά! Κάπως έτσι ο εργαζόμενος, παρά την «ανάπτυξη» και την «αύξηση του εθνικού πλούτου», έφτασε να ζει (στοιχεία ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) σε συνθήκες που σε αποπληθωρισµένες τιμές ισοδυναμούσαν µε το ότι η αγοραστική του δύναµη έπεσε στα επίπεδα του 1984!

Αυτός είναι ο τρόπος µε τον οποίο συντελείται η αρπαγή του λεγόμενου «εθνικού εισοδήματος» τόσο κατά την περίοδο της «ανάπτυξης», όσο και κατά την περίοδο της κρίσης. Έτσι συντελείται το «µοίρασµα» της «πίτας» ανάµεσα στους πληβείους, από τη µια µεριά, και στους πατρικίους, από την άλλη, που, αφού έχουν κατατροπώσει τους πληβείους, κατόπιν αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα αποσπάσει το µεγαλύτερο µερίδιο από τα «λάφυρα». Και τούτο γιατί, όπως συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά στο εθνικό εισόδημα «το µοίρασµα δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά παρά ‘‘σύµφωνα µε τη δύναµη’’...» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 26, σελ. 361, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Συνεπώς, όσο η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της οικονομίας δεν θα βρίσκεται στα χέρια εκείνων που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο, αλλά στα χέρια εκείνων που αποµυζούν και σφετερίζονται τον παραγόμενο πλούτο, τότε: Οι μεν πρώτοι θα συνεχίσουν να αλέθονται στις μυλόπετρες, είτε πρόκειται για τις μυλόπετρες της ύφεσης, είτε για τις μυλόπετρες της «ανάπτυξης». Οι δε δεύτεροι θα συνεχίσουν να βάζουν τους οικονοµικούς και πολιτικούς µπιστικούς τους, (δηλαδή τα golden boys τους), να ισχυρίζονται ότι τα δηµόσια χρέη και οι κρίσεις δεν προκαλούνται από τα κέρδη της πλουτοκρατίας, αλλά από τους µισθούς και τις συντάξεις του λαού. Και ότι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που «πρέπει» να περικοπούν για να έρθει μια νέα «ανάπτυξη». Αυτό, φυσικά, που δεν λένε είναι ότι η νέα τους «ανάπτυξη», θα είναι τόσο «φιλολαική», τόσο «δίκαιη» και τόσο «σταθερή», όπως ακριβώς ήταν και η προηγούμενη «ανάπτυξη», που έφερε την κρίση…

από το "enikos.gr"