Η σημερινή πραγματικότητα του επαγγέλματος των μηχανικών & γενικά των επιστημόνων ή η επιστήμη στην υπηρεσία των εισπρακτικών μέτρων

Του Μέλανδρου  Χ.  Δημητρακόπουλου

Το επάγγελμα – επιστήμη του μηχανικού σε συνθήκες  οικονομικής – μνημονιακής κατοχής σαν ελεύθερο επάγγελμα ,αλλά και όταν ασκείται στην υπηρεσία του Δημοσίου περιγράφεται απλά ως  η πλήρης διάλυση και κάθε άλλη αναφορά περιττεύει.

Κατ’ αρχή αφού στιγματίσθηκε η οικοδομική δραστηριότητα ως «αμαρτία», αφαιρέθηκε σιγά-σιγά και μεθοδικά κάθε αντικείμενο επαγγελματικής δραστηριότητας από όλο το φάσμα της οικοδομής  –  από το νταμάρι μέχρι τα εξειδικευμένα προϊόντα της βιομηχανίας –βιοτεχνίας –εισαγωγών  προϊόντων – και τις υπηρεσίες μηχανικού, μελέτη – επίβλεψη.

Σε αντιστάθμισμα πετάχτηκε μνημονιακό αντικείμενο εργασίας στους  μηχανικούς (δηλαδή εργασία στην υπηρεσία των εισπρακτικών μέτρων), όπως αυθαίρετα και βεβαιώσεις για μεταβίβαση, έλεγχοι δόμησης και τελευταία κτηματολόγιο και δασική ανάρτηση.

Όλα τα παραπάνω  υπό την αιγίδα του ΤΕΕ και αντίστοιχα των λοιπών επιστημονικών συλλόγων και υπό την σκέπη κάποιου προγράμματος ΕΣΠΑ, βλέπετε τίποτα δεν μπορεί να γίνει πλέον στη χώρα χωρίς ένταξη σε ΕΣΠΑ. Η πλάκα είναι ότι και το ΕΣΠΑ το λυμαίνονται «οι ειδικοί των επιστημονικών συλλόγων» και όλα πλέον διευθετούνται ηλεκτρονικά, δηλ. ελέγχονται  κεντρικά και επιβάλλονται στους επιστήμονες μέλη των συλλόγων ως ανάπτυξη – πρόοδος και κοινωνία της πληροφορίας. Φυσικά όλη η αγγαροδουλειά και η σχετική ευθύνη μεταφέρεται στις πλάτες των υποζυγίων (επιστημόνων)  που αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση έναντι ηλεκτρονικά φορολογητέου τιμήματος, που είναι μάλιστα και ελεύθερα διαπραγματεύσιμο με τον πελάτη κατά τα πρότυπα του νεοσυντηριτισμού. (Το κράτος απεκδύεται κάθε ευθύνης).

Έτσι δεν είναι πλέον επιστήμη η σύλληψη αρχιτεκτονικού σχεδίου, η επίβλεψη έργου, η εύρεση ή επινόηση λύσης σε συγκεκριμένο τεχνικό πρόβλημα για τη πλειοψηφία των επιστημόνων –επαγγελματιών, αλλά η συμπλήρωση τετραγωνιδίων για να προκύπτουν ποσά που θα εισπράξει το καθεστώς από τους πολίτες με σφραγίδα μηχανικού – δικηγόρου – δασολόγου –λογιστή, οικονομολόγου –συμβολαιογράφου κλπ, γιατί οι πολίτες αυθαιρετούν, καταπατούν δάση, φοροδιαφεύγουν κλπ, ενώ το πολιτικό προσωπικό είναι «όμορφο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο».

Πρόκειται για πλήρη μετατροπή της επιστήμης σε πανουργία στην υπηρεσία του συστήματος εξουσίας και ευτελισμό του επαγγέλματος και του κοινωνικού μας ρόλου με πρωτοστάτη τις ηγεσίες  των συλλόγων μας και επί πλέον μαρτυρεί τον ιδιοτελή τρόπο που αντιλαμβάνεται την δημοκρατία το πολιτικό προσωπικό και γενικότερα το καθεστώς της μεταπολίτευσης .

Έτσι γίνεται κατανοητή η ιδιοτελής στάση των επιστημονικών συλλόγων ως συνεργατών – συμβούλων του καθεστώτος υποταγής της χώρας ,η έλλειψη γενικής εικόνας για τον σκοπό των μέτρων που λαμβάνονται σε βάρος της χώρας και του λαού μας, για το που πάει το πράγμα και φυσικά η συνακόλουθη αδυναμία οργανωμένης αντίδρασης και αντιπρότασης στην μνημονιακή λαίλαπα.

Οι αντιδράσεις που μπορούν να απαριθμηθούν μέχρι σήμερα δεν είναι παρά προσπάθειες να σωθεί το σινάφι και κυρίως η ηγεσία του μέσω συναλλαγής με τους υπουργούς, ώστε να κερδίσει κάτι παραπάνω ο κλάδος, γιαυτό και περιορίζονται σε παραστάσεις –επιστολές του προέδρου –υποκριτικές διαμαρτυρίες και τίποτε παραπέρα. Οι ίδιοι επί χρόνια εκπρόσωποι ή οι νεώτεροι διάδοχοι τους  λυμαίνονται προς ίδιο όφελος και προοπτικής μελλοντικής πολιτικής καριέρας την εκπροσώπηση επιστημονικών συλλόγων, που θα έπρεπε να πρωτοστατούν στην ανατροπή και την ριζική αμφισβήτηση της νομιμότητας  του καθεστώτος.

Σ’αυτό   το παγιωμένο και σταθερό τοπίο, που η αλήθεια είναι ότι προηγείται των μνημονίου, (είναι προϊόν της δημοκρατίας της μεταπολίτευσης – μιας δημοκρατίας που βολεύει μόνο το πολιτικό προσωπικό και τους παρατρεχάμενους του  και μετατρέπει το κράτος σε δυνάστη των πολιτών), ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ κανείς, θα πρέπει πρωτίστως να αμφισβητεί τις ηγεσίες (ΕΚΛΕΓΜΕΝΕΣ) και τον ρόλο τους στην λειτουργία των κομματικών μηχανισμών και του κράτους και να στηλιτεύει την αδιαφορία τους για το μέλλον της χώρας και του λαού μας.

Εν τέλει για να μπουν μπροστά οι επιστημονικοί σύλλογοι σε ένα κίνημα ανάκτησης της χώρας, πρέπει να ανατρέψουν, να ξεπεράσουν τις υπάρχουσες ηγεσίες τους, στρεφόμενοι επί τέλους στα ταλαίπωρα μέλη τους και φέρνοντας τα στο προσκήνιο.

Ο Μέλανδρος  Χ.  Δημητρακόπουλος είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/