Ταρακουνιέται το σαθρό Ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα!

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Η Ιταλία είναι η τελευταία, μέχρι στιγμής, χώρα της ΕΕ που ταρακουνάει το Ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα, με το σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας, και έχει προγραμματικό και άμεσο στόχο της  την αμφισβήτηση μονομερώς  της Συνθήκης της Βαρκελώνης και  βάζει θέμα  ακύρωσής της. 

Δηλαδή με λίγα λόγια, όχι μόνο αμφισβητεί, αλλά δηλώνει ότι δεν δεσμεύεται στην εφαρμογή των προβλεπομένων από την υπόψη Συνθήκη.

Πριν από την Ιταλία όμως έχουν προηγηθεί: Η Ουγγαρία, που μετά τις πρόσφατες και εκεί εκλογές, ανέδειξε ένα νέο πολιτικό πεδίο για την Ευρώπη. Είχε προηγηθεί η Γαλλία με την εκλογή του Μακρόν, αλλά και οι εκλογές στην Αυστρία και σε άλλες πρόσφατες ή προγενέστερες εκλογές σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς να ξεχνάμε το Brexit του Ηνωμένου Βασιλείου

Σε όλα τα παραπάνω το γεγονός που αναδεικνύεται, είναι ότι στη Γηραιά Ήπειρο διαπιστώνεται στην πράξη πλέον και μάλιστα  ύστερα από εκλογές,  η ανατολή ενός νέου δυνητικά κυρίαρχου πολιτικού λόγου, που έχει να κάνει ευθέως ή εμμέσως, με την αμφισβήτηση του Ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος, τουλάχιστον  για  τον τρόπο που κτίστηκε και θέλει να επεκταθεί.

Από τα γεγονότα και τα αποτελέσματα των παραπάνω εκλογών, αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα είναι ότι η Αριστερά και η  Σοσιαλδημοκρατία, όχι απλά ηττήθηκαν αλλά βρίσκονται σε «ελεύθερη πτώση». Στην πτώση τους όμως αυτή, δεν έμειναν όρθια ούτε τα κλασικά συστημικά κεντροδεξιά κόμματα, σε αντίθεση με νέες δυνάμεις που σήμερα  ετεροπροσδιορίζονται ως δεξιές. Οι ίδιες όμως αυτές πολιτικές  δυνάμεις, δεν δέχονται αυτόν τον προσδιορισμό και προτιμούν  να αυτοπροσδιορίζονται  ως δημοκρατικές, αντισυστημικές, που βασίζουν τη δυναμική τους  σε κυρίαρχα πολιτικά προτάγματα, που βρίσκουν τεράστια απήχηση στο εκλογικό σώμα που απευθύνονται.

Αυτές λοιπόν οι αναδυόμενες πολιτικές δυνάμεις, αντιτάσσονται στις μονοπωλιακές οικονομικές πολιτικές  της ΕΕ, αμφισβητούν  ευθέως τις εφαρμοζόμενες  πολιτικές λιτότητας, δυστροπούν και δεν δέχονται  τη λήψη αποφάσεων που εκπορεύονται από το ιερατείο των Βρυξελών, αντιπαλεύουν  την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας που επιχειρείται, δεν  είναι πρόθυμες να συνεχίσουν την εκχώρηση εθνικών αρμοδιοτήτων στην ΕΕ, αλλά και κάνουν κάθε τι το αναγκαίο, για την  αποτροπή της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης στις χώρες τους.

Στον αντίποδα αυτών των πολιτικών της ΕΕ, προκρίνουν εθνικές πολιτικές που προστατεύουν την εγχώρια παραγωγή και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τα «τέρατα» των πολυεθνικών και επιδιώκουν εμμένοντας σε αρχές, για δίκαιη ανάπτυξη προς όφελος του συνόλου της  κοινωνίας και προστασίας των κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων, παλεύουν  για κράτος δικαίου και επιθυμούν μετανάστευση σύμφωνα με τις εθνικές ανάγκες και τα εθνικά συμφέροντα.

Η περίπτωση της  Ελλάδας

Στην πατρίδα μας τώρα και σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη, μετά τη μεγάλη εξαπάτηση που δέχθηκαν οι πολίτες από τις κυβερνήσεις τόσο της συντηρητικής Δεξιάς  της ΝΔ, όσο και  της  «προοδευτικής Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκυβερνά  με τη δήθεν «λαϊκή Δεξιά» των ΑΝΕΛ, την καταβαράθρωση του κατεστημένου ΠΑΣΟΚ και την αναγκαστική  μετατόπιση ψηφοφόρων σε νέα σχήματα είτε της φασιστικής ΧΑ, είτε μικρότερων  πολιτικών σχηματισμών, που «πνέουν τα λοίσθια (ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ) αλλά  και του ευρισκόμενου σε «χειμερία νάρκη» ΚΚΕ, δημιούργησαν μία νέα μεγάλη πολιτική περιοχή, αυτή των πολιτικά άστεγων.

Και το ερώτημα που πλανάται τώρα είναι, προς τα που τελικά θα κατευθυνθούν αυτές οι δυνάμεις των πολιτικά άστεγων πολιτών; Θα παραμείνουν στην αποχή, όπως  δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, με όποιον τρόπο γίνονται και όποιον σκοπό και αν εξυπηρετούν ή τελικά  θα επιστρέψουν στα κομματικά τους  «μαντριά»;

Η δεύτερη περίπτωση φαντάζει πάρα πολύ δύσκολη, αφού η αγανάκτηση του κόσμου είναι ολοφάνερη και δεν κρύβεται, έστω και αν δεν υπάρχουν έντονα φαινόμενα κοινωνικής αντίδρασης και αναταραχής. Δεν πρόκειται να υπάρξει επιστροφή στην αγκαλιά των παραδοσιακών κομμάτων, έστω και αν οι κομματικοί μηχανισμοί αυτών ελπίζουν σε μια τέτοια επιστροφή. Το βέβαιο είναι ότι θα ριζοσπαστικοποιηθεί το εκλογικό σώμα, ακόμη περισσότερο από ότι στο παρελθόν.

Η πρώτη περίπτωση αυτή της αποχής, που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει μεγάλο τμήμα  του εκλογικού σώματος, είναι μία παράμετρος που δεν μπορεί να υποτιμάται από τα επιτελεία των συστημικών κομμάτων, γιατί κάτω από κατάλληλες συνθήκες και κυρίως με την εμφάνιση αξιόπιστου και σοβαρού  νέου πολιτικού φορέα, που θα βρίσκεται πέρα και πάνω από τα παραδοσιακά ιδεολογήματα της «Δεξιάς και Αριστεράς» αντιπαράθεσης, που θα στηρίζεται σε ευρύτερα πατριωτικά δημοκρατικά σχήματα, στον οποίο  θα ηγείται  ριζοσπαστικός ηγέτης, είναι ο παράγοντας που μπορεί να φέρει την επιζητούμενη ανατροπή, προς όφελος της πατρίδας και των πολιτών.

Η αρχή του τέλους  για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα ξεκίνησε.

Η ζύμωση που πραγματοποιείται τώρα  στο Ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα, δεν έχει φέρει μόνο κλυδωνισμούς σε αυτό, αλλά το απειλεί με ολοκληρωτική κατάρρευση.

Οι κοινωνίες σήμερα είναι έτοιμες να στηρίξουν και να εμπιστευθούν εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που θα  τους εγγυώνται ότι μπορούν να τους διασφαλίζουν ασφάλεια, εργασία, εισόδημα, κοινωνικό κράτος και  οι οποίες θα είναι αντίθετες σε εκείνες τις ολιγαρχικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις, που έχουν οδηγήσει τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης σε ένα νέο Μεσαίωνα.

Ο Δημήτρης Κυπριώτης είναι στρατηγός ε.α. και Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: http://dimtris-kypriotis.blogspot.gr/, https://epamhellas.gr/