Η ανάγκη του εθνικού κρατικού νομίσματος και τι εξυπηρετεί;

Του Δημήτρη Καζάκη

Γιατί μιλάμε για εθνικό κρατικό νόμισμα; Τι είναι εκείνο που μας εξαναγκάζει να τοποθετηθούμε υπέρ του εθνικού κρατικού νομίσματος και εναντίον του ευρώ; Η ιδεολογία; Η συγκυρία; Η σκοπιμότητα;

Τίποτε απ’ όλα αυτά. Δεν ανήκουμε στην ομιχλώδη και άκρως επικίνδυνη κατηγορία των δραχμιστών. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που έχουν ανάγει σε πανάκεια τη δραχμή. Δεν είμαστε καν υπέρ της δραχμής. Ούτε θεωρούμε την έξοδο από το ευρώ κάτι περισσότερο από μια αναγκαία αφετηριακή πράξη προκειμένου να αποκτήσουμε την απαραίτητη ελευθερία των κινήσεων και των επιλογών που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που επιχειρούν να βάλουν τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι. Στο τσουβάλι της δραχμής. Είναι τελείως άλλο να μιλάς για νέο εθνικό κρατικό νόμισμα και άλλο για δραχμή. Είναι άλλο να μιλάς για νομισματική κυριαρχία σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δημοκρατική κι άλλο να μιλάς για ένα ευτελές δικό σου νόμισμα δεύτερης κατηγορίας, όπως ήταν η παλιά δραχμή, που χρησιμοποιείται για να διαιωνίζεται η ιθύνουσα κλεπτοκρατία με το κόστος να φορτώνεται πάντα στις λαϊκές τάξεις.

Αν νομίζετε ότι όλα αυτά είναι παιχνίδια με τις λέξεις, τότε, συγνώμη, δεν έχετε ιδέα και καλό είναι να στρωθείτε να μάθετε γιατί η δική σας και η δική μας ζωή παίζεται κορώνα γράμματα. Εκτός βέβαια κι αν ανήκετε σ’ εκείνους που με σκοπιμότητα μιλάνε για δραχμή για να μην μιλήσουν για εθνικό κρατικό νόμισμα. Σ’ εκείνους δηλαδή που μιλάνε για επιστροφή στη δραχμή ώστε να συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές και να κρατηθούν στην εξουσία οι ίδιες δυνάμεις που μας οδήγησαν στη σημερινή χρεοκοπία.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς που μιλάνε για δραχμή και σ’ εμάς που μιλάμε για εθνικό κρατικό νόμισμα; Πρώτα-πρώτα δεν μιλάμε για επιστροφή στη δραχμή, δηλαδή στο παλιό νόμισμα και στον τρόπο διαχείρισής του. Δεν μιλάμε για κανενός είδους οπισθοδρόμηση. Μιλάμε για ένα εντελώς καινούργιο εθνικό κρατικό νόμισμα, που θα στηρίζεται στην εκ βάθρων ανοικοδόμηση της ελληνικής οικονομίας προς το συμφέρον των πολλών.

Γιατί εθνικό; Διότι το νόμισμα αυτό οφείλουν να το εκδίδουν οι εθνικές νομισματικές αρχές και η αξία του να εξαρτάται άμεσα από τις ανάγκες, αλλά και τη δυναμική της εθνικής οικονομίας στο σύνολό της. Είναι το αποκλειστικό μέσο συναλλαγών για την εγχώρια αγορά, για τις χρηματοδοτήσεις και τις πληρωμές εντός της χώρας. Δεν είναι διεθνές συναλλακτικό μέσο ώστε να διενεργούνται μ’ αυτό οι εξωτερικές συναλλαγές της χώρας κι έτσι να είναι διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Γιατί κρατικό; Διότι οι νομισματικές αρχές οφείλουν να ανήκουν αποκλειστικά στο κράτος και να εποπτεύονται υπό καθεστώς πλήρους διαφάνειας από το κοινοβούλιο και τους πολίτες. Αυτό απαιτεί η δημοκρατία. Αυτό απαιτεί το πιο στοιχειώδες συμφέρον του απλού πολίτη. Αυτό απαιτεί μια αληθινά αναπτυξιακή προσπάθεια που θα στηρίζεται και θα υποστηρίζει την ευημερία όχι των παράσιτων, αλλά των εργαζομένων σ’ αυτή τη χώρα.

Η κεντρική τράπεζα δεν θα είναι ένας ανεξάρτητος μηχανισμός που θα εγγυάται τα κέρδη και την παρασιτική διόγκωση των ιδιωτικών τραπεζών, αλλά ένα νέο αποκλειστικά κρατικό ίδρυμα υπό δημόσιο έλεγχο και πλήρη διαφάνεια, χωρίς τραπεζικά απόρρητα. Βασικός σκοπός της η διαχείριση της νομισματικής κυκλοφορίας και του πιστωτικού συστήματος με κριτήριο το άμεσο συμφέρον του απλού Έλληνα πολίτη, του μικρομεσαίου επιχειρηματία, του εργαζόμενου.

Γιατί έχει τόση σημασία το νόμισμα; Διότι το νόμισμα δεν είναι ένα απλό μέσο, ούτε πολύ περισσότερο ένα εργαλείο, όπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί. Εκφράζει κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις ισχύος, δύναμης, εξουσίας. Η επιλογή του νομίσματος είναι συνυφασμένη σχεδόν απόλυτα με την επιλογή του τρόπου διακυβέρνησης μιας χώρας, αλλά και προς ποιανού το όφελος γίνεται η ρύθμιση της οικονομίας.

Να γιατί το να μιλά κανείς απλά για δραχμή, ή ακόμη χειρότερα για επιστροφή στη δραχμή, επιχειρεί σκόπιμα να περιορίσει το όλο ζήτημα στο τεχνικό κομμάτι, δηλαδή στο πώς θα πάμε από το ευρώ στη δραχμή που υπόσχεται. Δεν θέλει – και δεν το θέλει όπως δεν θέλει ο διάολος το λιβάνι – να μιλήσει για το σύστημα πολιτικών που θα απαιτηθούν από το πέρασμα στη δραχμή. Ποια κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα θα ευνοηθούν από αυτές τις πολιτικές; Τα ίδια με τα σημερινά; Ή τα άμεσα και πιο ζωτικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών;

Τι θα γίνει με την υποτέλεια της Ελλάδας; Θα εξακολουθήσουμε «να ανήκωμεν εις την Δύσιν», ή θα ανοίξουμε τους διεθνείς ορίζοντες της χώρας χωρίς εξαρτήσεις και πελατειακές σχέσεις; Τι θα γίνει με το καθεστώς κατοχής της χώρας; Θα ανατραπεί προς όφελος της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού, ή όχι;

Τι θα γίνει με τα μνημονιακά χρέη των Ελλήνων πολιτών προς τράπεζες, εφορίες, κοκ; Θα σβήσουν ή όχι; Τι θα γίνει με τις τραγωδίες που βιώνει σήμερα η πλειονότητα των πολιτών; Θα αποκατασταθούν οι αδικίες ή όχι; Θα γυρίσουν οι περιουσίες δημοσίου και πολιτών που δημεύτηκαν από τον μνημονιακό καθεστώς πίσω στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, ή όχι;

Τι θα γίνει με τη σύνταξη; Τι θα γίνει με τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις; Τι θα γίνει με το 40% των νοικοκυριών που έχουν καταδικαστεί στην απόλυτη ανέχεια; Θα τους δοθεί εισόδημα και δουλειά αμέσως, ή θα παραμείνουν έρμαια της κρατικής και ιδιωτικής φιλανθρωπίας;

Τι θα γίνει με τους επαγγελματίες και τους παραγωγούς; Θα έρθει η δραχμή για να ενισχυθεί και να προστατευθεί η εγχώρια παραγωγή, ή θα συνεχίσουμε να είμαστε έρμαιο των πολυεθνικών και κάθε λογής καρτέλ, ολιγοπωλίων και τραστ; Θα στηριχθεί κατά προτεραιότητα η ελληνική οικονομία στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, ή θα συνεχίσει να είναι μια παρασιτική οικονομία υπηρεσιών;

Τι τράπεζες θα έχουμε; Σαν αυτές που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες ή ριζικά διαφορετικές; Θα συνεχίσουν να κερδίζουν από το εισοδηματικό έλλειμμα του μέσου νοικοκυριού; Θα συνεχίσουν να παρασιτούν με σαράφικο και τοκογλυφικό τρόπο σε βάρος των επαγγελματιών, των μικρομεσαίων και των νοικοκυριών;

Τι θα γίνει εντέλει με την πολιτειακή συγκρότηση της χώρας; Θα συνεχίσουμε στον ίδιο κατήφορο ενός απόλυτα εχθρικού κράτους προς τον πολίτη, ή επιτέλους θα θεμελιώσουμε τη δημοκρατία στον τόπο μας;

Είναι τυχαίο νομίζετε που οι δραχμιστές αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, να απαντήσουν σε όλα αυτά. Το πολύ-πολύ να τα μεταθέσουν όλα για το μετά. Πρώτα η δραχμή κι ύστερα βλέπουμε. Όποτε ακούτε κάτι παρόμοιο, να ξέρετε ότι αυτό που υπόσχονται είναι νέες θυσίες, νέες λιτότητες, νέες τραγωδίες για τους αδύναμους πολλούς στο όνομα της δραχμής αυτή τη φορά.

Η μετάβαση στο εθνικό κρατικό νόμισμα ή θα πατήσει γερά από την πρώτη κιόλας μέρα στην κατά προτεραιότητα άμεση βελτίωση της ζωής, του εισοδήματος και της δουλειάς όσων υποφέρουν σήμερα, ή ξεχάστε το. Θα ζήσουμε νέα μνημόνια, με δραχμή αυτή τη φορά.

Να γιατί οι δραχμιστές μένουν μόνο στην εύκολη καταγγελία του ευρώ και στα τεχνικά της μετάβασης στη δραχμή. Ποια δραχμή; Ο Θεός και η ψυχή τους! Βλέπετε δεν θέλουν με τίποτε να διευκρινίσουν το ποιος-ποιόν. Δηλαδή το ποιος θα κερδίσει από αυτή τη δραχμή. Οι πολλοί ή οι γνωστοί λίγοι; Οι παραγωγοί ή τα παράσιτα; Οι εργαζόμενοι ή οι κρατικοδίαιτοι;

Δεν θέλουν να ξεκαθαρίσουν ούτε καν το αν θα εκφράζει την εθνική κυριαρχία της χώρας, το ιστορικό δικαίωμα του ελληνικού έθνους στα χώματά του, στην πατρίδα του. Ή θα είναι ένα νόμισμα ευκαιρίας για την εξυπηρέτηση των αρπακτικών της αγοράς και της υποτέλειας.