Ο μηδενισμός του Εθνικού Θεάτρου

Γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Μετά την μπαλαφάρα της documenta 14 ήρθε και η εξίσου φανφαρόνικη αμφισβήτησή της, πλαισιωμένη από την απαραίτητη και προφανώς εσκεμμένη εμετική πρόκληση, η παράσταση “Tυρρανόσαυροι Ρεx” της Λένας Κιτσοπούλου, στο Εθνικό Θέατρο.

Το έργο περιέχει τα εξής. Αρχικά παρουσιάζεται μια drag queen, η οποία είναι δασκάλα χορού, σε μια σειρά γκαγκς που υποτίθεται στοχεύουν στην επιτηδευμένη, αλλά κενού νοήματος, τέχνη. Η δασκάλα ορμάει στις μαθήτριες και τις πλακώνει στο ξύλο έχοντας για κεφάλι μια ροδί περούκα και λέγοντας ατάκες όπως μου αρέσουν τα νεοκλασσικά σπίτια επειδή λέγονται κλασικα, κοροϊδεύοντας τα Μπολσόι και τις ηλίθιες γυμνές περφόρμανς στα μουσεία και στο τέλος αυτοκτονώντας πάνω στη λεκάνη μιας τουαλέτας.

Ακολούθως παρατίθεται ένα γεύμα σκατοφαγίας, με μενού σουφλέ από σκατά, ενώ η Κιτσοπούλου δείχνει τις ρώγες της καθισμένη στη λεκάνη της τουαλέτας επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτό να αμφισβητήσει δήθεν την κενότητα της σύγχρονης καλλιτεχνικής πρόκλησης, ενώ ακολουθεί μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου ακούγονται κρύα ρατσιστικά αστεία για τους μετανάστες που θα κολυμπήσουν μέχρι σουηδία και θα μαυρίσουν απ’ τον ήλιο παρότι σκούροι, επιδιώκοντας προφανώς να αναδείξει τον υποτιθέμενο «ελληνικό ρατσισμό».

Αν κανείς έχει το κουράγιο να αντέξει αυτόν τον εντελώς σαχλό μηδενισμπό, που είναι πασπαλισμένος από ισχυρές δόσεις αποστροφής, αηδίας δηλαδή, τότε θα καταφέρει ίσως να αναρωτηθεί για το νόημα των ίδιων των θεατρικών παραστάσεων: πρόκειται για μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στο νόημα; Ίσως.

Κάθε νεοεισερχόμενος σκηνοθέτης ή συγγραφέας αυτού του τύπου είναι αναγκασμένος, για να υπερβεί τον προηγούμενο αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του, να παρουσιάσει μια ακόμη πιο θορυβώδη πρόκληση, σωματικού τύπου βεβαίως και όχι πνευματικού. Εάν ο πρηγούμενος τρώει ακρίδες πάνω στη σκηνή, ο επόμενος τί θα φάει; Περιττώματα. Λογικό. Και ο επόμενος;

Η πρόκληση που προκύπτει από την καθαρή άρνηση και το μόλις κρυπτόμενο μίσος εναντίον των άλλων, όλων των άλλων, από τον καθημερινό άνθρωπο μέχρι τον καλλιτέχνη, δεν οδηγεί πουθενά φυσικά. Ο νεκραναστημένος Μπονιουέλ και η μίμηση της αμφισβήτησης του 60, χωρίς βεβαίως το ταλέντο και την σοβαρότητα που εμπεριείχαν, δημιουργεί μια αίσθηση τριτοκοσμικού θεάτρου, όπου το μόνο που υπάρχει είναι μια σειρά από ατάκες καφενείου και μια σειρά σωματικών ακροτήτων, που φυσικά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την τέχνη της δραματουργίας. Που σκοτώνουν κυριολεκτικά το θέατρο.

Αυτός ο απόλυτος μηδενισμός του Εθνικού Θεάτρου γίνεται χρόνο με τον χρόνο όλο και πιο ενοχλητικός. Προκαλεί πραγματική θλίψη. Κάποιος θα έπρεπε να πει στον καλλιτεχνικό διευθυντή του, πως η κρατική σκηνή θα έπρεπε να αφήσει κάποια στιγμή πίσω της όλες αυτές τις δήθεν προκλήσεις και να αντιμετωπίσει το θέατρο με περισσότερη σοβαρότητα. Σε λίγο, έτσι όπως πάμε, για να δει κανείς παράσταση της προκοπής, θα πρέπει ταυτόχρονα να έχει και τη δυνατότητα να κλείνει αεροπορικά και ξενοδοχεία για το εξωτερικό.

Πηγή: tvxs.gr, μέσω http://teleytaiaexodos.blogspot.gr/