Η «μωρή» και οι προδότες…

Γράφει ο παπά Ηλίας Υφαντής

Ο Τολιόπουλος, το ανθρωπόμορφο τέρας, ταγματάρχης των γερμανοτσολιάδων, της είχε πει ότι θα την πήγαιναν στη φυλακή, για να συνεχιστεί την επομένη η νυχτερινή ανάκριση. «Οι γερμανοτσολιάδες όμως, που τη συνόδευαν, όταν έφτασαν μπροστά στη φυλακή, ξαφνικά άλλαξαν πορεία. Οπότε η Μαρία με ήρεμη φωνή τους είπε: «Σας παρακαλώ από εδώ είναι η φυλακή, γιατί με πηγαίνετε προς τα εκεί»!

Αλλά, όταν είδε να τη σπρώχνουν, να τη σβαρνίζουν και να τη βρίζουν τότε κατάλαβε ότι την εξαπάτησαν και την παγίδεψαν. Στο μεταξύ το εκτελεστικό απόσπασμα με βάση το σατανικό σχέδιο του Τολιόπουλου είχε προπορευτεί. Και όταν η Μαρία το αντίκρυσε, κατάλαβε ότι χανόταν και η τελευταία ελπίδα και πως έφτασε το τέλος της. Σταμάτησε στύλωσε τα πόδια της κι έβγαλε λυπητερές φωνές. Κραυγάζοντας απελπισμένα: «Θέλω να ιδώ τον κύριο Τολιόπουλο»!

Στο μεταξύ καταφτάνει ο ανθυπολοχαγός Αποστολίδης, αφρίζοντας από θυμό και κραυγάζοντας: «Μωρή στάσου αυτού και θα σου φέρω τον κύριο Τολιόπουλο»! Και με μιας έδωσε διαταγή στο απόσπασμα: «Επί σκοπόν, πυρ»! -«Μαννούλα»! κραύγασε η Μαρία και σωριάστηκε νεκρή. Και ο ταγματαλήτης ανθυπολοχαγός της έδωσε τη χαριστική βολή»…

Και βέβαια πρόκειται για τη μεγάλη ηρωίδα της εθνικής αντίστασης, τη Μαρία ΔΗΜΑΔΗ, στην οποία τα «παλικάρια» των ταγμάτων αλητείας επιφύλαξαν, πριν από 73 χρόνια, έναν τόσο «ρομαντικό» επίλογο της ζωής της! Όπως μας τον περιγράφει στο βιβλίο του Φίλιππα Γελαδόπουλου «Ντοκουμέντα, Μαρία Δημάδη» ο αρχιφύλακας των φυλακών Αγίας Τριάδας Αγρινίου, Ευάγγελος Κουκούλης, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Η Μαρία γεννήθηκε στα 1907 στο Αγρίνιο, όπου ο πατέρας της, ήταν μεγαλογιατρός και της έδωσε την καλύτερη δυνατή για την εποχή εκείνη μόρφωση. Αλλά η κατοχή την έφερε κοντά στο λαό, για τα δεινοπαθήματα του οποίου υπέφερε κυριολεκτικά και ήθελε γι’ αυτό να κάνει ο, τι ήταν δυνατόν προκειμένου να τον ανακουφίσει. Αρχικά στράφηκε στον «καλό κόσμο» του περιβάλλοντός της. Αλλά συνάντησε τη γνωστή αδιαφορία των βολεμένων. Γεγονός, που την έκανε να νιώσει για αυτούς ντροπή και αηδία. Και, μη δίνοντας καμιά σημασία στους μεγαλοαστικούς καθωσπρεπισμούς, πήρε αποφασιστικά θέση ανάμεσα σ’ αυτούς που αγωνίζονταν και θυσιάζονταν για την πατρίδα και το λαό της!…

Δεν δίστασε, λοιπόν, να προσχωρήσει στο ΕΑΜ, παρά τις έντονες αντιδράσεις του περιβάλλοντός της. Καθώς αρχικά συμμετείχε μαζί με τον παπα-Βαλή στην Εθνική Αλληλεγγύη (Οκτώβρης 1941) η οποία προσπαθούσε, κάτω απ’ τις αντίξοες συνθήκες, να επουλώσει τις ανάγκες του λαού. Όμως η Μαρία ήθελε να κάνει κάτι πολύ περισσότερο. Και η ευκαιρία της δόθηκε. Δεδομένου ότι γνώριζε γερμανικά και γαλλικά. Και οι Γερμανοί, με δεδομένη την αρχοντική προέλευσή της, θέλησαν να την προσεταιριστούν. Και γι αυτό επανειλημμένα ζήτησαν τη συνεργασία της με την ιδιότητα της μεταφράστριας. Αλλά πώς θα μπορούσε να συμβιβαστεί με την απέχθεια, που αισθανόταν γι’ αυτούς; Κι όμως βρήκε τη δύναμη να υπερνικήσει τις εσωτερικές της αναστολές αλλά και τις εξωτερικές της δεσμεύσεις. Αφού εξάλλου δεν είχε άλλη επιλογή, αφού την επιστράτευσαν. Μάλιστα θεώρησε την εξέλιξη αυτή ευκαιρία, προκειμένου να προσφέρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες υπηρεσίες στην πατρίδα. Προσποιήθηκε, λοιπόν, τη θαυμάστρια του Χίτλερ και του Γ.΄ Ράιχ και προσαρμόστηκε στο τόσο αποκρουστικό γι’ αυτήν περιβάλλον της κομαντατούρας (γερμανικού φρουραρχείου). Με αποτέλεσμα να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη των Γερμανών. Έτσι ώστε να μπορεί κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες να παρακολουθεί, μέσα απ’ τα έγγραφα και τις συζητήσεις τις οποιεσδήποτε κινήσεις τους. Γεγονός, που έδωσε τη δυνατότητα στο ΕΑΜ να δημιουργήσει δίκτυο πληροφοριών (Φλεβάρης του 1942). Όπου άμεσος και αναντικατάστατος σύνδεσμός της Μαρίας με τους αντάρτες ήταν ο Παπαβαλής. Έτσι ώστε να μπορούν να στήνουν ενέδρες, με άκρως οδυνηρά για τους Γερμανούς αποτελέσματα.

Έτσι, λοιπόν, είχαν τα πράγματα, μέχρις ότου στις αρχές του 1944 ήρθαν στο Αγρίνιο οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί, δηλαδή, που επαγρυπνούσαν, όχι φυσικά για την ασφάλεια των Ελλήνων, αλλά των Γερμανών και των συμφερόντων τους. Όπως, πάνω κάτω, κάνουν και οι τωρινοί ταγματαλήτες του 4ου ράιχ. Οι ταγματασφαλίτες, λοιπόν, εστίασαν την αιτία των αλλεπάλληλων γερμανικών αποτυχιών στη Μαρία Δημάδη. Και περίμεναν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία, για να τη βγάλουν απ’ τη μέση και να της κλείσουν το στόμα. Δεδομένου ότι, εκτός απ’ τα μυστικά των Γερμανών, ήξερε πολλά και για τα δικά τους κακουργήματα, τα οποία θα έρχονταν στο φως, εφόσον η κατάσταση άλλαζε. Το σκοπό των γερμανοτσολιάδων είχε πληροφορηθεί και το ΕΑΜ, το οποίο έστειλε επανειλημμένα μηνύματα στη Μαρία να φύγει, για να πάει στον τομέα των ανταρτών, αλλά εκείνη στερεότυπα απαντούσε: «Δεν κινδυνεύω. Κάνω το χρέος μου στο λαό»!

Και είχε το αποτέλεσμα, που έχουν οι περισσότεροι απ’ αυτούς, που κάνουν το χρέος τους. Που, τελικά δολοφονούνται και σταυρώνονται απ’ τους προδότες και τους σταυρωτές της πατρίδας και του λαού! Τον Παπαβαλή βέβαια δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν οι γερμανοτσολιάδες. Φρόντισαν όμως γι’ αυτό οι συνεχιστές του έργου τους, που στο μεταξύ μεταμορφώθηκαν σε εθνικόφρονες. Για να συνεχίζουν με υπερβάλλοντα ζήλο μέχρι και σήμερα να περιφρουρούν ανύστακτα την επιτάφια πλάκα της σε βάρος του ομερτά. Ενώ στον προδότη Τολιόπουλο απένειμαν προαγωγές και παράσημα…

Ωστόσο η Μαρία ξεπέρασε το φράγμα της «εθνικόφρονης» καμόρα, για ν’ αποβεί έτσι το διαχρονικό σύμβολο της πατρίδας. Που και σήμερα σύρεται στο εκτελεστικό απόσπασμα απ’ τη συμμορία των τοκογλύφων και των συνεργατών τους ταγματαλητών του 4ου ράιχ…

Πηγή: papailiasyfantis.wordpress.com, μέσω http://teleytaiaexodos.blogspot.gr/