Μια ιστορία με πολλές καταστροφές και ελάχιστες αποζημιώσεις.

του Μιχάλη Αριδά

Η ιστορία μας ξεκινά την 20 Σεπτέμβρη 2015. Το βράδυ εκείνο, που οι μισοί σχεδόν Έλληνες, αηδιασμένοι από την ελπίδα που ερχόταν, δεν πήγαν καν να ψηφίσουν και έτσι άφησαν αυτούς που πήγαν, να βγάλουν ξανά πρωθυπουργό τον Τσίπρα και αξιωματική αντιπολίτευση τη ΝΔ. Και φυσικά έβαλαν πανηγυρικά στη βουλή, τον τεράστιο Λεβέντη.

Δεν ξέρω αν ήταν η τελευταία φορά, που οι Έλληνες έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους. Αυτό που ξέρω, είναι ότι εκείνη τη νύχτα προς ξημερώματα Δευτέρας, εδώ στην περιοχή που ζω, την ιστορική Λακωνία, έγινε κάτι που δεν περίμενε κανένας. Σηκώθηκε στη Σκάλα ένας....
ανεμοστρόβιλος που δεν άφησε τίποτα όρθιο. Βιοτεχνίες καταστράφηκαν, θερμοκήπια διαλύθηκαν, δέντρα ολόκληρα ξεριζώθηκαν, αυτοκίνητα πετούσαν σαν φτερό στον άνεμο και προσγειώθηκαν σε απίθανα μέρη.

Μήπως ήταν η τελευταία καταστροφή που χτύπησε; Αμ δε. Μετά από κάποιους μήνες, τον Ιούνιο του 2016, η Αρκαδία πήρε σειρά, για να νιώσει τη μανία της φύσης. Ισχυρότατες βροχοπτώσεις που δεν είχε ξαναδεί ο τόπος, πλημμύρισαν τα πάντα. Καταστράφηκε η αγροτική παραγωγή σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ήταν τόσο πολύ το νερό, που η γη ξερνούσε τις πατάτες από μέσα της.

Το καλοκαίρι αυτό, ήταν από τα χειρότερα, όσον αφορά την παραγωγή κηπευτικών. Ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες κλπ, σάπιζαν επάνω στο φυτό. Πολλοί λίγοι παραγωγοί είδαν τους κόπους τους να μετατρέπονται σε καρπό. Ακόμα και εδώ, ψάχναμε στις λαϊκές, μήπως και βρούμε ένα ζαρζαβατικό της προκοπής.

Έπειτα, ήλθε η σειρά της Νότιας Λακωνίας, να πλημμυρίσει. Τον Σεπτέμβριο. Με μπουλντόζα έβγαλαν ανθρώπους από σούπερ μάρκετ, για να μην έχουμε θύματα. Το νερό πήρε μαζί του θερμοκήπια και καλλιέργειες, με μια απίστευτη μανία.

Όλη η Πελοπόννησος και όχι μόνο, πήγε το Νοέμβρη να μαζέψει τις ελιές. Ιερή διαδικασία, η οποία επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως, για κάτι χιλιάδες χρόνια τώρα. Αυτό που αντίκρισαν όμως οι αγρότες μας, ίσως να μην έχει ξαναγίνει αυτό το χρονικό διάστημα. Δεν υπήρχε ούτε μια ελιά πάνω στο δέντρο. Και αν υπήρχε, ήταν ήδη σάπια, πάνω στο δέντρο. Φταίει ο δάκος και ένας νέος μύκητας, είπαν οι ειδικοί.

Το αποτελείωμα ήλθε με τον βαρύ χειμώνα. Ολικός παγετός, χιόνι και άλλα καλούδια, ασυνήθιστα για τις περιοχές μας. Το αποτέλεσμα; Πορτοκάλι ούτε για να φάμε εμείς, στα σπίτια μας.

Σας γράφω για τις καταστροφές Πελοποννήσου που τις ζω από κοντά. Δε λέω κάτι για την υπόλοιπη Ελλάδα, αν και γνωρίζω πως είχαμε μεγάλες ζημιές στην Κρήτη, στη Θεσσαλία, στη Δυτική Μακεδονία και πάει λέγοντας, γιατί θα χρειαστώ ένα βιβλίο.

Τι κατάρα είναι αυτή; Λες και μας τιμωρεί ο Θεός ρε παιδί μου. Λες και θεωρεί ύβρη την ψήφο μας και μας αποδίδει τα δέοντα. Φυσικά, ο Πανάγαθος δεν ασχολείται με τις βλακείες που ψηφίζουμε εμείς. Δεν πετάει και μάννα εξ ουρανού όμως, τουλάχιστον να τραφούμε. Μία και μοναδική φορά το έκανε, πάει και τέρμα.

Θα μου πείτε, γιατί να στείλει μάννα; Γιατί θα το χρειαστούμε κυρίες και κύριοι. Γιατί τώρα που το αγροτικό εισόδημα εξαφανίζεται κυριολεκτικά, δεν θα υπάρχει άλλος τρόπος να τραφούν τόσες και τόσες οικογένειες. Και δε μιλώ μόνο για τις αγροτικές οικογένειες, που ζουν αποκλειστικά από αυτό το εισόδημα. Ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επαγγελματίες, οι συνταξιούχοι, με το αγροτικό εισόδημα συμπληρώνουν και μπορούν να πάνε σε ένα μαγαζί να αγοράσουν τα απαραίτητα. Να πάνε σε μια ταβέρνα ή για ένα καφέ, να πάνε διακοπές (λέμε τώρα). Να αλλάξουν μια χαλασμένη οικοσκευή ή να φτιάξουν κείνο το δόντι που ενοχλεί δυο χρόνια τώρα.

Τώρα που εξαφανίστηκε αυτό το εισόδημα, το οποίο κινούσε την αγορά, τι θα γίνει; Ενώ είμαστε ήδη μέσα στην οικονομική (και όχι μόνο) κόλαση, τι θα επιφέρει το εν λόγω στέγνωμα;

Δε χρειάζεται να σας το πω εγώ. Το καταλαβαίνετε μια χαρά και περισσότερο από όλους μας, το καταλαβαίνουν βέβαια οι ίδιοι που θα υποστούν την καταστροφή.

Για το θέμα της ελιάς, που είναι μακράν η μεγαλύτερη ζημιά από όλες, έγιναν ερωτήσεις και προσπάθειες για να αποζημιωθεί ο κόσμος από τον ΕΛΓΑ, έστω λόγω ακαρπίας, μήπως και μετριαστεί κάπως η ζημιά. Η απάντηση του υπουργού Αποστόλου ήταν σαφής. Ο ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει για το δάκο, γιατί έγινε δακοκτονία, που του ανέφεραν ότι ήταν επιτυχής. Ο ΕΛΓΑ βάσει κανονισμού δεν μπορεί να δώσει αποζημιώσεις για την ακαρπία παρά μόνον μέσω ΠΣΕΑ, στα οποία όμως πρέπει να δοθεί σχετική έγκριση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και να υπάρχει δυνατότητα δημοσιονομικής κάλυψης από τον κρατικό προϋπολογισμό. Υπάρχει πρόθεση από το υπουργείο για σύνταξη σχετικού φακέλου, που θα αποσταλεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή προς έγκριση.

Το αντιλαμβάνεστε; Για να φάει λίγο ψωμάκι όλος αυτός ο κόσμος, θα πρέπει να το εγκρίνουν οι «εταίροι» της ευρωπαϊκής επιτροπής. Μετά θα πρέπει να δούμε, αν μπορεί να καλύψει το δικό του μερίδιο, ο κρατικός προϋπολογισμός. Και μάλλον δεν θα μπορεί. Μην ξεχνάμε, ότι ο πρώτιστος σκοπός του κράτους μας είναι το συμφέρον των δανειστών και σε πολύ δεύτερη μοίρα περνάει το συμφέρον του Ελληνικού λαού.

Άσε που, για να ψηφίσουν ένα νόμο, ώστε να δώσουν χρήματα σε Έλληνες πολίτες, πρέπει πρώτα να εγκρίνουν οι ξένοι «θεσμοί», σύμφωνα με το νόμο 4336/2015, που ψήφισαν σχεδόν όλα τα κόμματα.

Τουλάχιστον εκνευριστικό δεν είναι, όλο αυτό το σκηνικό; Εμείς τι κάνουμε εδώ, σε αυτόν τον τόπο; Τόσο δουλικά τους μας έχουν μετατρέψει, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι;

Μπορεί να υπάρξει λύση για το καλό μας; Και βέβαια μπορεί. Είναι η λύση που προτείνει το ΕΠΑΜ. Τερματισμός της κατοχής που υφιστάμεθα και αποφασίζουμε εμείς για τη μοίρα μας. Όχι οι ξένοι. Θα δίνουμε αποζημιώσεις σε αυτούς που καταστράφηκαν, γιατί έτσι μας γουστάρει και δε θα δίνουμε λόγο σε κανέναν. Ούτε λεφτά θα ζητάμε, ούτε έγκριση.

Με τι λεφτά θα πληρώνονται οι αποζημιώσεις; Με το δικό μας εθνικό κρατικό νόμισμα. Για αυτό το θέλουμε. Για να έχουμε την ελευθερία και τη δυνατότητα, να χρηματοδοτήσουμε ότι κρίνουμε εμείς αναγκαίο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το χρήμα αυτό θα δοθεί στον κόσμο για να ζει αξιοπρεπώς και να ξαναπάει στο χωράφι του με όρεξη για δουλειά. Αμέσως θα πέσει στην αγορά και θα δημιουργήσει ζήτηση, όπως είπαμε παραπάνω. Η ζήτηση θα γεννήσει παραγωγή, άρα ούτε πληθωριστικό θα είναι, ούτε κακό θα κάνει. Αυτά, για να προλάβω τις συνήθεις μπούρδες που ακούω από τη μειοψηφία που αναπαράγει αμάσητα τα δελτία των 8.

Εδώ είναι η λύση, μια απόφαση θέλει από εμάς.