Κάτω τα χέρια από την Κύπρο

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Η αντίληψη ότι η Κύπρος βρίσκεται μακριά, ότι το κυπριακό αποτελεί πρόσθετο και ενοχλητικό βάρος, είναι η ίδια αντίληψη που οδήγησε τη σημαία «να την πάρει ο άνεμος» στα Ίμια. Που «γκρίζαρε» έτσι το Αιγαίο. Είναι η ίδια λογική που έχει φέρει τη χώρα υπό ξένη επικυριαρχία και κατοχή και τον ελληνισμό συνολικά στο χείλος της καταστροφής. Είναι η λογική του «ανήκομεν». Είναι η λογική, ότι η πολιτική είναι business as usual, που ασκείται στο έδαφος της πατρίδας για να κερδοσκοπούν οι ημέτεροι και οι πολιτικοί να απολαμβάνουν τις «μεσιτείες» τους. Είναι η νοοτροπία και η αντίληψη του νέο-κοτζαμπασιδισμού, που βλέπει την πατρίδα και τον εθνικό χώρο ως αντικείμενο αέναης αγοραπωλησίας. Και φυσικά τα εθνικά θέματα εμπόδια στην ομαλή εξέλιξη αυτής της επωφελούς -για ποιους άραγε- διαδικασίας.

Συνεπώς, οτιδήποτε συζητείται σήμερα για δήθεν επίλυση του «κυπριακού», ως τάχατες τελευταία ευκαιρία και ό,τι άλλο ακούγεται, δεν είναι η ευκαιρία για λύση, αλλά μια ακόμη προσπάθεια νομιμοποίησης των τετελεσμένων και την επί της ουσίας διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας προς όφελος ξένων συμφερόντων, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται τόσο σε βάρος του κυπριακού λαού, όσο και σε βάρος του ελληνικού έθνους στο σύνολό του. Για να τρίβουν τα χέρια τους αυτοί που εμπορεύονται ακόμα και τα εθνικά δίκαια.

Το Κυπριακό «πρόβλημα» έχει μια και μοναδική διάσταση. Τη διάσταση της εγκληματικής....
παραβίασης της διεθνούς νομιμότητας από την τουρκική εισβολή και κατοχή -εδώ και 43 χρόνια- του 40% περίπου του εδάφους μιας κυρίαρχης και αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ ανεξάρτητης χώρας, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι πρόβλημα διάπραξης εγκλημάτων πολέμου από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής, με τις χιλιάδες των αγνοουμένων, με τον ξεριζωμό και την προσφυγιά του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού των κατεχομένων εδαφών και τον παράνομο εποικισμό τους με μεταφερμένους από την Ανατολία.

Δεν αποτελεί λοιπόν «διαφορά», ή «διένεξη» μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, ούτε μεταξύ δύο διαφορετικών εθνοτικών κοινοτήτων. Ούτε είναι ζήτημα εγγυήσεων και ασφάλειας από τρίτες δυνάμεις, που καταργούν στη πράξη το αναφαίρετο δικαίωμα για αυτοδιάθεση του συνόλου του κυπριακού λαού.

Είναι δυστυχώς αυτό το ίδιο καθεστώς εγγυήσεων των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που μετέτρεψαν με τη δημιουργία της την Κυπριακή Δημοκρατία -τύποις ανεξάρτητο κράτος- σε προτεκτοράτο και έδωσαν στην Τουρκία τη δικαιολογητική βάση για τη στρατιωτική εισβολή το 1974.

Η δραματική υποχώρηση τόσο της ελληνικής, όσο και της ελληνοκυπριακής ηγεσίας από τα αυτονόητα, γίνεται σήμερα στη ίδια λογική που οδήγησε στις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που υπονόμευσαν καθοριστικά τις μετέπειτα εξελίξεις. Που οδήγησαν στην εισβολή και κατοχή του 40% του κυπριακού εδάφους. Γίνεται στην ίδια λογική που οδήγησε έκτοτε στην πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας, που την έφερε ισότιμο συνομιλητή και διεκδικητή του Αιγαίου και της Θράκης. Η σημερινή νέα δραματική υποχώρηση μόνο σε νέες εθνικές τραγωδίες θα οδηγήσουν, στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη. Γι’ αυτό και η συμμετοχή σε αυτού του τύπου «διαπραγματεύσεις» στη Γενεύη και αλλού δεν αποτελούν απλά μια μειοδοτική πολιτική, αλλά πράξεις εσχάτου δωσιλογισμού και προδοσίας.