Μετανάστευση, δημογραφικό και κοινωνική συνοχή

Η Δημογραφική, ως επιστήμη, ερευνά τους θεμελιώδεις δείκτες πρόβλεψης των παγκοσμίων εξελίξεων, καθώς επίσης και την κατάδειξη ενδεχόμενων μελλοντικών μετρήσεων της εθνικής ισχύος ενός εκάστου κράτους...

του Γιώργου Ιεροδιάκονου*

Είναι προφανές ότι ακραίες δυσμε-νείς μεταβολές, οδηγούν τόσο την ανθρωπότητα όσο και επί μέρους έθνη σε σοβαρούς κινδύνους, καθ’ όσον οι επιπτώσεις των μεταβολών αυτών είναι δυνατόν να συμπαρασύρουν ευθέως και άλλους βασικούς παράγοντες εθνικής ισχύος, όπως η οικονομία, οι ένοπλες δυνάμεις, η κοινωνική συνοχή κλπ.

Δυστυχώς, ειδικά μετά την εισαγωγή μας στον ζοφερό κύκλο των μνημονίων, το δημογραφικό μέλλον της χώρας μας διαγράφεται ζοφερό ακόμη κι αν δεν υπάρξει μείζων πολεμική αναμέτρηση ή οικολογική ή επιδημιολογική καταστροφή.

Ήδη, με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, το ισοζύγιο θανάτων-γεννήσεων έχει αντιστραφεί εις βάρος των γεννήσεων (92.984 για το 2015), έναντι 121.785 θανάτων κατά την ίδια περίοδο. Κι άμα συνυπολογίσουμε και τις περίπου 400.000 μεταναστεύσεις εκτός Ελλάδος των πιο παραγωγικών ηλικιών, τότε αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για δημογραφική κατάρρευση της χώρας.

Μέσα σ’ αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, ερχόμαστε να εξετάσουμε κατά πόσο και σε ποιο βαθμό επενεργούν οι εισερχόμενες μεταναστευτικές ροές, είτε αυτοί είναι...
πρόσφυγες (προερχόμενοι από εμπόλεμες ζώνες) ή παράνομοι οικονομικοί μετανάστες, είτε οτιδήποτε άλλο.

Ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, κ. Μουζάλας, πάντως, εμφανίζεται περιχαρής με την χαρακτηριστική δήλωση: «είναι επιστημονική αλήθεια ότι το μεταναστευτικό ρεύμα σώζει δημογραφικά τις περιοχές που πηγαίνει». Ανάλογη δήλωση έκανε και ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, Ν. Ξυδάκης, ότι οι μετανάστες μπορούν κάλλιστα να συμβάλουν στην λύση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας. Δηλώσεις, αν μη τι άλλο, υποκριτικές, δεδομένου ότι προέρχονται από τους βασικούς υπαιτίους της δημογραφικής κατάρρευσης, λόγω των πολιτικών εκβιασμένης φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, κατ’ απαίτηση και εξυπηρέτηση των «δανειστών» μας.

Είναι όμως λύση για το δημογραφικό πρόβλημα, η αθρόα εισαγωγή μεταναστών από κάθε γωνιά της υφηλίου, όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν οι δύο υπουργοί;

Ας δούμε λοιπόν, αυτή την ιστορία με τον φακό της επιστήμης, αλλά και της πολυχιλιετούς ανθρώπινης ιστορικής καταγραφής και, κυρίως, με τα μάτια της λογικής.

Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε άλλο στα αίτια εξανδραποδισμού τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους. Όλα αυτά έχουν αναλυθεί διεξοδικά από τους προηγούμενους εισηγητές. Το ότι υπάρχει συντεταγμένη στοχευτική επιδίωξη σ’ αυτή την ιστορία, είναι πασίδηλο σε όλους. Το θέμα είναι να κατανοήσουμε τους εξυπηρετούμενους στόχους αυτής της επιδίωξης και όχι να κυνηγάμε μάγισσες.

Δύο είναι οι βασικές θεωρίες συνομωσίας που κυριαρχούν στις επιδερμικές αναλύσεις πρώτης ανάγνωσης. α) ότι επιχειρείται πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας μας και της Ευρώπης γενικότερα και β) ότι υπάρχει σχέδιο ισλαμικού εποικισμού. Άλλοι διατείνονται ότι ισχύουν και τα δύο, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη διαφορά. Το τραγικότερο όμως, είναι ότι στις παρυφές αυτών των θεωριών εκδηλώνεται και εκτρέφεται ο σύγχρονος ρατσισμός και μια ιδιότυπη ισλαμοφοβία.

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι υπάρχουν συντεταγμένες επιδιώξεις, οι οποίες όμως πόρρω απέχουν των προαναφερομένων υποψιών, κατ’ εμέ πολύ χειρότερες του υποτιθέμενου «εποικισμού», στις οποίες θα αναφερθώ αργότερα. Πριν απ’ αυτό όμως, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε αν έχουν βάση αυτές οι θεωρίες συνομωσίας.

Θεωρία πληθυσμιακής αλλοίωσης

Το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας, βασικό εργαλείο της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι κάτι καινούργιο. Πρωτοεισάγεται το 1923 από κόμη Ρίτσαρντ Κούντενχοβ-Καλέργκι, ο οποίος, μαζί με τους Ζακ Μοννέ και Γιόζεφ Ρίτινγκερ, υπήρξαν οι βασικοί αρχιτέκτονες της Ε.Ε. Πίσω από τους τρεις και βασικός χρηματοδότης της οργάνωσής τους ο μεγαλοτραπεζίτης Μαξ Βάρμπουργκ, ο οποίος προσέφερε 60.000 χρυσά μάρκα για να βοηθήσει το «κίνημα» να ξεπεράσει τις δυσκολίες του τα πρώτα τρία χρόνια της δράσης του.

Ο Καλέργκι λοιπόν, δεν περιορίζεται στην εγκαθίδρυση της «Πανευρώπης» του, όπως την ονομάζει, αλλά υπεισέρχεται και στην ανάγκη «εκκόλαψης» ενός νέου τύπου Ευρωπαίου, μια φυλή μιγάδων, που θα προκύψει μετά από συνεχείς και αλλεπάλληλες διασταυρώσεις μεταξύ παλαιών Ευρωπαίων και φερμένων Αφρικανών και Ασιατών.

Να πούμε ότι προς τιμήν του ιδρύθηκε το ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβ-Καλέργκι, με το οποίο βραβεύονται κάθε δύο χρόνια, οι Ευρωπαίοι που διαπρέπουν στην προώθηση του οράματός του. Μεταξύ αυτών που βραβεύτηκαν είναι η Angela Merkel και ο Herman Van Rompuy.

Ακόμα και οι προαναφερόμενες δηλώσεις των δύο υπουργών, καθώς και ανάλογων άλλων σχολίων αρκετών κυβερνητικών παραγόντων -μέχρι και παροτρύνσεις, να κάνουμε παιδιά με τους μετανάστες ακούσαμε- δημιουργούν ένα κλίμα καχυποψίας, Είναι όμως αυτό αρκετό για να τεκμηριωθεί μια τέτοια προοπτική;

Φυσικά και όχι! Μόνο θυμηδία προκαλούν τέτοιες ανερμάτιστες κουτουράδες, που συγχέουν τον άνθρωπο, και τις ανθρώπινες κοινωνίες γενικότερα, με διασταυρώσεις σκύλων. Ο Καρνέγκι και οι επίγονοι του είναι τόσο σοβαροί, όσο και τα 600 δις του Σώρρα. Αλλά και ο ιδιότυπος ρατσισμός που αναπτύσσεται στον αντίποδα, για να διαφυλάξει, τάχα μου, την φυλετική καθαρότητα των Ευρωπαίων, στον κίνδυνο «μόλυνσης» από τους «γενετικά υποδεέστερους» Αφρικανο-ασιάτες, εξ ίσου επικίνδυνος, όσο και οι ονειρώξεις του Καλέργκι και της διαχρονικής παρέας του.

Βεβαίως και υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα με την λάθρα μεταγωγή στην Ευρώπη -και στην Ελλάδα ειδικότερα- εκατομμυρίων εξαθλιωμένων ανθρώπων από τα πέρατα του κόσμου. Άλλο πράγμα όμως αυτό και άλλο να φαντασιωνόμαστε την ύπαρξη ενός φανταστικού εργαστηρίου γενετικής που «κατασκευάζει» ανθρώπινες φυλές.

Το πρόβλημα της εκβιασμένης συμβίωσης δεν εντοπίζεται εκεί, αλλά κυρίως στην δημιουργία γκέτο μέσα στις συνοχικές κοινωνίες. Τα βλέπουμε αυτά τα γκέτο στις πρωτεύουσες της κεντρικής Ευρώπης και στην Αμερική. Θα το δούμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, έτσι και ανεγερθεί τελικά εκείνο το ισλαμικό τέμενος στον Βοτανικό. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, όπου κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, δεν είδαμε νέες φυλές. Αντιθέτως βλέπουμε την Αστόρια να κατοικείται από Έλληνες, το Μανχάταν από Εβραίους, την Chinatown από Κινέζους και το Μπρονκς από Μαύρους.

Η ιστορία της αφομοίωσης είναι τόσο αστεία, όσο και η μύτη του Πινόκιο. Πότε άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία συνέβη κάτι τέτοιο για να συμβεί και τώρα; Αντιθέτως οι ιστορικές τάσεις καταδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο ποτέ δεν είχαμε φαινόμενα φυλετικών συζεύξεων, αντιθέτως η ιστορία μάς αποκαλύπτει μια αδιάκοπη ροή συνεχών φυγόκεντρων κινήσεων από τις αρχικές μητρικές φυλές, που επιφέρουν, συν τω χρόνω, κατατμήσεις και ανάπτυξη νέων εθνών.

Κλασικό παράδειγμα ο μεσογειακός χώρος, όπου μία κοινή φυλή (η Πελασγική ή Ιαπετική) διεσπάρη σε όλες τις παράκτιες περιοχές, όπου αναπτύχθηκαν τόσα και τόσα έθνη. Το ίδιο και με την Σλαβική, που αναπτύχθηκε στην βαλκανική και την Ανατολική Ευρώπη. Ή την Γοτθική, από την οποία προέρχονται τα έθνη της κεντρικής και Βορείου Ευρώπης.

Αντιθέτως, όπου επιχειρήθηκε βίαιη, ή έστω εξ ανάγκης συγκατοίκηση διαφορετικών εθνών, το αποτέλεσμα ήταν πόλεμοι, πόλεμοι και ξανά πόλεμοι. Παραδείγματα, άπειρα. Κλασικότερο εκείνο της Παλαιστίνης, όπου εδώ και 3.500 χρόνια ο πόλεμος μεταξύ Φιλισταίων και Εβραίων δεν λέει να κοπάσει.

Ισλαμικός εποικισμός

Η άλλη θεωρία συνομωσίας που ευδοκιμεί τελευταία είναι εκείνη του ισλαμικού εποικισμού. Το ακούσαμε και σήμερα, σ’ αυτήν εδώ την ημερίδα. Και παράλληλα ακούσαμε –και μάλιστα όλοι συμφωνούμε σ’ αυτό- ότι οι άνθρωποι αυτοί σύρονται εδώ και στοιβάζονται με το ζόρι. Πώς συμβιβάζονται αυτά τα δύο; Ή το ένα μπορεί να συμβαίνει ή το άλλο.

Διότι, τι σημαίνει εποικισμός; Σημαίνει ότι από κάπου εκπορεύεται. Κάπου οργανώνεται. Από κάποιο ισλαμικό κέντρο, αφού είναι ισλαμικός αυτός ο εποικισμός. Ποιο ισλαμικό κέντρο; Που εδρεύει αυτό; Στη Συρία; Στο Ιράκ; Στο Πακιστάν ή στο Αφγανιστάν; Μα αυτά τα κράτη είναι διαλυμένα και πασχίζουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Ή μήπως οι γειτονικές χώρες; Η Ιορδανία και ο Λίβανος; Που αποτελούν από μόνες τους ένα καζάνι που βράζει, με πάνω από 1.400.000 πρόσφυγες στους καταυλισμούς της πρώτης και άλλα 1.200.000 στην δεύτερη; Και μη μου πει κάποιος, η Τουρκία. Εκεί κι αν υπάρχει πρόβλημα! Πάνω από 3.000.000 πρόσφυγες και μετανάστες καταυλίζονται στα δυτικά παράλιά της. Άντε να δούμε ποιος μπορεί να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα.

Βέβαια, ο Ερντογάν μεταχειρίζεται αυτά τα πλήθη ως γεωστρατηγικό όπλο, είτε εναντίον της χώρας μας, είτε εκβιάζοντας την Ευρώπη γενικότερα για τις τουρκικές βίζες. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.

Και είναι και κάτι ακόμα. Αν πράγματι υφίσταται οργανωμένος ισλαμικός εποικισμός, τότε γιατί όλοι αυτοί θέλουν να φύγουν; Αφού έρχονται, υποτίθεται, για να εποικήσουν τη χώρα. Γιατί στοιβάζονται κατά χιλιάδες στα βόρεια σύνορά μας, επιχειρώντας να «σπάσουν» τα συρματοπλέγματα και να περάσουν στην Ευρώπη; Γιατί τόσος αναβρασμός στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου τους έχουμε εγκλωβίσει; Να φύγουν θέλουν οι άνθρωποι. Να απελευθερωθούν.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Κι ας περιορίσουμε λίγο τις ξενοφοβικές υστερίες μας. Δεν υπάρχει θέμα εποικισμού. Εμείς τους φέραμε εδώ. Εμείς ανοίξαμε διάπλατα τα σύνορά μας. Εμείς τους εγκλωβίσαμε εδώ μέσα και τους κρατάμε φυλακισμένους. Εμείς συναινούμε να μας επιστρέφονται σωρηδόν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, από τις ευρωπαϊκές χώρες με την συμφωνία του «Δουβλίνου». Εμείς είμαστε εκείνοι που αναγείρουμε ισλαμικό τέμενος στην Αθήνα. Εμείς βαλθήκαμε, σώνει και καλά, να δημιουργηθεί μουσουλμανικό γκέτο στον Βοτανικό. Δηλαδή οι κυβερνήσεις μας. Οι ελληνικές και οι ευρωπαϊκές. Άλλες κυβερνήσεις εκτελώντας άνωθεν εντολές και άλλοι ως επίγονοι και ομόδοξοι του Καλέργκι και της ζοφερής συνομοταξίας του.

Διαίρει και βασίλευε

Υπάρχει στόχευση σ’ αυτή την ιστορία; Βεβαίως και υπάρχει! Μόνο που αυτή δεν έχει να κάνει ούτε με πλανητικά βιολογικά χωνευτήρια δημιουργίας φυλών, ούτε με ισλαμικούς εποικισμούς. Είναι απείρως χειρότερη!

Επιτρέψτε μου λοιπόν, για να πιάσουμε το πρόβλημα από τη ρίζα του, να πάμε πίσω, πολύ πίσω στην ιστορία, εκεί όπου εκπονείται για πρώτη φορά το δόγμα «διαίρει και βασίλευε». Διότι αυτό το δόγμα, ως μέθοδος καθυπόταξης των εθνών, επινοήθηκε πολύ νωρίτερα απ’ ότι νομίζουμε σήμερα. Πολύ πριν από τους Ρωμαίους, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους, πρώτος ο Αβραάμ εισάγει αυτή την μέθοδο και μάλιστα καθ’ υπόδειξη του ίδιου του Θεού.

Διαβάζουμε λοιπόν στην Π.Δ. μια άκρως ενδιαφέρουσα στιχομυθία μεταξύ Θεού και Αβραάμ. Κατεβαίνει, λέει, ο Θεός και υπόσχεται στον Αβραάμ ότι θα δώσει κληρονομιά σ’ αυτόν και το σπέρμα του την γη που εκτείνεται από τον Νείλο ποταμό, μέχρι τον Ευφράτη. Ο Αβραάμ απορεί. Μα πως είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Αυτή η περιοχή ήδη κατοικείται από άλλους λαούς και έθνη. Πώς θα τους καταβάλω; Με ποιο τρόπο; Και του απαντάει ο Θεός: [Προσέξτε, εδώ είναι το ζουμί]

«Λάβε ένα μοσχάρι τριών ετών, μια κατσίκα τριών ετών, ένα κριάρι τριών ετών, ένα τρυγόνι και ένα περιστέρι και διαμέλισέ τα στα δύο, τοποθετώντας το κάθε κομμάτι έναντι του άλλου. Παρέμεινε στον τόπο της σφαγής, περιμένοντας την κάθοδο των ορνέων, όπου μαζί και σε συνεργασία μαζί τους κάθισε και κατασπάραξε τα πτώματα».

Καταλάβατε τώρα, τι οδηγίες δίνει ο Θεός στον επίδοξο δυνάστη; Οι συμβολισμοί που περνάει ο συντάκτης του ως άνω κειμένου είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς. Είναι σαφές ότι τα διχοτομημένα πτώματα πού προσφέρονται από τον Αβραάμ βορά στα σαρκοβόρα όρνεα, ανάμεσα στα οποία και εκείνος συγκάθεται και κατασπαράσσει, συμβολίζουν τους λαούς και τα έθνη της Γης. Προτεινόμενη συνταγή κατασπάραξής τους είναι ο διαμελισμός, δηλαδή η διάρρηξη της κοινωνικής τους συνοχής, αλλά και ο κατακερματισμός της εδαφικής τους ακεραιότητας, ενισχύοντας εναντίον τους τοὺς φυσικούς τους εχθρούς (τα όρνεα), με τους οποίους σιωπηρά πρέπει να συνεργαστεί.

Ο εχθρός, δηλαδή οι λαοί και τα έθνη της Γης, πρέπει να είναι εσαεί διχασμένοι, τουτέστιν ευάλωτοι στα άνομα σχέδια των εξουσιαστών. Σπείρε την διχόνοια στους λαούς, στρέψε τον ένα εναντίον του άλλου, διέρρηξε την κοινωνική τους συνοχή, τσάκισε τη δύναμη και το ενδεχόμενο σθεναρής αντίστασης.

Αυτήν ακριβώς την μέθοδο καθυπόταξης, ακολουθούν έκτοτε όλες οι αυτοκρατορίες μέχρι σήμερα. Με μια διαφορά. Όλες εκείνες οι αυτοκρατορίες εδράζονταν γεωγραφικά σε κάποιο κράτος. Σήμερα όμως κυοφορείται μια νέου τύπου αυτοκρατορία. Μια αυτοκρατορία ανεθνική. Που κατευθύνεται, όχι από κάποιο συγκεκριμένο έθνος. Αλλά από μια διεθνή σπείρα απάτριδων καταδειναστευτών. Αυτή η αυτοκρατορία, η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», όπως αυτοπροσδιορίζεται, ή παγκοσμιοποίηση, δεν έχει ανάγκη ύπαρξης συγκροτημένων κρατών. Ίσα-ίσα που τα απεχθάνεται. Τα βλέπει ως εμπόδιο στην παντοκρατορία της.

Γι’ αυτό και βλέπουμε να εντείνονται τα τελευταία χρόνια οι επιχειρήσεις υπονόμευσής τους. Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι και η διάλυση κρατών. Είναι και η υπαγωγή τους σε υπερεθνικές συνομοσπονδίες, όπως για παράδειγμα, η Ε.Ε.

Από την άλλη μεριά οι στοχευμένοι πόλεμοι και η διάλυση κρατών, δημιουργούν όλα εκείνα τα στίφη εξανδραποδισμένων ανθρώπων (προσφύγων και μεταναστών), για να χρησιμοποιηθούν καταλλήλως ως γεωστρατηγικό όπλο διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής και των υπολοίπων κρατών.

Ας πάψουμε λοιπόν να τα βάζουμε με την πέτρα που μας ήρθε στο κεφάλι και να δούμε ποιος μας την πέταξε και γιατί μας την πέταξε. Και, για να πάμε ξανά σ’ εκείνη την παραστατική εικόνα με τα διαμελισμένα πτώματα, έλεος πια με εκείνους που τα βάζουν με το άλλο τους μισό. Έλεος!

Πραγματικός μας εχθρός, είναι ο διαχρονικός Αβραάμ!!!

*Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την ομιλία του μέλους της Π.Γ του ΕΠΑΜ στην Ημερίδα για το μεταναστευτικό - προσφυγικό που διοργάνωσε στην Αθήνα το Μέτωπο την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016