Από “Ανδρέας”...Μητσοτάκης

του Θέμη Τζήμα

Ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και χρόνια θέλει να εμφανίζεται σα νέος Ανδρέας. Ωστόσο και πέρα από το ούτως ή άλλως αποτυχημένο της μίμησης, τον τελευταίο χρόνο και με αποκορύφωμα αυτές τις ημέρες παρουσιάζεται μάλλον -δυστυχώς για τον ίδιο και τη χώρα- σαν Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μετά το μονόδρομο του νεοφιλε-λευθερισμού τον οποίο ρητώς ασπάστηκε, ήρθαν και οι αλά Μητσοτάκη εκβιασμοί και οι υποκλοπές.

Τα όσα μάλιστα ο ίδιος ο υπουργός δικαιοσύνης ομολογεί γύρω από την υπόθεση του δικαστή του ΣτΕ, εκτός από ντροπιαστικά για την παλαιότερη ακαδημαϊκή του υπόσταση, είναι επιπλέον αδιανόητα από πλευράς κράτους δικαίου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αποκάλυψε ότι κρατούσε το παρανόμως κτηθέν υλικό στο συρτάρι του, χωρίς να ζητεί ούτε πειθαρχικό έλεγχο του δικαστή, διότι ακριβώς το υλικό είχε κτηθεί παρανόμως, ούτε όμως και εισαγγελική έρευνα για την υποκλοπή, για την πιθανή εκβίαση κλπ.

Το μεν πρώτο σκέλος όμως, όπως και η -κατά τα άλλα ορθή- αρχική άποψη του υπουργού και της κυβέρνησης περί μη δυνατότητας χρήσης παρανόμως κτηθέντος υλικού, άλλαξε χάρη στον ντόρο, μας είπε, που προκάλεσαν φιλικά προς την κυβέρνηση sites, εφημερίδες και βουλευτής. Δηλαδή το κράτος δικαίου και οι εγγυήσεις του, υποτάσσονται στο θόρυβο και στα δημοσιεύματα του φιλικού τύπου, ηλεκτρονικού και μη.

Όλως τυχαίως μάλιστα, αυτή η μεταβολή συνέβη όταν επρόκειτο ο εν λόγω δικαστής να κρίνει...
υπόθεση που αφορά στον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής. Το δε δεύτερο σκέλος της απόφασης του υπουργού, άλλαξε και πάλι, με καθυστέρηση, όταν σηκώθηκε θόρυβος εξαιτίας του έμμεσου πλην σαφούς εκβιασμού του δικαστή.

Κράτος δικαίου αλά καρτ

Κοινώς, παρακολουθούμε όσους κάθε φορά κρίνουμε ως όντως ή εν δυνάμει αντιπάλους μας, κρατούμε το υλικό στο συρτάρι μας και την κρίσιμη στιγμή δίνουμε την πληροφορία στα φιλικά μας μέσα ή σε άλλους “δικούς μας”, προκειμένου να βγάλουν το θέμα και μετά εμείς να πάρουμε την πάσα και κινηθούμε εναντίον των αντιπάλων μας.

Παρεμπιπτόντως, όταν ο Σ. Ψυχάρης είχε απειλήσει και είχε αποπειραθεί να εκβιάσει τον πρωθυπουργό με τη “γάτα ιμαλαϊων”, η κυβερνητική εκπρόσωπος είχε σπεύσει προληπτικά να απαντήσει ότι η υποκλοπή και η δημοσιοποίηση των προϊόντων της συνιστά αδίκημα. Σε άλλη φάση βεβαίως, περίπτωση Κουμουτσάκου, δεν είχε κανένα πρόβλημα να επικαλεστεί ακριβώς τέτοιες υποκλοπές.

Για την κυβέρνηση προφανώς, όπως για να είμαστε ειλικρινείς και για μεγάλες μερίδες της αντιπολίτευσης, όπως για τη Νέα Δημοκρατία και όχι μόνο, το κράτος δικαίου είναι αλά καρτ, μόνο για τους συμπαθούντες. Κάπως έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα σταλινισμό στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού, έχουν από καιρό βουτήξει στο βούρκο του συμψηφισμού με τους προηγουμένους, λες και σε κάθε ευκαιρία θέλουν να δείξουν ότι είναι ίδιοι ή και χειρότεροι.

Η όλη ιστορία βρωμάει εκβιασμό, ψέμα, χυδαιότητα και κουτοπονηριά. Θυμίζει δε χαρακτηριστικά και ντροπιαστικά, την περίπτωση Μαυρίκη- Μητσοτάκη. Στο πιο αφελές και απροκάλυπτο ίσως. Τελικά, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα φύγουν μέχρι να ισοπεδώσουν ό,τι είχε χτίσει η αριστερά σε αυτόν τον τόπο, για τον τόπο και για την ίδια. Μέχρι και “ηθικό πλεονέκτημα” της δεξιάς είναι ικανοί να φτιάξουν.

από το «http://www.marketfair.gr/»