NO BORDERS; Ανοιχτά σύνορα πού και γιατί;

της Πέπης Ρηγοπούλου

«Τα σύνορα είναι η χειρότερη εφεύρεση των πολιτικών. Πρέπει να δείξουμε αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στα παιδιά τους». Η ανατρεπτική αυτή δήλωση, που αντιγράφω από το TVXS, δεν αποτελεί μια ακόμη τρομερή επιτυχία κάποιας οργάνωσης του τύπου No Borders.

Διατυπώθηκε από τον κύριο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος πριν καταλάβει το σημερινό του αξίωμα ως πρόεδρος της Κομισιόν, κατείχε για διάστημα-ρεκόρ τη θέση του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και μια σειρά από άλλα ανώτατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Και, αν κατάλαβα καλά, είχαν την έννοια κριτικής κατά της Αυστρίας και άλλων μελών της Ε.Ε. που κρατούν τις πόρτες τους κλειστές στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Ομολογώ ότι μόλις διάβασα την είδηση ανατρίχιασα. Καλά, σκέφτηκα, Αυτοί οι «αριστεριστές», οι «συνωμότες», οι «τρομοκράτες» κ.λπ. δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο;

Κατάφεραν να φυτέψουν έναν πράκτορά τους ως και στα ανώτατα αξιώματα της Ευρώπης (όπως, αν...
δεν κάνω λάθος, ονομάζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση αδιαφορώντας για κάτι αμελητέους Ρώσους, Άγγλους, Σουηδούς και άλλους).

Έπειτα όμως το ξανασκέφτηκα και η καρδιά μου πήγε στη θέση της. Τον κύριο Γιούνκερ τον ξέρουμε. Δικός μας άνθρωπος είναι και κάνει και αστειάκια με τον πρωθυπουργό μας. Να, τις προάλλες τον είδε χωρίς γραβάτα και του έδωσε να βάλει τη δική του. Τέτοια άνεση.

Όσο για το Λουξεμβούργο, την πατρίδα του κυρίου Γιούνκερ, η οποία στο παρελθόν όντως διακρίθηκε για τους δημοκρατικούς της αγώνες, κάποιοι επισημαίνουν ότι σχετικά πρόσφατα έχει μια ιδιότυπη επίδοση στα ανοιχτά –οικονομικά- σύνορα.

Είναι γεγονός πως λίγα χρόνια πριν θεωρήθηκε ότι το Λουξεμβούργο, με ευθύνη και του κ. Γιούνκερ, κρατά με εντυπωσιακό τρόπο ανοιχτά τα σύνορά του έτσι που να μεταναστεύουν εκεί ξένα κεφάλαια, τα οποία δυσκολεύονται να βρουν αλλού πατρίδα.

Δεν κατάλαβα ακριβώς αν αυτό το άνοιγμα των οικονομικών συνόρων συμβαδίζει με το να κρατούνται διακριτικά κλειστοί οι τραπεζικοί λογαριασμοί στους οποίους βρίσκουν καταφύγιο.

Και πάντως σημειώνω ότι σχετικές διαδικασίες που ξεκίνησαν το 2014 στην Κοινότητα κατέληξαν στην απόφαση ότι η στοργική υποδοχή των κεφαλαίων αυτών ήταν το νομιμότερο και το πιο προοδευτικό πράγμα στον κόσμο.

Μένουν κάποια ερωτήματα: Ανοιχτά σύνορα πού και γιατί;

Ανοιχτά σύνορα, για παράδειγμα, στη Νότια Ευρώπη χωρίς να κάνουμε τίποτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι που ασταμάτητα στέλνουν στις χώρες μας κοπάδια απελπισμένων;

Ανοιχτά σύνορα για τον νεοφιλελευθερισμό που θέλει να καταργηθούν οι επί μέρους ηθικοί, γλωσσικοί, νομικοί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί κώδικες των διαφόρων κοινωνιών σε όλο τον πλανήτη, έτσι που οι διάφοροι λαοί να μετατραπούν σε έναν πολτό;

Ανοιχτά σύνορα για τους πολεμικούς συνασπισμούς που θέλουν να εμπλέξουν τους πάντες στις διεθνείς αιματοχυσίες που ήδη είναι εν δράσει και απειλούν να γενικευτούν περισσότερο;

Και ένα τελευταίο ερώτημα. Μήπως τα εθνικά σύνορα δεν είναι τα μόνα, αλλά απλώς τα πιο βολικά στο να καταργηθούν -εννοείται επιλεκτικά; Το λέω για τα κοινωνικά και χωροταξικά σύνορα, τα οποία στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και αλλού όχι μόνον δεν καταργούνται, αλλά γίνονται όλο και πιο αδιάβατα και φρουρούμενα.

Τα σύνορα, που οι λίγοι θα στήνουν όλο και περισσότερο επιτηρούμενα από φράχτες και φρουρούς για να προστατέψουν μαζί με την περιουσία τους και τις προνομιούχες περιοχές που θα στεγάζουν τη χλιδή τους, ενώ οι παρίες και οι μικρομεσαίοι θα εξωθούνται όλο και περισσότερο στον ζοφερό και ανέλπιδο κόσμο της περιφέρειας.

Απέναντι σε τέτοια «πρότζεκτς», που στη Γαλλία διαφημίζονται ως «Το μεγάλο Παρίσι» (που θα είναι η κόλαση της πλειοψηφίας των μικρών) και στην Ελλάδα ως ανάπλαση του Ελληνικού, θα ήταν πραγματικά πολύ καλό να υψώνονταν καταγγελίες που δεν θα ήταν για το θεαθήναι.

από το «http://dimtris-kypriotis.blogspot.gr/»