Η «ανατομία» του Τουρκικού πραξικοπήματος και η στάση του Τουρκικού λαού.

του Δημήτρη Κυπριώτη

Το πραξικόπημα «οπερέτα» η «σκηνοθετημένο» ή όπως αλλιώς και αν χαρακτηρίζεται αυτό που επιχειρήθηκε από μέρος των ΕΔ της Τουρκίας, είναι φυσικό να έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Ακόμη είναι πολύ φυσικό οι υπηρεσίες πληρο-φοριών και τα επιτελεία (πολιτικά - στρατιωτικά) πολλών χωρών, να προσπαθούν δια της συλ-λογής όσο το δυνατόν περισσοτέρων πληροφο-ριών, να ερμηνεύσουν το πραξικόπημα αυτό με κάθε τρόπο, εξ ου και οι συνεχόμενες αντιφατικές πληροφορίες, που έρχονται συνεχώς στο προσκήνιο.

Το σίγουρο είναι ότι θα περάσει πολύς καιρός για να επαληθευθούν ή να διαψευσθούν, όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ακούγονται και γράφονται από χθες που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα.

Για να υπάρξει μια λογική προσέγγιση, όσο γίνεται, αλλά και για να δούμε τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτό το πραξικόπημα, τόσο στην ίδια την Τουρκία, όσο και στους γείτονές της, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, χρειάζεται ψυχραιμία, αναζήτηση πραγματικών γεγονότων και δεδομένων, ανάλυση αυτών, μέχρι να υπάρξει μία σχετική εκτίμηση, ώστε να μπορούν να παρθούν και αντίστοιχα μέτρα, για την αντιμετώπιση κάθε πιθανής επίπτωσης.

Κατά τη δική μας άποψη και αφού αναζητήθηκαν και μελετήθηκαν και άλλα στοιχεία, το πραξικόπημα...
στην Τουρκία και η επισφαλής επικράτηση του Ερντογάν, πρέπει να εξεταστούν κάτω από το πρίσμα των μονίμων χαρακτηριστικών των ηγεσιών της Τουρκίας και των αντιδράσεών τους, όλα τα προηγούμενα χρόνια που είναι γεμάτα παρόμοιων γεγονότων και όχι μόνο κάτω από την «εν θερμώ» εξέταση του χθεσινού πραξικοπήματος.

Πραξικόπημα όπως το τελευταίο, με τα τόσο φανερά ερασιτεχνικά χαρακτηριστικά, είναι μόνο αυτό που μπορούμε να το δούμε σαν εξωτερικό γνώρισμα με την πρώτη ματιά. Γιατί αν θα ανατρέξουμε ιστορικά, από τη λειτουργία του νεοτουρκικού κράτους, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό το κράτος ήταν πάντα διχασμένο, διαιρεμένο και στο πολιτικό και στο πνευματικό επίπεδο αλλά και πάντα επισφαλές. Και αυτό θα μπορέσουμε να το στηρίξουμε στο γεγονός ότι ο Οθωμανισμός, ο νέο-Οθωμανισμός, ο Κεμαλισμός και το Κοσμικό κράτος, όπως άλλωστε και τα θρησκευτικά δόγματα, ποτέ δεν βρήκαν ισορροπία και σχετική σταθερότητα.*(Π. Ήφαιστος)

Για αυτό τα διάφορα στρατιωτικά πραξικοπήματα, «έδιναν και έπαιρναν» συνεχώς στην Τουρκία τόσο πολύ, που έγιναν ένα συνηθισμένο γεγονός. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις ημέρες μας, όπως εκφράζεται από τους σύγχρονους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες της γείτονος και «συμμάχου» Τουρκίας.

Ερντογάν, Νταβούτογλου, Γκιουλ, Γκιουλέν, αφού συνεχίζουν κατά πανομοιότυπο τρόπο είτε το όνειρο της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με ισλαμική προσέγγιση, είτε με την κεμαλική, έχουν στο νου τους πάντα ένα πραξικόπημα, για να συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος, αυτός που αναφέραμε προηγούμενα ως επισφαλή σταθερότητα.

Έτσι ακριβώς προχώρησε και το νέο ισλαμικό σχέδιο με την πατρότητα του έργου «στρατηγικό βάθος» του πρ. πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου, μέχρι που το δόγμα των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες που διακήρυττε, τελικά μεταφράστηκε σε «παντού προβλήματα» με όλους τους γείτονες, λόγω του μεγαλοϊδεατισμού του δίδυμου Ερντογάν - Νταβούτογλου, που τελικά έφερε και τον χωρισμό τους.

Παρά ταύτα όμως, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε, ούτε να υποτιμήσουμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του Τουρκικού λαού, διεκδικεί πλέον την τουρκική της υπόσταση. Και αυτό αποδείχθηκε και στο χθεσινό πραξικόπημα. Γιατί, είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται, ότι όσο και αν θελήσουμε να υποτιμήσουμε για ερασιτεχνισμό τους χθεσινούς πραξικοπηματίες, ή να σεναριολογήσουμε, αυτοί έχασαν όχι επειδή ήταν σκηνοθετημένο το πραξικόπημα, αλλά γιατί οι χιλιάδες ή ακόμη και οι πολλές εκατοντάδες(για να είμαστε συγκρατημένοι) Τούρκοι πολίτες, υποχρέωσαν τα άρματα μάχης να σταματήσουν την «προέλασή» τους, κρατώντας ψηλά τις Τουρκικές σημαίες, κάτι που όλοι είδαμε!

Αυτό δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε, αλλά αντίθετα πρέπει να τονίσουμε ότι η πράξη αυτή των Τούρκων πολιτών, αποτέλεσε ένα υποδειγματικό και γιατί όχι ένα ζωντανό παράδειγμα υπεράσπισης του έθνους - κράτους. Και αν θέλουμε να την αντιδιαστείλουμε με ότι συμβαίνει σε κοινωνίες, κράτη που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι περισσότερο συνεκτικά από την Τουρκία, τότε η σύγκριση κλίνει στη μεριά του Τουρκικού λαού. Και συγκεκριμένα.

Ποια είναι η αντίδραση του Ελληνικού λαού στην «κατάληψη» που έχει γίνει στο κράτος μέσω των επαίσχυντων δανειακών συμβάσεων, των μνημονίων, των διαφόρων υπερ ταμείων δημόσιου ξεπουλήματος, του χρέους και όλων των άλλων εκβιαστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό ερήμην του, απέναντι στους κερδοσκόπους και τοκογλύφους δανειστές; Χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς να μασάμε τα λόγια μας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η αντίδραση μας έχει ονοματεπώνυμο και είναι:

- Ο φόβος, μην τυχόν και μας την πέσουν οι Τούρκοι, αν τολμήσουμε και αμφισβητήσουμε τους παραπάνω.

- Η βαθειά σιωπή, μην τυχόν και ταράξουμε τα νερά του βαλτότοπου, όπως κατάντησαν την Πατρίδα μας.

- Η μετανάστευση των νέων, που γίνεται κατά χιλιάδες και τελειωμό δεν έχει, που φέρνει  την Ελλάδα πίσω στις 10ετίες του 50 και 60.

- Η ταπείνωση και υποτέλεια των «ηγετών» της και συνεπακόλουθα του λαού.

Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα όλων αυτών των υποτιμήσεων; Ο θάνατος του έθνους - κράτους, αφού δεν υπάρχει η δύναμη του λαού εκείνη, που θα απαντήσει κατάλληλα στον ξένο κατακτητή και στους ντόπιους υποστηρικτές του.

Πολλά θα γραφτούν ακόμα για το πραξικόπημα στην Τουρκία της 15^ης Ιουλίου, όμως εκείνο που αξίζει να κρατήσουμε και συνεχώς να επαναφέρουμε είναι όχι το τι έκανε και πως το έκανε ο Ερντογάν, ή αν ήταν πραγματικό ή όχι τα πραξικόπημα. Πολύ μεγαλύτερη αξία έχει και που αυτό πρέπει να παραδειγματίζει, είναι οι κυματίζουσες Τουρκικές σημαίες από τα συγκεντρωμένα πλήθη, απέναντι στη στρατιωτική ισχύ, απέναντι στις κάνες των αρμάτων. Αυτό είναι το παράδειγμα για όλους μας.

Βέβαια δεν είναι δυνατό να μην προβληματιζόμαστε για το αύριο και το τι πρόκειται να προκύψει από την εκδικητική μανία του σουλτάνου, που αμέσως έδειξε τη «σιδερένια φτέρνα» του. Και στο σημείο αυτό οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με μάτια και αυτιά ανοικτά, όσο και αν η «κυβέρνησή» μας έτρεξε να εξευμενίσει το σουλτάνο, υποσχόμενη(μένει να το δούμε) να παραδώσει τους Τούρκους στρατιωτικούς που ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Αλλά οι κυβερνώντες δεν έχουν ακόμη μάθει ότι όσα περισσότερα δίνεις του «Τούρκου», τόσο του ανοίγεις την όρεξη. Και αυτό θα το διαπιστώσουμε πολύ γρήγορα.

Η φυγή προς Δυσμάς της εκδικητικής μανίας της ηγεσίας της Τουρκίας, όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος και το χάος που επικρατεί σήμερα στην Τουρκία, είναι μια συνηθισμένη τακτική για να στρέψει το φανατισμό του λαού σε τρίτους. Και τι το ποιο πρόσφορο και φυσικό να το κάνει προς την Ελλάδα ή ακόμη και προς την Κύπρο;

Οι καιροί ου μενετοί.!