O βαθιά δημοκρατικός χαρακτήρας του Brexit

του Δημήτρη Καζάκη

Ο πανικός με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit συνεχίζεται. Και τι δεν ακούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Η βλακεία είναι τόσο απόλυτη που ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Αυτοί που ψήφισαν υπέρ του Brexit είναι εθνικιστές και ακροδεξιοί. Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των Βρετανών και ιδίως των λαϊκών στρωμάτων και τάξεων - με πρώτη την παραδοσιακή εργατική τάξη στα παλιά βιομηχανικά κέντρα της Βρετανίας που σήμερα σαρώνονται από τη μαζική ανέχεια και ανεργία - ψήφισαν υπέρ της διατήρησης του έθνους κράτους και εναντίον του υπερεθνικού αυτοκρατορικού μορφώματος της ΕΕ.

Αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα της εκστρατείας υπέρ του Brexit. Ποιος θέλεις να έχει τον έλεγχο; Εσύ, ο βρετανός πολίτης, ή η απρόσιτη γραφειοκρατία της ΕΕ που δεν λογοδοτεί σε κανέναν; Σ’ αυτό το ερώτημα απάντησε η πλειοψηφία των Βρετανών, ιδίως -όπως αναφέραμε- τα πιο καταπονημένα στρώματα του λαού, τα οποία απάντησαν με συντριπτικά ποσοστά άνω του 60% ότι ο έλεγχος πρέπει να βρίσκεται στα χέρια τους.

Η ψήφος λοιπόν υπέρ του Brexit ήταν πρωτίστως ταξική, μιας και προήλθε κυρίως από τις εργατικές τάξεις της Βρετανίας και ταυτόχρονα εθνική γιατί η προσδοκία τους για μια ριζική αλλαγή....
συμπυκνώθηκε στο αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Κι επομένως ότι κι αν λένε οι μοιρολογίστρες του Ευρωπαϊκού Ράιχ, η ψήφος υπέρ του Brexit ήταν βαθύτατα δημοκρατική.

Τα λαϊκά στρώματα από ταξική διαίσθηση κατάλαβαν ότι το κύριο ζήτημα είναι το ποιός παίρνει τις αποφάσεις. Και το έθνος κράτος δημιουργήθηκε -πρώτα και κύρια από τις ίδιες τις εργατικές τάξεις- ακριβώς για να εξασφαλίσει την ενεργή συμμετοχή κάθε πολίτη του έθνους στη δημιουργία του κράτους του.

Γι’ αυτό και το έθνος κράτος αποτέλεσε το λίκνο της αναβίωσης του αγώνα για τη δημοκρατία, αλλά και προνομιακό πεδίο της ταξικής πάλης. Δηλαδή του αγώνα των εργατικών τάξεων για κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις. Κατακτήσεις που απέκτησαν μόνο και αποκλειστικά στα πλαίσια του έθνους κράτους.

Αντίθετα, η ΕΕ εξαρχής στηρίχθηκε σ’ ένα σύστημα διακυβέρνησης μακριά από τα έθνη και τους λαούς. Αντί για ένα σύστημα διακυβέρνησης που εξαρτάται από τη θέληση των πολλών, του έθνους και του λαού, δημιούργησε ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια πεφωτισμένη ελίτ των γραφειοκρατών. Οι ΠΟΛΛΟΙ (εσείς και εγώ) είναι απλά πάρα πολύ αδιάφοροι, πάρα πολύ συναισθηματικοί, πολύ απαίδευτοι για να τους επιτραπεί με ασφάλεια η δυνατότητα να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους και τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται στον τόπο τους.

Η δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει τι θα γίνει στον τόπο του, είναι σύστημα ανασφαλές για τις αγορές και την εξουσία κι επομένως θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα σύστημα υπερεθνικών εξουσιών. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που διαπνέει ολόκληρο το οικοδόμημα της ΕΕ. Να γιατί οι αξιωματούχοι της Ένωσης δεν λογοδοτούν σε κανέναν, ενώ είναι προστατευμένοι με αυξημένες ασυλίες έναντι οιουδήποτε συστήματος δικαιοσύνης.

Η ευρωβουλή δεν είναι παρά το άλλοθι της απολυταρχίας των Βρυξελλών. Πρόκειται για μια αναβίωση των παρλιαμέντων του μεσαίωνα, που συγκαλούσε ο μονάρχης προκειμένου να πάρει την έγκριση των υπηκόων του για τις πολιτικές του επιλογές. Και όπως ήταν φυσικό, όποιος βρισκόταν εκεί ως εκπρόσωπος των πληθυσμών του βασιλείου διακινδύνευε το κεφάλι του, πηγαίνοντας κόντρα στον μονάρχη, ή κέρδιζε προνόμια και πλούτη αν αποδεικνυόταν πιστός υπήκοος.

Όπως τα παρλιαμέντα αυτά δεν αποτέλεσαν ποτέ προϊόν, ή δείγμα δημοκρατίας, έτσι σήμερα είναι και το ευρωκοινοβούλιο. Ένα συμβουλευτικό παρλιαμέντο εξαγοράς με προνόμια και πλούτη των εκπροσώπων από τους πληθυσμούς της αυτοκρατορίας.

Φυσικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία ήταν μόνο η αρχή. Ήδη έχει ξεσπάσει η μάχη για την ίδια την έννοια και την ουσία της δημοκρατίας. Όχι απλά για την κυριαρχία των πολλών, αλλά και της συμμόρφωσης της εξουσίας με την αξίωση της μεγάλης πλειοψηφίας για μεγάλες ριζικές αλλαγές υπέρ της εργασίας στη Βρετανία. Η υπεράσπιση του έθνους κράτους με το Brexit ήταν απλά η αρχή.