Να κλείσει ή να μην κλείσει η αξιολόγηση τελικά;

του Θέμη Τζήμα

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση είναι διατεθει-μένη να υπογράψει τα πάντα, ακόμα και στα συμπληρωματικά προαπαιτούμενα - μνημόνιο, τα οποία παρεμπιπτόντως διαρκώς αυγατίζουν.

Αν δεν ετίθετο το ζήτημα μάλιστα του πλήρους επικοινωνιακού εξευτελισμού του πρωθυπουρ-γού -που ωστόσο μάλλον δε θα αποφευχθεί- θα τα είχαν περάσει όλα από την πρώτη μέρα.

Είναι επίσης σαφές ότι μόνο με τέτοιου είδους μέτρα μπορεί να κλείσει η αξιολόγηση. Πίσω από τη δήθεν αντιπολίτευση της ΝΔ και των άλλων κομμάτων περί αύξησης των φόρων, ήδη από το πρώτο μνημόνιο, το ιδεολόγημα περί ισοδυνάμων έχει καταρρεύσει με πάταγο.

Με το πρόσχημα περί μέτρων μόνιμου χαρακτήρα, οι πιστωτές επιβάλλουν τα απολύτως συγκεκριμένα εκείνα μέτρα, είτε εμφανιστούν ισοδύναμα είτε όχι, που φέρνουν υποτίμηση της μισθωτής εργασίας, συρρίκνωση της αυτοαπασχόλησης, περαιτέρω εμπορευματοποίηση της ακίνητης περιουσίας, αξιοποίηση προς όφελός τους του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους, ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου πλούτου και δημιουργία νέων παρασιτικών αγορών εις βάρος της κοινωφελούς παροχής υπηρεσιών. Άλλωστε, στην Ελλάδα των μνημονίων και των ισοδυνάμων δεν υπάρχει κανένα μέτρο που να μην ....
έχει δοκιμαστεί και επιβληθεί, από περικοπές δαπανών μέχρι φόρους και από εξαφάνιση της κοινωνικής ασφάλισης μέχρι ξεπούλημα όλου του δημοσίου πλούτου.

Ό,τι και αν προπαγανδιστικά υποστηρίξει κανείς, οι επιτυχείς αξιολογήσεις περνούν μέσα από μέτρα ύφεσης. Μέσα από περαιτέρω συρρίκνωση της ζήτησης σε μια καθημαγμένη οικονομία. Είτε κόψουμε μισθούς και συντάξεις, είτε ανεβάσουμε τους φόρους -εν προκειμένω γίνονται και τα δύο- σε μια οικονομία που σε ετήσια βάση συρρικνώθηκε το πρώτο τρίμηνο κατά 1,5%, επιτυχής αξιολόγηση σημαίνει νέα αφαίρεση πλούτου και άρα μείωση του ΑΕΠ. Το δε αντεπιχείρημα περί εκταμίευσης χρημάτων που θα κατευθυνθούν στην αποπληρωμή οφειλών του δημοσίου, είναι κίβδηλο. Πρόκειται για εφάπαξ απόδοση χρημάτων ενώ η αιμορραγία από τα μέτρα που επιβάλλονται είναι διαρκής. Με άλλα λόγια, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα νέες οφειλές του δημοσίου θα έχουν συσσωρευθεί από τη μια και οι υποχρεώσεις προς το δημόσιο θα έχουν επίσης διογκωθεί περαιτέρω.

Το ναι και το όχι

Επομένως, όλες οι πολιτικές δυνάμεις τίθενται ξανά ενώπιον του σκληρού διλήμματος, που μάλιστα θα επανέλθει το φθινόπωρο με ακόμα πιο άγριο τρόπο: να κλείσει η αξιολόγηση ή όχι; Το ναι σημαίνει ότι επιπλέον της υλοποίησης όλων αυτών που ψηφίστηκαν,  έρχεται και ο νόμος για τα εργασιακά, μπροστά στον οποίο οι προτάσεις Ολάντ για τη Γαλλία θα μοιάζουν με εργατικό παράδεισο σχεδόν.

Το όχι σημαίνει κρίση, έξοδο από το ευρώ, πρόσκαιρη και σχετική αυστηροποίηση των κεφαλαιακών ελέγχων, χωρίς όμως πια το σοκ της αρχικής τους επιβολής, μη πληρωμή του χρέους πρόσκαιρα, αλλά και άνοιγμα ενός τεραστίου εύρους δυνατοτήτων ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, με αναίρεση των μνημονίων ξεκινώντας από την ώρα- μηδέν της ρήξης, όπως και ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων που θα ανατρέψουν αναγκαστικά το βασικό πυρήνα του καθεστώτος που έφτασε στο αποκορύφωμά του με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Όσοι δε καλόπιστα αναζητούν το πλήρες σχέδιο της ρήξης δεν πρέπει να ξεχνούν ότι αφενός επεξεργασίες υπάρχουν, άλλα και ότι αφετέρου και κυρίως, τα γεγονότα παράγουν τα μεγάλα σχέδια. Όχι το αντίστροφο.

Για άλλη μια φορά, οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις χωρίζονται μεταξύ του ναι και του όχι. Κι αυτό το “εν τέλει ναι” ή “εν τέλει όχι” είναι αμείλικτο, όπως ήταν και πέρυσι το καλοκαίρι.

από το «tvxs.gr»