Αξιολόγηση: Ιστορία δίχως τέλος

του Δημήτρη Μηλάκα

Το «έργο» της «δραματικής διαπραγμάτευσης» σαν αυτήν που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες με τους δανειστές το έχουμε ξαναδεί -και όχι μόνο μια φορά. Γιατί άραγε ελπίζουμε ότι αυτήν τη φορά θα υπάρξει ένα διαφορετικό «τέλος»;

Η πλοκή της ιστορίας και το φινάλε του έργου είναι γνωστά: με τρία μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους και αποφάσεις τα τελευταία έξι χρόνια, οι κυβερνήσεις μας παρέδωσαν την διαχείριση της οικονομίας της χώρας στους δανειστές. Έκτοτε, αυτοί αποφασίζουν από ποιους και πόσα πανωτόκια θα εισπράξουν, τι και πόσο, πότε και σε ποιους, από τη δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί. Οι κυβερνήσεις μας, η παρούσα και οι προηγούμενες, υπάρχουν μόνο για όσο είναι σε θέση να εκπληρώσουν το εισπρακτικό πλάνο των δανειστών.

Ποιο θα είναι το «τέλος» (και) αυτής της «σκληρής και δραματικής» διαπραγμάτευσης είναι ήδη γνωστό, καθ’ ότι το σενάριο δεν έχει αλλάξει. Μας το υπενθυμίζει άλλωστε ένας από τους βασικούς υπεύθυνους της συγγραφής του: «Θα βρούμε μια λύση τις επόμενες εβδομάδες, αλλά....
δεν θα έχει να κάνει με την ελάφρυνση χρέους, αλλά κυρίως με την Ελλάδα που θα πρέπει να κάνει περισσότερα, προκειμένου να καταστεί μια ανταγωνιστική οικονομία». Με αυτά τα απλά, πιο απλά δε γίνεται, λόγια ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε συνέντευξη που παραχώρησε στο κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο ARD περιέγραψε τη συνέχεια του «ελληνικού δράματος», με τον ίδιο απαράλλακτο τρόπο που εξελίσσεται από την Άνοιξη του 2010: Μέτρα, κι άλλα μέτρα, υποτίμηση των αξιών, μετατροπή της χώρας σε νέο-αποικία…

Και όποιος ακόμη δεν κατάλαβε τι έχει να περιμένει (και) από την τρέχουσα «σκληρή» διαπραγμάτευση, ας ρίξει μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν, ας ρίξει μια ματιά στο παρόν, ας δει τη «συνέχεια» της οικονομικής ζωής της χώρας: Της χώρας που ζει με τον «αναπνευστήρα» και το σταγονόμετρο της ρευστότητας τρέχοντας να  υλοποιήσει την μία ενδιάμεση συμφωνία (provisional agreement) μετά την άλλη. Και για να ακριβολογούμε, την μία μετά την άλλη από τις ολοένα και περισσότερες και μεγαλύτερες απαιτήσεις των δανειστών.

Στην προκειμένη περίπτωση της τρέχουσας «σκληρής» διαπραγμάτευσης, το «σκόντο» των δανειστών, αυτές δηλαδή από τις απαιτήσεις τους που θα μεταφέρουν στο κοντινό μέλλον έχει να κάνει με ένα μεγάλο κομμάτι του Ασφαλιστικού και τις ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στο Δημόσιο. Αυτές οι «εισπράξεις» για λογαριασμό των δανειστών θα περάσουν στην δεύτερη αξιολόγηση η οποία θα αρχίσει -σωστά το μαντέψατε- αμέσως μόλις κλείσει η τρέχουσα. Και πάει λέγοντας…

Υστερόγραφο: πολύ κουβέντα γίνεται -όπως και εσωτερική πολιτική σπέκουλα- για την έναρξη μιας συζήτησης για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Πρόκειται, επίσης για μια άλλη ιστορία, χωρίς τέλος αλλά ούτε και αρχή….

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»