Για την ΕΡΤ με πολλούς αποδέκτες

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Πολύς ντόρος τώρα τελευταία με την ΕΡΤ. Η πολύπαθη «δημόσια» τηλεόραση που εκτελέ-στηκε τον Ιούνιο του 2013 από την ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά, και που τώρα υποτίθεται πως επανήλθε στο προσκήνιο, βρίσκεται πολύ μακρυά από αυτό που ήταν, πολύ περισσότερο μακρύτερα από αυτό που πάλαιψαν και αγω-νίστηκαν όσοι με κόστος ζωής και περίσσευμα αυταπάρνησης υπερασπίστηκαν την εργασία, τα συλλογικά δικαιώματα, τον συμβολισμό που απηχούσε η ΕΡΤ στην ελληνική κοινωνία, πολεμώντας ταυτόχρονα την εποχή της βαρβαρότητας των μνημονίων με τον δικό τους τρόπο και δύναμη.

Όσοι από εμάς, γυρίσαμε στην ΕΡΤ μέσω της αναβίωσης της σύμβασης εργασίας μας τον Μάιο – Ιούνιο του 2015, γυρίσαμε με ανάμεικτα συναισθήματα δικαίωσης, νίκης και συγκίνησης, μαζί με την αίσθηση της απομάκρυνσης από τον κίνδυνο της ανέχειας και της εξαθλίωσης. Κυρίως όμως γυρίσαμε με πολύ όρεξη για δουλειά, πιο συνειδητοποιημένοι όσον αφορά τον ρόλο και το περιεχόμενο της εργασίας μας, με όπλο την ανάληψη της ευθύνης μας που πήραμε ....
υπερασπίζοντας την κατηργημένη ΕΡΤ, να την κρατήσουμε ψηλά σαν φάρο και δρόμο για την οικοδόμηση μιας δημόσιας τηλεόρασης που θ’ αξίζει και θα αντιστοιχεί στους αγώνες που δώσαμε και την στάση που κρατήσαμε το προηγούμενο διάστημα, αντάξια δηλαδή και δημοκρατική απέναντι στον ελληνικό λαό.

Και βέβαια όλη αυτή η όρεξη και δίψα, να συνδυαζόταν με την κατάργηση των μνημονίων, με την απαγκίστρωση από την σπειροειδή δίνη της ύφεσης, με την ανένδοτη στάση μιας κυβέρνησης που πήρε την εντολή να υπερασπίσει έναν λαό που φυλακίσθηκε πρόστυχα και ξετσίπωτα μέσα στις δανειακές συμβάσεις και την λαβίδα του χρέους.

Όμως εννέα μήνες μετά, όσοι τουλάχιστον έχουν σώας τας φρένας κι έχουν περισώσει την αξιοπρέπεια του αγώνα τους, ακόμα κι άλλοι που δεν συμμετείχαν για τους δικούς τους λόγους, δεν μπορούν παρά να μην αισθάνονται την σήψη και την μιζέρεια που αγκαλιάζει την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Η φερόμενη ως κυβέρνηση και μάλιστα ελληνική, δεν είχε κανένα σχεδιασμό, καμμιά διαφορετική φιλοσοφία για την επανίδρυση ενός πραγματικά δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού μέσου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της δημόσιας τηλεόρασης, της γνωστής μας ΕΡΤ, δεν έχει περιέλθει συνολικά η λειτουργία της σε τέτοιου βαθμού εργασιακή και κοινωνική απαξίωση, όπως συμβαίνει από τότε που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επανέφερε στους δέκτες και την κοινωνική πραγματικότητα, το σήμα και το λογότυπό της.

Η κυβέρνηση, εκμεταλλεύτηκε την αγωνιστικότητα, την μαχητικότητα και την στάση των εργαζομένων, για να δημιουργήσει ένα κρατικό μόρφωμα στην εξυπηρέτηση του δικού της συμφέροντος στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής αφ’ ενός, και την στερέωση της καθεστηκυίας τάξης αφ’ ετέρου. Τα πάντα δίνονται στην βιτρίνα του τηλεοπτικού τομέα, και από εκεί και πέρα γαία πυρί μιχθήτω.

Και αφού βέβαια ξεκαθαρίσουμε ότι η νέα ΕΡΤ οικοδομήθηκε πάνω στη ΝΕΡΙΤ, (ν. 4173), το να ισχυριζόμαστε ότι επανήλθε η ΕΡΤ, τουλάχιστον όπως λειτουργούσε πριν την κατάργησή της, μόνο ως αστείο μπορεί να ειπωθεί, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο. Όχι πως η ΕΡΤ προ του 2013 ήταν δημόσια ραδιοτηλεόραση, αλλά η σημερινή κατάσταση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Ποιό ήταν το αποτέλεσμα του εκτρώματος του νέου νόμου ΕΡΤ; Να μην επανέλθουν οι οργανικές θέσεις , και οι επαναπατριζόμενοι να βρεθούν σε ένα περιβάλλον όπου ο καθένας ψαχνόταν να καταλάβει αν και κατά πόσο μπορεί να εργαστεί σε παλιό ή νέο πόστο.

Εργασιακή απαξίωση δομών και προσωπικού, καθώς παρά το κατά παραγγελία κατοχυρωμένο πλέον Οργανόγραμμα, πολύ δύσκολα έως καθόλου η σημερινή ΕΡΤ μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα και εύρυθμα στις περισσότερες από τις δομές της. Ένα αμάλγαμα επαναπατριζόμενων της παλιάς ΕΡΤ και προηγούμενων εργαζομένων στη ΝΕΡΙΤ, με διαφορετικό status εργασιακών σχέσεων, που λογίζονται ως δεξαμενή εργαζομένων για κάθε περίσταση και που καλούνται να ανταπεξέλθουν ως συνήθως, απέναντι στο παλιό διαχρονικό αλλά και νέο σύστημα διαπλοκής εντός και εκτός ΕΡΤ, δεκανικιού της κυβερνητικής εξουσίας. Καμία δέσμευση για προγραμματισμό, κανένας ορίζοντας, καμμιά ισονομία. Ο σχετικός ενθουσιασμός και η όρεξη για δουλειά και παραγωγή που επικράτησε ανάμεσα στους εργαζόμενους στις πρώτες ημέρες της κατ’ επίφαση επαναλειτουργίας, έχει αντικατασταθεί με αμηχανία και με αυτή την υπόκωφη κραυγή στα πρόσωπα και στα χείλια των εργαζομένων που διαπιστώνουν εννέα μήνες μετά, να κυριαρχεί η αβεβαιότητα, η δυσκαμψία, η πλήρης αδυναμία προγραμματισμού και να επανέρχονται οι εφιάλτες της κινητικότητας, του πλεονάζοντος προσωπικού, των μετατάξεων και στο βάθος των απολύσεων. Κυρίως όμως να επανέρχεται και να κυριαρχεί με νέους όρους, εκείνο το βρωμερό καθεστώς των συσχετισμών και των διορισμών προϊσταμένων στο ανθρώπινο δυναμικό, για την με κάθε τρόπο στήριξη της πολιτικής αλλά και της ίδιας της κρατικής εξουσίας. Σα να μην πέρασε μια μέρα.

Τι σημαίνει δημόσια ραδιοτηλεόραση;

Σημαίνει ανοικτή στην κοινωνία, προσβάσιμη ως βήμα μέχρι και τον τελευταίο πολίτη. Σημαίνει την ανάδειξη στο επίπεδο της ενημέρωσης κάθε μικρού και μεγάλου εθνικού, τοπικού και κοινωνικού θέματος, σύμφωνα με τις ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας, του συλλογικού και εθνικού συμφέροντος. Σημαίνει αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση, όχι με την στρεβλή αντίληψη του ισότιμα κατανεμημένου τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου στα πολιτικά κόμματα και τους εκπροσώπους τους αλλά στην βάση της εξυπηρέτησης του πολίτη με άξονα την ανάδειξη των αυτενεργειών και πρωτοβουλιών, των κοινωνικών εποικοδομημάτων αλλά και των δυσκολιών και προβλημάτων του και στην απ’ ευθείας αντιπαράθεση με τους πολιτικούς εκπροσώπους. Για να μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία και πλουραλισμό στην ενημέρωση. Σημαίνει ανεξάρτητη και μαχητική δημοσιογραφία, χωρίς εντεταλμένους και μόνιμα απεσταλμένους δημοσιογράφους στην υπηρεσία των κομματικών γραφείων Τύπου. Σημαίνει μετάδοση των ειδήσεων από..., ίδιες, πρωτογενείς πηγές και όχι αναμεταδόσεις που εκπορεύονται από το κυρίαρχο εγχώριο και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο.

Σημαίνει κοινωνικό έλεγχο, όχι από επιτροπές που φτιάχνονται κατά το δοκούν, αλλά από την μεγαλύτερη δυνατή εκπροσώπηση από περισσότερους κοινωνικούς φορείς, περιφέρειες, δήμους, συλλόγους πολιτών, σωματεία, συνδικάτα, και κάθε παραγωγική συλλογικότητα που ζεί και αναπνέει εντός της ελληνικής επικράτειας. Σημαίνει αυτόνομη και απρόσκοπτη χρηματοδότηση από την ίδια την κοινωνία, χωρίς κυβερνητικές και κρατικές αναμίξεις που γεννούν διαφθορά, σκάνδαλα και εγκάθετους. Σημαίνει αυτοδιαχείριση από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με συντονιστικά βάσης, ανακλητότητα και λογοδοσία, οργανωμένες δομές κυκλικού συντονισμού σε κάθε τομέα δραστηριότητας.

Σημαίνει αποκλειστικά εσωτερικές παραγωγές, χωρίς αναθέσεις και διαμεσολαβήσεις ιδιωτικών εταιρειών παραγωγής και ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων.

Σημαίνει τέχνη, πολιτισμό και ψυχαγωγία, στην υπηρεσία της κοινωνικής πραγματικότητας. Όχι στην ανάδειξη και διαιώνιση της ατομικής μοίρας, αλλά στην ενίσχυση της αναγκαιότητας να αποκτήσει ο πολίτης την κοινωνική συνείδηση που τον συνδέει με την κοινή εμπειρία, την ιστορική εξέλιξη του λαού και της χώρας του, τόσο σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Μπορούν να συμβούν αυτά, στην σημερινή κατ’ επίφαση δημόσια τηλεόραση; Μπορεί έστω και ένα από τα παραπάνω, να επιχειρηθεί στην σημερινή ΕΡΤ; Σίγουρα όχι. Όχι γιατί δεν έχει το έμψυχο δυναμικό, την διάθεση,την έμπνευση και την υλικοτεχνική υποδομή να πρωτοπορήσει, αλλά γιατί ποτέ δεν αφέθηκε να απαγκιστρωθεί από τα γρανάζια της κρατικής μηχανής, της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας, το δούναι και λαβείν της πολιτικής και κομματικής καμαρίλας και των κοινωνικοοικονομικών πολιτικών συσχετισμών και συμφερόντων που απορρέουν από την πρακτική αυτή.

Σήμερα όμως το δούναι και λαβείν της πολιτικής και κομματικής καμαρίλας και των κοινωνικοοικονομικών πολιτικών συσχετισμών και συμφερόντων, δεν αντιστοιχεί μόνο στην στήριξη του ενός ή του άλλου κόμματος στην εξουσία. Αντιστοιχεί στην διατήρηση και διαιώνιση στην εξουσία, ολόκληρου του πολιτικού καθεστώτος, που επιμένει με νύχια και με δόντια να εξαθλιώνει τον ελληνικό λαό, ψηφίζοντας μνημόνια, που περικόπτει ατομικά και συλλογικά δικαιώματα στο όνομα του παράνομου και ληστρικού χρέους, στο όνομα της ολοκληρωτικής απολυταρχίας που ενσαρκώνει η Ευρώπη, στο όνομα της νέας φεουδαρχίας των τραπεζών και της επιβίωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αντιστοιχεί τελικά, στην κατάλυση της δημοκρατίας μέσω της αγαστής συνεργασίας των κομμάτων του κοινοβουλίου και την κοινή συνισταμένη τους για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Μηδενός εξαιρουμένου.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Με ευθύνη των κυβερνήσεων των μνημονίων, η χώρα μας τελεί υπό οικονομική, δημοσιονομική, κανονιστική κατοχή. Όσο νούπω μάλιστα και στρατιωτική κατοχή, με τις ευλογίες της συγκυβέρνησης Σύριζα –Ανελ, και την ανεκδιήγητη μετατροπή του Αιγαίου σε Νατοϊκή θάλασσα. Όπως πολύ σωστά περιγράφει η Μαρία Τσολακίδη στο άρθρο της «Μένουμε Γερμανία», το 4ο Ράιχ «...έχει στα χέρια του την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας με την Frontex και το ΝΑΤΟ υπό γερμανική διοίκηση στα σύνορα της χώρας, την διαχείριση όλων των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας μέσω του Ινστιτούτου Ανάπτυξης που χειρίζεται ο Σόιμπλε, έχει καταφέρει να ανακεφαλαιοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες με ενέχυρο τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, έχει στα χέρια της την task force, μέσω ανακεφαλαιοποιημένης Τράπεζας Πειραιώς έχει το μεγαλύτερο ποσοστό καλλιεργήσιμης γης μέσω αγροτικών δανείων της πρώην ΑΤΕ...»  

Η μεγάλη προσφορά της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά στην χώρα, περικλείεται εύστοχα στην φράση του Τζιάνι Ανιέλι, όταν πριν περίπου δυό δεκαετίες είχε πεί: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

Η πλήρης υποταγή της χώρας στους επικυρίαρχους, που μέσα σε μία στιγμή αναβαθμίστηκαν από την τεχνοκρατική επιτροπεία της τρόικα στην πολιτική επιτροπεία των θεσμών. Δηλαδή, η απονενοημένη παράδοση - παραλαβή της κυριαρχίας της χώρας και της υπόστασης του κράτους, από την οικονομική κατοχή και διαχείριση της τρόικα, στην πολιτικοοικονομική κατοχή και διαχείριση των θεσμών και η πλήρης μετατροπή της σε δουλοπαροικία του χρέους. Αυτό είναι το τρίτο μνημόνιο. Η χώρα αλλάζει χέρια.

Τι ακριβώς εξυπηρετεί σήμερα λοιπόν η νέα ΕΡΤ; Η «νέα» ΕΡΤ υπό την ευρωπαϊκά επικυριαρχούμενη κρατική εξουσία, λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, όχι για να μπορέσει να εξυπηρετήσει τους σκοπούς και τις αρχές, τουλάχιστον με τον τρόπο που περιγράφονται στο νόμο για την λειτουργία της, αλλά για να μπορεί να τους ξεφτιλίζει, όπως ακριβώς αρέσκεται να πράττει η κυβέρνηση της «αριστεράς», σε κάθε έκφραση του δημόσιου λόγου της. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το απαράμιλλο, «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας» που ξεστόμισε ο φερόμενος ως πρωθυπουργός και μετά υπέγραψε την παράδοσή της! Τίποτα δεν συνάδει με τους σκοπούς όπως μας λέει το άρθρο 2 παρ. 3 του νόμου 4325/2015: «Η ΕΡΤ αποτελεί φορέα δημοκρατίας και πολιτισμού και συμβάλει στην διασφάλιση της πολυφωνίας, στην ανεξάρτητη μετάδοση της πληροφορίας και της είδησης...», και στην παρ. 4: «Η ΕΡΤ είναι ανεξάρτητη από το κράτος, όλους τους φορείς δημόσιας ή ιδιωτικής εξουσίας και τα πολιτικά κόμματα...»
Που ακριβώς αποτελεί φορέα δημοκρατίας, όταν η ενημέρωση που προσφέρει εδράζεται μόνο γύρω από την άσκηση πολιτικής του κυρίαρχου πολιτικού κατεστημένου; Όταν όλο το αφάν γκατέ της διαπλοκής και της υποτέλειας παρελαύνει καθημερινά από το ραδιομέγαρο; Έτσι αντιλαμβάνεται τη πολυφωνία η κυβέρνηση της «αριστεράς»; Ν’ αποκαλούν πολυφωνία και πλουραλισμό, τον ισότιμα κατανεμημένο χρόνο στους δυνάστες αυτού του τόπου; Ενώ παράλληλα, το δράμα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρατίθεται στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής κρίσης, που όλως τυχαίως έπεσε σαν μετεωρίτης από τον ουρανό; Σε ποιόν ακριβώς φορέα της δημοκρατίας, η μείωση του ελληνικού πληθυσμού, η ανεπάρκεια και το κλείσιμο των νοσοκομείων, η ληστεία των τραπεζών με τις ανακεφαλαιοποιήσεις, η παράδοση των 14 αεροδρομίων, η απώλεια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας δεν καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις των ειδήσεων, ή δεν περιλαμβάνονται στην αιχμή του δόρατος της ενημέρωσης των πολιτών; Με ποιό τρόπο ακριβώς είναι η ΕΡΤ ανεξάρτητη από το κράτος και όλους τους φορείς δημόσιας και ιδιωτικής εξουσίας όταν το 50% του ανταποδοτικού τέλους οδηγείται υποχρεωτικά στον ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδας για την εξυπηρέτηση του χρέους;

Σε ποιόν φορέα του πολιτισμού, η αιχμή του δόρατος που είναι τα Μουσικά Σύνολα, παραμένουν ανοργάνωτα, ανισόμετρα υποστελεχωμένα κι εγκλωβισμένα στους παράλογους και παράνομους περιορισμούς των οικονομικών προϋπολογισμών;

Πολύ περισσότερο δεν συνάδει με τις αρχές παρεχόμενου περιεχομένου όπως περιγράφονται στο άρ. 3 παρ. 1 του ίδιου νόμου: «1. Οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές της ΕΡΤ Α.Ε. καθώς και το περιεχόμενο των διαδικτυακών ιστοτόπων της, εμπνέονται απο τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αξίας του ανθρώπου, της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου, της εθνικής ανεξαρτησίας, της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών.» και στην παρ. 3 « ...διέπονται από τις αρχές της αντικειμενικότητας και πληρότητας της ενημέρωσης, της πολυφωνίας...»
Που ακριβώς λοιπόν στέκονται οι εργαζόμενοι απέναντι σε όλα αυτά;

Η διαχρονική τακτική της ομηρίας

Υπάρχει καλύτερη συνταγή από το να χρησιμοποιείται ο εργαζόμενος στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως όμηρος απέναντι στις παραχωρήσεις τις εκάστοτε εξουσίας έτσι ώστε να χρησιμεύσει ως «ψηφοθηρικός στρατός» στην εξασφάλιση της ηγεμονίας της;

Ας μην γελιόμαστε. Η πάγια αυτή τακτική λειτούργησε σε όλη την μεταπολίτευση με καταλυτικό τρόπο, εξέλεγε κυβερνήσεις και εδραίωνε τον κομματικό μηχανισμό σε όλους τους τομείς του δημόσιου εργασιακού χώρου, ανεξάρτητα από το εύρος της ενεργούς εμπλοκής των εργαζομένων. Η τακτική αυτή ή αλλιώς το σύστημα ΠΑΣΟΚ, ήταν αυτό που διέφθειρε και αποδόμησε το συνδικαλιστικό κίνημα ανάγοντας τις διεκδικήσεις των εργαζομένων αποκλειστικά στην σφαίρα επιρροής του κυβερνητικού συνδικαλισμού και στις σχέσεις διαπλοκής και συνδιοίκησης ανάμεσα στις κρατικές διοικήσεις των οργανισμών και τις εκάστοτε συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Το σύστημα αυτό κλονίστηκε συθέμελα τα 6 χρόνια της κρίσης, αφού το καθεστώς κατοχής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσω της διεθνούς επιτροπείας της τρόικα, δεν άφηνε περιθώρια στους πατερναλισμούς του παρελθόντος. Την κατάρρευση του εποικοδομήματος της σχέσης ομηρίας εργαζομένων και κράτους, που ξεκίνησε το 2010 και την ορμητική γέννηση της αυτενέργειας των εργαζομένων, ήρθε να αναχαιτίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αναβιώνοντας φύσει και θέση το σύστημα ΠΑΣΟΚ στους νέους όρους που επιβάλλει το βάθεμα της κρίσης. Στο όνομα της προστασίας των δημόσιων υπαλλήλων από τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, την περαιτέρω υποβάθμιση μισθών κ.ά.που εφάρμοσε η ΝΔ και με δεδομένη την ανυπαρξία και απογύμνωση του συνδικαλιστικού κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε την επανεκλογή του σε ένα περιβάλλον ερειπίων και κοινωνικού αυτοματισμού, ως η τελευταία ελπίδα των εργαζομένων στο δημόσιο, απέναντι στην επιταχυνόμενη διάλυσή τους.

Η αυταπάτη της ελπίδας

Και αν στο παρελθόν, προ κρίσης, η πάγια αυτή τακτική κατόρθωνε να ισορροπήσει ανάμεσα στην τμηματική και συνεχή υποβάθμιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων με την εξασφάλιση μιας ή δυό περιόδων διακυβέρνησης των κομμάτων εξουσίας, στις σημερινές συνθήκες αυτό είναι αδύνατον. Γιατί αν στα χρόνια προ μνημονίων, υπήρχε η δυνατότητα, έστω τύποις, μιας αυτόνομης δημοσιονομικής, εργασιακής, γενικότερα οικονομικής πολιτικής, σήμερα αυτό δεν υφίσταται. Τι δεν είπε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ότι κυβέρνηση, κράτος και εξουσία, έχουν παραδώσει τα κλειδιά της διακυβέρνησης, τα κλειδιά ολόκληρης της χώρας σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Στο 3ο μνημόνιο, δεσπόζει ο όρος ότι η κυβέρνηση οφείλει να συζητά και να συμφωνεί με τους θεσμούς. Από το 1ο μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση στο άρθρο 14 παρ. 5 προεξοφλεί την άρση της ασυλίας της χώρας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας, άνευ όρων και αμετάκλητα.

Αν λοιπόν κάποτε οι κυβερνήσεις που υπόσχονταν κι εκλέγονταν, βρίσκονταν σε θέση να παραχωρήσουν ψίχουλα εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων για να στηριχθούν στην εξουσία, σήμερα με την προδοτική εμμονική αποστολή τους στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, βρίσκονται στην εξουσία μόνο και μόνο για να εφαρμόσουν στην πράξη την μετατροπή της χώρας σε δουλοπαροικία, και να διαλύσουν κάθε συλλογική και ατομική κατάκτηση σε εργασιακό, κοινωνικό, εν τέλει σε εθνικό επίπεδο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η ελπίδα που ενέπνευσε ο ΣΥΡΙΖΑ προς τους εργαζόμενους στο δημόσιο για σταμάτημα των απολύσεων και των διαθεσιμοτήτων, για υπογραφές συλλογικών συμβάσεων προς όφελος των εργαζομένων, για την μη μείωση των μισθών και την διατήρηση των εργασιακών σχέσεων, ακόμα και για την μετατροπή του δημοσίου σε ένα παραγωγικό και λειτουργικό χώρο υπέρ της εξυπηρέτησης του πολίτη, δεν είναι παρά μια πρόστυχη υπόσχεση, ανεφάρμοστη, που μοναδικό σκοπό είχε την πρόσκαιρη επανεκλογή του στην διακυβέρνηση, μέσω της διατήρησης του καταρρέοντος συστήματος ΠΑΣΟΚ και της καταστροφικής πελατειακής σχέσης κράτους – πολίτη.

Δεν έχει κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στις δομές του δημόσιου τομέα, για να καταλάβει το μέγεθος της σκόπιμης απαξίωσης και διάλυσης, τόσο στις οργανικές μορφές συγκρότησης του, στην μη αναπλήρωση του έμψυχου δυναμικού, στην ανεπάρκεια αναπλήρωσης των υλικών και τεχνικών εξοπλισμών και βέβαια στα μεγαλύτερα εγκλήματα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Νοσοκομεία και δημόσια υγεία, δημόσια εκπαίδευση, ΔΕΗ, δημόσιες συγκοινωνίες, Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, υπουργεία και δημόσιες επιχειρήσεις, στενάζουν κάτω από την σαπίλα και μαρασμό, της σκόπιμης απαξίωσης δομών και υπηρεσιών.

Μεγαλύτερη όμως απόδειξη της αριστερόμετρης πολιτικής του ιδιότυπου πατερναλισμού, της ομηρίας απέναντι στον εφιάλτη της απόλυσης και της εξαθλίωσης, της απαξίωσης υπηρεσιών και δομών, της μετατροπής των εξειδικευμένων εργαζομένων σε σαλαμοποιημένη δεξαμενή απασχολούμενων, της κομματικής και πολιτικής καμαρίλας, αλλά και της ποδηγέτησης ενός ελπιδοφόρου κινήματος απέναντι στις πολιτικές της βαραβαρότητας, αποτελεί η ΕΡΤ.

Η «δημιουργική» διάλυση της ΕΡΤ

Ως ένας από τους εργαζόμενους που συμμετείχα ενεργά στον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της ΕΡΤ, είχα επισημάνει ότι ο αγώνας αυτός προδόθηκε πριν καν τελειώσει. Και δεν εννοούσα τίποτα άλλο, από την άνευ όρων παράδοση της αυτενέργειας των εργαζομένων στις μεθοδεύσεις του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, που άλωσε το ραδιομέγαρο το καλοκαίρι του 2013 και αργότερα, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, καθησυχάζοντας τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους δια της ανάθεσης προ της νομής της εξουσίας του. Αυτοί που δεν καταλάβαιναν τότε την μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσοι ουρλιάζαμε προειδοποιώντας, σήμερα βιώνουμε εκ νέου την απαξίωση της δουλειάς μας από τα αριστερά, ενώ νομοτελειακά οι περισσότεροι θα ζήσουμε την διαφαινόμενη συρρίκνωση εργατικού δυναμικού, αλλά και ποιοτικού παραγόμενου έργου.

Απέναντι στον μεγάλο δίχρονο αγώνα των εργαζομένων, την αξιοπρεπή στάση και το παράδειγμα προς την κοινωνία σε νέες μορφές αγώνα διεκδίκησης, όχι μόνο της εργασίας αλλά της ίδιας της δημοκρατίας, στέκεται σήμερα εχθρός κι αντίπαλος το συνονθύλευμα που θέλει να λογίζεται ως κυβέρνηση της χώρας και που υποτίθεται ότι στήριξε ως αντιπολίτευση τον αγώνα αυτόν. Στέκεται εκεί ως φάντασμα από το παρελθόν, για να ξεφτιλίσει ότι ομορφότερο γεννήθηκε στους περισσότερους που πάλαιψαν για να επαναφέρουν την ελπίδα και την αξιοπρέπεια στο κοινωνικό προσκήνιο, τον αέρα έστω μιας μικρής κατάκτησης του κινήματος στα χρόνια της λαίλαπας των μνημονίων.

Η σημερινή κυβέρνηση και η διορισμένη Διοίκηση, όχι μόνο δεν δικαιώνουν τον αγώνα εργαζομένων και πολιτών για την ΕΡΤ, που πίστεψαν στις δυνάμεις τους και έκαναν την υπέρβαση, αλλά σκόπιμα ξαναδίνουν ζωή στον μήκυτα του κρατισμού και του κομματικού παρασκηνίου, με μόνο στόχο και σκοπό τον απόλυτο έλεγχο στην ενημέρωση, για την εξασφάλιση κατά κύριο λόγο της κυβερνητικής προπαγάνδας και κατά δεύτερο, την διαιώνιση του παρασιτικού και υποτελούς πολιτικού καθεστώτος  προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων και των ξένων αφεντικών τους. Και βέβαια τη νέα απαξίωση, την κοινωνική και εργασιακή στοχοπληξία για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ.

Η διαχρονική αυτή τακτική στον έλεγχο της ΕΡΤ, που εν πολλοίς ισχύει ανάλογα σε όλο τον δημόσιο εργασιακό χώρο, είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την κοινωνική απαξίωση της, την διάβρωση και την ανυπαρξία του συνδικαλισμού, τον κατακερματισμό των διεκδικήσεων και της έννοιας της συλλογικότητας, την αχρήστευση της ευθύνης και του ρόλου του εργαζόμενου στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος. Είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την αποθέωση του ατομικού συμφέροντος, της εξάρτησης της εργασίας και της παραγωγής από τις κάθε λογής εξυπηρετήσεις, νουθεσίες και μεθοδεύσεις του κομματικού και πολιτικού κατεστημένου. Αυτό δεν σημαίνει ότι πολλοί, δεν πάλευαν και δεν παλεύουν ενάντια σε αυτό, ή δεν προσπαθούσαν να το αντιμετωπίσουν. Θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνώριζα όσους αγωνιούν και βρίσκουν τις δικές τους χαραμάδες για να διαρρήξουν έστω περιστασιακά το κατεστημένο, με τον δικό τους τρόπο.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Σε μια χώρα, όπου σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς έχει παραδώσει το ίδιο το κράτος και την διακυβέρνηση του σε ξένα κέντρα αποφάσεων, όλοι όσοι βρεθήκαμε σε κοινό μετερίζι του αγώνα, πρέπει να κοιταχτούμε πολύ ώρα στον καθρέφτη. Να κοιτάξουμε βαθιά μέσα στα μάτια μας και ν’ αναλογιστούμε αν αξίζει πρώτα στον ελληνικό λαό και ύστερα στον εαυτό μας ο εξευτελισμός των βιωμάτων των αγώνων μας.

Ένας αγώνας που δεν ήταν μόνο για την αναβίωση της σχέσης εργασίας μας σε μια ΕΡΤ που ξεφτιλίζεται κι απαξιώνεται ξανά από την πολιτική και κυβερνητική εξουσία και όχι μόνο. Ένας αγώνας που ήταν βαθιά πολιτικός, άρρηκτα συνδεδεμένος με την επιβίωση της ίδιας της χώρας, άμεσα κοινωνικός και αλληλέγγυος σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας.

Κι επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.

*Ο Θ. Συμβουλόπουλος είναι εργαζόμενος στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ και Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Πολιτικής Γραμματείας τουΕΠΑΜ


Για την ΕΡΤ με πολλούς αποδέκτες Για την ΕΡΤ με πολλούς αποδέκτες Reviewed by Διαχειριστής on Δευτέρα, Μαρτίου 07, 2016 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.