Ο κ. Τσίπρας θα ξαναγίνει αριστερός…

του Στάθη

Ο πόλεμος σε δύο μέτωπα είναι καταστροφικός για όποιον έχει εμπλακεί σε κάτι τέτοιο, αν οι αντίπαλοί του είναι το ίδιο με εκείνον ισχυροί -ή σχετικώς ισχυροί. Επιπροσθέτως ο πόλεμος σε δύο μέτωπα με ισχυρότερους αντιπάλους διεξάγεται μόνον από μουρλούς.

Η μόνη ισχύς της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια ήταν ο λαός της. Η ισχύς αυτή ακυρώθηκε. Ο λαός, από την παρούσα κυβέρνηση δεν αξιοποιήθηκε, ενώ από τις προηγούμενες εξαπατήθηκε κατά κόρον και λεηλατήθηκε με αγριότητα. Κι όχι μόνον δεν αξιοποιήθηκε ο λαός από την παρούσα κυβέρνηση, αλλά ξεγελασμένος πλέον από ΄κει που δεν το περίμενε, επανατοποθετήθηκε στη συνήθη του θέση. Του θύματος.

Όταν ένας λαός παραδίδεται στους ξένους και προδίδεται από την ηγεσία του, χάνει...
την όποια ισχύ θα μπορούσε να διαθέτει, για να υπερασπίζεται την πατρίδα του.

Σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα δίνει έναν αγώνα σε δύο μέτωπα. Ένα εσωτερικό, ένα εξωτερικό. Μέτωπα πολύ ισχυρότερα από την ίδια. Πρώτον, διότι στο εσωτερικό δεν έχει μαζί της τον λαό – αντιθέτως καθημερινώς στρέφει εναντίον της όλο και μεγαλύτερο μέρος των πολιτών και δεύτερον, διότι οι κίνδυνοι από το εξωτερικό διαβαίνουν ανοιχτές θύρες (ακριβώς επειδή η κυβέρνηση δεν χάραξε καμιά εθνική στρατηγική που να βασίζεται στον λαό και νααξιοποιεί την ισχύ του).

Η κυβέρνηση χάνει και στα δύο μέτωπα. Το εσωτερικό μέτωποαποτελείται από τα επιμέρους μέτωπα του αγροτικού, του ασφαλιστικού – και της δημοσιονομικής λεηλασίας από την Τρόικα (με χαίνουσες τις πληγές της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της μη – ανάπτυξης). Το εξωτερικό μέτωπο αποτελείται από το προσφυγικό, την τουρκική απειλή και τη γενικότερη απειλή πολέμων (υπαρχόντων και ενδεχομένως νέων) στην περιοχή.

Με τα δεδομένα αυτά η κυβέρνηση αυτή είναι αδύνατον να τα βγάλει πέρα. Εχοντας εξουδετερώσει τον λαό κι έχοντας υποταχθεί στους ξένους δεν της μένουν παρά τρεις δρόμοι: της αναπόδραστης φθοράς, των πολιτικών παιγνίων (οικουμενική κυβέρνηση, ανασχηματισμός των κοινοβουλευτικών σχηματισμών, κυβέρνηση μεγάλου ή μικρότερων συνασπισμών) και η ηρωική έξοδος.

Επειδή η κυβέρνηση αυτή είναι άριστη και στα τρία, ο κίνδυνος για την πατρίδα γίνεται μεγαλύτερος. Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να χωνεύει τη φθορά της (για κάμποσο ακόμα), μπορεί να παίζει τις μουσικές καρέκλες με τα κόμματα της κεντροαριστεράς, μπορεί ακόμα και να κάνει ηρωική έξοδο. Και τα τρία αφορούν στην ίδια, αλλά καταστρέφουν τη χώρα.

Το πρόβλημα για την πατρίδα θα είναι το ίδιο. Με κυβέρνηση Τσίπρα, ή με οικουμενική κυβέρνηση, ή με κυβέρνηση μοχλευμένων κοινοβουλευτικών συσχετισμών, ή με κυβέρνηση Μητσοτάκη, το πρόβλημα θα παραμένει το ίδιο. Η Ελλάδα βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο. Σε ιστορικό αδιέξοδο. Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι κατά την ιδεολογία και τις ικανότητές τους τελείως ασήμαντες εν σχέσει με τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Προσφυγικό (που περιέχει πόλεμο), πόλεμος στην στενή ευρύτερη περιοχή, Μνημόνιο (που σημαίνει εσωτερική κατοχή και διαρκή λεηλασία έως αποσάθρωσης της κοινωνίας και διαμελισμού της πατρίδας), είναι μεγέθη γιγάντια που δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν με τον τραγικά αδύναμο τρόπο της παρούσας κυβέρνησης. Το συχνά κωμικό και γελοίο που χαρακτηρίζει πολλές από τις σπαραγματικές κινήσεις της είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της αδυναμίας. Στην οποίαν περιήλθε η ίδια με δική της ευθύνη από τη στιγμή που, όχι μόνον δεν αξιοποίησε την ισχύ του λαού, αλλά προσέτι άρχισε να τον ξεγελάει και συστηματικώς να τον εξαπατά.

Τώρα ο κ. Τσίπρας έχει μόνον μία λύση. Είτε εξακολουθήσει τα παίγνια με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είτε συνεχίσει στον σικέ αγώνα με την Τρόικα, είτε επιχειρήσει ηρωική έξοδο με εκλογές, ο κ. Τσίπρας πρέπει να ξαναγίνει αριστερός.

Πρέπει να απευθυνθεί στον λαό και να του πει ότι είναι ο μόνος (ο κ. Τσίπρας) που μπορεί να αγωνισθεί εναντίον του… έργου του! Ότι η κυβέρνησή του είναι η μόνη ικανή να αντιμετωπίσει όσα μας κάνει η κυβέρνησή του. Παράλογο; Καθόλου. Στην παρέα περί τον κ. Τσίπρα αυτοί οι παραλογισμοί έχουν τη λογική τους: Πρώτον ο κ. Μητσοτάκης θα είναι χειρότερος. Δεύτερον, αν πέσουμε, θα πέσουμε στα μαλακά, διότι θα εξασφαλίσουμε ένα κοινοβουλευτικό ποσοστό που θα μας επιτρέψει στις μεθεπόμενες εκλογές να απέλθουμε ησύχως (και κυρίως χωρίς ελικόπτερα). Τρίτον, διότι το μέρος του λαού που θα μας ξαναπιστέψει (και τέτοιο υπάρχει ακόμα) όσο αργούμε θα λιγοστεύει. Και τέταρτον, όσες φορές έχουμε πηδήσει ως τώρα απ’ την Ακρόπολη, έχουμε σταθεί όρθιοι.

Ο κ. Τσίπρας έχει ως τώρα αποδειχθεί ικανός να μεταμορφώνει τηνΚίρκη, να ξαναμεταμορφώσει τον εαυτόν του σε αριστερό, θα δυσκολευθεί;

Γιατί όμως πάλι σε αριστερό αφού ο ίδιος απέδειξε ότι υπό καθεστώς Μνημονίου η διαφορά δεξιάς – αριστεράς, είναι η διαφορά που έχουν τα μανίκια σε ένα σακάκι; Διότι μόνον από τα αριστερά μπορεί να αγρεύσει ο κ. Τσίπρας, τώρα που ο κ. Μητσοτάκης αλιεύει απ’ τα δεξιά. Ποσοστό για την Αριστερά πολύ μικρότερο απ’ το 37%, αλλά αρκετό για να μην τρέχουμε μες τις νύχτες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πετσοκόβεται. Την πετσοκόβει το Μνημόνιο, οι υποχωρήσεις που είναι αναγκασμένη να κάνει πίσω απ’ τις (καταξεσχισμένες) κόκκινες γραμμές της στο ασφαλιστικό, στα φορολογικά, στα εργασιακά και τα δημοσιονομικά. Η αδυναμία της να ανταποκριθεί στα αιτήματα των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των μικρομεσαίων και των εργαζομένων. Με τις κανονιοφόρους του ΝΑΤΟ να ζώνουν τη χώρα, τους πρόσφυγες να την πλημμυρίζουν και τους πολέμους γύρω μας να βρυχώνται.

Στη δεινή αυτή θέση τη χώρα δεν την έφερε η Αριστερά, αλλά η Δεξιά. Όμως ούτε η Αριστερά μπόρεσε να τη βγάλει, διότι ο κ. Τσίπρας την έστριψε δεξιά. Και βεβαίως η δεινή θέση της χώρας γίνεται ακόμα χειρότερη όταν εναλλακτική λύση στην Αριστερά που πολιτεύθηκε δεξιά γίνεται εκ νέου η Δεξιά.

Αυτό το εθνικό και ιστορικό αδιέξοδο, θα παραμένει εδραίο, όσον η χώρα θα παραμένει αιχμάλωτη των Μνημονίων, ανακυκλώνοντας πολιτικές που είναι νεοφιλελεύθερες είτε τις εφαρμόζει η Δεξιά είτε μια κατ’ όνομα Αριστερά.Τραγωδία, για την οποίαν το μόνο που ξέρει να κάνει ο κ. Τσίπρας είναι να κάνει τον εκ νέου αριστερό (των Αμερικανών, των Γερμανών κι όποιου άλλου κατασπαράσσει τη χώρα), εκφυλίζοντας σε καραγκιοζιλίκια τα αναγκαία. Μόλις προχθές ο κ. Πρωθυπουργός επικαλέσθηκε τον αριστερό πατριωτισμό – ποιών; Του κ. Λιάκου; του κ. Ολάντ; του ΝΑΤΟ; Διότι ο εγχώριος πατριωτισμός, δεξιός κι αριστερός, σκόνταψε πάνω στον κ. Κατρούγκαλο και το Τρύφων, λοιδορήθηκε απ’ τον κ. Μπαλτά και την κυρία Αναγνωστοπούλου, ξεφτιλίσθηκε απ’ την ανικανότητα όσων αφήνουν την ασιτία να δέρνει τα παιδιά και την τυχαιότητα να αφανίζει τους καρκινοπαθείς.

Όταν λοιπόν ο κ. Τσίπρας ξαναβγεί στο μπαλκόνι να κάνει τον αριστερό, θα τον πιστέψουν μόνον εκείνοι που ωφελούνται απ’ την παρούσα κατάσταση κι όσοι δεν μπορούν να πιστέψουν ακόμα ότι οι ελπίδες τους από την Αριστερά θα ήταν ποτέ δυνατόν να εκφυλισθούν σε μιαν ακόμα εναλλακτική του Βερολίνου.

Και των δύο κατηγοριών το ποσοστό ούτε στην κοινωνία, ούτε σε ενδεχόμενες εκλογές θα είναι ικανό για τίποτε περισσότερο, παρά για να ανοίξει ο κ. Τσίπρας τον δρόμο για τον κ. Μητσοτάκη.

Καθόλου παράδοξο. Από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας γονάτισε μπροστά στην κ. Μέρκελ, η παλινόρθωση της Δεξιάς έγινε ζήτημα χρόνου…

από το "enikos.gr"