Ιδού οι «αρχιτέκτονες» της εθνικής υποταγής!

του Μενέλαου Τασιόπουλου

Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και στα κρίσιμα χρόνια για την παγκόσμια μετάλλαξη στην Ελλάδα, στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά «ρετιρέ» της Αθήνας, συγκεντρώθηκε ένα πυρή-νας εθνομηδενιστών, που συζητώντας αποφά-σισαν τις στρατηγικές επιλογές για τη χώρα από την πλευρά των Ελλήνων. Επηρεασμένοι από την αντίληψη συγκεκριμένων διεθνών κέντρων κερδοσκοπίας, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, τη θεωρία περί περάσματος της νικηφόρας Δύσης στην Ασία έχοντας ενσωματώσει την ηττημένη Ρωσία και τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», του γνωστού ως μονοπολικού κόσμου, τα υπό διαμόρφωση δόγματα των λεσχών της παγκοσμιοποίησης τύπου Μπίλντερμπεργκ και της προσέγγισης της Σχολής του Σικάγου και μιας «σέχτας» θεωρητικών των αμερικανικών πανεπιστημίων περί του τέλους των εθνών και της Ιστορίας αντιμετώπισαν το μέλλον της χώρας με ανάλογο τρόπο με την ηττημένη σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους Γερμανία ως έθνος-κράτος που θα μετατρεπόταν τα επόμενα χρόνια σε εταιρία διεθνούς ενδιαφέροντος.

Οι άνθρωποι αυτοί, που δήλωναν και δηλώνουν και σήμερα κεντρώοι, αριστεροί αλλά και δεξιοί πολιτικοί, οικονομολόγοι, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, νομικοί, φυσικά επιχειρηματίες, είχαν ένα...
κοινό χαρακτηριστικό: έλλειμμα πολιτικού, ηθικού και πολιτιστικού πλεονεκτήματος. Στη βάση αυτή, αν και οι περισσότεροι προεβλήθησαν τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε διεθνές επίπεδο ως προσωπικότητες, μάλιστα καταξιώθηκαν και είχαν σπουδαίους ρόλους στη διακυβέρνηση και τη στρατηγική της χώρας με το αζημίωτο φυσικά για τον διεθνή παράγοντα, ακόμη και συνήθεις συνομιλητές τους στο Σίτι της Αγγλίας, στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας ή στη Γουόλ Στριτ και τη Μασαχουσέτη στις ΗΠΑ, δεν ήταν κάτι παραπάνω από «χρήσιμοι ηλίθιοι».

Ουσιαστικά δεν είχαν την αντίληψη αλλά και τις ικανότητες να δώσουν ώθηση στην Ελλάδα, εντός ή εκτός ευρώ, αδιάφορο. Όπου η Ελλάδα ήταν ένα κράτος εθνικής και θρησκευτικής συνοχής με πολύ καλή ιστορία και παράδοση, φιλική στους λαούς, στα έθνη και στις φυλές της Μεσογείου και της Ανατολής, δεσπόζουσα θέση στη δομική συνοχή της Δύσης, μέλος της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, νικήτρια στους Παγκόσμιους Πολέμους, με πολύ σημαντική γεωπολιτική σημασία, κυριολεκτικά «κήπος της Εδέμ» από πλευράς κλίματος και συνθηκών ζωής, με υψηλό βιοτικό επίπεδο, δομή κράτους προβληματική λόγω της κομματοκρατίας και της νοοτροπίας των «κοτζαμπάσηδων», αλλά βιώσιμου στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ αναπτυσσόμενων και αναπτυγμένων χωρών. Για την κάστα αυτή των εθνομηδενιστών η Ελλάδα δεν είχε καμία προοπτική και θα έπρεπε να εκχωρηθεί στην ευρωπαϊκή -ουσιαστικά γερμανική μετά το Μάαστριχτ, που υπέγραψαν χωρίς διαπραγματεύσεις- υπερδομή και στον διεθνή οικονομικό και διοικητικό έλεγχο. Ένα μέρος μάλιστα της κάστας αυτής πίστευε και πιστεύει ότι η εθνική Επανάσταση του 1821 ήταν ατυχής επιλογή, που οδήγησε σε ένα «αποτυχημένο εθνικό κράτος».

Τα πρόσωπα αυτά, πολύ προβεβλημένα στα ελληνικά μίντια, στην πολιτική, στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις και κυρίως στη δημόσια διανόηση, προσβλέπουν σε μια νέου τύπου «γεωπολιτική ταυτότητα» με την Τουρκία με το Αιγαίο κοινή θάλασσα, συνέχεια των Στενών που θα ενώνει και δεν θα χωρίζει τις δύο κρατικές οντότητες. Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση η Ελλάδα ούτως ή άλλως δεν αποτελεί πλέον, άσχετα με την οικονομική χρεοκοπία της, εθνικό κράτος αλλά ευρωπαϊκή περιοχή που ενώνει την ευρωπαϊκή (γερμανική) Δύση με την τουρκική -κεμαλική αρχικά και νεοοθωμανική στη συνέχεια Ανατολή.

Η βάση της κάστας αυτής των εθνομηδενιστών συνδέεται με τις λογικές και τη στρατηγική του German Marshal Fund, που δομήθηκε μεταπολεμικά στα ερείπια του ναζιστικού Βερολίνου και αποτελεί και σήμερα πολύ ισχυρό λόμπι σκέψης και στρατηγικής για τον ευρωατλαντισμό. Με τον τρόπο αυτό γίνεται φανερή η σχέση ενός κριτικού φιλοαμερικανισμού με την απόλυτη αφοσίωση στην προοπτική της ισχύος της ενωμένης Γερμανίας, ηγεμονικής δύναμης στην Ευρώπη, χαρακτηριστική προσέγγιση της κάστας αυτής που αφελλήνισε μέσα σε μια εικοσαετία την Ελλάδα.

από τη «Δημοκρατία» μέσω του «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους»