Στον αστερισμό του Λεβέντη και του Παπαμιμίκου

Η μνημονιακή συναίνεση προκαλεί φαινόμε-να αποσάθρωσης του πολιτικού συστήματος

του Άρη Θαλασσινού

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η εικόνα ενός Αλέξη Τσίπρα να αναζητά στηρίγματα, μόλις δύο μήνες μετά την εκλογική του νίκη, στους κ.κ. Πλακιωτάκη, Γεννηματά, Θεοδωράκη και Λεβέντη, θα μπορούσε να προέλθει μόνο από την πέννα σκιτσογράφων με ιδιότροπες πολιτικές φαντασιώσεις. Το είδαμε, όμως, και αυτό. Κι όλα δείχνουν ότι έπεται και συνέχεια. Μπορεί η κυβέρνηση να απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα σενάρια περί οικουμενικής κυβέρνησης -τα οποία η ίδια ενθάρρυνε με τη σύγκλιση αυτού του απερίγραπτου πολιτικού θιάσου στο προεδρικό μέγαρο- αλλά η εκπρόσωπός της, Όλγα Γεροβασίλη, φρόντισε να συντηρήσει τη φιλολογία περί “διεύρυνσης” της κυβερνητικής πλειοψηφίας με τις χθεσινές δηλώσεις της. Ακολούθησε ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού, Αλέκος Φλαμπουράρης, ο οποίος προανήγγειλε συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Βασίλη Λεβέντη, εκθειάζοντας την “ανιδιοτελή” υποστήριξη που παρέχει ο τελευταίος στην κυβέρνηση και εκφράζοντας την αισιοδοξία του για τις προοπτικές μιας ορισμένης συναίνεσης με την Ένωση Κεντρώων. 

Τα τραγελαφικά φαινόμενα αποσάθρωσης του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος επεκτείνονται...
και στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την υπαρξιακή κρίση της Νέας Δημοκρατίας, που κινείται πλέον στα όρια της διάλυσης. Φυσικά, η ταχύτατη απαξίωση και γελοιοποίηση του αστικού, πολιτικού προσωπικού δεν έπεσε από τον ουρανό. Αν όχι οι λαοί, πάντως οι εποχές αναδεικνύουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Η βάση των διαλυτικών φαινομένων δεν είναι άλλη από την καταθλιπτική συναίνεση παλαιομνημονιακών και νεομνημονιακών στην ολέθρια πολιτική που επιβάλλουν Βρυξέλλες και Βερολίνο. Μια πολιτική που δεν μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειώδη οικονομική σταθεροποίηση, έστω και με αντιδραστικούς όρους, με συνέπεια τη λαϊκή απόγνωση και κατακραυγή. 

Φαινόμενα που είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν το επόμενο διάστημα, με την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού, το δεύτερο πακέτο των προαπαιτούμενων και κυρίως με την προώθηση του ασφαλιστικού και του φορολογικού. Εν όψει των κρίσιμων “κάβων” που βρίσκονται μπροστά μας, ξένα και ελληνικά, ολιγαρχικά κέντρα επαναφέρουν τα σενάρια περί οικουμενικής κυβέρνησης τεχνοκρατών, με τον Γιάννη Στουρνάρα να προαλείφεται σχεδόν ανοιχτά για το ρόλο του επόμενου Παπαδήμου. Αμυνόμενη, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αναζητά εναλλακτική λύση σε κάποιου είδους “διεύρυνση α λα καρτ”, αναγορεύοντας σε προνομιακό, “ανιδιοτελή” συνομιλητή και πιθανό εταίρο τον Βασίλη Λεβέντη, την πολιτική σοβαρότητα του οποίου καθυστερημένα μεν, πλην γενναιόδωρα αναγνώρισε ο κ. Φλαμπουράρης, δηλώνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να δεχθεί τις μισές από τις καινοτόμες ιδέες που παρουσίασε ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων στο προεδρικό μέγαρο. 

Η κατάπτωση της πολιτικής ζωής στα επίπεδα της γραφικότητας αποτελεί σύμπτωμα μιας πολύ σοβαρής παθολογίας. Ο εγκλωβισμός της Ελλάδας στη φυλακή του Μνημονίου, σε συνδυασμό με τις διαλυτικές τάσεις που διατρέχουν την Ε.Ε. με καταλύτη την προσφυγική κρίση, αναδεικνύουν με εκρηκτικό τρόπο το πρόβλημα της θέσης της Ελλάδας στην ΟΝΕ και την Ε.Ε. ως κομβικό ζήτημα της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης που βιώνει η χώρα. Κανένας πολιτικός χώρος δεν μπορεί να ξεφύγει από την κινούμενη άμμο της απαξίωσης και της διάλυσης αν δεν κόψει αυτόν τον Γόρδιο Δεσμό. Αλλά και καμία από τις συστημικές δυνάμεις, είτε της κυβέρνησης, είτε της “αντιπολίτευσης” δεν διανοείται κάτι τέτοιο, όπως επιβεβαίωσε η στάση τους στην ψήφιση και εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου. 

Ωστόσο, τα διαλυτικά φαινόμενα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν οδηγούν αυτόματα στην ανάδυση μιας νέας ελπίδας. Το παλιό πεθαίνει, το καινούργιο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των πολιτικών κλόουν, αλλά τα πραγματικά “τέρατα” περιμένουν στη γωνία. Ποτέ δεν ήταν τόσο επιτακτικά αναγκαία η προβολή μιας αξιόπιστης, αριστερής εναλλακτικής λύσης και η συγκρότηση ενός μάχιμου, ισχυρού μετώπου που θα την κάνει πειστική στα μάτια μεγάλων λαϊκών στρωμάτων.

από το «iskra.gr»