Τα «βαφτίσια»

του Νίκου Καραβέλου*

Μήπως αδικούμε την αριστερή κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό κ. Αλέξιο Τσίπρα;

Κι ακόμα: Μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να υπογράφει το τρίτο μνημόνιο σε βάρος της χώρας, νομιμοποιώντας τα δύο προηγούμενα;

Και, τέλος :

Μια «αριστερή» κυβέρνηση μπορεί να είναι χρησιμότερη από μια δεξιά κυβέρνηση;

Στα δύο πρώτα ερωτήματα έχουν μέχρι στιγμής «απαντήσει» ο πρωθυπουργός του προτεκτοράτου και οι συνεργάτες του, με τα λόγια και με τα «έργα» τους.

Στο τρίτο, όμως, ερώτημα έχει προ πολλού απαντήσει εύστοχα ο Ιταλός μεγιστάνας Τζιοβάνι Ανιέλι ως εξής: «το προσόν της Αριστεράς είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που, πριν από αυτήν, δεν είχε πετύχει η Δεξιά» (1).

Από τη μέχρι σήμερα πολιτεία της κυβέρνησης αποδεικνύεται ότι μάλλον δεν την αδικούμε. Επέλεξε να συμφωνήσει με τους ξένους την περαιτέρω καταβαράθρωση του λαού μας συνηχώντας....
ανατριχιαστικά με εκείνους τους οποίους διαδέχθηκε. Και πλέον έχει φτάσει στο σημείο να κακοποιεί την αλήθεια και να συγχέει την ανοησία με την πολιτική  ωριμότητα.

Τέλος, όπως ακριβώς οι προηγούμενοι, οι όψιμοι «αριστεροί» ρεαλιστές μας, κάνουν χρήση της αρχαίας μεθόδου του ευφημισμού. Όταν, δηλαδή, έχεις να αντιμετωπίσεις μια δυσάρεστη κατάσταση, αντί να την επιλύσεις και να υποβληθείς σε θυσίες, απλώς τη μεταβαπτίζεις, της αλλάζεις όνομα και γλιτώνεις τον κόπο. Άδικο είχαν οι πρόγονοί μας όταν ονόμαζαν εκείνη την παλιοθάλασσα «Εύξεινο Πόντο»; Το ίδιο οι πιο σύγχρονοι, όταν ονόμαζαν τη σεξουαλική πράξη «τοκισμό»; Η μήπως είχαν άδικο οι ακόμα πιο σύγχρονοι που ονομάτισαν κυνικώς τη βαρβαρότητα των απολύσεων «μέτρα εξυγίανσης», τη χάλκευση νέων δεσμών «αναδιάρθρωση του χρέους» και την τρόικα «θεσμούς», αναγορεύοντας την αλητεία σε κανόνα δικαίου;

Άφωνος ο πολίτης, τουλάχιστον ο σκεπτόμενος, ενώπιον του ωμού «ρεαλισμού». Ίδιες ανοησίες, κοινότοπες κορώνες, ταυτόηχα παιδαριώδη «επιχειρήματα». Με την ίδια αποτρόπαιη μέθοδο των μεγάλων προπαγανδιστών: την επανάληψη. «Η καλλίτερη ρητορεία είναι η επανάληψη», υποστήριζε ο Βοναπάρτης. (2) Με άλλα λόγια, η πλέον πρόσφορη «ανταλλαγή ιδεών» είναι η προπαγάνδα. Η μέθοδος, δηλαδή, με την οποία, με τρόπο ανεπαίσθητο, παράγονται προκαταλήψεις ή υποβάλλονται γνώμες, συμπεριφορές, ακόμα και αισθήματα, με συνέπεια οι πολίτες, αγνοώντας την αιτία, να καταντούν υποχείρια.

Με την προπαγάνδα, πριν από δεκαετίες, έπειθαν τον λαό πως η Ελλάδα είναι ικανή να παράγει μόνο ελιές, καπνό, σύκα και φιλότιμο. Ο Μπάτσης, που υποστήριξε το αντίθετο, εκτελέστηκε μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη. Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός. Και το φιλότιμο, που φύεται στον τόπο μας όπως τα αγριόχορτα.

Η ίδια προπαγάνδα κι επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης. Θλιβερή καταντά η εικόνα παλαιών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να περιφέρονται τηλεοπτικώς και να εξευτελίζονται υποστηρίζοντας τις ίδιες ανοησίες, τις οποίες πριν από λίγο καιρό στηλίτευαν στους δεξιούς αντιπάλους τους.

Είναι θλιβερό να βλέπεις τον κ. Τσακαλώτο, κακοποιώντας την ελληνική γλώσσα, να υπεραμύνεται του νέου «αριστερού» μνημονίου. Τον κ. Βούτση να μεταφέρεται, λόγω του κατακλυσμού που πλήττει τη χώρα, στη θέση του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων.

Είναι θλιβερό να βλέπεις Έλληνες «πανεπιστημιακούς» να κάνουν κονσομασιόν στα κανάλια, υποστηρίζοντας, με τρόπο αγοραίο, τους δυνάστες της πατρίδας τους.

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς τους ίδιους ασελγείς, φέροντες κατ’ ευφημισμόν τον τίτλο του δημοσιογράφου, να καθυβρίζουν και πάλι τον ελληνικό λαό εκτελώντας την ίδια, όπως και πριν, διατεταγμένη υπηρεσία.

Είναι θλιβερό, πολιτικοί της «Αριστεράς» να λένε ψέματα, να νομοθετούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κατ’ εντολήν των ξένων τοκογλύφων και να συνεργούν με τα δικά τους ψέματα στη νέα σε βάρος του λαού πολιτική σωματεμπορία.   

Είναι θλιβερό να βλέπεις τους εκπροσώπους της τέχνης και του πνεύματος να επιβεβαιώνουν τους στίχους του Βάρναλη :

«Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα

και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!

Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,

τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

Και σύ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,

σαν τη μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδα

κι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου,

να μη βλέπει ο Λαός τα πισινά σου.

Και σύ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και σύ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!». (3)

Θα τελειώσουμε τούτο το σημείωμα με μία «σοφή» ρήση ενός πανεπιστημιακού, του Υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Νίκου Παρασκευόπουλου, η οποία αποδεικνύει ότι ο καλύτερος τρόπος, όπως είπαμε, να αποφύγεις μια δύσκολη κατάσταση είναι να αρχίσεις τα βαφτίσια και τις μετονομασίες. Είπε ο ανήρ, λοιπόν, τούτα τα βαρυσήμαντα : «Δεν πρέπει να λέμε τη συμφωνία αυτή μνημόνια (εννοεί την κατάπτυστη συμφωνία που υπέγραψε ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας), διότι σε σχέση με τα προηγούμενα και βλέποντας συνθετικά, όσα πετύχαμε, ήταν νίκη» (4).

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο εν λόγω Υπουργός θεωρείται ανθρωπιστής με ιδιαίτερη αξία και ευγένεια. Ο ίδιος μας χάρισε έναν νέο εύστοχο ορισμό. Είπε: «Ο ανθρωπισμός είναι σαν τα κεριά των γενεθλίων που σβήνουν, αλλά μετά ξανανάβουν».

Μετά τη δήλωση αυτή, ανθρωπισμός δεν είναι «το σύνολο των ψυχικών και πνευματικών ιδιοτήτων, που διακρίνουν τον άνθρωπο από τα ζώα, ούτε η πίστη στην αξία του ανθρώπου ως ελεύθερης ύπαρξης που έχει το δικαίωμα να ζει, να μορφώνεται και να δημιουργεί σε μια συντεταγμένη πολιτεία». Ούτε, βεβαίως, από τώρα και στο εξής θα χρησιμοποιείται, ως παρωχημένος, ο ορισμός του Μπετόβεν: «ανθρωπισμός είναι η άσκηση του ανθρώπου στο ευγενικό και το καλό, που μ’ αυτό μπορεί να βαστάξει τη δυστυχία». Ανθρωπισμός, από δω και πέρα, θα είναι τα κεράκια των γενεθλίων, που ανάβουν και ξανανάβουν.

Ο κ. Καθηγητής άρχισε κι αυτός να εξειδικεύεται στις βαπτίσεις, όπως, εξ άλλων λόγων, κάποτε ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μόνο που δεν προτείνει κάποια νέα λέξη κατάλληλη με την οποία να αντικαταστήσουμε τη λέξη «μνημόνια».

Μόνο εκείνο το «να βλέπουμε συνθετικά» μας εξέπληξε.

«Συνθετική όραση», την οποία μας προτείνει να αποκτήσουμε, έχουν μόνο οι μύγες και οι αράχνες.

* Δικηγόρος - Συγγραφέας

(1) Ριζοσπάστης – Πολιτική, 31.7.1996 σελ.4

(2) Αύγουστος Λεμπόν «Η ψυχολογία των όχλων»

(3) Κώστας Βάρναλης «Ελεύθερος Κόσμος»